.
ไดอารี่ความคิดถึง
ตี 4 เสียงนาฬิกาปลุกของแม่ดังขึ้น บอกเวลาต้องตื่นไปตลาดได้แล้ว เสียงนาฬิกาดังข้ามห้องมายังห้องเธอ บอสได้ยินก็หลับต่อ แต่ต้องตื่นงัวเงียลุกขึ้นตามเสียงเคาะประตูห้องของแม่อีกทีหนึ่ง ไม่ใช่ปลุกตื่นให้รอปิดประตู ทว่าเธอจะตามพ่อกับแม่ไปขายกับข้าวด้วยน่ะสิ เมื่อวานบอสบอกแม่เอาไว้ว่าวันนี้ขอตามไปตลาดและออกขายกับข้าวด้วย แม่ก็ไม่ขัด ไปก็ไป
พอตัวเองตื่นแล้วก็ปลุกน้องบีมอีกที น้องบีมงัวเงียเหมือนกัน เพราะมันเช้ามาก ๆ ลุกขึ้นนั่งหลับตาปี๋บนเตียงนอน รออาบน้ำ ตอนนี้พ่อแม่เตรียมตัวพร้อมแล้ว เหลือก็แต่พวกเธอสองคนอาบน้ำแต่งตัว บอสไม่ทำอะไรมาก อาบน้ำสระผมและออกไปทั้งที่ผมยังเปียก ๆ เลย น้องบีมก็เช่นกัน เนื่องจากต้องทำเวลา ถ้าออกสายลูกค้าหายหมด
“เสร็จยัง !!! โอยน้อ ! สายแล้ว”
“เสร็จแล้วแม่ ! ปะบีมเร็ว ๆ “
บอสรีบกุลีกุจอแต่งตัว แล้วก็รีบออกจากห้องไปตลาดกับแม่ เมื่อพร้อมแล้วพ่อก็พาขับรถมุ่งหน้าไปยังตลาดสี่มุมเมือง ซึ่งก็อยู่ไม่ไกลมากนัก ขับรถแป๊บเดียวก็ถึงตลาด แม่พาไปตรงตลาดของสด เน้นของสดและผักเป็นส่วนใหญ่ ผลไม้ค่อยว่ากันทีหลัง ถ้าพอมีเวลาก็รับมาขายด้วย ถ้าไม่ทันก็ไม่เอา เพราะไม่เน้นขายอยู่แล้ว
มาถึงตลาดมีพ่อค้าที่ค้าขายแบบเดียวกันกับแม่มากมาย จังหวัดเดียวกันต่างหมู่บ้านต่างอำเภอก็มี ต่างจังหวัดก็แยะ บอสแอบสงสัยว่าแล้วจะไม่แย่งลูกค้ากันหรืออย่างไร พ่อค้าแม่ค้าเยอะขนาดนี้ ทว่าพ่อกับแม่ก็ยังได้ขายทุกวัน มีกำไรติดมือมาทุกวัน
รถกระบะของพ่อค้าจอดเรียงรายกันเป็นแถวเป็นแนว ที่ของใครของมัน ไม่ได้จองเอาไว้ แต่ส่วนมากใครเคยจอดที่ไหนโซนไหน ก็จะจอดที่เดิมเสมอ ๆ
เช้ามืดวันนี้บอสกับน้องบีมสนุกมาก หายง่วงเป็นปิดทิ้งกันเลย พอพ่อขับรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ บอสกับน้องบีมก็เตรียมตัวจ่ายตลาด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเธอสองพี่น้องที่ตามแม่มา รู้งานว่าต้องทำอะไรบ้าง
“บอสบีมปะไปซื้อผักกับแม่ ให้พ่อไปซื้อของสด” แม่ชวนเธอกับน้องให้ไปด้วยกัน ทุก ๆ วันแม่กับพ่อก็จะแยกกันหาซื้อของมาขาย จะไปด้วยกันไม่ได้ ไม่ทันเวลา แม่ควักเงินให้พ่อไปซื้อของสด “เหลือทอนด้วยนะ” แม่สั่งพ่อ
“ฮ่วย !” พ่อพูดได้คำเดียวมองหน้าแม่แบบยิ้ม ๆ พวกเธอหัวเราะชอบใจมาก แม่ก็หัวเราะด้วย จากนั้นก็แยกย้ายกันหาซื้อของ แม่จะมีลูกจ้างประจำในตลาด พอแม่มาจ่ายตลาดเขาจะถือรถเข็นตาม ไม่ต้องหิ้วให้เมื่อย
“เจ้ฝนมาแล้ว ! โห วันนี้มีผู้ติดตามถึงสองคน ผมคงไม่ต้องเข็นผักให้แล้วมั้ง” ผู้ชายคนนั้นแซวแม่ พูดไม่ค่อยชัดถ้อยชัดคำสักเท่าไหร่ เพราะเป็นตนต่างชาติ แต่ว่าก็ยังเข็นรถเข็นตามหลังแม่มา บอสกับน้องบีมที่โดนแซวก็เพียงยิ้มให้ พูดอะไรไม่ออก
