ผมคบกับแฟนผมมา 6 ปี แล้วครับตอนนี้เลิกกันได้ 2 เดือนแล้วผมตามง้อแฟนเก่าตั้งแต่วันแรกที่ทะเลาะกันเลิกกันไป เหตุผลที่เลิกกันเพราะผมไปแอด Line ผู้หญิ่งผมพยายามอธิบายว่าผมไม่ได้คุยกัน แต่เธอบล็อคผมตั้งแต่คืนแรกที่ทะเลาะกันเธอหนีไปอยู่บ้านเพื่อนเธอหนีผมตั้งแต่วันนั้น จนไม่กี่วันผ่านไปผมไปตามหาเธอที่บ้านพยายามตามคุยตามง้ออต่เธอก็เอาแต่หนีผมไปคุยกับคนอื่นเธอเปิดใจที่จะรับคนใหม่ๆเข้ามาในชีวิตจนเธอลืมไปแล้วว่ามีผมอยู่ในชีวิต
วันนึงผมตามเธอไปที่บ้านไปดักรอเธอไปเรียน ไปส่งเธอที่มหาลัยไปรอเธอเลิกเรียนเลิกเรียนผมก็พาเธอไปที่ห้างไปเดินกันปกติเหมือนตอนคบกัน จนผมพาเธอมาที่บ้าน . . . . . แล้วผมกับเธอก็ทำอะไรกันเหมือนตอนคบกันแต่อยู่ดีๆเธอก็บอกว่าอยากกลับบ้านไม่ให้ผมทำอะไรแบบนั้นผมก็ไปส่งเธอที่บ้านยอมรับในการตัดสินใจของเธอคืนนั้นผมได้นอนที่บ้านรุ่นน้องบ้านอยู่ติดกันผมได้คุยกับเธอว่าพรุ้งนี้เช้าจะรอไปส่ง เธอก็ตกลงบอกให้ผมปลุก แต่พอเช้าผมโทรไปก็ไม่รับสายผมก็ได้แต่รอแบตผมก็หมดผมรอ 2 - 3 ชม. ผมทนไม่ไหวเดินเข้าไปหาที่บ้านก็เห็นเธอนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ผมจึงบอกเขาว่าแบตหมดเอาโทรศัพท์ให้เธอไปแล้วเดินออกมาหน้าซอย เจอเพื่อนเธอจับรถมารับผมจึงแอบดักรอถือขวดเหล้าคิดว่าอาจจะมีผู้ชายอยู่บนรถ แต่ผมเข้าไปดูก็มีแต่ผู้หญิงผมเลยโยนขวดทิ้งไป บอกให้เธอเปิดประตู แต่เธอกลับหนีไปผมจึงวิ่งตามไปทุบกระจกเธอได้เหยียบรถเหวี่ยงผมกลิ้งลงข้างถนน ผมลุกขึ้นปัดตัวนั่งวินมอเตอร์ไซค์ตามเธอไปที่มหาลัยจนเจอเธอผมบอกให้เธอพาไปโรงพยาบาลแต่เธอกลับถอยรถหนีผมไป ผมท้อไปหมดสิ้นหวังไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้วผมวิ่งหนีออกมาจากจุดนั้นนั่ง แท็กซี่ หนีกลับบ้านไปแล้วก็ต่างหายจากกันไปเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนเรื่องราวมันผ่านไป ผมทนไม่ไหวกลับไปตามเธออีกครั้งผมแอบไปดูเธอที่บ้านผมแอบดูเธอเล่นโทรศัพท์คุยกับคนอื่นสบายใจ มีความสุข มีรอยยิ้ม หัวเราะ ได้สบายๆ ผมต้องกลั้นใจกลั้นน้ำตาเอาไว้ผมแอบดูเธออยู่ตรงนั้น 1 ชม. จนเธอหันมาเห็นผมผมร้องให่ปล่อยตัวเองให้ร้องอยู่ตรงนั้นเธอเรียกแม่ออกมาคุยแล้วผมก็หนีออกจากจุดๆนั้นมา