รู้ว่าทำแล้วเจ็บก็ยังทำ รักสารภาพ

ไม่รู้ว่าปกติผู้หญิงทั่วไปไม่ชอบคนอายุน้อยกว่าหรือเปล่า
แต่ผมกับเค้าอายุต่างกัน 6 ปี ผมชอบพี่เค้ามาก แต่แอบชอบ
รู้จักกันมาสองปี ตั้งแต่ตอนที่พี่เค้ามีแฟนอยู่ด้วย
แต่ก็อยู่กันแบบเป็นพี่น้องกันมาตลอด
ผมก็ไม่ได้พยายามไปจีบหรืออะไรตอนที่เค้ามีแฟนอยู่นะ
คุยเท่าที่มีโอกาส ไม่ได้ตามคุยเช้ากลางวันเย็นทุกวัน
แต่ผมก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้คอยช่วยเหลือ ปลอบใจพี่เค้าหลายๆอย่าง
แล้วเราก็เป็นพี่น้องที่ดีต่อกันมากๆ เวลาผมมีปัญหาอะไร พี่เค้าก็จะคอยให้คำแนะนำดีๆตลอด

มันเป็นความสุขที่เกิดจากการที่เราได้เห็นคนอื่นมีความสุข มันโอเคมากเลย
มันสอนให้ผมรู้ว่า รักที่เกิดจากการให้โดย ไม่หวังอะไรตอบแทน มันดีมากๆเลย
ระหว่างนี้ก็มีคนที่สนใจบ้าง แต่ผมคุยแล้วก็ยังไม่ใช่ ยังรู้สึกโอเคกับพี่เค้าอยู่

แต่พอเวลาผ่านไป เค้าเลิกกับแฟนเค้า ผมก็ยังทำตัวปกติอยู่ จนกระทั่งมีสถานการณ์บางอย่างทำให้ต้องห่างไกลจากพี่เค้า
ผมคิดอยู่หลายวันว่าจะบอกดีไหม ถ้าบอกผมก็ไม่ได้หวังอะไรมากว่าเค้าจะต้องตอบตกลง แต่ก็กลัวจะไม่ได้คุยกันอีกเหมือนกัน
แต่ถ้าไม่บอก มันอึดอัด เหมือนเราไม่ได้ทำสิ่งที่ควรจะทำให้ดี ไม่ได้ลองเพื่อความเป็นไปได้ ไม่อยากเก็บไว้ ก็เลยตัดสินใจบอกไปเมื่อวาน

แต่เค้าตอบกลับมาว่า เป็นพี่น้องกันดีกว่า วินาทีนั้นมันทำอะไรไม่ถูก
มันก็เฟลนะ เฟลกว่าที่คิดไว้เยอะอยู่ ทั้งๆที่ไม่ได้หวังมาก แล้วก็คุยกับพี่เค้าว่า พี่อย่าหายไปไหนนะ
ผมมีความสุขจริงๆที่ได้อยู่กับพี่ไม่ว่าจะสถานะอะไร ถ้าผมเป็นได้แค่น้อง ผมก็ยังอยากเห็นพี่มีความสุขนะ
เค้าก็บอกว่าเค้าไม่หายหรอก แต่สุดท้ายเค้าก็หายไป
คือมันไม่โอเคเลยอะ ร้องไห้หนักมากเป็นชั่วโมง ไม่น่าเสียพี่เค้าไปเลย
สิ่งที่เจ็บกว่าเค้าไม่รับรัก คือการที่เค้าหายไปจากชีวิต
แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมก็คงเลือกที่จะบอกอยู่ดีนะ แม้ว่ามันจะเจ็บแค่ไหนก็ตาม

พอจะมีคำแนะนำอะไรที่ช่วยเยียวยาได้ไหมครับ  

PS. อายุ 25, 31