วันนี้จะมาเล่าประสบการณ์ชีวิตที่โดดเดียว
คือเราเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำงาน8-9โมงเช้า เลิกงานอีกที2-3ทุ่ม ทุกวัน
เราใช้ชีวิตตัวคนเดียว ไม่มีครอบครัวเหมือนพี่น้องคนอื่นๆ ทุกคนแยกย้ายมีครอบครัวหมดแล้ว
และเราเป็นคนที่ไม่คุยหรือไม่มีความรักกับใคร ทุกครั้งที่เลิกงานเป็นประจำเราจะโทรหาแม่ แต่แม่กับพ่อหลับเช้า2-3ทุ่มนอนกันแล้ว
เราไม่มีใครคุยด้วย เราคุยกับพี่ว่า..นี้ ทุกครั้งที่เลิกงานมา เราไม่มีใครคุยด้วยเลย เรารู้สึกเหงามากๆ ทำไม พี่คนอื่นทำงานไกลบ้านไม่เห็นค่อยโทรกลับหาที่บ้านเลย ต่างกับนี้ โทรหาที่บ้าน โทรหาพี่คนอื่นๆ ไม่มีใครว่างค่อยคุยกับเราเลย
จนพี่บอกว่า ทุกคนมีแฟนแล้ว เขาใช้ชีวิตอยู่กับแฟน เขามีแฟนให้นึกถึง นานๆจะติดต่อทางบ้านไม่แปลก (ปล.เราเคยแต่งงานมีครอบครัวแล้วแต่ไม่มีลูก ตอนนี้เลิกกันได้1ปีกว่าแล้วยังไม่คิดอยากจะมีรักครั้งใหม่) เราจึงเข้าใจในส่วนนี้ เพราะครั้งนึกเราก็เคยผ่านจุดนี้มาก่อน
เราเคยคุยกับน้า น้าบอกว่า เลิกงานแล้ว ไม่มีใครว่างไม่เป็นไร ดึกแล้วเหนื่อยให้นอนพักผ่อน เช้ามาจะได้สดชื่น
อีกครั้งล่าสุด บอกกับอา(แม่ของพี่) อาบ่นว่าพี่ไม่ค่อยโทรหาที่บ้านเลยถ้าอาไม่โทรไป ต่างจากเราโทรหาที่บ้าน แต่บ้านไม่ค่อยว่างคุย
จนอาบาอกว่า เลิกงานแล้วไม่รู้จะคุยกับใครให้โทรหาอาได้ตลอด เดียวอาคุยเป็นเพื่อน
ตอนนี้รู้เลยว่า สิ่งสำคัญและกำลังใจที่ดีที่สุดคือครอบครัวและญาติพี่น้อง
ตอนแรกๆที่ต้องกลับมาโสดมันดูเหงาๆดูเคว้งๆ เพราะเราไม่ยอมเปิดใจกับความอ่อนแอของตัวเองให้ใครเห็น
ตอนนี้รู้แล้วว่า อ่อนแอบ้างก็ได้ กำลังใจยังมีอีกมากมาย พอเอาเข้าแล้วจริงๆรู้เลยว่า ทุกคนมีมุมเข็มแข็งและมุมอ่อนแอ อยู่ที่เราจะกล้าแสดงมาออกมาและยอมรับกับความเป็นจริงมากแค่ไหน
ขอบคุณครอบครัว ขอบคุณญาติพี่น้อง ตอนนี้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมากโดยไม่จำเป็นต้องมีแฟนเหมือนใคร
เหงาบ้าง เคว้งบ้าง เครียดบ้าง แต่พอหันไปข้างหลังแล้วรู้ว่ายังมีใคร ก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันที🥰
ครอบครัว สำคัญที่สุด
คือเราเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำงาน8-9โมงเช้า เลิกงานอีกที2-3ทุ่ม ทุกวัน
เราใช้ชีวิตตัวคนเดียว ไม่มีครอบครัวเหมือนพี่น้องคนอื่นๆ ทุกคนแยกย้ายมีครอบครัวหมดแล้ว
และเราเป็นคนที่ไม่คุยหรือไม่มีความรักกับใคร ทุกครั้งที่เลิกงานเป็นประจำเราจะโทรหาแม่ แต่แม่กับพ่อหลับเช้า2-3ทุ่มนอนกันแล้ว
เราไม่มีใครคุยด้วย เราคุยกับพี่ว่า..นี้ ทุกครั้งที่เลิกงานมา เราไม่มีใครคุยด้วยเลย เรารู้สึกเหงามากๆ ทำไม พี่คนอื่นทำงานไกลบ้านไม่เห็นค่อยโทรกลับหาที่บ้านเลย ต่างกับนี้ โทรหาที่บ้าน โทรหาพี่คนอื่นๆ ไม่มีใครว่างค่อยคุยกับเราเลย
จนพี่บอกว่า ทุกคนมีแฟนแล้ว เขาใช้ชีวิตอยู่กับแฟน เขามีแฟนให้นึกถึง นานๆจะติดต่อทางบ้านไม่แปลก (ปล.เราเคยแต่งงานมีครอบครัวแล้วแต่ไม่มีลูก ตอนนี้เลิกกันได้1ปีกว่าแล้วยังไม่คิดอยากจะมีรักครั้งใหม่) เราจึงเข้าใจในส่วนนี้ เพราะครั้งนึกเราก็เคยผ่านจุดนี้มาก่อน
เราเคยคุยกับน้า น้าบอกว่า เลิกงานแล้ว ไม่มีใครว่างไม่เป็นไร ดึกแล้วเหนื่อยให้นอนพักผ่อน เช้ามาจะได้สดชื่น
อีกครั้งล่าสุด บอกกับอา(แม่ของพี่) อาบ่นว่าพี่ไม่ค่อยโทรหาที่บ้านเลยถ้าอาไม่โทรไป ต่างจากเราโทรหาที่บ้าน แต่บ้านไม่ค่อยว่างคุย
จนอาบาอกว่า เลิกงานแล้วไม่รู้จะคุยกับใครให้โทรหาอาได้ตลอด เดียวอาคุยเป็นเพื่อน
ตอนนี้รู้เลยว่า สิ่งสำคัญและกำลังใจที่ดีที่สุดคือครอบครัวและญาติพี่น้อง
ตอนแรกๆที่ต้องกลับมาโสดมันดูเหงาๆดูเคว้งๆ เพราะเราไม่ยอมเปิดใจกับความอ่อนแอของตัวเองให้ใครเห็น
ตอนนี้รู้แล้วว่า อ่อนแอบ้างก็ได้ กำลังใจยังมีอีกมากมาย พอเอาเข้าแล้วจริงๆรู้เลยว่า ทุกคนมีมุมเข็มแข็งและมุมอ่อนแอ อยู่ที่เราจะกล้าแสดงมาออกมาและยอมรับกับความเป็นจริงมากแค่ไหน
ขอบคุณครอบครัว ขอบคุณญาติพี่น้อง ตอนนี้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมากโดยไม่จำเป็นต้องมีแฟนเหมือนใคร
เหงาบ้าง เคว้งบ้าง เครียดบ้าง แต่พอหันไปข้างหลังแล้วรู้ว่ายังมีใคร ก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันที🥰