ณ ลานจอดรถที่พบศพ เซโตคุระ เรียว นักเขียนรางวัลชนะเลิศ
มาคาเบะ รุ่นพี่สมัยม.ปลายของคุณลุงฮาจิเมะที่ตอนนี้ทำงานเป็นตำรวจรุดมาถึงเป็นคนแรก
"ขอบคุณที่อุตส่าห์เดินทางมาครับ"
"เช่นกัน ผมมาคาเบะ จากกรมใหญ่ ศพล่ะ...?"
"รุ่นพี่...!"
"คินดะอิจิเหรอ"
"ทางนี้เลย...เฮ้ย!"
มาคาเบะกำลังจะชวนรุ่นน้องไปดูศพ แต่ก็สะดุดกึก
"เดี๋ยวๆ มากันเป็นแก๊งเลยเรอะ"
"แฮะๆ พอดีเราอยู่ด้วยกันตอนรุ่นพี่โทรมาเล่าเรื่องพอดีน่ะ..."
"ขอโทษฮะ เราเจอรถติดเลยมาช้าหน่อย...!"
มิโนดะ เอย์สึเกะ (35) บก.ของงานมาสมทบ
"ผมเองก็เป็นผู้เกี่ยวข้อง...!
คงต้องขอมาดูศพด้วยคนเหมือนกัน"
กรรมการของงาน มามิยะ ริอิจิ (52) บอก
"ฟูมิ...!"
"ยูโตะ"
โอมิโนะ ยูโตะ (29) แฟนฟูมิตามมาอีกคน
"ข-ขอโทษนะ...ฉันเรียกมาเองแหละ"
"เออ...! ช่างเถอะ ครึกครื้นดีจริง"
มาคาเบะค่อน
"เป็นไปได้สูงว่านักเขียนจะฆ่าตัวตาย
ไม่ทราบว่าก่อนหน้านี้เขามีสัญญาณหรือท่าทีอะไรเป็นนัยบ้างไหม"
นายตำรวจสอบ
"ม-ไม่มีหรอกครับ!"
บก.ยัน
"รุ่นพี่ ตรงนั้นมีกล้องด้วย"
"จริงด้วย...!"
"มาแล้ว...!"
มาคาเบะเอ่ย เมื่อดูภาพย้อนหลังของกล้องแล้วเจอรถที่ปัจจุบันมีศพแล่นมาจอด
"มาช้าจังแฮะ ล่อเข้าไป ตีหนึ่ง แล้ว"
"ถ้าฆ่าคนที่สองเสร็จในเมืองที่เราเจอศพแล้วบึ่งรถมาที่นี่เลย
น่าจะมาถึงตั้งแต่ 3 ทุ่มแล้ว...!"
"เห็นฟูมิบอกว่าเจอหุ่นโชว์ในบ้านร้างนี่นา...?"
คุณลุงบอก
"ไปเสียเวลาตรงนั้นหรือเปล่า"
"งั้นเหรอ..."
มาคาเบะไม่มั่นใจ
"อืม...แต่ตั้งแต่มาจอด ก็ไม่มีใครออกมาจากรถเลยแฮะ"
มาคาเบะพูด
"รุ่นพี่ครับ"
คุณลุงพารุ่นพี่มาข้างรถ
"ด้านนี้ของรถเป็นมุมที่กล้องมองไม่เห็น
ถ้าคนบนรถจะเปิดประตูแล้วสไลด์ลงมาตามทางลาดก็จะเจอกับถนน
เท่านี้ก็จะหนีออกจากรถไปได้โดยที่กล้องจับไม่ได้แล้ว"
"ซึ่งถ้าจะมีคนหนีออกไปจากรถได้
ก็แปลว่านี่ก็สามารถเป็นคดีฆาตกรรมได้เหมือนกันครับ...!"
"หา...!"
มาคาเบะอุทาน
"คนร้ายตัวจริง..."
ฟูมิกับแฟนรำพึง
"ยังไม่ตาย...!"
บก.ต่อคำ
"เป็นไง ยูโตะ"
"อืม...พี่ชายเธอเนี่ย สุดยอดจริงๆ"
แฟนชม
"ว้าย...! พูดจาเป็นเหตุเป็นผลมากค่ะ"
น้องแว่นชอบใจ
"บ-แบบนี้ก็แปลว่า...
คุณเซโตคุระก็ถือว่าเป็นเหยื่อรายที่สามหรือเปล่าครับเนี่ย!"
