เมื่อกี้ตากผ้าอยู่ดีๆก็นึกอยากตายขึ้นมาเฉยๆ เลยขอระบายก่อนเลยแล้วกันนะคะ
เกริ่นก่อนนะคะว่าเราเป็นคนมีปัญหาส่วนตัวทางครอบครัวซึ่งคนนอกอาจจะคิดว่ามันเป็นปัญหาไร้สาระ
แต่สำหรับเรามันเป็นสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจมาตลอด ทั้งชีวิตเราโดนวางกรอบมาตลอด ต้องเรียนหนักๆ ต้องนอนเป็นเวลา 4 ทุ่ม (น้อยคนมากที่พ่อแม่จะบังคับนอนให้เป็นเวลา เหมือนเราเป็นแค่เด็กคนเดียวในโลก) ต้องได้ใบปริญญามาให้ได้ด้วยเหตุผลที่ว่าจะเอามาติดกรอบโชว์ว่าลูกจบปริญญาแล้วเพราะถ้าไม่มีมันจะอายคนอื่นเขา และต้องอยู่ในสายตาตลอดเวลา จนถึงตอนนี้ที่เราต้องเข้ามหาลัยแต่เขาเลือกมหาลัยให้เราทั้งๆที่ใจเราไม่ได้อยากเข้าที่ตรงนั้นเลย เราแอบกลัวว่าเขาจะบังคับให้เราเข้าคณะที่เขาวางไว้ไหม แต่ในใจจริงๆเรามีคณะที่อยากเข้าอยู่แล้วนะคะ เราได้วางแผนทุกอย่างไว้หมดแล้ว แล้วเราก็กำลังศึกษาเพิ่มเติมต่อที่บ้านเพราะเราสนใจทางด้านนั้นจริงๆ
ส่วนตัว เราเป็นคนมีสิว มีรอยดำ รูปร่างอวบก็โดนตำหนิต่างๆนาๆ ที่คิดว่าหนักสุดคือได้ยินคำว่า ' หน้าผี หน้าพัง น่าเกลียด ไม่มีใครอยากมอง และ อุบาทว์ ' ออกมาจากปากของพ่อและแม่ มันทำให้เราเสียความมั่นใจมาก ทุกวันนี้เรามี passion แค่ อยากไปคอนเสิร์ตวงที่เรารักเท่านั้น ตอนกลับจากโรงเรียนก็ได้แต่อยากอยู่กับเพื่อน ไม่อยากกลับบ้าน พอกลับมาเราก็นั่งเล่นโซเชียลมีเดียไม่ได้คุยอะไรกับใคร เพราะเราไม่ได้รู้สึกอยากคุยเพราะตลอดเวลาที่ได้คุยมันจะมีคำบางคำที่ทำให้เรารู้สึกแย่ๆออกมาตลอดเวลา แต่งานบ้านเราทำนะคะ เขาสั่งก็ทำ ไม่ได้จะนั่งเล่นแต่โทรศัพท์อย่างเดียว
เราเป็นคนโง่คณิต ได้คะแนนต่ำมากๆ แต่วิชาอื่นก็ทำได้ดีแต่เขากลับพูดกับเราว่า ' โง่ โง่เป็นควาย คณิตได้แค่นี้ทำไมโง่ขนาดนี้ ลาออกไปเลี้ยงควายดีกว่า ' ตอนได้ยินมีน้ำตาซึมเลย555 ตกทุกปีก็ได้ยินทุกปีก็ไม่สามารถชินได้เลยค่ะ
เราอึดอัดมากจริงๆว่าทำไมเราถึงต้องเจออะไรแบบนี้ เราไม่ทำร้ายตัวเองนะคะ เรากลัวเป็นแผลเป็น เราอยากพัฒนาตัวเองเพื่อก้าวผ่านคำแย่ๆพวกนั้น
พูดตรงๆเลยว่าทุกวันนี้เหมือนอยู่ในคุกเลยค่ะ รู้สึกว่าที่พึ่งทางใจตอนนี้ไม่ใช่บ้านหรือครอบครัวที่เป็นนิยามคำว่าอบอุ่นอีกต่อไปแล้ว
