เรื่องสั้น : เท่าเดิม
โดย : ชลัน
ผู้คนเดินสวนกันขวักไขว่มิซ้ำหน้าบนฟุตบาทบ้างก็เร่งรีบฝีเท้าอย่างกับกลัวไม่ทันขึ้นรถเมล์ บ้างก็เดินนวยนาดอย่างกับนางงาม บ้างก็เดินชวนคอเกาะกันเป็นกลุ่มเพื่อนฝูง แต่ละคนคงจะมีจุดหมายปลายทางที่ไหนสักแห่ง ก็ไม่นับว่าเป็นชั่วโมงเร่งรีบ เพราะมันทุ่มจะเข้าสองทุ่มอยู่ไม่กี่นาที
แสงไฟสีส้มสลัว ๆ ผสมแสงไฟนีออนของตึกรามบ้านช่องและถนน พอส่องให้มองเห็นทุกอย่างรอบกายได้ชัดเจน ถึงแม้จะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มเหมือนตอนกลางวันก็ตาม หากสวมทับด้วยแว่นเลนส์หนาเตะก็สามารถมองเห็นทุกอย่างได้ถนัดตา
สองฝั่งถนนรถราวิ่งสวนกันไปมาไม่ขาดสายเช่นกัน บางคันอาจจะรีบกลับบ้านไปหาครอบครัว หาลูกเมีย หากิ๊ก หาแฟน หรือบางคันอาจจะเร่งรีบไปเข้างานในตอนหนึ่งทุ่มก็เป็นได้ ทว่าชีวิตของทุกคนก็ต้องดิ้นรน ไม่มีวันหยุดนิ่งยกเว้นก็เสียแต่ ตาย ! ถึงจะได้หยุดพักนั่นเอง
ณ ร้านข้าวต้มริมทางเล็ก ๆ
เขากับแฟนสาวเลิกงานพร้อมกันทุกวัน จึงชวนกันมาทานข้าวต้มข้างทาง ซึ่งก็เป็นร้านประจำของพวกเขา เมย์ยิ้มให้กับเขาก่อนจะสั่งเมนู และเงยหน้าขึ้นมาถามว่าเขาจะทานอะไร เขาตอบด้วยคำตอบที่โหล ๆ และมักง่ายที่สุดว่าอะไรก็ได้ เหมือนเมย์นั่นแหละ เขาจึงได้ทานเมนูเหมือนเมย์อยู่เป็นประจำทุกที
เมย์หัวเราะเขาตามเคย รอยยิ้มของเมย์ช่างหวานละมุนละไม รับกับใบหน้ารูปไข่ยิ่งนัก เขาแอบมองเมย์และตกหลุมรักได้ทุกเมื่อ ทุกสถานที่ และทุกเวลา เมย์คือคนที่น่ารักกับเขาไม่มีเสื่อมคลาย
ทั้งเขาและเธอมีอะไรที่เหมือนกันอยู่หนึ่งอย่าง หรืออาจจะหลาย ๆ อย่าง ทว่าที่ตลกและแปลกเหมือนกันนั่นก็คือ ชื่อ ! ชื่อเล่นของเขาและเธอสองคน
ตอนจีบกันใหม่ ๆ เขาแอบเดาว่าเมย์ต้องเกิดเดือนพฤษภาคมแน่นอน ถึงชื่อว่าเมย์ ส่วนเมย์เองก็แอบเดาว่าเขาต้องเกิดเดือนสิงหาคม เพราะตัวเขาเองชื่อว่าออกัส ทว่าเดาผิดทั้งคู่ เมย์เกิดเดือนสิงหาคมและเขาเกิดเดือนธันวาคม
พวกเขาสองคนรักกันมาก มากจนไม่ได้เผื่อใจให้กับความผิดหวัง มากจนลืมคิดไปว่านอกจากความสมหวังแล้ว ยังมีความผิดหวังเป็นเส้นคู่ขนานกัน ไม่คิดว่าการเลิกลาจะเกิดแก่คู่ของพวกเขา เพราะพวกเขารักกันมาก มากจนคิดว่าไม่มีวันนั้นแน่นอน
