เรื่องไม่ใช่เรื่องปัญหาชีวิตอะไรหรอก
เป็นปัญหาความรัก ความงี่เง่าของเด็กคนหนึ่งที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับความรัก
เรื่องมีอยู่ว่า ผมไม่เคยมีแฟนมาก่อนมากสุดก็แค่คนคุยกันแบบเกือบๆทุกวัน ในเวลา3-4ปีแต่ก็ไม่ได้คบกันนะ จนมีอยู่ครั้งหนึ่งผทได้มีโอกาสได้มีแฟน (ต้องบอกก่อนว่าผมเป็นคนชอบคนแต่ไม่กล้าเข้าหา) จริงๆผมชอบคนๆนั้นแหละมองมานานละ แต่ก็ไม่เคยเข้าหา แต่ความเป็นไปได้อันน้อยนิดที่เราจะได้คุยกัน ทุกอย่างมันลงล็อคมากในวันนั้น คือผมเองได้พิธีกรงานวิทยาศาสตร์งานหนึ่งมันจึงต้องพบปะกับผมคน ผมได้เจอคนนั้นแหละคนที่ผมชอบ ผมก็อธิบายต่างๆนานาเวลาผ่านไปประมาณเดือนกว่าผมไปไลค์โพสต์ของเธอคนนั้น เธอคนนั้นก็ทักมาคุยกับผม
ผมดีใจมาก ละลายเลยตอนนั้นคุยประมาณ4เดือนก็ขอเป็นแฟน เป็นแฟนกันแรกๆก็ดีครับ ดีมากเลยด้วยเธอบอกเรื่องต่างๆที่ผมไม่รู้เรื่องความรักเรื่องความน่ากลัวของโลก ผมยังอ่อนต่อโลกอยู่มากเธอช่วยแนะนำ ผมก็ทำได้แค่ปลอบใจในเวลาที่เธอเศร้า สอนเรื่องพวกวิชาการที่เธอไม่รู้เพราะผมกับเธอต่างกันมาก ผมได้วิชาการแต่ด้อยวิชาชีวิต เธอได้วิชาชีวิตแต่ด้อยวิชาการ มันเลยเหมือนไปเติมช่องว่างของกันและกัน อยู่มาวันหนึ่งผมเห็นเธอเดินไปกับผู้ชายคนหนึ่ง ผมหึงมากแต่เธอก็บอกแค่เพื่อนไม่ได้คิดอะไร วันหลังๆก็มี ผมก็บอกไปว่าเราหึงนะ เดินด้วยกันอะได้แต่ห่างๆกันได้มั้ย นางก็บอกว่านางพูดกับคนนั้นไปแล้ว แต่ก็ยังเหมือนเดิมครับ มันเลยเป็นว่าผมกลับไม่ไว้ใจเธออีก ยิ่งนานไปผมยิ่งรัก ยิ่งหวงขึ้นทุกวันๆ จากที่ไม่ไว้ใจเธอก็กลายเป็นว่าผทอยากรู้ทุกๆเรื่องของเธอ ว่าเธอทำอะไร ที่ไหน ยังไง จนขนาดที่ผมนั่งๆมองๆเธอตอนเธอกลับบ้านจนคนที่นั่งกับเธอบนรถเธอประจำถามว่าใครเรื่องผมไม่รู้ผมเพิ่งจะรู้นี่แหละ แล้วคือผมน่ะอยากเดิตเข้าไปหาเธอเพราะเราทะเลาะกีนเลยอยากจะง้อ พยายามเข้าไปหลายรอบแล้ว แต่ผมไม่รู้ว่าเธอหงุดหงิดอะไรผมไปทีไรโดนด่าทุกที จริงๆแล้วเธออายที่คนที่นั่งรถกับเธอถามว่าใครมานั่งๆมองๆเธออยู่เนี่ย ฟังดูแล้วเหมือนผมเป็นโรคจิตมั้ยครับ จนเธอหลุดปากพูดออกมาว่า เราผิดเองแหละที่ทักมาคุยกับเธอในวันนั้น มันเลยทำให้เธอแย่ขนาดนี้ ไม่ได้แย่เรื่องชีวิตนะ แต่แย่เรื่องที่ในหัวมีแต่เรื่องเราอะ เราผิดเองแหละ ประมาณเนี่ยอะครับ คือที่ผมทำมันอาจจะแปลกก็จริงที่ว่าไปนั่งๆมองๆเธอกลับบ้านเนี่ย จริงๆคือผมอยากอยู่ใกล้กับดธอเพราะว่าเป็นแฟนกันมาเนี่ยอยู่ด้วยกันไม่ถึง 10 ครั้งสะด้วยซ้ำแต่เจอหน้ากันแทบจะทุกวัน บวกจะผมยิ่งรัก ยิ่งต้องการเข้าหา ยะงไม่พอคือเราทะเลาะกันผมก็อยากง้อ อยากอยู่ใกล้ๆแต่เหมือนเธอก็พยายามตีออกห่างผมเลยทำตัวไม่ถูก เลยพยายามเข้าไปต่อเรื่อยไปจนเธอลำคาญ มันอาจจะดูเป็นเรื่องไร้สาระแต่ผมอยากขอคำแนะนำครับผมควรทำยังไง เพราะผมไม่อยากเลิกกับแฟน