พ่อแม่เป็นคนตามใจเรามากค่ะ แบบรักเรามากจริงๆ เวลาขอไปเที่ยวกับเพื่อน แม่ก็จะตามไปด้วยตลอด ทั้งๆที่จริงๆเราอยากไปกับเพื่อนแค่ 2 คนเท่านั้น จนเราไม่กล้าขอออกไปไหนอีกเลย เรารู้สึกว่าเราทำผิดตลอดเวลาจนเขาต้องมาจับผิด แต่ถ้ามองในมุมของเขาเราเข้าใจนะคะว่ารักและเป็นห่วงลูกสาว แต่บางทีมันทำให้เราเหมือนถูกบีบให้ต้องทำตามไปซะทุกอย่าง เราก็อยากมีชีวิตเป็นของตัวเองบ้าง เราอยากเป็นตัวของตัวเอง
เราไม่ใช่เด็กดี 100 เปอร์เซ็นต์ค่ะ มีความอยากรู้อยากลอง มีออกนอกลู่บ้างเล็กน้อยแต่ก็คิดได้และไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน อาจเรียกว่า ' เก็บกด ' หรือเปล่าคะ เวลาที่โดนห้ามมากๆแล้วจะทำแบบนั้น
เรารู้สึกว่าเซฟโซนของเราตอนนี้มีแค่เพื่อนที่โรงเรียนกับห้องนอนของเราแล้วก็แมวตัวหนึ่งเท่านั้น เวลานอนก็รู้สึกไม่อยากตื่น บางครั้งก็ตั้งคำถามว่า เราเกิดมาทำไมถ้าจะไม่ได้ใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการ เขาคิดว่าเราจะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิตหรอหรือคิดว่าเราขาดเขาไม่ได้ ?
บางคืนที่เราย้อนกลับมาคิดเรื่องพวกนี้ มันทำให้เราเสียใจมาก ไม่รู้ว่าจะร้องไห้เพราะโกรธหรือจะเสียใจดี แต่มันทรมานมากจริงๆค่ะ
เราคิดว่าเราเป็นคนขี้อิจฉามากๆ อิจฉาเพื่อนที่พ่อแม่ปล่อยให้ไปหาประสบการณ์ อิจฉาคนมีอิสระ อิจฉาคนที่รักพ่อรักแม่ อิจฉาคนที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก อิจฉาทุกๆอย่างที่เราไม่มีโอกาสได้ทำ เวลาดู Youtube เกี่ยวกับการเที่ยว การผจญภัย เรื่องพวกนี้จะวกมาในหัวตลอด ว่าทำไมเราไม่ได้ทำแบบที่เขาทำบ้าง
เรารู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด แต่มันยิ่งทำให้เราอยากทำ เราเสียใจที่เรามีความคิดแบบนี้ค่ะ แต่พูดได้คำเดียวจริงๆนะคะว่าหยุดโกรธกับเรื่องนี้ไม่ได้สักที
มันเลยทำให้ความคิดอยากตายเราผุดขึ้นมาตลอด แต่เราไม่ได้อยากจะฆ่าตัวตายนะคะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงมีความคิดแบบนี้ เราจะไม่ตายแน่นอนค่ะ เราอยากมีชีวิตอยู่เพื่ออยู่กับแมวและได้ไปดูคอนเสิร์ต ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนวัยมัธยม ได้ไปทะเลคนเดียว เราฝันอยากได้ชีวิตแบบนี้ เราอยากใช้ชีวิตวัยรุ่นให้คุ้มค่ะพูดตรงๆ ทุกวันนี้เราเหมือนเด็กขี้แงตัวติดพ่อติดแม่555
ส่วนตอนนี้ก็ขอภาวนาให้ได้เข้ามหาลัยตามต้องการ ได้เรียนคณะที่อยากเรียน ได้ทำงานที่อยากทำก็พอ ไม่ขออะไรแล้วววววว
รู้สึกว่าได้เขียนระบายแล้วโล่งใจขึ้นมากค่ะ ขอให้ตัวเองไม่เข้าข่ายเป็นโรคอะไรก็ตาม ขอให้ได้อยู่กับแมวนานๆๆๆๆ555
ขอบคุณที่อ่านเรื่องราวจนจบนะคะ
