คนที่รักเรามากที่สุดไม่ใช่ครอบครัว แต่มันคือตัวเราเอง ลองคิดดูสิ ถ้าหากว่าวันนึงครอบครัวไม่อยู่ข้างเรา ไม่ได้รับสนุนในด้านที่เราอยากทำ แต่ก็ยังมีตัวเราเองที่คอยโอบกอด คอยปลอบใจและคอยให้กำลังใจตัวเองเสมอ
และอีกอย่างคืออย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ถ้าทำแบบนั้นก็ไม่มีวันชนะใครได้หรอก เพราะเราจะเอาแต่คิดว่าทำยังไงถึงจะทำได้แบบเขา ทำยังไงถึงจะเหมือนเขา โดยที่ไม่ได้คิดเลยว่าฉันชอบอะไร มีความสามารถแบบไหน
เรารู้ดีว่าหลายคนไม่ได้ตั้งใจเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับใครหรอก แต่เพราะครอบครัว คนรอบข้าง และสังคม มักจะเอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น โดยที่เขาก็ไม่ได้สนใจความสามารถของเราเลย โดยเฉพาะคนใกล้ตัว ถ้าจะบอกว่าเขาหวังดี อยากให้เราได้ดี ก็ใช่นะ แต่ถ้าจะบอกว่าเขาไม่เข้าใจเรา และเห็นแก่ตัว ก็ใช่เหมือนกัน
แต่อย่าไปสนใจคนพวกนั้นเลย ลองมาหาก่อนว่าเรามีความสามารถอะไร ทำอะไรได้บ้าง ต้องลองที่จะศึกษา ต้องลองที่จะค้นคว้า บางครั้งความสามารถเล็ก ๆ ที่คุณไม่เคยสนใจ อาจจะเป็นจุดเด่นของคุณก็ได้ เพราะในโลกนี้ทุกคนต่างได้รับพรสวรรค์ แค่ลองค้นหามันให้เจอแล้วจะพบเอง บางทีคุณอาจจะอยู่ผิดที่ก็ได้นะ
และจงอย่าไปคาดหวังว่าทุกคนจะรักเรา ชอบเรา เพราะแต่ละคนมีความชอบและความต้องการไม่เหมือนกัน เราคนเดียวไม่สามารถทำให้คนทั้งโลกถูกใจได้หรอก แค่ทำให้ถูกใจตัวเองก็พอแล้ว อย่าเอามาตรฐานต่างๆของคนอื่นมาวัดความสามารถของเรา แต่จงเอามาตรฐานของเรามาวัดตัวเราเอง เพราะถึงแม้คนอื่นจะมองว่าคุณไม่พัฒนา แต่มีเพียงคุณเท่านั้นที่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองพัฒนาแล้วรึยัง
หลายครั้งที่เราอยู่ในจุดย่ำแย่ก็มักจะมีคนกลุ่มหนึ่งมาเหยียบย่ำและซ้ำเติม แต่อย่าไปสนใจคนพวกนั้นเลย เพราะพวกเขาก็ไม่ได้สนใจความรู้สึกของเราเหมือนกัน แล้วเราจะไปสนใจเขาทำไม จริงไหม?
ถ้าเราเอาเวลาไปสนใจแต่คำพูดของคนอื่น แล้วเราจะเอาเวลาไหนมาสนใจตัวเองล่ะ เพราะฉะนั้นอย่าสนใจพวกเขาเลย เอาเวลาที่เสียไป มาพัฒนาตัวเองดีกว่า
แต่ก็อย่าหักโหมจนเกินไปล่ะ ดูแลตัวเองบ้าง เพราะถ้าเราไม่ดูแลตัวเอง แล้วใครจะมาดูแลเรา ถ้าเราไม่รักตัวเอง แล้วใครจะมารักเรา อย่าทำร้ายตนเอง เพียงเพราะอยากให้คนอื่นยอมรับ ขอแค่เรายอมรับในตัวเราเองก็พอแล้ว
ดิฉันเองก็มักมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวบ่อยๆว่า ถึงเขาจะไม่เข้าใจฉัน ไม่สนใจฉัน ไม่เชื่อฉัน ไม่มั่นใจในตัวฉัน ไม่ปลอบใจ ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ยังมีฉันที่เชื่อใจ มั่นใจ เข้าใจ และปลอบใจตัวเองเสมอ ดิฉันทำแบบนี้ คิดแบบนี้คั้งแต่เด็กจนโต
ขออวดอ้างนะว่าตอนประถมดิฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวในห้อง ซึ่งผู้หญิงกับผู้ชายเข้ากันได้ยากมาก เพราะมีความคิดที่แตกต่างกัน แต่ก่อนก็อยากเข้ากับเพื่อนในห้องทุกคนให้ได้ ก็เลยพยายามทำตัวก้าวร้าว และแข็งแรงแบบผู้ชายบ้าง แต่มันไม่ใช่ทาง เลยกลับมาเป็นตัวเองเหมือนเดิม