ผมร้องตลอดทางเหมือนโลกใบนี้ได้แตกไปแล้ว เธอทำให้ผมสับสน ลังเลไปหมด ผมงงไปหมดว่าครวจะทำยังไงต่อไปกับชีวิแล้วผมก็หายจากชีวิตเธอไป ไม่กี่วันผ่านไปผมกับเธอก็ติดต่อกันคุยกันผมพยายามไม่คิดอะไร เธอเลิกกับผมไปแล้ว เธอจะคุยกับใครก็ได้ผมพยายามลืมสิ่งที่เห็นไป เหมือนเธอสับสน ลังเล เธอพยายามเอาผมออกจากชีวิตวันๆนึงเธอคุยกับผมตอบผมไม่ถึง 10 คำ แต่ผมเหมือนหมาบ้าที่พยายามตามกัดตามเห่าไปวันๆ ผมอยู่โดยความหวังที่ผมหลอกตัวเองว่าจะได้กลับมารักกัน เพราะทุกครั้งที่ผมตามง้อตามไปหาเธอเธอเอาแต่ไล่ผม วันนึงผมตามเธอไปที่มหาลัยไปรอรับไปส่งแต่เธออยู่ดีๆก็หายไปกินข้าวกับเพื่อนผมตามหาเธอทั่วไปหมดแต่เธอก็เอาแต่ไล่ผมกลับบ้าน ผมไปรอคุยกับเธอที่บ้านผมครอบครัวผมกับเธอมาประชุมคุยกันเธอบอกกับผมว่าไม่อยากคบกันต่อไปแล้วที่คุยกันอยู่คืออะไรเธอบอกผมว่าคุยเพราะผมตามเองน่ารำคาญเลยคุยๆไปครอบครัวทั้งสองฝ่ายให้เราเลิกติดต่อกัน เราจบกันเธอเริ่มต้นใหม่เธอใช้ชีวิตแบบอิสระแล้ว แต่ผมยังคงคิดอยู่กับความหวังความฝัน เราเลิกกันมา 2 เดือนแล้วครับ ผมยอมรับในส่วนนึงที่เธอเป็นแบบนี้เพราะอดีตผมเป็นคนไม่ดีผมติดเพื่อนผมเคยเที่ยวรักสนุกไปวันๆผมติดเพื่อนมั่วผู้หญิง ผมมันไม่ดีเองแต่ผมไม่อยากปล่อยเธอไปจากชีวิต ผมอยากมีครอบครัวกับเธอ ผมครวจะทำยังไงต่อไปดีครับทุกๆคน
อยากกลับไปคบกับแฟนเก่า T_T
วันนึงผมตามเธอไปที่บ้านไปดักรอเธอไปเรียน ไปส่งเธอที่มหาลัยไปรอเธอเลิกเรียนเลิกเรียนผมก็พาเธอไปที่ห้างไปเดินกันปกติเหมือนตอนคบกัน จนผมพาเธอมาที่บ้าน . . . . . แล้วผมกับเธอก็ทำอะไรกันเหมือนตอนคบกันแต่อยู่ดีๆเธอก็บอกว่าอยากกลับบ้านไม่ให้ผมทำอะไรแบบนั้นผมก็ไปส่งเธอที่บ้านยอมรับในการตัดสินใจของเธอคืนนั้นผมได้นอนที่บ้านรุ่นน้องบ้านอยู่ติดกันผมได้คุยกับเธอว่าพรุ้งนี้เช้าจะรอไปส่ง เธอก็ตกลงบอกให้ผมปลุก แต่พอเช้าผมโทรไปก็ไม่รับสายผมก็ได้แต่รอแบตผมก็หมดผมรอ 2 - 3 ชม. ผมทนไม่ไหวเดินเข้าไปหาที่บ้านก็เห็นเธอนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ผมจึงบอกเขาว่าแบตหมดเอาโทรศัพท์ให้เธอไปแล้วเดินออกมาหน้าซอย เจอเพื่อนเธอจับรถมารับผมจึงแอบดักรอถือขวดเหล้าคิดว่าอาจจะมีผู้ชายอยู่บนรถ แต่ผมเข้าไปดูก็มีแต่ผู้หญิงผมเลยโยนขวดทิ้งไป บอกให้เธอเปิดประตู แต่เธอกลับหนีไปผมจึงวิ่งตามไปทุบกระจกเธอได้เหยียบรถเหวี่ยงผมกลิ้งลงข้างถนน ผมลุกขึ้นปัดตัวนั่งวินมอเตอร์ไซค์ตามเธอไปที่มหาลัยจนเจอเธอผมบอกให้เธอพาไปโรงพยาบาลแต่เธอกลับถอยรถหนีผมไป ผมท้อไปหมดสิ้นหวังไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้วผมวิ่งหนีออกมาจากจุดนั้นนั่ง แท็กซี่ หนีกลับบ้านไปแล้วก็ต่างหายจากกันไปเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนเรื่องราวมันผ่านไป ผมทนไม่ไหวกลับไปตามเธออีกครั้งผมแอบไปดูเธอที่บ้านผมแอบดูเธอเล่นโทรศัพท์คุยกับคนอื่นสบายใจ มีความสุข มีรอยยิ้ม หัวเราะ ได้สบายๆ ผมต้องกลั้นใจกลั้นน้ำตาเอาไว้ผมแอบดูเธออยู่ตรงนั้น 1 ชม. จนเธอหันมาเห็นผมผมร้องให่ปล่อยตัวเองให้ร้องอยู่ตรงนั้นเธอเรียกแม่ออกมาคุยแล้วผมก็หนีออกจากจุดๆนั้นมา ผมร้องตลอดทางเหมือนโลกใบนี้ได้แตกไปแล้ว เธอทำให้ผมสับสน ลังเลไปหมด ผมงงไปหมดว่าครวจะทำยังไงต่อไปกับชีวิแล้วผมก็หายจากชีวิตเธอไป ไม่กี่วันผ่านไปผมกับเธอก็ติดต่อกันคุยกันผมพยายามไม่คิดอะไร เธอเลิกกับผมไปแล้ว เธอจะคุยกับใครก็ได้ผมพยายามลืมสิ่งที่เห็นไป เหมือนเธอสับสน ลังเล เธอพยายามเอาผมออกจากชีวิตวันๆนึงเธอคุยกับผมตอบผมไม่ถึง 10 คำ แต่ผมเหมือนหมาบ้าที่พยายามตามกัดตามเห่าไปวันๆ ผมอยู่โดยความหวังที่ผมหลอกตัวเองว่าจะได้กลับมารักกัน เพราะทุกครั้งที่ผมตามง้อตามไปหาเธอเธอเอาแต่ไล่ผม วันนึงผมตามเธอไปที่มหาลัยไปรอรับไปส่งแต่เธออยู่ดีๆก็หายไปกินข้าวกับเพื่อนผมตามหาเธอทั่วไปหมดแต่เธอก็เอาแต่ไล่ผมกลับบ้าน ผมไปรอคุยกับเธอที่บ้านผมครอบครัวผมกับเธอมาประชุมคุยกันเธอบอกกับผมว่าไม่อยากคบกันต่อไปแล้วที่คุยกันอยู่คืออะไรเธอบอกผมว่าคุยเพราะผมตามเองน่ารำคาญเลยคุยๆไปครอบครัวทั้งสองฝ่ายให้เราเลิกติดต่อกัน เราจบกันเธอเริ่มต้นใหม่เธอใช้ชีวิตแบบอิสระแล้ว แต่ผมยังคงคิดอยู่กับความหวังความฝัน เราเลิกกันมา 2 เดือนแล้วครับ ผมยอมรับในส่วนนึงที่เธอเป็นแบบนี้เพราะอดีตผมเป็นคนไม่ดีผมติดเพื่อนผมเคยเที่ยวรักสนุกไปวันๆผมติดเพื่อนมั่วผู้หญิง ผมมันไม่ดีเองแต่ผมไม่อยากปล่อยเธอไปจากชีวิต ผมอยากมีครอบครัวกับเธอ ผมครวจะทำยังไงต่อไปดีครับทุกๆคน