ล็อกอินมาตอบกระทู้นี้ ในฐานะรุ่นพี่อักษรฯนะคะ (จบมาเกือบ 20 ปีแล้วนะคะ)

พี่ก็เรียนอักษรฯด้วยเหตุผลง่ายๆว่าไม่มีความสนใจอย่างอื่นเป็นพิเศษและไม่เก่งเลข เรียนภาษาก็กลางๆ ยังไงก็คงมีประโยชน์ ตอนเรียนก็มี "เป้าหมาย" ที่จะสอบให้ได้เกรดดีๆ ไม่ได้แข่งกับใคร แต่อายตัวเองถ้าได้คะแนนน้อย (ชินกับการเป็น "คนเรียนเก่ง" ในสายตาคนอื่น แต่เมื่อมาเรียนอักษรฯก็รู้ว่า เรานี่ธรรมดามาก เพื่อนๆมีแต่คนเก่ง)

เอาล่ะ ก็เรียนจบมาได้ด้วยเกียรตินิยมอันดับ 2 (ขาดนิดเดียวจะอันดับ 1) ตอนนั้นเคยคิดว่าตัวเองชอบทำงานกับคน ชอบทำงานบริการ เลย "มุ่งเป้า" ฝึกงานโรงแรมและเริ่มงานโรงแรมเป็นที่แรก ทำปุ๊บรู้ว่าไม่ใช่ละ อ่ะ ลาออก มาทำงาน customer service ใช้ภาษาอังกฤษกันไป ไม่ชอบอีก อ่ะ เริ่มใหม่ พอดีมีเพื่อนมาชวนไปทำงานแปล ก็ลองไปทำและก็ยาวมาถึงตอนนี้เลยค่ะ ชอบที่ไม่ต้องคุยกับใคร (มากนัก) ควบคุมวางแผนการทำงานด้วยตัวเอง ชอบมาก ค้นพบว่าจริงๆเราแค่ชอบอยู่กับคน ชอบพูดคุย แต่ไม่ได้ชอบทำงานกับคนและไม่ได้ชอบงานบริการ

ถ้าไม่มี "เป้าหมาย" ที่อยากทำ น้องอาจจะลองทำสิ่งที่คิดว่าชอบและสนใจดูก่อนก็ได้นะคะ อายุยังน้อย มีเวลาให้ลองผิดลองถูก ไม่ชอบก็เปลี่ยน ชอบก็ทำต่อ ค่อยๆค้นหาตัวเองไปเรื่อยๆ ในที่สุดแล้วก็อาจจะเจองานในฝันก็ได้นะคะ อาจจะไม่ใช่งานที่ชอบ แต่อาจจะค่าตอบแทนเยอะ เพื่อนร่วมงานดี หรืออาจจะเป็นงานที่ค่าตอบแทนน้อย แต่ก็เป็นงานที่รักและมีความสุขที่ได้ทำ ความพอใจของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ไม่อยากให้เปรียบเทียบกับใครนะคะ ทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำและมีความสุขที่ได้ทำก็พอค่ะ