“ผู้ติดตามก็ตามเฉย ๆ ช่วยอะไรไม่ได้” แม่ตอบ บอสกับน้องบีมมองหน้ากันอมยิ้ม แล้วเดินตามแม่ไป แม่ชี้มือสั่งผักกับแม่ค้าควักเงินจ่าย ผู้ชายคนนั้นก็เป็นคนเก็บใส่รถเข็น แล้วเข็นเดินตามแม่ เมื่อซื้อของที่จะขายครบหมดทุกอย่างแล้ว ก็กลับมาที่รถ พอถึงรถพวกเธอสองคนพี่น้องก็ช่วยกันขนผักออกจากรถเข็น แล้วแม่ก็ควักแบงค์ร้อยให้ชายคนนั้นไป เขาไหว้อย่างงามมาก แววตาและสีหน้ายิ้มอย่างมีความสุขที่ได้รับค่าจ้าง
“เขาเข็นให้แม่ทุกวันเหรอ” บอสถาม
“ใช่ ! คนกัมพูชา ตอนแรกแม่ไม่ได้จ้างมันนะ มันอาสาเข็นให้แม่เอง มันเห็นแม่ถือของเยอะ มันเลยถือมาส่ง แม่ก็ให้เงินน้ำใจมันไป เอาไปเอามาเข็นให้แม่ทุกวันเลยบักห่าหนิ ฮา แม่ก็ต้องจ่ายมันวันละร้อย ๆ ” แม่แซวชายกัมพูชาคนนั้นแบบนึกเอ็นดู ไม่ได้ต่อว่าอะไรเลย แค่เสียเงินวันล่ะหนึ่งร้อยบาทเท่านั้นเอง แลกกับความสบายตัวเองก็คุ้ม “มันก็ได้ค่าจ้างกับแม่วันละร้อยนั่นแล่ว”
“เอ้า เค้าไม่ได้รับจ้างเป็นอาชีพเหรอแม่” บอสถามต่อด้วยความสงสัย
“มันจะทำเป็นอาชีพอะไร มันก็นั่งขายผักอยู่ในตลาดนั่นล่ะ ขายผักให้ร้านเจ้นางนั่นเด้ มันอยากเข็นเฉย ๆ นี่ล่ะ มันได้เงินน้อ อ่ะมัดผักช่วยแม่ มัดเป็นกำ ๆ ไว้ อันนี้ใส่ถุง อันนี้ช่างกิโลนะ แล้วเอามาห้อยใส่รถ”
“จ้า” ทั้งเธอและน้องสาวตอบพร้อมกัน แล้วก็ช่วยแม่มัดผักเป็นกำ ๆ บ้างก็ใส่ถุงห้อยตามรถ บอสกับน้องบีมทำอย่างคล่องแคล่ว หยิบจับช่วยแม่คนละไม่คนละมือ สักพักพ่อก็กลับมาพร้อมเนื้อหมู ไก่ กุ้ง ปลา ที่เป็นของสดทั้งหมด วันนี้พ่อกับแม่จ่ายตลาดเสร็จเร็วกว่าเดิม ได้ออกขายเร็วกว่าเดิมก็เพราะมีพวกเธอสองคนเป็นลูกมือช่วยกระชับเวลาได้เยอะเลย
“โห... วันนี้เสร็จเร็วจัง จัดผักเก่งแท้วะ รู้งี้ให้มาด้วยทุกวันก็ดี ได้ออกขายเร็วเลยน้อพ่อวันนี้” แม่ชมเธอกับน้องบีม หันไปคุยกับพ่อ ส่วนพ่อขอดูดบุหรี่สักหน่อยก่อนออกรถ “พรุ่งนี้มากับแม่อีกนะ ดูซิวันนี้แม่ค้าจะขายของดีมั้ย” แม่หมายถึงพวกเธอจะขายของดีไหม
“บอสขอดูก่อนนะ ฮา”
“พุ้น ! คร้านตื่นเช้า บอสขอดูก่อนนะโลด” โดนแม่เหน็บเข้าให้ พ่อดูดบุหรี่แป๊บเดียวก็พาออกรถวิ่งขายกับข้าว รถกับข้าวคันอื่น ๆ ก็ทยอยออกตาม อาและลุงญาติฝั่งพ่อของเธอก็ขายกับข้าวเช่นกัน วิ่งคนละเสร็จทาง ก็พวกเขานั่นแหละที่เป็นคนชักชวนพ่อกับแม่มาเป็นแม่ค้าแบบนี้ จากที่ทำโรงงานอยู่แถวสมุทรปราการ
พ่อพาขับรถไปตามหมู่บ้าน เข้าซอยนั้นออกซอยนี้ พอเข้าเขตหมู่บ้านพ่อก็จอดให้แม่ออกมานั่งกระบะหลัง เพื่อคอยดูลูกค้ากวักมือเรียก บอสก็ตามออกมาด้วย น้องบีมนอนหลับในหน้ารถกับพ่อ มาขายของกับแม่ก็สนุกดี ง่วงด้วย กินทั้งวันไม่หยุดปาก
ตอนเช้าพ่อกับแม่จะวิ่งขายในเขตปทุมธานีใกล้ ๆ ละแวกบ้านก่อน เข้าซอยนั้นออกซอยนี้ พอตอนเย็นก็จะไปแถวมีนบุรี เข้ากรุงเทพแล้ววกกลับมาแถวบ้านอีกรอบค่อยเข้าบ้าน ทุกวันก็จะถึงบ้านประมาณสองทุ่มเกือบสามทุ่มกันเลย ทว่าช่วงปิดเทอมมีพวกเธอมาอยู่ด้วย แม่จะเข้าบ้านไม่เกินหนึ่งทุ่ม
กับข้าวครับกับข้าว กลับข้าวมาแล้ว...
