คบกับแฟนมา 14 ปี น้อชายแฟนมีลูก 1 คน แต่เลิกรากับภรรยา จนเด็กไม่มีใครเลี้ยง  เขาเลยเอามาให้เราเลี้ยง ตั้งแต่ขวบครึ่ง  จนตอนนี้ 7 ขวบแล้ว  เราก็มีความไม่อยากเลี้ยงเพราะเด็กหลายบ้าน เด็กเริ่มมาอาการแฃะมารยาทที่ไม่น่ารัก  บางทีที่กับเราเองซึ่งเป็นคนเลี้ยง ยังมาทำหน้าทำตาใส่ เราก็เกิดความหมั่นไส้ ไม่อยากยุ่งก็มี  แต่แฟนเราพอเราพูดก็ว่าเรา  ตัวอย่างเช่น  เรามีหลาน 2 คนซึ่งเกิดจาน้องสาวโดยสายเลือด ที่คลานตามกันมา  เราก็ก็แค่อยากโทรหาหลานเรา เล่นกับหลานเรา พาหลานเราไปไหนมาไหนบ้าง  แค่นี้ก็ว่าเราทะเลาะกับเรา  ว่าทำไมไม่โทรหาหลานเขาบ้าง โทรหาหลานเขาบ้าง  พูดดีดีกับกหลานเขาบ้าง  เราก็โมโหก็เลยพูดว่า บางทีเราก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอะไรเลยด้วยซ้ำเพราะไม่ใช่หลานเราลูกเรา  แต่เราทำทุกอย่างเลย พอไม่ไปรับมาเลี้ยงหรือดูแล ก็ว่าเราทะเลาะกับเรา  เราไม่พอใจเลยแต่ก็เงียบ  ปล่อย ได้แต่คิดว่า เวรกรรมมีจริง  เราสอนเด็กคนนี้ให้พูดเพราะ มีมารยาท ใครไปมาลาให้ไหว้  พอพูดไปก็เหมือนใส่ร้าย กับเราเองซึ่งเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กๆ ยังไม่ค่อยอบากจะไหว้เลย  บางทีเอาไปส่งไว้บ้านย่าบ้างหรืออยู่กับผู้ใหญ่ทางบ้านแฟนเรา พอเราไปบ้านนั้นกับแฟนเรา เด็กคนนี้ยังทำไม่รู้จักเราเลย  เราพูดมากไปก็ทะเลาะกัน  เราอยากเลิกกับแฟนเรามาก  อดทนตลอด  แต่เขาก็ขู่  เรากลัวเลยต้องยอม  อยากระบายอะไรหรทอถามอะไรอีกเยอะ  แต่ไม่รู้จะเรียบเรียงยังไง  เพราะมันเป็นสิ่งที่อึดอัดอยู่ในหัวใจมาตลอด  ตอนนี้แค่อยากรู้ว่า เราไม่โทรหาหลานเขา หรือไปรับหลานเขามาเลี้ยงอีกแล้ว  เราผิดไหม เราผิดมากเลยหรือ