เขามองหน้าเธอพร้อมยิ้มให้ ยัยเปิ่นรักแกมากที่สุดนะ ! พูดในใจ ผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด และเมย์ก็รักเขาคนเดียวเสมอมา ไม่มีเปลี่ยนแปลง รอยยิ้มหวานและแววตาของเมย์มันช่างทำให้เขาละลายทุกทีที่มอง หลงไหลไม่รู้จักจบสิ้น มีเสน่ห์ ลุ่มลึก
เมย์คือนางฟ้าของเขา แม้ตอนนี้จะเป็นดินเนอร์ข้างถนนก็ตาม แม้จะมีเสียงรถวิ่งผ่านให้รำคาญ แม้จะมีคนเดินสวนกันไปมาให้รำคาญ ก็ไม่มีผลอะไรต่อความหวานของพวกเขาสองคนได้เลย
ทว่าคืนนี้ไม่มีเมย์ ! ไม่มีเมย์อีกแล้ว และคงจะไม่มีเมย์อีกตลอดไป
ที่โต๊ะมุมเดิม ร้านข้าวต้มข้างทางร้านเดิม แต่วันนี้เขามานั่งทานคนเดียว ด้วยความคิดถึง นึกถึง โหยหา แต่จะไม่มีเมย์อีกต่อไปในชีวิตของเขา
ก็แค่มีเท่าเดิม ! ก็แค่ตัวคนเดียว ! ก็แค่ไม่เหลือใคร !
แม้มีผู้คนรอบกายรายล้อมมากมาย ความเศร้าความเหงามันก็ยังคอยเล่นงานเขาไม่หยุดหย่อน มันค่อย ๆ กัดกร่อนห้วใจและความรู้สึกของเขาไปเรื่อย ๆ ซึ่งเขาก็รู้ตัวเองและปล่อยให้มันทำได้ตามใจชอบ ไม่หักห้าม ไม่ขัดขืน ปล่อยให้ความคิดถึง โหยหามันทำหน้าที่ของมันไป ถึงแม้จะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม แต่ต่อไปนี้เขาจะไม่มีเมย์อีกต่อไป
ก็แค่กลับมาตัวคนเดียวอีกครั้ง ก่อนหน้าจะเจอกับเมย์เขาก็ตัวคนเดียวมาโดยตลอด ไม่เห็นต้องเป็นอะไร มันอาจจะเหงา ๆ สักวันเขาคิดว่าตัวเองคงจะชินกับมันได้ เมนูที่เมย์ชอบทานเขาก็สั่งมันมา ทั้งที่ตัวเองไม่ทาน มอง ๆ ดูก็คิดถึงเป็นบ้า แต่จะไม่มีเมย์มาทานเป็นเพื่อนอีกแล้ว
เขาเรียกแม่ค้าพร้อมวางเงินไว้บนโต๊ะ เดินมือล้วงกระเป๋าออกไปจากร้านข้าวต้ม เดินไปตามทางที่เขาชอบเดินกับเมย์ประจำ โดยที่ไม่มีเมย์เดินข้าง ๆ อีกแล้วเช่นกัน ที่ไหน ๆ ก็จะไม่มีเมย์อีกแล้ว
เมย์คงมีความสุขดี เมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้ชายคนนั้น เมย์เลือกแล้ว เขาเดินไปตามทางแห่งความเหงาและอ้างว้างว้าเหว่ แม้ไม่อยากเดิน เพราะความทรงจำระหว่างเขากับเมย์มันยังชัดเจนอยู่เสมอ แต่เขาก็ต้องเดินต่อไป
ก็แค่มีเท่าเดิม ก็แค่ไม่เหลือใคร...
จบ...