เสียงพ่อประกาศใส่ไมค์โครโฟนดังไปทั่วทั้งซอย แม่จะมีลูกค้าขาประจำที่ไม่ยอมซื้อกับคนอื่นเลย จะคอยซื้อกับแม่คนเดียว เนื่องจากแม่เป็นคนมีนิสัยร่าเริง ชอบพูดคุย หัวเราะเก่งแม่จริงมีลูกค้าเยอะ ส่วนใหญ่แม่บ้านที่ออกมาซื้อของกับแม่จะเป็นคุณยายที่เลี้ยงหลานมากกว่า เพราะคนหนุ่มสาวทำงานกันหมด
แม่ขับเข้ามาในซอย ๆ หนึ่ง ลูกค้าประจำของแม่ได้ยินเสียงพ่อประกาศ ก็พากันออกมายืนคอย บ้างก็กวักมือเรียก ใบหน้ายิ้มดีใจเมื่อรถกับข้าวของแม่มาถึง “พ่อ ๆ ไป ๆ นู้นบ้านอาม่า อาม่ากวักมือเรียกนู่น อาม่ารอเดียว ๆ “ แม่ทั้งตะโกนพูดทั้งหัวเราะ บอสมองพิจารณาดู อาม่าคงจะเป็นคนใจดีไม่น้อย ผมหงอกทั้งศีรษะ ใส่เสื้อก้ามกระโปรงยาวถึงตาตุ่ม ปะแป้งเต็มตัวยืนคอยกับหลานชายตัวน้อย
พ่อขับรถมาจอดหน้าบ้านของอาม่า “วันนี้มีผู้ช่วยมาด้วยเว้ย” อาม่าทักทาย ส่วนเด็กชายหาที่ปีนป่ายรถของพ่อเล่นอย่างคุ้นเคย คงจะเห็นประจำทุกวันจนชิน “โปอย่าปีน” อาม่าต้องดุให้
“ไม่เป็นไรอาม่า “ แม่อนุญาต เด็กชายปีนขึ้นรถได้สำเร็จมานั่งตักแม่ “ผู้ช่วยกินนะคะอาม่า คนนึงนอนหลับในรถนู่น” แม่แซวตลอดถ้ามีคนพูดถึงพวกเธอสองคน บอสได้แต่ยิ้มแก้เขินให้อาม่าไป
“ลูกสาวสวยนะ ฉันจองให้หลานชายเลย อย่าพึ่งแต่งงานนา” พออาม่าพูดแบบนี้บอสแทบสำลักน้ำลายตัวเอง หัวเราะไปทีนึกตลกกับคำพูดของคนแก่ หลานชายหล่อขนาดไหนเชียว
“หนูไม่ให้แต่งงานง่ายหรอกอาม่า รับปริญญาก่อน ฮา” แม่กับอาม่าคุยเข้าขากันอย่างดี บอสได้แต่ฟังทั้งสองคนคุยกัน อาม่าซื้อของสดและผักไปเยอะมาก อุดหนุนแม่ทุกวันเลย
เมื่อขายซอยนี้เสร็จก็ไปอีกซอยเรื่อย ๆ และเข้าไปในหมู่บ้านต่าง ๆ บางหมู่บ้านก็เข้าฟรี บางหมู่บ้านก็ได้จ่ายตังค์ค่าเข้ามาวิ่งขาย มีรถกับข้าวหลายคันวิ่งตามหลังพ่อมา ก็ได้ขายเหมือนกัน เพราะลูกค้าประจำของใครของมันอยู่แล้ว พอห้าหกโมงเย็นแม่ก็ไปจอดหน้าโรงงาน เป็นคิวขายกับข้าวให้พวกโรงงาน เงินสดบ้าง ให้เซ็นเอาไว้ด้วย สิ้นเดือนค่อยจ่าย สบายอยู่แล้ว
ช่วงบ่ายน้องบีมก็ตื่นขึ้นมา ทว่าออกมานั่งกระบะหลังด้วยไม่ได้ พื้นที่เต็ม แค่ข้าวของที่ห้อยก็เต็มท้ายรถแล้ว ยกเว้นก็แต่เวลาจอดให้ลูกค้าเลือกซื้อ น้องบีมจะออกมาช่วยขาย น้องบีมกับเธอพากันกินได้ทั้งวัน ปากไม่ค่อยว่างกันเลยทีเดียว
“แม่ขากลับบอกพ่อจอดซื้อหมูกระทะหน่อยนะบอสอยากกิน” จู่ ๆ ก็นึกอยากกินขึ้นมาดื้อ ๆ
แม่หัวเราะเธอ ไม่รู้หัวเราะเรื่องอะไร “ป๊าด ! กินทั้งวันยังจะหิวอีกเหรอ” พอแม่พูดแบบนี้เธอก็ถึงบางอ้อ เข้าใจที่แม่หัวเราะเธอแล้ว
“ก็บอสอยากกินน้อ ฮา”
“กินก็กิน ดีเหมือนกันแม่ก็อยากกิน เดี๋ยวตอนเย็นบอกพ่อแวะซื้อ”
“แม่แล้วไปขายไหนต่อตอนบ่ายอ่ะ”
“เข้ากรุงเทพลูก ไปแถวมีนบุรีแถวพี่หนิงอยู่นู่น ค่อยวกเข้าบ้าน”