ไม่ว่าจะทำอะไรก็คิดแต่เรื่องอยากตาย เสี่ยงเข้าข่ายกลุ่มโรคซึมเศร้าไหมคะ
เกริ่นก่อนนะคะว่าเราเป็นคนมีปัญหาส่วนตัวทางครอบครัวซึ่งคนนอกอาจจะคิดว่ามันเป็นปัญหาไร้สาระ
แต่สำหรับเรามันเป็นสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจมาตลอด ทั้งชีวิตเราโดนวางกรอบมาตลอด ต้องเรียนหนักๆ ต้องนอนเป็นเวลา 4 ทุ่ม (น้อยคนมากที่พ่อแม่จะบังคับนอนให้เป็นเวลา เหมือนเราเป็นแค่เด็กคนเดียวในโลก) ต้องได้ใบปริญญามาให้ได้ด้วยเหตุผลที่ว่าจะเอามาติดกรอบโชว์ว่าลูกจบปริญญาแล้วเพราะถ้าไม่มีมันจะอายคนอื่นเขา และต้องอยู่ในสายตาตลอดเวลา จนถึงตอนนี้ที่เราต้องเข้ามหาลัยแต่เขาเลือกมหาลัยให้เราทั้งๆที่ใจเราไม่ได้อยากเข้าที่ตรงนั้นเลย เราแอบกลัวว่าเขาจะบังคับให้เราเข้าคณะที่เขาวางไว้ไหม แต่ในใจจริงๆเรามีคณะที่อยากเข้าอยู่แล้วนะคะ เราได้วางแผนทุกอย่างไว้หมดแล้ว แล้วเราก็กำลังศึกษาเพิ่มเติมต่อที่บ้านเพราะเราสนใจทางด้านนั้นจริงๆ
ส่วนตัว เราเป็นคนมีสิว มีรอยดำ รูปร่างอวบก็โดนตำหนิต่างๆนาๆ ที่คิดว่าหนักสุดคือได้ยินคำว่า ' หน้าผี หน้าพัง น่าเกลียด ไม่มีใครอยากมอง และ อุบาทว์ ' ออกมาจากปากของพ่อและแม่ มันทำให้เราเสียความมั่นใจมาก ทุกวันนี้เรามี passion แค่ อยากไปคอนเสิร์ตวงที่เรารักเท่านั้น ตอนกลับจากโรงเรียนก็ได้แต่อยากอยู่กับเพื่อน ไม่อยากกลับบ้าน พอกลับมาเราก็นั่งเล่นโซเชียลมีเดียไม่ได้คุยอะไรกับใคร เพราะเราไม่ได้รู้สึกอยากคุยเพราะตลอดเวลาที่ได้คุยมันจะมีคำบางคำที่ทำให้เรารู้สึกแย่ๆออกมาตลอดเวลา แต่งานบ้านเราทำนะคะ เขาสั่งก็ทำ ไม่ได้จะนั่งเล่นแต่โทรศัพท์อย่างเดียว
เราเป็นคนโง่คณิต ได้คะแนนต่ำมากๆ แต่วิชาอื่นก็ทำได้ดีแต่เขากลับพูดกับเราว่า ' โง่ โง่เป็นควาย คณิตได้แค่นี้ทำไมโง่ขนาดนี้ ลาออกไปเลี้ยงควายดีกว่า ' ตอนได้ยินมีน้ำตาซึมเลย555 ตกทุกปีก็ได้ยินทุกปีก็ไม่สามารถชินได้เลยค่ะ
เราอึดอัดมากจริงๆว่าทำไมเราถึงต้องเจออะไรแบบนี้ เราไม่ทำร้ายตัวเองนะคะ เรากลัวเป็นแผลเป็น เราอยากพัฒนาตัวเองเพื่อก้าวผ่านคำแย่ๆพวกนั้น
พูดตรงๆเลยว่าทุกวันนี้เหมือนอยู่ในคุกเลยค่ะ รู้สึกว่าที่พึ่งทางใจตอนนี้ไม่ใช่บ้านหรือครอบครัวที่เป็นนิยามคำว่าอบอุ่นอีกต่อไปแล้ว
