เบื่อชีวิต

เบื่อกับชีวิต..... ทำอะไรไม่ได้เลย เราไม่มีเพื่อนจริงๆเลย ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน ก็เจอแต่กับเรื่องเดิมตั้งแต่เกิด จนโต ไม่ว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองแค่ไหน ฝืนแค่ไหน จนแทบไม่รู้เลยว่าความรู้สึกจริงของตนเป็นอย่างไร แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย บางคนก็บอกว่างั้นก็ไม่ต้องฝืนสิ ใครจะว่าอะไรใครจะเกลียดเรา ก็ปล่อยเขาไป พอเราไม่ฝืน ก็อย่างที่คิด..... พวกเขา เกลียดเรา..... อย่าไปสนใจ? งั้นหรอ โอเคร โอเคร..... เราพยายามแล้ว แต่ที่ที่นั้นไม่มีใครอยู่กับเราเลย..... คนเราจะอยู่คนเดียวโดยแบกรับความเกลียดชังจากทุกคนไว้ได้จริงๆหรอ เราอาจจะแค่หลอกตัวเอง ที่จริงแล้วเรากลัวที่จะโดนเกลียดชัง... สมมติเราทำงานในที่ที่หนึ่ง แล้วที่แห่งนั้นไม่มีใครอยู่กับเราเลย เราไม่มีใครเลย.... เราจะทนแบกรับมันในทุกๆวัน วันละ10ชม. ได้หรอ...    เราพยายามทนแล้ว ยิ้มสู้ พยายามที่จะไม่สนใจมัน จนร่างกายและจิตใจเริ่มแตกออกทีละเล็กทีละน้อย จนตอนนี้แม้จิตใจจะยังเข้มแข็งอยู่ แต่ร่างกายเริ่มจะไม่ไหว *จิตใจ* มันมีผลต่อร่างกายเป็นอย่างมากนะ ในแต่ละวัน กลับมาก็นอนเลย แม้นอนเท่าไหร่ก็รู้สึกไม่พอ หลับๆตื่นๆ พอตื่นมาก็ไม่สดใสเลย ปวดเมื่อยตามร่างกายไปหมด ร่างกายอ่อนเพลียลงในแต่ละวัน ทำอะไรนิดหน่อยก็แทบจะวูบ ทั้งที่อายุก็ไม่ได้มาก มักปวดหัวอย่างหนักเมื่อตื่นมาในแต่ละวัน การตื่นมาในแต่ละวัน เหมือนว่าเรากำลังตายลงไปอย่างช้าๆ

  " ทำไม " คนเราต้องเกิดมา
  " ทำไม " ไม่มีใครเข้าใจเลยเรา      
  " ทำไม " ผู้คนต้องเกลียดชังกัน
  " ทำไม " ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย

มีแต่คนบอกให้เปลี่ยนตัวเอง ให้พยายามมากขึ้น เราพยายามมากขึ้น มากขึ้น ในแต่ละวัน พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง และสุดท้ายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย.... จนเราเหนื่อยที่จะต้องพยายาม
     เราแค่อยากพูดว่า อยากพัก แค่อยากพูดมันออกมาว่า "พอแล้ว" "อยากหยุดแล้ว" "ไม่อยากพยายามแล้ว" ไม่อยากทนแล้ว"  เราแค่อยากพูดมันออกมากับใครสักคน ขอแค่ได้พูดมันออกมาไม่ได้หรอ.....
      เพราะยังไง ความจริงแล้ว เราก็ทำไม่ได้หรอก... หยุดไม่ได้หรอก ยังพักไม่ได้ เราต้องทน และ พยายามมากกว่านี้ จนกว่าร่างกายนี้จะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เพราะแม้แต่ความกล้าที่จะหยุดพัก เรายังไม่มีเลย.....

แต่ทำไม..... สุดท้ายแล้ว คนที่ผิดก็กลับเป็นเรา....

-----