“อ่อ “ บอสมีแอบหลับบ้างเพราะง่วง แต่หลับแป๊บเดียวก็ตื่น เนื่องจากพ่อจอดรถให้ลูกค้าเลือกของ ตอนบ่ายขายตามหมู่บ้านเสร็จ พ่อก็พาไปจอดหน้าโรงงานเพราะวันนี้วันเสาร์ โรงงานไม่ทำโอที เป็นช่วงห้าโมงเย็น พนักงานหลั่งไหลกันออกมา บ้างก็เดินเลย บ้างก็แวะดูกับข้าว
“แม่ลูกสาวแม่บ่” เจอคนภูมิลำเนาเดียวกันมาซื้อกับข้าวด้วย พูดคุยกับแม่เป็นภาษาบ้านเกิด “ผู้ดีอยู่แม่ คนใหญ่หรือคนน้อยนี่แม่” เป็นผู้หญิงหน้าตาดี อวบ ๆ นิดหน่อย แต่ก็ไม่ถึงกับอ้วน สวมชุดโรงงานเต็มยศ
“คนใหญ่ คนน้อยในหน้ารถนำพ่อ” แม่ตอบ “ผู้ดีกว่าแม่อยู่บ่นาง ฮา” แม่พูดเล่นกับลูกค้า ทำเอาบอสเขินยิ้มให้แก้เขินไปอีก พูดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะพูดคุยอะไรกับเขาด้วย ทำได้แค่ยิ้มอย่างเดียว
“ขาวน้อ ขาวคือแม่ ผู้งามอยู่แม่ แม่กะผู้งาม ฮา”
“เอาไปเลยค่าย้อง เว้าถืกใจแม่ค้า แม่ค้าแถม ฮา” ทั้งเธอและลูกค้าต่างหัวเราะด้วยความสนิทสนม พูดคุยเป็นภาษาบ้านเดียวกัน แม่แถมให้เยอะเลย
“อุ้ย ขอบคุณหลาย ๆ ค่า ตั้งใจเรียนเด้อหล่าเอ้ย อย่ามาหาเฮดโรงงานคือเอื้อยมันเมื่อย “ ลูกค้าบอกกับเธอ ยิ้มให้และพยักหน้าเป็นคำตอบ
“บ่ให้มันเฮดหรอกโรงงานนางเอ้ย ขั้นมันเอาผัวก่อนกะสิให้มาขายของแทนนี่ล่ะ” แม่ตอบ แล้วลูกค้าคนนั้นก็ขอตัวเดินจากไป ลูกค้าคนอื่น ๆ ก็เข้ามาซื้อของ มาเยอะเธอต้องช่วยแม่หยิบจับทอนเงินให้ลูกค้าบ้าง ก็สนุกดี ไม่รู้ทอนผิดทอนถูก สนุกอย่างเดียว ตื่นตาตื่นใจด้วย ได้เห็นชาวโรงงานเขาแต่งตัวแบบนี้ เพราะเธอไม่ค่อยได้เห็นคนโรงงานหลั่งไหลออกมาเยอะแยะขนาดนี่
พอคนโรงงานหมดพ่อก็พากลับ ไม่ขายต่อแล้ว แม่กับเธอก็เข้าไปนั่งในหน้ารถด้วย เวลานี้บอสเพลียมาก จึงผล็อยหลับไป ก่อนเข้าบ้านแม่ปลุกให้ไปเลือกเอาหมูกระทะกับน้องบีม
มาถึงบ้านบอสจัดแจงทุกอย่างให้แม่ไปอาบน้ำให้สะบายตัวก่อนเลย ส่วนพ่อเก็บของสดและผักที่เหลือเข้าถังเย็นไว้ขายพรุ่งนี้ ค่อยตามเข้าบ้านทีหลัง บอสกับน้องบีมช่วยกันเตรียมของรอ พอเสร็จแล้วก็เรียกพ่อให้เข้ามากินหมูกระทะด้วยกัน แม่ก็อาบน้ำเสร็จพอดีด้วย
พรุ่งนี้เป็นวันหวยออกพ่อกับแม่จะหยุดอยู่บ้านประจำ ทว่าพรุ่งนี้ไม่ได้อยู่บ้าน แม่จะพาไปไหว้หลวงพ่อโสธรที่ฉะเชิงเทรา น้องบีมกับเธอตื่นเต้นมาก ชวนครอบครัวของอาและลุงญาติฝั่งพ่อไปด้วยกัน จะได้ไม่เหงา ส่วนคืนนี้พวกเธอขอกินหมูกระทะให้หายเหนื่อยก่อน...
บอสนั่งนึกถึงวันวานก็มีความสุขดีไม่น้อย ตอนเด็ก ๆ ไม่ต้องคิดอะไรมาก เรียน เล่น กิน นอนอย่างเดียว ทำไมตอนนั้นไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า อยากโตทำไมมันเหนื่อย ทำไมถึงอยากโตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนั้น แล้วเป็นอย่างไรล่ะ พอโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่แล้ว เจอแต่อะไรก็ไม่รู้
คิดถึง 2 บทที่ 45
.
