ตั้งเเต่เด็กเราเป็นคนดื้อ นิสัยเอาเเต่ใจ เป็นคนไม่มีระเบียบ เป็นคนที่เรียนไม่เก่ง เป็นคนซื่อ เป็นคนโง่ เป็นคนที่ชอบเป็นห่วงคนอื่นเเต่ไม่เคยห่วงตัวเอง
เป็นคนที่ใครๆก็คิดว่าเราเป็นคนร่าเริง ทั้งๆที่ไม่มีใครรู้จักตัวเราเลย
ไม่มีใครรู้ว่าเราเศร้าเรื่องอะไร ว่าเราเหนื่อยเเค่ไหน ไม่มีใครรู้ว่าเราทำเพื่อคนอื่นมามากขนาดไหน ขนาดพ่อเเม่ยังไม่เข้าข้างเราเลย ตั้งเเต่ประถมจนถึงม.3เราโดนบูลลี่ โดนเเกล้ง มาหนักขนาดไหน พ่อเเม่ยังไม่รู้เลย ตอนเด็กๆเวลากลับบ้านไปจะชอบมีรอยรองเท้าติดเสื้อทุกวัน พ่อเเม่ก็ชอบถามว่าไปทำอะไรมาถึงมีรอยเท้าติดหลังมาทุกวัน เราโกหกไปว่าเล่นกับพวกเพื่อนๆทั้งที่เราโดนเเกล้งมา
ตอนประถมเราไม่เคยมีเพื่อนจริงๆสักคน เวลาไปกินข้าวเที่ยงก็จะไปนั่งหลายกลุ่มไปขอเขานั่งด้วย เเล้วเวลาไปเรียนพิเศษจะมีเพื่อนคนนึงตัวใหญ่กว่าเรา(ผญ)ชอบทำตัวเป็นใหญ่ชอบเเกล้งเรา ชอบใช้เราเหมือนเราเป็นทาส พอเราไม่ยอมเพื่อนคนนั้นก็จะไปบอกเพื่อนคนอื่นว่าไม่ให้มายุ่งกับเรา เราเป็นอย่างนี้จนถึงป.6 เเต่พอขึ้นม.1 เพื่อนคนนั้นก็ไปเรียนที่อื่นเเล้วเราก็ไม่เจอกันอีกเลย เเต่ว่าการบูลลี่เรายังโดนอยู่เพราะว่าคนที่บูลลี่เราตอนประถมก็มาเรียนที่เดียวกับเรา
เรียนวันเเรกคนที่บูลลี่เราไม่ได้มีคนเดียวนะ พอขึ้นม.1มาเขาก็ยังมาบูลลี่เราเเละก็พาเพื่อนใหม่มาบูลลี่เรา ว่า " ไออ้วน ไอคอดำ ไอถึก ไอหญิงถึก ไอยัก "เเถมโดนต่อยโดนตีอีกเเต่ว่าตอนม.ต้นก็โดนเเค่บูลลี่อย่างเดียวเเล้วเราโดนคำพวกนี้มาตั้งเเต่ป.1ถึงม.3 เราโดนเเบบนี้มาตลอด 9ปีเเต่ทำไงได้หละเรื่องมันผ่านมาเเล้วนี้
ถึงเราโดนมาขนาดนี้พ่อเเม่เรายังไม่คิดที่จะลุกขึ้นมาช่วยเราเลย เราเคยบอกเรื่องนี้กับพ่อเเล้วเเต่พ่อก็บอกเเค่ให้เราอยู่นิ่งๆเดียวพวกมันก็เลิกทำไปเอง จนเรานิ่งมา8ปี พวกนั้นก็ไม่ยอมเลิก จนตอนม.3 เราทนไม่ไหวเพราะว่ามันเริ่มหนักขึ้นทั้งเอ่กระเป๋าไปซ่อนทั้งดึงเก้าอี้ สำหรับคนอื่นคงมองว่ามันก็เเค่เล่นงั้นคุณมารองเป็นเราหน่อยไหมเราเก็บกดมากเเต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะตัวใหญ่กว่าเขา เเละเเล้วเราก็มีเรื่อง "ตอนนั้นเรากำลังทำงานกลุ่มอยู่ซึ่งในกลุ่มมีประมาณ5-6คน ซึ่งมีเเค่เรากับเพื่อนอีกคนที่ทำงาน เเละที่เหลือก็เอาเเต่เล่นเกม เเล้วตอนนั้นเราก็หงุดหงิดมากเพราะว่าเราโดนเด็กกลุ่มหนึ่งในห้องล้อว่าไออ้วน ไอหญิงถึก "ตลอดเเละเเล้วเราก็ทนไม่ไหวเพราะมีเพื่อนที่เเกล้งมาวิ่งข้ามงานเรา3-4รอบเเล้วคนนั้นก็เหยียบจนกระดาษที่เราทำงานอยู่จนเราโมโหตอนนั้นเด็กนั้นก็หยุดอยู่ตรงหน้ากระดานหน้าห้องเขารู้ว่าเหยียบกระดาษเราเเต่ว่าโมโหมากๆๆ เลยหยิบกรรไกรปาใส่คนนั้นดีที่ปาเไม่โดนเพราะเรารู้ว่า มันเป็นกรรไกรเราเลยไม่ตั้งใจจะปาให้โดนเพราะถ้าเราตั้งใจปะอะโดนเเน่ๆ เเล้วคนนั้นก็เดินมาจะต่อยเราด้วยความที่ว่าเราตัวใหญ่กว่าเขามากเราเลยเอามือดันหัวเขาไว้เเล้วเวลาเขาต่อยมายังไงก็ต่อยไม่โดนเพราะเขาตัวเล็กกว่ามาก ต่อยโดนเราเเค่5-6 ที เราเเค่เตะเขาไปทีเดียว เเล้วครูก็เข้ามาเห็นพอดี
ดีที่ไม่เรียกเข้าห้องปกครอง ตอนนั้นเด็กนั้นร้องไห้เฉยเลย เราสิตเองเป็นคนร้องไห้ เขาเป็นผช.เเท้ร้องไห้เฉย ไม่เเมนเลยเนอะ เเต่อาจเป็นเพราะเราเตะเเรงไปหน่อย เพราะพ่อสอนมวยให้ให้เรา*พ่อเป็นนักมวยเก่า* ครูเขาเเค่ตักเตือนนิดหน่อยก็เเยกย้าไปเรียนต่อ ส่วนเราก็ไม่อะไร *พ่อสอนว่าห้ามทำร้ายหรือเเกล้งคนอื่นก่อน*
พอขึ้นม.4เรื่องพวกนี้ก็ไม่มีเเล้ว เราตอนนี้ก็ไม่มีเรื่องบูลลี่เเล้วด้วย ต่อไปนี้ใครเเกล้งเราเราจะสวนกลับไปเลย ถ้าใครเคยเป็นเเบบเราต้องสู้ เราเกือบจะฆ่าตัวตายอยู่หลายรอบ เเต่ว่าเราต้องก้าวต่อไป เราจะสู้ไปด้วยกันนะ💓💓
เรื่องราวของเด็กคนหนึ่งที่โดนบุลลี่มาครึ่งชีวิต
เป็นคนที่ใครๆก็คิดว่าเราเป็นคนร่าเริง ทั้งๆที่ไม่มีใครรู้จักตัวเราเลย
ไม่มีใครรู้ว่าเราเศร้าเรื่องอะไร ว่าเราเหนื่อยเเค่ไหน ไม่มีใครรู้ว่าเราทำเพื่อคนอื่นมามากขนาดไหน ขนาดพ่อเเม่ยังไม่เข้าข้างเราเลย ตั้งเเต่ประถมจนถึงม.3เราโดนบูลลี่ โดนเเกล้ง มาหนักขนาดไหน พ่อเเม่ยังไม่รู้เลย ตอนเด็กๆเวลากลับบ้านไปจะชอบมีรอยรองเท้าติดเสื้อทุกวัน พ่อเเม่ก็ชอบถามว่าไปทำอะไรมาถึงมีรอยเท้าติดหลังมาทุกวัน เราโกหกไปว่าเล่นกับพวกเพื่อนๆทั้งที่เราโดนเเกล้งมา
ตอนประถมเราไม่เคยมีเพื่อนจริงๆสักคน เวลาไปกินข้าวเที่ยงก็จะไปนั่งหลายกลุ่มไปขอเขานั่งด้วย เเล้วเวลาไปเรียนพิเศษจะมีเพื่อนคนนึงตัวใหญ่กว่าเรา(ผญ)ชอบทำตัวเป็นใหญ่ชอบเเกล้งเรา ชอบใช้เราเหมือนเราเป็นทาส พอเราไม่ยอมเพื่อนคนนั้นก็จะไปบอกเพื่อนคนอื่นว่าไม่ให้มายุ่งกับเรา เราเป็นอย่างนี้จนถึงป.6 เเต่พอขึ้นม.1 เพื่อนคนนั้นก็ไปเรียนที่อื่นเเล้วเราก็ไม่เจอกันอีกเลย เเต่ว่าการบูลลี่เรายังโดนอยู่เพราะว่าคนที่บูลลี่เราตอนประถมก็มาเรียนที่เดียวกับเรา
