เคยมั้ยที่ว่าไม่ว่าเพื่อนคนนั้นจะสนิทขนาด​ไหน​ยังเมินเราคือเราไม่รู้ว่าเพราะอะไรน่ะเเต่ทุกครั้งที่เราอยู่กับกลุ่มเพื่อนเพื่อนๆก็พูดกันอยู่สนุกน่ะเเต่พอเราเอ่ยปากพูดก็กลายเป็นคนปิดบทสนทนา​เเละบ่อยครั้งที่พูดไปเเล้วเพื่อนก็หันมองหน้ากันเเล้วพูดเรื่องอื่นหนักมากคือตอนนี้เราได้เเต่นั่งเงียบๆไม่กล้าพูดอะไรถ้าสงสัยคือจะไม่ถามเลยส่วนอย่างหนึ่งเราว่าต้องมีคนเป็นบ้างเเหละที่ว่าเพื่อนคนนั้นที่นั่งหลังเราเขาก็เจอเราน่ะทุกวันจนวันนั้นเขาเรียกเเล้วถามว่าชื่ออะไรคืองงมากนี้2ปีเเล้วไม่รู้จักอย่างหนึ่งเลยคือ"อย่าสำคัญ​ตัว" เรามักจะได้ยินคำนี้จากเพื่อนเราทุกครั้งที่เขาเมินเราจะบอกว่าฟังเราก่อนเขาก็พูดคำนี้ออกมาส่วนมากเราจะเป็นฝ่ายที่รับฟังคนอื่นเเต่พอเรื่องของเราเขาก็ทำให้มันดูน่าเบื่ออยู่เสมอเราว่าเราน้อยใจน่ะบางครั้งเราไม่เคยดูถูก​บูลลี่คนอื่นส่วนมากมันจะมีอยู่คนหนึ่งในกลุ่มที่เงียบๆวันนั้นเขาได้พูดเรื่องของเขาเเต่ทุกคนไม่ฟังเขาจนเราพูดว่าเเล้วไงต่อนางเลยถามว่าฟังอยู่เหรอเราสตั้น​ไปสักพักเพราะเราไม่อยากให้อีกฝ่ายเป็นเหมือนเรสที่บอกว่าไม่เคยดูถูกคนอื่น​คือมีเพื่อนในกลุ่มอยู่คน​หนึ่งเขาเป็นคนที่ขาวมากสำหรับ​เราเเละทุกคน​ในกลุ่มนางจะนั่งคู่กับเรานางชอบพูดประมาณ​ว่า "ชื่อเราตามด้วยทำมั้ยอุบาทว์​จังทุเรศ" อื่นๆเรารู้ว่าเราดำเเต่ติดมากๆคือเราวาดรูป​ทำงานเกี่ยวกับศิลปะ​ให้นางเเต่นางก็ยังด่าบางครั้งเคยอยากให้หยุดเเต่ถูกว่ากลับว่า"เราอ่ะอย่าเอ๋อได้มั้ย" เราก็ไม่ได้พูดอะไรจนตอนนี้พยายามบอกตัวเองให้ชินไว้อยากได้วิธีรับมือกับสิ่งที่เราเจอหน่อยได้มั้ย