ไดอารี่ความคิดถึง
ตี 4 เสียงนาฬิกาปลุกของแม่ดังขึ้น บอกเวลาต้องตื่นไปตลาดได้แล้ว เสียงนาฬิกาดังข้ามห้องมายังห้องเธอ บอสได้ยินก็หลับต่อ แต่ต้องตื่นงัวเงียลุกขึ้นตามเสียงเคาะประตูห้องของแม่อีกทีหนึ่ง ไม่ใช่ปลุกตื่นให้รอปิดประตู ทว่าเธอจะตามพ่อกับแม่ไปขายกับข้าวด้วยน่ะสิ เมื่อวานบอสบอกแม่เอาไว้ว่าวันนี้ขอตามไปตลาดและออกขายกับข้าวด้วย แม่ก็ไม่ขัด ไปก็ไป
พอตัวเองตื่นแล้วก็ปลุกน้องบีมอีกที น้องบีมงัวเงียเหมือนกัน เพราะมันเช้ามาก ๆ ลุกขึ้นนั่งหลับตาปี๋บนเตียงนอน รออาบน้ำ ตอนนี้พ่อแม่เตรียมตัวพร้อมแล้ว เหลือก็แต่พวกเธอสองคนอาบน้ำแต่งตัว บอสไม่ทำอะไรมาก อาบน้ำสระผมและออกไปทั้งที่ผมยังเปียก ๆ เลย น้องบีมก็เช่นกัน เนื่องจากต้องทำเวลา ถ้าออกสายลูกค้าหายหมด
“เสร็จยัง !!! โอยน้อ ! สายแล้ว”
“เสร็จแล้วแม่ ! ปะบีมเร็ว ๆ “
บอสรีบกุลีกุจอแต่งตัว แล้วก็รีบออกจากห้องไปตลาดกับแม่ เมื่อพร้อมแล้วพ่อก็พาขับรถมุ่งหน้าไปยังตลาดสี่มุมเมือง ซึ่งก็อยู่ไม่ไกลมากนัก ขับรถแป๊บเดียวก็ถึงตลาด แม่พาไปตรงตลาดของสด เน้นของสดและผักเป็นส่วนใหญ่ ผลไม้ค่อยว่ากันทีหลัง ถ้าพอมีเวลาก็รับมาขายด้วย ถ้าไม่ทันก็ไม่เอา เพราะไม่เน้นขายอยู่แล้ว
มาถึงตลาดมีพ่อค้าที่ค้าขายแบบเดียวกันกับแม่มากมาย จังหวัดเดียวกันต่างหมู่บ้านต่างอำเภอก็มี ต่างจังหวัดก็แยะ บอสแอบสงสัยว่าแล้วจะไม่แย่งลูกค้ากันหรืออย่างไร พ่อค้าแม่ค้าเยอะขนาดนี้ ทว่าพ่อกับแม่ก็ยังได้ขายทุกวัน มีกำไรติดมือมาทุกวัน
รถกระบะของพ่อค้าจอดเรียงรายกันเป็นแถวเป็นแนว ที่ของใครของมัน ไม่ได้จองเอาไว้ แต่ส่วนมากใครเคยจอดที่ไหนโซนไหน ก็จะจอดที่เดิมเสมอ ๆ
เช้ามืดวันนี้บอสกับน้องบีมสนุกมาก หายง่วงเป็นปิดทิ้งกันเลย พอพ่อขับรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ บอสกับน้องบีมก็เตรียมตัวจ่ายตลาด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเธอสองพี่น้องที่ตามแม่มา รู้งานว่าต้องทำอะไรบ้าง
“บอสบีมปะไปซื้อผักกับแม่ ให้พ่อไปซื้อของสด” แม่ชวนเธอกับน้องให้ไปด้วยกัน ทุก ๆ วันแม่กับพ่อก็จะแยกกันหาซื้อของมาขาย จะไปด้วยกันไม่ได้ ไม่ทันเวลา แม่ควักเงินให้พ่อไปซื้อของสด “เหลือทอนด้วยนะ” แม่สั่งพ่อ
“ฮ่วย !” พ่อพูดได้คำเดียวมองหน้าแม่แบบยิ้ม ๆ พวกเธอหัวเราะชอบใจมาก แม่ก็หัวเราะด้วย จากนั้นก็แยกย้ายกันหาซื้อของ แม่จะมีลูกจ้างประจำในตลาด พอแม่มาจ่ายตลาดเขาจะถือรถเข็นตาม ไม่ต้องหิ้วให้เมื่อย
“เจ้ฝนมาแล้ว ! โห วันนี้มีผู้ติดตามถึงสองคน ผมคงไม่ต้องเข็นผักให้แล้วมั้ง” ผู้ชายคนนั้นแซวแม่ พูดไม่ค่อยชัดถ้อยชัดคำสักเท่าไหร่ เพราะเป็นตนต่างชาติ แต่ว่าก็ยังเข็นรถเข็นตามหลังแม่มา บอสกับน้องบีมที่โดนแซวก็เพียงยิ้มให้ พูดอะไรไม่ออก
