คือตากับยายไม่ได้แก่นะคะ ห้าสิบหกสิบ ทะเลาะกันหลายรอบเเล้วค่ะแต่รอบนี้หนักมากยายไปอยู่อีกบ้านที่ไกลมากๆ แรกเราหวังให้ยายกลับมาค่ะแต่พอเรามาอยู่เองเราเบ้าใจยายเลย ตาเราใช้เงินเปลืองมาก แบบเล่นหวยเล่นไพ่ด้วย คือเราคุยกับแม่เราว่าจะให้เราย้านไปเรียนกับแม่เลยมั้ยเราบอกอยากไปนะ อยากให้ตาอยู่คนเดียวให้เขาคิดได้สักที แต่รู้สึกผิดทุกครั้งที่คิดเลยค่ะ หนูควรทำยังไง อยู่กับตายายตั้งแต่เกิดเลย รักท่านสองคนมาก พอมาถึงจุดนี้หนูเหนื่อยรู้สึกว่าหนูทำอะไรไม่ได้สักอย่าง หนูไม่เคยนอนหลับได้สักวันนึง หนูเป็นคนร่าเริงมาก ไม่มีใครดูหนูออกหรอก หนูเคยทะเลาะกับเพื่อนจนหนูต้องพูดออกไปว่าหนูขอเหนื่อยบ้างได้มั้ย หนูอยากเหนื่อยหนูเป็นพี่คนโตละไม่อยากแสดงอาการอะไรออกไปหนูยังมีน้องที่หนูต้องเป็นแบบอย่างให้เค้า หนูห่วงคนข้างหลังมาก ทุกคนเลยค่ะ ถ้าวันนั้นมาถึงกนูจะใช้ชีวิตต่อไปยังไงเหรอคะ ในเมื่อวันต่อไปไม่มีตากับยายแล้ว หนูต้องอยู่แบบนี้จริงๆเหรอ หนูไม่มีพ่อตัง้แต่เกิดแต่ไม่เคยรู้สึกขาดนะแต่พอมาเผ็นตากับยายรู้สึกเหมือน ต้องเสียเขาไปอีกแล้วจริงๆเหรอ ถึงการติดต่อจะเหมือนเดิมแต่เค้าไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปไม่คุยกัน ไม่พูดกัน หนูอยากออกไปจากตรงนี้ หนูไม่เคยบอกใครได้เลย เพื่อนครอบครัว หนูกลัวที่จะเป็นภาระของคนอื่น แล้วหนูต้องทนไปอีกนานแค่ไหนกัน นานพอที่จะถึงคำว่าความสุขมั้ยคะ
ตากับยายเราทะเลาะกันค่ะควรทำไงดี?