ดิฉันกลับมาค้นหาว่าตัวเองชอบอะไร ถนัดอะไรบ้าง และแล้วก็เจอ ดิฉันพบว่าตัวเองถนัดวิชาที่ทุกคนเกลียดที่สุด นั่นก็คือคณิตศาสตร์ ถ้าถามว่าเก่งไหม ก็ไม่นะ แต่รู้สึกว่าเข้าใจวิชานี้มากที่สุดแล้ว
เห็นไหม ถ้าเราอยู่ถูกที่ อะไรหลาย ๆ อย่างก็จะถูกไปหมด เราไม่จำเป็นต้องเล่นกีฬาเก่งเหมือนคนอื่น ไม่ต้องไปเปรียบเทียบว่าคนอื่นทำแบบนี้ได้ แต่ทำไมเราถึงทำไมได้ล่ะ แค่รู้ว่าจุดเด่นของตัวเองคืออะไร แล้วพัฒนาจุดนั้นซะ เราก็สามารถไปถึงจุดที่ใคร ๆ ต่างก็ยอมรับแล้ว
จำไว้นะ อย่าเอาปลาไปบินแข่งกับนก และอย่าเอานกมาว่ายแข่งกับปลา เพราะมันผิดธรรมชาติ อะไรที่ไม่ถูกที่ไม่ถูกทางก็อย่าไปฝืนทำเลย เหนื่อยเปล่าๆ
แต่ก่อนดิฉันเป็นเด็กผู้หญิงเรียบร้อย เงียบ ๆ แทบจะนับคำพูดได้ พอโตขึ้นมาถึงได้เป็นแบบนี้ เราเริ่มพูดมากตั้งแต่ตอนไหนกันนะ555
เรื่องราวมันก็เป็นแบบนี้แหละ เรารู้ว่าตัวเองเกิดมากับความโดดเดี่ยว เดินมาคนเดียว ยืนหยัดคนเดียว ทำอะไรคนเดียวจนชิน แล้วทำไมเราถึงจะใช้ชีวิตอันโดดเดี่ยวนี้ในสังคมอันกว้างใหญ่ไม่ได้ล่ะ
รู้ไว้นะ ที่เราโดดเดี่ยวเพราะมีเราเพียงคนเดียวในโลก ไม่มีใครสามารถแทนเราได้
ถ้าอ่านจบแล้ว คุณจะรู้ทันทีว่าฉันมีทัศนคติแบบไหน ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านนะคะ รักตัวเองให้มาก ๆ ล่ะ ถึงจะไม่มีใครอยู่ข้างเธอ แต่ก็ยังมีเราที่อยู่ข้างเธอนะ รู้ไหมใบหน้าเธอเหมาะกับรอยยิ้มมากที่สุดแล้ว ยิ้มสู้นะ
ใครรักเรามากที่สุด(กระทู้แบ่งปันเรื่องราว)
และอีกอย่างคืออย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ถ้าทำแบบนั้นก็ไม่มีวันชนะใครได้หรอก เพราะเราจะเอาแต่คิดว่าทำยังไงถึงจะทำได้แบบเขา ทำยังไงถึงจะเหมือนเขา โดยที่ไม่ได้คิดเลยว่าฉันชอบอะไร มีความสามารถแบบไหน
เรารู้ดีว่าหลายคนไม่ได้ตั้งใจเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับใครหรอก แต่เพราะครอบครัว คนรอบข้าง และสังคม มักจะเอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น โดยที่เขาก็ไม่ได้สนใจความสามารถของเราเลย โดยเฉพาะคนใกล้ตัว ถ้าจะบอกว่าเขาหวังดี อยากให้เราได้ดี ก็ใช่นะ แต่ถ้าจะบอกว่าเขาไม่เข้าใจเรา และเห็นแก่ตัว ก็ใช่เหมือนกัน
แต่อย่าไปสนใจคนพวกนั้นเลย ลองมาหาก่อนว่าเรามีความสามารถอะไร ทำอะไรได้บ้าง ต้องลองที่จะศึกษา ต้องลองที่จะค้นคว้า บางครั้งความสามารถเล็ก ๆ ที่คุณไม่เคยสนใจ อาจจะเป็นจุดเด่นของคุณก็ได้ เพราะในโลกนี้ทุกคนต่างได้รับพรสวรรค์ แค่ลองค้นหามันให้เจอแล้วจะพบเอง บางทีคุณอาจจะอยู่ผิดที่ก็ได้นะ
และจงอย่าไปคาดหวังว่าทุกคนจะรักเรา ชอบเรา เพราะแต่ละคนมีความชอบและความต้องการไม่เหมือนกัน เราคนเดียวไม่สามารถทำให้คนทั้งโลกถูกใจได้หรอก แค่ทำให้ถูกใจตัวเองก็พอแล้ว อย่าเอามาตรฐานต่างๆของคนอื่นมาวัดความสามารถของเรา แต่จงเอามาตรฐานของเรามาวัดตัวเราเอง เพราะถึงแม้คนอื่นจะมองว่าคุณไม่พัฒนา แต่มีเพียงคุณเท่านั้นที่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองพัฒนาแล้วรึยัง
หลายครั้งที่เราอยู่ในจุดย่ำแย่ก็มักจะมีคนกลุ่มหนึ่งมาเหยียบย่ำและซ้ำเติม แต่อย่าไปสนใจคนพวกนั้นเลย เพราะพวกเขาก็ไม่ได้สนใจความรู้สึกของเราเหมือนกัน แล้วเราจะไปสนใจเขาทำไม จริงไหม?