“ผู้ติดตามก็ตามเฉย ๆ ช่วยอะไรไม่ได้” แม่ตอบ บอสกับน้องบีมมองหน้ากันอมยิ้ม แล้วเดินตามแม่ไป แม่ชี้มือสั่งผักกับแม่ค้าควักเงินจ่าย ผู้ชายคนนั้นก็เป็นคนเก็บใส่รถเข็น แล้วเข็นเดินตามแม่ เมื่อซื้อของที่จะขายครบหมดทุกอย่างแล้ว ก็กลับมาที่รถ พอถึงรถพวกเธอสองคนพี่น้องก็ช่วยกันขนผักออกจากรถเข็น แล้วแม่ก็ควักแบงค์ร้อยให้ชายคนนั้นไป เขาไหว้อย่างงามมาก แววตาและสีหน้ายิ้มอย่างมีความสุขที่ได้รับค่าจ้าง
“เขาเข็นให้แม่ทุกวันเหรอ” บอสถาม
“ใช่ ! คนกัมพูชา ตอนแรกแม่ไม่ได้จ้างมันนะ มันอาสาเข็นให้แม่เอง มันเห็นแม่ถือของเยอะ มันเลยถือมาส่ง แม่ก็ให้เงินน้ำใจมันไป เอาไปเอามาเข็นให้แม่ทุกวันเลยบักห่าหนิ ฮา แม่ก็ต้องจ่ายมันวันละร้อย ๆ ” แม่แซวชายกัมพูชาคนนั้นแบบนึกเอ็นดู ไม่ได้ต่อว่าอะไรเลย แค่เสียเงินวันล่ะหนึ่งร้อยบาทเท่านั้นเอง แลกกับความสบายตัวเองก็คุ้ม “มันก็ได้ค่าจ้างกับแม่วันละร้อยนั่นแล่ว”
“เอ้า เค้าไม่ได้รับจ้างเป็นอาชีพเหรอแม่” บอสถามต่อด้วยความสงสัย
“มันจะทำเป็นอาชีพอะไร มันก็นั่งขายผักอยู่ในตลาดนั่นล่ะ ขายผักให้ร้านเจ้นางนั่นเด้ มันอยากเข็นเฉย ๆ นี่ล่ะ มันได้เงินน้อ อ่ะมัดผักช่วยแม่ มัดเป็นกำ ๆ ไว้ อันนี้ใส่ถุง อันนี้ช่างกิโลนะ แล้วเอามาห้อยใส่รถ”
“จ้า” ทั้งเธอและน้องสาวตอบพร้อมกัน แล้วก็ช่วยแม่มัดผักเป็นกำ ๆ บ้างก็ใส่ถุงห้อยตามรถ บอสกับน้องบีมทำอย่างคล่องแคล่ว หยิบจับช่วยแม่คนละไม่คนละมือ สักพักพ่อก็กลับมาพร้อมเนื้อหมู ไก่ กุ้ง ปลา ที่เป็นของสดทั้งหมด วันนี้พ่อกับแม่จ่ายตลาดเสร็จเร็วกว่าเดิม ได้ออกขายเร็วกว่าเดิมก็เพราะมีพวกเธอสองคนเป็นลูกมือช่วยกระชับเวลาได้เยอะเลย
“โห... วันนี้เสร็จเร็วจัง จัดผักเก่งแท้วะ รู้งี้ให้มาด้วยทุกวันก็ดี ได้ออกขายเร็วเลยน้อพ่อวันนี้” แม่ชมเธอกับน้องบีม หันไปคุยกับพ่อ ส่วนพ่อขอดูดบุหรี่สักหน่อยก่อนออกรถ “พรุ่งนี้มากับแม่อีกนะ ดูซิวันนี้แม่ค้าจะขายของดีมั้ย” แม่หมายถึงพวกเธอจะขายของดีไหม
“บอสขอดูก่อนนะ ฮา”
“พุ้น ! คร้านตื่นเช้า บอสขอดูก่อนนะโลด” โดนแม่เหน็บเข้าให้ พ่อดูดบุหรี่แป๊บเดียวก็พาออกรถวิ่งขายกับข้าว รถกับข้าวคันอื่น ๆ ก็ทยอยออกตาม อาและลุงญาติฝั่งพ่อของเธอก็ขายกับข้าวเช่นกัน วิ่งคนละเสร็จทาง ก็พวกเขานั่นแหละที่เป็นคนชักชวนพ่อกับแม่มาเป็นแม่ค้าแบบนี้ จากที่ทำโรงงานอยู่แถวสมุทรปราการ
พ่อพาขับรถไปตามหมู่บ้าน เข้าซอยนั้นออกซอยนี้ พอเข้าเขตหมู่บ้านพ่อก็จอดให้แม่ออกมานั่งกระบะหลัง เพื่อคอยดูลูกค้ากวักมือเรียก บอสก็ตามออกมาด้วย น้องบีมนอนหลับในหน้ารถกับพ่อ มาขายของกับแม่ก็สนุกดี ง่วงด้วย กินทั้งวันไม่หยุดปาก
ตอนเช้าพ่อกับแม่จะวิ่งขายในเขตปทุมธานีใกล้ ๆ ละแวกบ้านก่อน เข้าซอยนั้นออกซอยนี้ พอตอนเย็นก็จะไปแถวมีนบุรี เข้ากรุงเทพแล้ววกกลับมาแถวบ้านอีกรอบค่อยเข้าบ้าน ทุกวันก็จะถึงบ้านประมาณสองทุ่มเกือบสามทุ่มกันเลย ทว่าช่วงปิดเทอมมีพวกเธอมาอยู่ด้วย แม่จะเข้าบ้านไม่เกินหนึ่งทุ่ม
กับข้าวครับกับข้าว กลับข้าวมาแล้ว...