พ่อแม่เป็นคนตามใจเรามากค่ะ แบบรักเรามากจริงๆ เวลาขอไปเที่ยวกับเพื่อน แม่ก็จะตามไปด้วยตลอด ทั้งๆที่จริงๆเราอยากไปกับเพื่อนแค่ 2 คนเท่านั้น จนเราไม่กล้าขอออกไปไหนอีกเลย เรารู้สึกว่าเราทำผิดตลอดเวลาจนเขาต้องมาจับผิด แต่ถ้ามองในมุมของเขาเราเข้าใจนะคะว่ารักและเป็นห่วงลูกสาว แต่บางทีมันทำให้เราเหมือนถูกบีบให้ต้องทำตามไปซะทุกอย่าง เราก็อยากมีชีวิตเป็นของตัวเองบ้าง เราอยากเป็นตัวของตัวเอง
เราไม่ใช่เด็กดี 100 เปอร์เซ็นต์ค่ะ มีความอยากรู้อยากลอง มีออกนอกลู่บ้างเล็กน้อยแต่ก็คิดได้และไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน อาจเรียกว่า ' เก็บกด ' หรือเปล่าคะ เวลาที่โดนห้ามมากๆแล้วจะทำแบบนั้น
เรารู้สึกว่าเซฟโซนของเราตอนนี้มีแค่เพื่อนที่โรงเรียนกับห้องนอนของเราแล้วก็แมวตัวหนึ่งเท่านั้น เวลานอนก็รู้สึกไม่อยากตื่น บางครั้งก็ตั้งคำถามว่า เราเกิดมาทำไมถ้าจะไม่ได้ใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการ เขาคิดว่าเราจะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิตหรอหรือคิดว่าเราขาดเขาไม่ได้ ?
บางคืนที่เราย้อนกลับมาคิดเรื่องพวกนี้ มันทำให้เราเสียใจมาก ไม่รู้ว่าจะร้องไห้เพราะโกรธหรือจะเสียใจดี แต่มันทรมานมากจริงๆค่ะ
เราคิดว่าเราเป็นคนขี้อิจฉามากๆ อิจฉาเพื่อนที่พ่อแม่ปล่อยให้ไปหาประสบการณ์ อิจฉาคนมีอิสระ อิจฉาคนที่รักพ่อรักแม่ อิจฉาคนที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก อิจฉาทุกๆอย่างที่เราไม่มีโอกาสได้ทำ เวลาดู Youtube เกี่ยวกับการเที่ยว การผจญภัย เรื่องพวกนี้จะวกมาในหัวตลอด ว่าทำไมเราไม่ได้ทำแบบที่เขาทำบ้าง
เรารู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด แต่มันยิ่งทำให้เราอยากทำ เราเสียใจที่เรามีความคิดแบบนี้ค่ะ แต่พูดได้คำเดียวจริงๆนะคะว่าหยุดโกรธกับเรื่องนี้ไม่ได้สักที
มันเลยทำให้ความคิดอยากตายเราผุดขึ้นมาตลอด แต่เราไม่ได้อยากจะฆ่าตัวตายนะคะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงมีความคิดแบบนี้ เราจะไม่ตายแน่นอนค่ะ เราอยากมีชีวิตอยู่เพื่ออยู่กับแมวและได้ไปดูคอนเสิร์ต ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนวัยมัธยม ได้ไปทะเลคนเดียว เราฝันอยากได้ชีวิตแบบนี้ เราอยากใช้ชีวิตวัยรุ่นให้คุ้มค่ะพูดตรงๆ ทุกวันนี้เราเหมือนเด็กขี้แงตัวติดพ่อติดแม่555
ส่วนตอนนี้ก็ขอภาวนาให้ได้เข้ามหาลัยตามต้องการ ได้เรียนคณะที่อยากเรียน ได้ทำงานที่อยากทำก็พอ ไม่ขออะไรแล้วววววว
รู้สึกว่าได้เขียนระบายแล้วโล่งใจขึ้นมากค่ะ ขอให้ตัวเองไม่เข้าข่ายเป็นโรคอะไรก็ตาม ขอให้ได้อยู่กับแมวนานๆๆๆๆ555
ขอบคุณที่อ่านเรื่องราวจนจบนะคะ