นี่เป็นกระทู้แรกของผมเลยครับ ... ปีนี้อายุเข้า 30 ปี เลย เกิดมาไม่เคยอายุ 30 มาก่อน (ยืมคำพี่โน๊ต อุดม มาพูดนิดๆ555)
คือปัญหาที่ผมอยากตั้งกระทู้นี้คือ...จริงๆแล้วผม มีแฟน พึ่งคบกันได้ไม่นาน เขาอายุมากกว่าผม 6 ปี คือทุกอย่างมันเร็วมาก คือทุกอย่างเหมือนผมโดนเขาวางแผนชีวิตให้หมดเลย (ในที่นี้การวางแผนไม่ใช่เรื่องดีเสมอไปนะครับ) คือต้องบอกว่า เราคุยเรื่องหมั้นกันแต่งงานกัน คือทุกคนรอบข้างมองว่ามันเร็วไป ไม่เห็นด้วยว่ามันเร็วไปมั๊ย ทำไมไม่คุยกันคบกันนานๆกว่านี้ คิดดีแล้วใช่มั๊ย ด้วยความที่ว่าผมรักผู้หญิงคนนี้มากเรียกว่าหลงก็ว่าได้เลยครับ คือทุกอย่างเราตกลงกันเองโดยผู้ใหญ่ยังไม่รู้ด้วย แต่พอมาถึงวันนึ่งผมเล่าทุกอย่างให้แม่ผมฟัง แม่ผมบอกผมว่า... คือถ้าคนเรามันจะรักกันจริงๆมันไม่บังคับเราขนาดนี้หรอกลูก คือช่วงที่ผมคุยกะแม่ผม ผมบอกเลยครับว่า ถึงขั้นทะเลาะกันเพราะรักคนอื่นมากกว่าแม่ตัวเอง จนผมมานั่งคิดๆทั้งวันทั้งคืนเลยครับว่า ทำไมผมรักเขาจังแล้วทำไมผมต้องทะเลาะกับแม่เพราะคนอื่น คือแฟนผมอะเขาบังคับให้ผมไปหมั้นถ้าไม่ไปเขาจะไปมีคนใหม่ คือช่วงนั้นผมบอกเลยว่าผมทำทุกวิธีทางที่จะรั้งเขาไว้ เวลาที่เราทะเลาะกันเขาจะชอบพูดว่า จน เลี้ยงกูไม่ได้หรอก กูจะไปหาผัวรวยๆ กูอยากอยู่สบายๆ กูอยากอยู่เฉยๆ คือผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมรักเขาจังยอมโดนเขาด่า บางครั้งด่าถึงบุพการี ถ้าผมบอกเลิกเขาตอนนี้ผมจะเลวไปมั๊ยครับ ผมจะถูกด่าว่าเห็นแก่ตัวมั๊ยครับ ผมโหรคุยกะแม่ผมทั้งวันเลยปรึกษาเรื่องนี้โดยตรง ซึ่งก็นั่นแหละครับ ไม่มีแม่คนไหนอยากให้ลูกตัวเองไปทนทุกข์กับผู้หญิงแบบนี้ (หมายถึงบางคนนะครับ) ผมตัดใจไม่ได้เลยครับที่จะต้องบอกเลิกเขาคนนั้นเพราะผมรักเขาเกินไป แต่ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ผมก็สงสารแม่ผมเหมือนกันที่ต้องมานอนคิดด้วยทุกวันเรื่องนี้ แม่ผมโทรหาทุกวันถามว่าจะเอายังไงกับคนนี้ ต่อหน้าแม่เวลาคุยโทรหาแม่ผมก็โกหกแม่ว่าโอเคร.. ทั้งๆที่ ผมกับแฟนแทบไม่ได้คุยกันเลย ส่วนมากจะทะเลาะกันมากกว่า หลักๆจะพูดแต่เรื่องให้ผู้ใหญ่ไปขอ ถ้าไม่ไปขอเขาจะไปหาผัวใหม่ ผมก็คิดมาตลอดครับว่า..ถึงไม่มีผม เขาก็คงไม่คิดอะไรมาก เพราะเขาชอบสบาย ผมไม่เคยสบาย ผมลำบากมาตั้งแต่เด็ก ถ้าจะให้ผมทำใจผมบอกได้เลยว่าตอนนี้ทำใจยากครับแต่เพื่อแม่เพื่อครอบครัวผมต้องตัดสินใจแบบนี้ พ่อผมเสียจะครบปีแล้วผมเหลือแม่กับพี่สาวแค่ 2 คน ถ้าเขาไม่อยู่แล้ว ผมก็ไม่เหลือใครในชีวิตนี้จริงๆ...