เสียงพ่อประกาศใส่ไมค์โครโฟนดังไปทั่วทั้งซอย แม่จะมีลูกค้าขาประจำที่ไม่ยอมซื้อกับคนอื่นเลย จะคอยซื้อกับแม่คนเดียว เนื่องจากแม่เป็นคนมีนิสัยร่าเริง ชอบพูดคุย หัวเราะเก่งแม่จริงมีลูกค้าเยอะ ส่วนใหญ่แม่บ้านที่ออกมาซื้อของกับแม่จะเป็นคุณยายที่เลี้ยงหลานมากกว่า เพราะคนหนุ่มสาวทำงานกันหมด
แม่ขับเข้ามาในซอย ๆ หนึ่ง ลูกค้าประจำของแม่ได้ยินเสียงพ่อประกาศ ก็พากันออกมายืนคอย บ้างก็กวักมือเรียก ใบหน้ายิ้มดีใจเมื่อรถกับข้าวของแม่มาถึง “พ่อ ๆ ไป ๆ นู้นบ้านอาม่า อาม่ากวักมือเรียกนู่น อาม่ารอเดียว ๆ “ แม่ทั้งตะโกนพูดทั้งหัวเราะ บอสมองพิจารณาดู อาม่าคงจะเป็นคนใจดีไม่น้อย ผมหงอกทั้งศีรษะ ใส่เสื้อก้ามกระโปรงยาวถึงตาตุ่ม ปะแป้งเต็มตัวยืนคอยกับหลานชายตัวน้อย
พ่อขับรถมาจอดหน้าบ้านของอาม่า “วันนี้มีผู้ช่วยมาด้วยเว้ย” อาม่าทักทาย ส่วนเด็กชายหาที่ปีนป่ายรถของพ่อเล่นอย่างคุ้นเคย คงจะเห็นประจำทุกวันจนชิน “โปอย่าปีน” อาม่าต้องดุให้
“ไม่เป็นไรอาม่า “ แม่อนุญาต เด็กชายปีนขึ้นรถได้สำเร็จมานั่งตักแม่ “ผู้ช่วยกินนะคะอาม่า คนนึงนอนหลับในรถนู่น” แม่แซวตลอดถ้ามีคนพูดถึงพวกเธอสองคน บอสได้แต่ยิ้มแก้เขินให้อาม่าไป
“ลูกสาวสวยนะ ฉันจองให้หลานชายเลย อย่าพึ่งแต่งงานนา” พออาม่าพูดแบบนี้บอสแทบสำลักน้ำลายตัวเอง หัวเราะไปทีนึกตลกกับคำพูดของคนแก่ หลานชายหล่อขนาดไหนเชียว
“หนูไม่ให้แต่งงานง่ายหรอกอาม่า รับปริญญาก่อน ฮา” แม่กับอาม่าคุยเข้าขากันอย่างดี บอสได้แต่ฟังทั้งสองคนคุยกัน อาม่าซื้อของสดและผักไปเยอะมาก อุดหนุนแม่ทุกวันเลย
เมื่อขายซอยนี้เสร็จก็ไปอีกซอยเรื่อย ๆ และเข้าไปในหมู่บ้านต่าง ๆ บางหมู่บ้านก็เข้าฟรี บางหมู่บ้านก็ได้จ่ายตังค์ค่าเข้ามาวิ่งขาย มีรถกับข้าวหลายคันวิ่งตามหลังพ่อมา ก็ได้ขายเหมือนกัน เพราะลูกค้าประจำของใครของมันอยู่แล้ว พอห้าหกโมงเย็นแม่ก็ไปจอดหน้าโรงงาน เป็นคิวขายกับข้าวให้พวกโรงงาน เงินสดบ้าง ให้เซ็นเอาไว้ด้วย สิ้นเดือนค่อยจ่าย สบายอยู่แล้ว
ช่วงบ่ายน้องบีมก็ตื่นขึ้นมา ทว่าออกมานั่งกระบะหลังด้วยไม่ได้ พื้นที่เต็ม แค่ข้าวของที่ห้อยก็เต็มท้ายรถแล้ว ยกเว้นก็แต่เวลาจอดให้ลูกค้าเลือกซื้อ น้องบีมจะออกมาช่วยขาย น้องบีมกับเธอพากันกินได้ทั้งวัน ปากไม่ค่อยว่างกันเลยทีเดียว
“แม่ขากลับบอกพ่อจอดซื้อหมูกระทะหน่อยนะบอสอยากกิน” จู่ ๆ ก็นึกอยากกินขึ้นมาดื้อ ๆ
แม่หัวเราะเธอ ไม่รู้หัวเราะเรื่องอะไร “ป๊าด ! กินทั้งวันยังจะหิวอีกเหรอ” พอแม่พูดแบบนี้เธอก็ถึงบางอ้อ เข้าใจที่แม่หัวเราะเธอแล้ว
“ก็บอสอยากกินน้อ ฮา”
“กินก็กิน ดีเหมือนกันแม่ก็อยากกิน เดี๋ยวตอนเย็นบอกพ่อแวะซื้อ”
“แม่แล้วไปขายไหนต่อตอนบ่ายอ่ะ”
“เข้ากรุงเทพลูก ไปแถวมีนบุรีแถวพี่หนิงอยู่นู่น ค่อยวกเข้าบ้าน”