บก.ลนลาน
แต่คู่สนทนากลับไม่ตอบรับ จึงร้องเรียกอีกรอบ
"เอ่อ...อาจารย์มามิยะ"
"อ-เอ๋...อืม"
กรรมการเออออ
"อ้ะ..."
"ตรงนี้...มีรอยอะไรถูกลาก"
ฮาจิเมะสังเกต
"รอยยับบนหญ้าก็ยังดูใหม่..."
"บางทีสิ่งที่ถูกลากผ่านมาตรงนี้...
อาจเป็นคนที่ถูกจับใส่ถุงนอนก็ได้"
"ผมว่า..."
ฮาจิเมะขาน
"นี่เป็นคดีฆาตกรรม...!"
"ผมจะขอตามคดีนี้จนจบ...
แล้วก็จะต้องหาตัวคนร้ายให้พบ"
คุณลุงประกาศกร้าว
"ขอเอาชื่อปู่เป็นเดิมพัน...!"
.
.
วันถัดมา กลุ่มสืบสวนของมาคาเบะก็ประชุมกันที่กรมตำรวจ
"รุ่นพี่...! เป็นยังไงบ้างครับ"
คุณลุงกับน้องสาวมาเยี่ยม
"โอ้ว พวกนาย...?"
"เซโตคุระ เรียว นายนักเขียนรางวัลที่ตายคนสุดท้ายนั่นน่ะ
สมัยเรียนม.ปลายเคยก่อคดีจนถูกส่งตัวเข้าสถานพินิจมาก่อน"
"เป็นคดี รุมซ้อมแล้วฆ่า"
"รุมซ้อมแล้วฆ่า...!"
ฮาจิเมะเบิกตาโพลง
"ตอนนั้นเจ้าตัวใช้นามสกุล ฮิรุมะจิ
เจ้าตัวกับ รุ่นน้องอีก 3 คน พาเด็กผู้ชายคนหนึ่งไปซ้อม"
มาคาเบะย้อน
"รุมต่อย ถีบ ทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ใช้มีดกรีดตามตัว เอาไฟจี้ แล้วฆ่าทิ้ง"
"ป่าเถื่อนสุดๆเลยใช่ไหมล่ะ...!
นี่ก็พึ่งโดนปล่อยตัวมาไม่กี่ปีเองมั้งเนี่ย"
"ขอขัดหน่อยนะครับ
แต่รุ่นพี่...นี่คือภาพที่เกิดเหตุที่เด็กที่ชื่อ ฟุยูกิ อกาธา ถ่ายเอาไว้
ก่อนเจอกับพวกเรา"
"อืม...!"
"ส่วนนี่เป็นภาพที่เกิดเหตุจากในคลิปฆาตกรรมที่ถูกส่งมาหาบก."
ฮาจิเมะเทียบ
"เห็นไหมครับ ร้านนวดในคลิปฆาตกรรมปิดอยู่"
"ตอนที่เราเจอศพ ร้านก็ยังเปิดอยู่ ซึ่งร้านนี้จะหยุดทุกวันพุธ
เพราะงั้นคลิปที่ถูกส่งมาไม่ใช่คลิปในวันเกิดเหตุ แต่เป็นคลิปที่ถ่ายก่อนแล้วหนึ่งวัน"
"คนตายคนที่สองที่ถูกคลุมหัวในคลิป...
จริงๆแล้วเป็นแค่การคลุมหลอก
เขาอาจถูกฆ่าด้วยวิธีนั้นจริงๆนอกกล้องในอีกหนึ่งวันให้หลัง"
"เท่านี้...ตอนฆ่าจริง คนร้ายจะฆ่าผู้ตายที่ไหนก็ได้
เพราะคลิปฆ่าหลอกๆ ทำให้ทุกคนคิดว่าที่เกิดเหตุจริงก็คือที่ๆพบศพเลย
เพราะงั้นคนร้ายก็จะได้พยานยืนยันที่อยู่ไปโดยปริยาย"
การสันนิษฐานถูกขัด เมื่อมีคนต่อสายหาคนที่กำลังพูดยาวเหยียด
"เอ่อ...คุณคินดะอิจิ
คือว่ากรรมการของเรา..."
"อาจารย์มามิยะเหรอครับ...?"
ฮาจิเมะเอ่ยชื่อคนที่บก.ซึ่งโทรมาขัดจังหวะกล่าวถึง
คินดะอิจิ 37 - หยุดเลิฟคอเมดี้นัวเนียของคุณลุงกับเด็กๆ เปิดโหมดจริงจังขอเอาชื่อปู่เป็นเดิมพัน!