เรียนวันเเรกคนที่บูลลี่เราไม่ได้มีคนเดียวนะ พอขึ้นม.1มาเขาก็ยังมาบูลลี่เราเเละก็พาเพื่อนใหม่มาบูลลี่เรา ว่า " ไออ้วน ไอคอดำ ไอถึก ไอหญิงถึก ไอยัก "เเถมโดนต่อยโดนตีอีกเเต่ว่าตอนม.ต้นก็โดนเเค่บูลลี่อย่างเดียวเเล้วเราโดนคำพวกนี้มาตั้งเเต่ป.1ถึงม.3 เราโดนเเบบนี้มาตลอด 9ปีเเต่ทำไงได้หละเรื่องมันผ่านมาเเล้วนี้
ถึงเราโดนมาขนาดนี้พ่อเเม่เรายังไม่คิดที่จะลุกขึ้นมาช่วยเราเลย เราเคยบอกเรื่องนี้กับพ่อเเล้วเเต่พ่อก็บอกเเค่ให้เราอยู่นิ่งๆเดียวพวกมันก็เลิกทำไปเอง จนเรานิ่งมา8ปี พวกนั้นก็ไม่ยอมเลิก จนตอนม.3 เราทนไม่ไหวเพราะว่ามันเริ่มหนักขึ้นทั้งเอ่กระเป๋าไปซ่อนทั้งดึงเก้าอี้ สำหรับคนอื่นคงมองว่ามันก็เเค่เล่นงั้นคุณมารองเป็นเราหน่อยไหมเราเก็บกดมากเเต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะตัวใหญ่กว่าเขา เเละเเล้วเราก็มีเรื่อง "ตอนนั้นเรากำลังทำงานกลุ่มอยู่ซึ่งในกลุ่มมีประมาณ5-6คน ซึ่งมีเเค่เรากับเพื่อนอีกคนที่ทำงาน เเละที่เหลือก็เอาเเต่เล่นเกม เเล้วตอนนั้นเราก็หงุดหงิดมากเพราะว่าเราโดนเด็กกลุ่มหนึ่งในห้องล้อว่าไออ้วน ไอหญิงถึก "ตลอดเเละเเล้วเราก็ทนไม่ไหวเพราะมีเพื่อนที่เเกล้งมาวิ่งข้ามงานเรา3-4รอบเเล้วคนนั้นก็เหยียบจนกระดาษที่เราทำงานอยู่จนเราโมโหตอนนั้นเด็กนั้นก็หยุดอยู่ตรงหน้ากระดานหน้าห้องเขารู้ว่าเหยียบกระดาษเราเเต่ว่าโมโหมากๆๆ เลยหยิบกรรไกรปาใส่คนนั้นดีที่ปาเไม่โดนเพราะเรารู้ว่า มันเป็นกรรไกรเราเลยไม่ตั้งใจจะปาให้โดนเพราะถ้าเราตั้งใจปะอะโดนเเน่ๆ เเล้วคนนั้นก็เดินมาจะต่อยเราด้วยความที่ว่าเราตัวใหญ่กว่าเขามากเราเลยเอามือดันหัวเขาไว้เเล้วเวลาเขาต่อยมายังไงก็ต่อยไม่โดนเพราะเขาตัวเล็กกว่ามาก ต่อยโดนเราเเค่5-6 ที เราเเค่เตะเขาไปทีเดียว เเล้วครูก็เข้ามาเห็นพอดี
ดีที่ไม่เรียกเข้าห้องปกครอง ตอนนั้นเด็กนั้นร้องไห้เฉยเลย เราสิตเองเป็นคนร้องไห้ เขาเป็นผช.เเท้ร้องไห้เฉย ไม่เเมนเลยเนอะ เเต่อาจเป็นเพราะเราเตะเเรงไปหน่อย เพราะพ่อสอนมวยให้ให้เรา*พ่อเป็นนักมวยเก่า* ครูเขาเเค่ตักเตือนนิดหน่อยก็เเยกย้าไปเรียนต่อ ส่วนเราก็ไม่อะไร *พ่อสอนว่าห้ามทำร้ายหรือเเกล้งคนอื่นก่อน*
พอขึ้นม.4เรื่องพวกนี้ก็ไม่มีเเล้ว เราตอนนี้ก็ไม่มีเรื่องบูลลี่เเล้วด้วย ต่อไปนี้ใครเเกล้งเราเราจะสวนกลับไปเลย ถ้าใครเคยเป็นเเบบเราต้องสู้ เราเกือบจะฆ่าตัวตายอยู่หลายรอบ เเต่ว่าเราต้องก้าวต่อไป เราจะสู้ไปด้วยกันนะ💓💓