เท่าเดิม
เรื่องสั้น : เท่าเดิม
โดย : ชลัน
ผู้คนเดินสวนกันขวักไขว่มิซ้ำหน้าบนฟุตบาทบ้างก็เร่งรีบฝีเท้าอย่างกับกลัวไม่ทันขึ้นรถเมล์ บ้างก็เดินนวยนาดอย่างกับนางงาม บ้างก็เดินชวนคอเกาะกันเป็นกลุ่มเพื่อนฝูง แต่ละคนคงจะมีจุดหมายปลายทางที่ไหนสักแห่ง ก็ไม่นับว่าเป็นชั่วโมงเร่งรีบ เพราะมันทุ่มจะเข้าสองทุ่มอยู่ไม่กี่นาที
แสงไฟสีส้มสลัว ๆ ผสมแสงไฟนีออนของตึกรามบ้านช่องและถนน พอส่องให้มองเห็นทุกอย่างรอบกายได้ชัดเจน ถึงแม้จะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มเหมือนตอนกลางวันก็ตาม หากสวมทับด้วยแว่นเลนส์หนาเตะก็สามารถมองเห็นทุกอย่างได้ถนัดตา
สองฝั่งถนนรถราวิ่งสวนกันไปมาไม่ขาดสายเช่นกัน บางคันอาจจะรีบกลับบ้านไปหาครอบครัว หาลูกเมีย หากิ๊ก หาแฟน หรือบางคันอาจจะเร่งรีบไปเข้างานในตอนหนึ่งทุ่มก็เป็นได้ ทว่าชีวิตของทุกคนก็ต้องดิ้นรน ไม่มีวันหยุดนิ่งยกเว้นก็เสียแต่ ตาย ! ถึงจะได้หยุดพักนั่นเอง
ณ ร้านข้าวต้มริมทางเล็ก ๆ
เขากับแฟนสาวเลิกงานพร้อมกันทุกวัน จึงชวนกันมาทานข้าวต้มข้างทาง ซึ่งก็เป็นร้านประจำของพวกเขา เมย์ยิ้มให้กับเขาก่อนจะสั่งเมนู และเงยหน้าขึ้นมาถามว่าเขาจะทานอะไร เขาตอบด้วยคำตอบที่โหล ๆ และมักง่ายที่สุดว่าอะไรก็ได้ เหมือนเมย์นั่นแหละ เขาจึงได้ทานเมนูเหมือนเมย์อยู่เป็นประจำทุกที
เมย์หัวเราะเขาตามเคย รอยยิ้มของเมย์ช่างหวานละมุนละไม รับกับใบหน้ารูปไข่ยิ่งนัก เขาแอบมองเมย์และตกหลุมรักได้ทุกเมื่อ ทุกสถานที่ และทุกเวลา เมย์คือคนที่น่ารักกับเขาไม่มีเสื่อมคลาย
ทั้งเขาและเธอมีอะไรที่เหมือนกันอยู่หนึ่งอย่าง หรืออาจจะหลาย ๆ อย่าง ทว่าที่ตลกและแปลกเหมือนกันนั่นก็คือ ชื่อ ! ชื่อเล่นของเขาและเธอสองคน
ตอนจีบกันใหม่ ๆ เขาแอบเดาว่าเมย์ต้องเกิดเดือนพฤษภาคมแน่นอน ถึงชื่อว่าเมย์ ส่วนเมย์เองก็แอบเดาว่าเขาต้องเกิดเดือนสิงหาคม เพราะตัวเขาเองชื่อว่าออกัส ทว่าเดาผิดทั้งคู่ เมย์เกิดเดือนสิงหาคมและเขาเกิดเดือนธันวาคม
พวกเขาสองคนรักกันมาก มากจนไม่ได้เผื่อใจให้กับความผิดหวัง มากจนลืมคิดไปว่านอกจากความสมหวังแล้ว ยังมีความผิดหวังเป็นเส้นคู่ขนานกัน ไม่คิดว่าการเลิกลาจะเกิดแก่คู่ของพวกเขา เพราะพวกเขารักกันมาก มากจนคิดว่าไม่มีวันนั้นแน่นอน