ถ้าเราเอาเวลาไปสนใจแต่คำพูดของคนอื่น แล้วเราจะเอาเวลาไหนมาสนใจตัวเองล่ะ เพราะฉะนั้นอย่าสนใจพวกเขาเลย เอาเวลาที่เสียไป มาพัฒนาตัวเองดีกว่า
แต่ก็อย่าหักโหมจนเกินไปล่ะ ดูแลตัวเองบ้าง เพราะถ้าเราไม่ดูแลตัวเอง แล้วใครจะมาดูแลเรา ถ้าเราไม่รักตัวเอง แล้วใครจะมารักเรา อย่าทำร้ายตนเอง เพียงเพราะอยากให้คนอื่นยอมรับ ขอแค่เรายอมรับในตัวเราเองก็พอแล้ว
ดิฉันเองก็มักมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวบ่อยๆว่า ถึงเขาจะไม่เข้าใจฉัน ไม่สนใจฉัน ไม่เชื่อฉัน ไม่มั่นใจในตัวฉัน ไม่ปลอบใจ ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ยังมีฉันที่เชื่อใจ มั่นใจ เข้าใจ และปลอบใจตัวเองเสมอ ดิฉันทำแบบนี้ คิดแบบนี้คั้งแต่เด็กจนโต
ขออวดอ้างนะว่าตอนประถมดิฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวในห้อง ซึ่งผู้หญิงกับผู้ชายเข้ากันได้ยากมาก เพราะมีความคิดที่แตกต่างกัน แต่ก่อนก็อยากเข้ากับเพื่อนในห้องทุกคนให้ได้ ก็เลยพยายามทำตัวก้าวร้าว และแข็งแรงแบบผู้ชายบ้าง แต่มันไม่ใช่ทาง เลยกลับมาเป็นตัวเองเหมือนเดิม
ดิฉันกลับมาค้นหาว่าตัวเองชอบอะไร ถนัดอะไรบ้าง และแล้วก็เจอ ดิฉันพบว่าตัวเองถนัดวิชาที่ทุกคนเกลียดที่สุด นั่นก็คือคณิตศาสตร์ ถ้าถามว่าเก่งไหม ก็ไม่นะ แต่รู้สึกว่าเข้าใจวิชานี้มากที่สุดแล้ว
เห็นไหม ถ้าเราอยู่ถูกที่ อะไรหลาย ๆ อย่างก็จะถูกไปหมด เราไม่จำเป็นต้องเล่นกีฬาเก่งเหมือนคนอื่น ไม่ต้องไปเปรียบเทียบว่าคนอื่นทำแบบนี้ได้ แต่ทำไมเราถึงทำไมได้ล่ะ แค่รู้ว่าจุดเด่นของตัวเองคืออะไร แล้วพัฒนาจุดนั้นซะ เราก็สามารถไปถึงจุดที่ใคร ๆ ต่างก็ยอมรับแล้ว
จำไว้นะ อย่าเอาปลาไปบินแข่งกับนก และอย่าเอานกมาว่ายแข่งกับปลา เพราะมันผิดธรรมชาติ อะไรที่ไม่ถูกที่ไม่ถูกทางก็อย่าไปฝืนทำเลย เหนื่อยเปล่าๆ
แต่ก่อนดิฉันเป็นเด็กผู้หญิงเรียบร้อย เงียบ ๆ แทบจะนับคำพูดได้ พอโตขึ้นมาถึงได้เป็นแบบนี้ เราเริ่มพูดมากตั้งแต่ตอนไหนกันนะ555
เรื่องราวมันก็เป็นแบบนี้แหละ เรารู้ว่าตัวเองเกิดมากับความโดดเดี่ยว เดินมาคนเดียว ยืนหยัดคนเดียว ทำอะไรคนเดียวจนชิน แล้วทำไมเราถึงจะใช้ชีวิตอันโดดเดี่ยวนี้ในสังคมอันกว้างใหญ่ไม่ได้ล่ะ
รู้ไว้นะ ที่เราโดดเดี่ยวเพราะมีเราเพียงคนเดียวในโลก ไม่มีใครสามารถแทนเราได้
ถ้าอ่านจบแล้ว คุณจะรู้ทันทีว่าฉันมีทัศนคติแบบไหน ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านนะคะ รักตัวเองให้มาก ๆ ล่ะ ถึงจะไม่มีใครอยู่ข้างเธอ แต่ก็ยังมีเราที่อยู่ข้างเธอนะ รู้ไหมใบหน้าเธอเหมาะกับรอยยิ้มมากที่สุดแล้ว ยิ้มสู้นะ