การสูญเสียความเป็นตัวเองมันแย่อยู่นะว่าไหม?

แล้วเมื่อไหร่จะกลับมาเป็นตัวเองสักที ? เราได้แต่ตั้งคำถามนี้ในหัวทุกวันกับสิ่งที่เจอในแต่ละวันมันทำให้ตัวเราเองรู้สึกจิตตกอย่างบอกไม่ถูกจากที่ชอบก็กลายเป็นเฉยๆรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหุ่นยนต์ทุกอย่างที่ทำตอนนี้เหมือนไม่ใช่ความชอบแต่เป็นหน้าที่ที่ต้องทำแต่ความเป็นอยู่และความกดดันต่างๆจะก้าวผ่านแต่ละวันมันยากจัง รู้สึกว่าตัวเองดีไม่พอ ไม่เก่งอะไรสักอย่างไปเรียนมหาลัยก็รู้สึกเครียดกับสิ่งที่เพื่อนทำได้และเราทำไม่ได้ทำไมเพื่อนๆของเราเก่งกันจัง ทำไมเราทำไม่ได้แบบเพื่อนเลย ทำไมถึงเกิดมาโง่แบบนี้นะ รู้สึกว่าการเรียนมันบันทอนจิตใจจัง นี่เราเรียนไปทำไมหรอ บางวิชาเรียนไปเพื่ออะไรหรอ บางวิชาเรียนไปต้องยากขนาดนี้เลยหรอ แล้ววิชาที่ยากมากๆมันก็ทำให้กดดันทุกอย่างตั้งแต่เกิดมาไม่เคยสอบได้0คะแนนเลย แต่ครั้งนี้มันแบบ0จริงๆ มันเป็นความผิดเราหรอที่สอบได้0คะแนน เราไม่เก่งวิชานี้เราหัวอ่อนกว่าคนอื่นๆแต่แล้วยังไงล่ะเราก็พยายามแล้วนี่พยามถึงที่สุดแล้วแต่มันทำไม่ได้ ทำไมอ.เอาแต่พูดว่าทำไม่ได้ก็ได้0 สอบครั้งนี้เป็นตัววัดนะว่าจะไปต่อหรือพอแค่นี้ ถ้ารู้ว่าตัวเองสมองช้าไม่ทันเพื่อนก็ต้องทบทวนหนักกว่าคนอื่น...  แต่แล้วยังไงละทบทวนแล้วพยายามแล้วมันทำไม่ได้แล้วต้องรู้สึกผิดกับตัวเองหรอที่โง่กับวิชานี้ ต้องรู้สึกว่าเกิดมาเรียนทำไมหรอถึงได้โง่ขนาดนี้ ต้องรู้สึกหดหู่กับความโง่ของตัวเองตลอดไปหรอ ทุกครั้งทุกอย่างเราพยายามตลอดไม่ใครมาเห็นกับเราหรอกแล้วทำไมเราต้องมาร้องไห้ให้กับการศึกษาขนาดนี้นะ ทั้งที่แต่ก่อนมีความสุขมากกว่านี้ยิ้มเยอะกว่านี้ เดี๋ยวนี้ไม่อยากไปมหาลัยเลยด้วยซ้ำ ไม่กล้าสู้หน้าเพื่อนเพราะรู้สึกว่าเราด้อยกว่าคนอื่นรู้สึกว่าทำไมมาอยู่ในกลุ่มที่มีแต่คนเก่งๆตัวเองไม่เคยทันอะไรเพื่อนเลย จากแต่ก่อนที่กล้าออกคงามคิดเห็นกล้าพูดกล้าทำแต่เดี๋ยวนี้ก็ต้องเงียบเพราะอยู่ในสังคมใหญ่ที่เอาแต่ตัวเองเป็นหลัก เงียบเพื่อคงามสบายใจของตัวเอง หรอ? ไม่รู้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ตั้งแต่เข้ามหาลัยมาก็รู่สึกว่าไม่เป็นตัวของตัวเอง ต้อฃฝืนยิ้มทั้งๆที่ไม่อยากยิ้ม ต้องบอกว่าโอเคทั้งที่ข้างในแทบอยากจะร้องไห้ปล่อยโฮออกมาตรงนั้นแต่ก็ทำไม่ได้หรอก การศึกษามันบันทอนจริงๆนะ ทุกวันนี้ไม่อยากอยู่หรอกบนโลก จะฮีลตัวเองให้กลับมาสดใสเหมือนเดิมยังทำไม่ได้เลย 😢 ต้องรู้สึกสมเพชตัวเองไปถึงเมื่อไหร่