ช่วยให้คำแนะนำผมให้หน่อยครับ ผมหาทางออกไม่เจอ
เป็นปัญหาความรัก ความงี่เง่าของเด็กคนหนึ่งที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับความรัก
เรื่องมีอยู่ว่า ผมไม่เคยมีแฟนมาก่อนมากสุดก็แค่คนคุยกันแบบเกือบๆทุกวัน ในเวลา3-4ปีแต่ก็ไม่ได้คบกันนะ จนมีอยู่ครั้งหนึ่งผทได้มีโอกาสได้มีแฟน (ต้องบอกก่อนว่าผมเป็นคนชอบคนแต่ไม่กล้าเข้าหา) จริงๆผมชอบคนๆนั้นแหละมองมานานละ แต่ก็ไม่เคยเข้าหา แต่ความเป็นไปได้อันน้อยนิดที่เราจะได้คุยกัน ทุกอย่างมันลงล็อคมากในวันนั้น คือผมเองได้พิธีกรงานวิทยาศาสตร์งานหนึ่งมันจึงต้องพบปะกับผมคน ผมได้เจอคนนั้นแหละคนที่ผมชอบ ผมก็อธิบายต่างๆนานาเวลาผ่านไปประมาณเดือนกว่าผมไปไลค์โพสต์ของเธอคนนั้น เธอคนนั้นก็ทักมาคุยกับผม
ผมดีใจมาก ละลายเลยตอนนั้นคุยประมาณ4เดือนก็ขอเป็นแฟน เป็นแฟนกันแรกๆก็ดีครับ ดีมากเลยด้วยเธอบอกเรื่องต่างๆที่ผมไม่รู้เรื่องความรักเรื่องความน่ากลัวของโลก ผมยังอ่อนต่อโลกอยู่มากเธอช่วยแนะนำ ผมก็ทำได้แค่ปลอบใจในเวลาที่เธอเศร้า สอนเรื่องพวกวิชาการที่เธอไม่รู้เพราะผมกับเธอต่างกันมาก ผมได้วิชาการแต่ด้อยวิชาชีวิต เธอได้วิชาชีวิตแต่ด้อยวิชาการ มันเลยเหมือนไปเติมช่องว่างของกันและกัน อยู่มาวันหนึ่งผมเห็นเธอเดินไปกับผู้ชายคนหนึ่ง ผมหึงมากแต่เธอก็บอกแค่เพื่อนไม่ได้คิดอะไร วันหลังๆก็มี ผมก็บอกไปว่าเราหึงนะ เดินด้วยกันอะได้แต่ห่างๆกันได้มั้ย นางก็บอกว่านางพูดกับคนนั้นไปแล้ว แต่ก็ยังเหมือนเดิมครับ มันเลยเป็นว่าผมกลับไม่ไว้ใจเธออีก ยิ่งนานไปผมยิ่งรัก ยิ่งหวงขึ้นทุกวันๆ จากที่ไม่ไว้ใจเธอก็กลายเป็นว่าผทอยากรู้ทุกๆเรื่องของเธอ ว่าเธอทำอะไร ที่ไหน ยังไง จนขนาดที่ผมนั่งๆมองๆเธอตอนเธอกลับบ้านจนคนที่นั่งกับเธอบนรถเธอประจำถามว่าใครเรื่องผมไม่รู้ผมเพิ่งจะรู้นี่แหละ แล้วคือผมน่ะอยากเดิตเข้าไปหาเธอเพราะเราทะเลาะกีนเลยอยากจะง้อ พยายามเข้าไปหลายรอบแล้ว แต่ผมไม่รู้ว่าเธอหงุดหงิดอะไรผมไปทีไรโดนด่าทุกที จริงๆแล้วเธออายที่คนที่นั่งรถกับเธอถามว่าใครมานั่งๆมองๆเธออยู่เนี่ย ฟังดูแล้วเหมือนผมเป็นโรคจิตมั้ยครับ จนเธอหลุดปากพูดออกมาว่า เราผิดเองแหละที่ทักมาคุยกับเธอในวันนั้น มันเลยทำให้เธอแย่ขนาดนี้ ไม่ได้แย่เรื่องชีวิตนะ แต่แย่เรื่องที่ในหัวมีแต่เรื่องเราอะ เราผิดเองแหละ ประมาณเนี่ยอะครับ คือที่ผมทำมันอาจจะแปลกก็จริงที่ว่าไปนั่งๆมองๆเธอกลับบ้านเนี่ย จริงๆคือผมอยากอยู่ใกล้กับดธอเพราะว่าเป็นแฟนกันมาเนี่ยอยู่ด้วยกันไม่ถึง 10 ครั้งสะด้วยซ้ำแต่เจอหน้ากันแทบจะทุกวัน บวกจะผมยิ่งรัก ยิ่งต้องการเข้าหา ยะงไม่พอคือเราทะเลาะกันผมก็อยากง้อ อยากอยู่ใกล้ๆแต่เหมือนเธอก็พยายามตีออกห่างผมเลยทำตัวไม่ถูก เลยพยายามเข้าไปต่อเรื่อยไปจนเธอลำคาญ มันอาจจะดูเป็นเรื่องไร้สาระแต่ผมอยากขอคำแนะนำครับผมควรทำยังไง เพราะผมไม่อยากเลิกกับแฟน