..............ไว้จะมาเล่าต่อครับ................
ตั้งว่าอะไรดี ตั้งว่าชีวิตจริงของผู้ชายกำลังจะเข้าสู้เลข 3 ดีมั๊ย 555
คือปัญหาที่ผมอยากตั้งกระทู้นี้คือ...จริงๆแล้วผม มีแฟน พึ่งคบกันได้ไม่นาน เขาอายุมากกว่าผม 6 ปี คือทุกอย่างมันเร็วมาก คือทุกอย่างเหมือนผมโดนเขาวางแผนชีวิตให้หมดเลย (ในที่นี้การวางแผนไม่ใช่เรื่องดีเสมอไปนะครับ) คือต้องบอกว่า เราคุยเรื่องหมั้นกันแต่งงานกัน คือทุกคนรอบข้างมองว่ามันเร็วไป ไม่เห็นด้วยว่ามันเร็วไปมั๊ย ทำไมไม่คุยกันคบกันนานๆกว่านี้ คิดดีแล้วใช่มั๊ย ด้วยความที่ว่าผมรักผู้หญิงคนนี้มากเรียกว่าหลงก็ว่าได้เลยครับ คือทุกอย่างเราตกลงกันเองโดยผู้ใหญ่ยังไม่รู้ด้วย แต่พอมาถึงวันนึ่งผมเล่าทุกอย่างให้แม่ผมฟัง แม่ผมบอกผมว่า... คือถ้าคนเรามันจะรักกันจริงๆมันไม่บังคับเราขนาดนี้หรอกลูก คือช่วงที่ผมคุยกะแม่ผม ผมบอกเลยครับว่า ถึงขั้นทะเลาะกันเพราะรักคนอื่นมากกว่าแม่ตัวเอง จนผมมานั่งคิดๆทั้งวันทั้งคืนเลยครับว่า ทำไมผมรักเขาจังแล้วทำไมผมต้องทะเลาะกับแม่เพราะคนอื่น คือแฟนผมอะเขาบังคับให้ผมไปหมั้นถ้าไม่ไปเขาจะไปมีคนใหม่ คือช่วงนั้นผมบอกเลยว่าผมทำทุกวิธีทางที่จะรั้งเขาไว้ เวลาที่เราทะเลาะกันเขาจะชอบพูดว่า จน เลี้ยงกูไม่ได้หรอก กูจะไปหาผัวรวยๆ กูอยากอยู่สบายๆ กูอยากอยู่เฉยๆ คือผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมรักเขาจังยอมโดนเขาด่า บางครั้งด่าถึงบุพการี ถ้าผมบอกเลิกเขาตอนนี้ผมจะเลวไปมั๊ยครับ ผมจะถูกด่าว่าเห็นแก่ตัวมั๊ยครับ ผมโหรคุยกะแม่ผมทั้งวันเลยปรึกษาเรื่องนี้โดยตรง ซึ่งก็นั่นแหละครับ ไม่มีแม่คนไหนอยากให้ลูกตัวเองไปทนทุกข์กับผู้หญิงแบบนี้ (หมายถึงบางคนนะครับ) ผมตัดใจไม่ได้เลยครับที่จะต้องบอกเลิกเขาคนนั้นเพราะผมรักเขาเกินไป แต่ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ผมก็สงสารแม่ผมเหมือนกันที่ต้องมานอนคิดด้วยทุกวันเรื่องนี้ แม่ผมโทรหาทุกวันถามว่าจะเอายังไงกับคนนี้ ต่อหน้าแม่เวลาคุยโทรหาแม่ผมก็โกหกแม่ว่าโอเคร.. ทั้งๆที่ ผมกับแฟนแทบไม่ได้คุยกันเลย ส่วนมากจะทะเลาะกันมากกว่า หลักๆจะพูดแต่เรื่องให้ผู้ใหญ่ไปขอ ถ้าไม่ไปขอเขาจะไปหาผัวใหม่ ผมก็คิดมาตลอดครับว่า..ถึงไม่มีผม เขาก็คงไม่คิดอะไรมาก เพราะเขาชอบสบาย ผมไม่เคยสบาย ผมลำบากมาตั้งแต่เด็ก ถ้าจะให้ผมทำใจผมบอกได้เลยว่าตอนนี้ทำใจยากครับแต่เพื่อแม่เพื่อครอบครัวผมต้องตัดสินใจแบบนี้ พ่อผมเสียจะครบปีแล้วผมเหลือแม่กับพี่สาวแค่ 2 คน ถ้าเขาไม่อยู่แล้ว ผมก็ไม่เหลือใครในชีวิตนี้จริงๆ...
..............ไว้จะมาเล่าต่อครับ................