การถูกโยนกับไปในความแย่ที่แย่กว่าเดิมมันเจ็บอย่าบอกใคร

เมื่อ 12 เดือนที่แล้วได้เคยมีคนคนนึ่งเดินออกไปจากชีวิตเรา เป็นช่วงเวลาที่ถามว่าเศร้าไมก็เศร้านะแต่ทำใจไว้นานแล้วเลยทำให้ยังพอทรงตัวได้ แต่ช่วงเวลานั้นก็ยังเป็นช่วงเวลาที่น่ากลัว เป็นช่วงที่ความรู้สึกเรามันเซ เสียการทรงตัวของตัวเอง หลังจากนั้นมาเราก็ใช้ความพยายามหนักมากเพื่อที่จะอยู่ด้วยตัวเอง ซ้ำผลที่ได้คือมีความสุขดี แต่หลังจากนั้นอีก 4 เดือน อยู่ดีๆก็มีคนนึ่งเดินเข้ามาเพื่อมายื่นข้าง มาให้ความรู้สึก มาให้ความสัมพันธ์ การเข้ามาในช่วงที่เรากำลังดีขึ้น นับเป็นอะไรที่ดีแต่มันก็น่ากลัวอยู่เหมือนกัน เราพยายามบอกตัวเองว่าอย่ายุ่งกับความสัมพันธ์นี้เพราะพึ่งเจ็บมา กลัวว่ามันจะจบเหมือนเดิม แต่เค้ากลับทำให้เราเลิกกลัว จนเรารู้สึกไปกับความสัมพันธ์นี้จนได้ แต่มาวันนี้ เป็นเดือนที่ 9 ที่มีเค้าอยู่ข้างๆมาเรื่อยๆ แต่เค้าก็เดินออกไปจากความสัมพันธ์ที่เค้าเป็นคนสร้างขึ้นมาแล้วทิ้งเราไว้กับความรู้สึกนี้คนเดียว สุดท้ายก็คงเรียกร้องหรือพูดอะไรไปไม่ได้อยู่ดี นอกจากคำว่าขอบคุณที่เอาเราออกมาจากความรู้สึกแย่ๆแล้วก็โยนเรากับเข้าไปในความรู้สึกแย่อีกเหมือนเดิม

หลายคนมักบอกว่าช่วงเวลาที่น่ากลัวที่สุดคือช่วงเวลาแห่งการเริ่มต้นใหม่ แต่เราว่ามันไม่ใช่ เพราะช่วงเวลาที่น่ากลัวที่สุดคือช่วงเวลาที่เราขาดสมดุลความเป็นตัวเองจนเราต้องการหลักยึด ถ้าเราได้หลักยึดที่ดีเราอาจจะออกไปจากความรู้แย่นั้นได้ แต่ถ้าคุณเจอหลักยึดที่ไม่ดีมันจะผลักคุณให้เจ็บยิ่งกว่าเดิมเป็นสองเท่า