“อ่อ “ บอสมีแอบหลับบ้างเพราะง่วง แต่หลับแป๊บเดียวก็ตื่น เนื่องจากพ่อจอดรถให้ลูกค้าเลือกของ ตอนบ่ายขายตามหมู่บ้านเสร็จ พ่อก็พาไปจอดหน้าโรงงานเพราะวันนี้วันเสาร์ โรงงานไม่ทำโอที เป็นช่วงห้าโมงเย็น พนักงานหลั่งไหลกันออกมา บ้างก็เดินเลย บ้างก็แวะดูกับข้าว
“แม่ลูกสาวแม่บ่” เจอคนภูมิลำเนาเดียวกันมาซื้อกับข้าวด้วย พูดคุยกับแม่เป็นภาษาบ้านเกิด “ผู้ดีอยู่แม่ คนใหญ่หรือคนน้อยนี่แม่” เป็นผู้หญิงหน้าตาดี อวบ ๆ นิดหน่อย แต่ก็ไม่ถึงกับอ้วน สวมชุดโรงงานเต็มยศ
“คนใหญ่ คนน้อยในหน้ารถนำพ่อ” แม่ตอบ “ผู้ดีกว่าแม่อยู่บ่นาง ฮา” แม่พูดเล่นกับลูกค้า ทำเอาบอสเขินยิ้มให้แก้เขินไปอีก พูดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะพูดคุยอะไรกับเขาด้วย ทำได้แค่ยิ้มอย่างเดียว
“ขาวน้อ ขาวคือแม่ ผู้งามอยู่แม่ แม่กะผู้งาม ฮา”
“เอาไปเลยค่าย้อง เว้าถืกใจแม่ค้า แม่ค้าแถม ฮา” ทั้งเธอและลูกค้าต่างหัวเราะด้วยความสนิทสนม พูดคุยเป็นภาษาบ้านเดียวกัน แม่แถมให้เยอะเลย
“อุ้ย ขอบคุณหลาย ๆ ค่า ตั้งใจเรียนเด้อหล่าเอ้ย อย่ามาหาเฮดโรงงานคือเอื้อยมันเมื่อย “ ลูกค้าบอกกับเธอ ยิ้มให้และพยักหน้าเป็นคำตอบ
“บ่ให้มันเฮดหรอกโรงงานนางเอ้ย ขั้นมันเอาผัวก่อนกะสิให้มาขายของแทนนี่ล่ะ” แม่ตอบ แล้วลูกค้าคนนั้นก็ขอตัวเดินจากไป ลูกค้าคนอื่น ๆ ก็เข้ามาซื้อของ มาเยอะเธอต้องช่วยแม่หยิบจับทอนเงินให้ลูกค้าบ้าง ก็สนุกดี ไม่รู้ทอนผิดทอนถูก สนุกอย่างเดียว ตื่นตาตื่นใจด้วย ได้เห็นชาวโรงงานเขาแต่งตัวแบบนี้ เพราะเธอไม่ค่อยได้เห็นคนโรงงานหลั่งไหลออกมาเยอะแยะขนาดนี่
พอคนโรงงานหมดพ่อก็พากลับ ไม่ขายต่อแล้ว แม่กับเธอก็เข้าไปนั่งในหน้ารถด้วย เวลานี้บอสเพลียมาก จึงผล็อยหลับไป ก่อนเข้าบ้านแม่ปลุกให้ไปเลือกเอาหมูกระทะกับน้องบีม
มาถึงบ้านบอสจัดแจงทุกอย่างให้แม่ไปอาบน้ำให้สะบายตัวก่อนเลย ส่วนพ่อเก็บของสดและผักที่เหลือเข้าถังเย็นไว้ขายพรุ่งนี้ ค่อยตามเข้าบ้านทีหลัง บอสกับน้องบีมช่วยกันเตรียมของรอ พอเสร็จแล้วก็เรียกพ่อให้เข้ามากินหมูกระทะด้วยกัน แม่ก็อาบน้ำเสร็จพอดีด้วย
พรุ่งนี้เป็นวันหวยออกพ่อกับแม่จะหยุดอยู่บ้านประจำ ทว่าพรุ่งนี้ไม่ได้อยู่บ้าน แม่จะพาไปไหว้หลวงพ่อโสธรที่ฉะเชิงเทรา น้องบีมกับเธอตื่นเต้นมาก ชวนครอบครัวของอาและลุงญาติฝั่งพ่อไปด้วยกัน จะได้ไม่เหงา ส่วนคืนนี้พวกเธอขอกินหมูกระทะให้หายเหนื่อยก่อน...
บอสนั่งนึกถึงวันวานก็มีความสุขดีไม่น้อย ตอนเด็ก ๆ ไม่ต้องคิดอะไรมาก เรียน เล่น กิน นอนอย่างเดียว ทำไมตอนนั้นไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า อยากโตทำไมมันเหนื่อย ทำไมถึงอยากโตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนั้น แล้วเป็นอย่างไรล่ะ พอโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่แล้ว เจอแต่อะไรก็ไม่รู้