เขามองหน้าเธอพร้อมยิ้มให้ ยัยเปิ่นรักแกมากที่สุดนะ ! พูดในใจ ผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด และเมย์ก็รักเขาคนเดียวเสมอมา ไม่มีเปลี่ยนแปลง รอยยิ้มหวานและแววตาของเมย์มันช่างทำให้เขาละลายทุกทีที่มอง หลงไหลไม่รู้จักจบสิ้น มีเสน่ห์ ลุ่มลึก
เมย์คือนางฟ้าของเขา แม้ตอนนี้จะเป็นดินเนอร์ข้างถนนก็ตาม แม้จะมีเสียงรถวิ่งผ่านให้รำคาญ แม้จะมีคนเดินสวนกันไปมาให้รำคาญ ก็ไม่มีผลอะไรต่อความหวานของพวกเขาสองคนได้เลย
ทว่าคืนนี้ไม่มีเมย์ ! ไม่มีเมย์อีกแล้ว และคงจะไม่มีเมย์อีกตลอดไป
ที่โต๊ะมุมเดิม ร้านข้าวต้มข้างทางร้านเดิม แต่วันนี้เขามานั่งทานคนเดียว ด้วยความคิดถึง นึกถึง โหยหา แต่จะไม่มีเมย์อีกต่อไปในชีวิตของเขา
ก็แค่มีเท่าเดิม ! ก็แค่ตัวคนเดียว ! ก็แค่ไม่เหลือใคร !
แม้มีผู้คนรอบกายรายล้อมมากมาย ความเศร้าความเหงามันก็ยังคอยเล่นงานเขาไม่หยุดหย่อน มันค่อย ๆ กัดกร่อนห้วใจและความรู้สึกของเขาไปเรื่อย ๆ ซึ่งเขาก็รู้ตัวเองและปล่อยให้มันทำได้ตามใจชอบ ไม่หักห้าม ไม่ขัดขืน ปล่อยให้ความคิดถึง โหยหามันทำหน้าที่ของมันไป ถึงแม้จะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม แต่ต่อไปนี้เขาจะไม่มีเมย์อีกต่อไป
ก็แค่กลับมาตัวคนเดียวอีกครั้ง ก่อนหน้าจะเจอกับเมย์เขาก็ตัวคนเดียวมาโดยตลอด ไม่เห็นต้องเป็นอะไร มันอาจจะเหงา ๆ สักวันเขาคิดว่าตัวเองคงจะชินกับมันได้ เมนูที่เมย์ชอบทานเขาก็สั่งมันมา ทั้งที่ตัวเองไม่ทาน มอง ๆ ดูก็คิดถึงเป็นบ้า แต่จะไม่มีเมย์มาทานเป็นเพื่อนอีกแล้ว
เขาเรียกแม่ค้าพร้อมวางเงินไว้บนโต๊ะ เดินมือล้วงกระเป๋าออกไปจากร้านข้าวต้ม เดินไปตามทางที่เขาชอบเดินกับเมย์ประจำ โดยที่ไม่มีเมย์เดินข้าง ๆ อีกแล้วเช่นกัน ที่ไหน ๆ ก็จะไม่มีเมย์อีกแล้ว
เมย์คงมีความสุขดี เมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้ชายคนนั้น เมย์เลือกแล้ว เขาเดินไปตามทางแห่งความเหงาและอ้างว้างว้าเหว่ แม้ไม่อยากเดิน เพราะความทรงจำระหว่างเขากับเมย์มันยังชัดเจนอยู่เสมอ แต่เขาก็ต้องเดินต่อไป
ก็แค่มีเท่าเดิม ก็แค่ไม่เหลือใคร...
จบ...