สับสนชีวิต

สวัสดีเพื่อนๆพี่ๆและน้องๆทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค้า จากกระทู้ก่อนที่ได้โพสต์ลงไป ตอนนี้เราได้ลาออกจากสถาบันนั่นแล้ว แต่ชีวิตมันไม่ได้เพียงแค่ออกมาเพื่ออ่านหนังสือสอบเข้า มหาลัย เริ่มเรื่องเลยนะค้า ทางสภาพครอบครัวบ้านเราไม่ได้รักกันมาก จากพ่อเราที่เขามีภรรยาน้อยและมีลูกด้วยกัน แต่พ่อของเราก็ไปๆมาๆบ้านเรากับบ้านเล็กบ้านน้อย แม่เราเป็นคนดูแลเราเเละพี่สาวมาโดยตลอด ตลอดเวลาตั้งเเต่เล็กจนโตเราเห็นปัญหาของครอบครัวเรามาตลอดเรารู้สึกได้ว่าพ่อไม่ได้รักแม่เราเลยพ่อใช้เเม่เราทำงานหนักมาโดยตลอดซึ่งแม่เราก็ยอมเพราะไม่อยากให้เกิดปัญหาพ่อชอบด่าว่าแม่ต่อหน้าลูกชอบข่มแม่ต่อหน้าลูกหาเราเเละพี่คนใดคนหนึ่งทำผิดพ่อก็จะโทษแม่ว่าเเม่ให้เจ็บช้ำน้ำใจ ใช่คะมันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่เราไม่ควรเข้าไปยุ่งแต่ด้วยความที่เรารักแม่ นั่นเลยเป็นเหตุให้เรารีบตัดสินใจลาออก ตอนนี้เเม่เราอายุได้50ปีแล้วเเต่ยังต้องทำธุรกิจที่พ่อสร้างคือการยกร้ำถัง20ลิตรทุกวันวันล้ะร้อยกว่าถังเราสงสารเเม่เลยไปช่วยเเบ่งเบาเขาทำแทนเขาทุกอย่างเพื่อให้เเม่เหนื่อยให้น้อยที่สุกโดยพ่อเรามีเเค่หน้าที่ส่งน้ำเท่านั่น ในความคิดเราพ่อเราเอาเปรียบเเม่ทุกอย่างแม่โดนด่าแม่ก็ทนบางครั้งเราอยากพูดเเม่ก็เลือกที่จะให่เราเงียบเพราะให้อยากให้มีปัญหา เรามีความคิดอยากพาเเม่หนีหนีแล้วไม่ต้องกลับไปเจอพ่ออีก แต่ตอนนี้เราก็ยังโตไม่มาพอเพราะเรากำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกครั้งเราเลยได้เเค่รอเวลา ตอนนี้เราขึ้นมาหาเวลาอ่านหนังสือเพื่อจะรอสอบเข้ามหาลัยเพราะหากเราอยู่บ้านเราก็ต้องทำงานโดยไม่มีเวลาเลยย้ำนะไม่มีเวลาจริงๆ เพราะเหตุผลที่เราขึ้นมากรุงเทพเพื่อใช้เวลากับตัวเอง ทำมห้พ่อยิ่งว่าแม่ซ้ำแม่มากขึ้นเราสงสารเเม่มากตอนนี้ ตอนนี้เราเลยอยากตัดสินใจที่จะไม่เรียนต่อเพื่อช่วยเเม่ทำงานไม่อยากให้แม่โดนกดขี่ข่มเหงอีก หรือกัดฟันสู้อาานหนังสือให้มีมหาลัยดีๆให้แม่ได้ภูมิใจ เราสับสนมาก แม่เราก็บอกเราว่าไม่เป็นไรเเม่จะรับหน้าให้ ไปทำโอกาสแก้ตัวนี่ให้ดี แต่เรารู้สึกผิดที่ปล่อยให้แม่ต้องแบกรับทุกอย่าง เรารักแม่เรามากถามว่าอยากมาไหมก็ไม่อยากแต่อยากมีอนาคตที่ดีไหมก็อยาก เราควรทำยังไงดี แล้วเราควรทำยังไงกับพ่อดีอ้อลืมบอก บ้านภรรยาน้อยพ่อเรามีลูกผู้ชายทำมห้เขารักบ้านนู้นมากกว่าบ้านเราเรารู้ตัวมาตลอดเราเหมือนลูกที่เขาไม่อยากให้เกิดมา เขาเลยจะไมาลงลอยกับเราเท่าไหร่ เราจะปลอบแม่ยังไงดี เราจะเรียนต่อดีไหม หรือหยุดไปก่อน เเล้วสุดท้ายนี้เราขอกำลังใจจากทุกคนที่มาอ่านด้วยนะ ตอนนี้เราร้องไห้ทุกคืนเเต่เราไม่กล้าบอกใครเราไม่อยากเป็นตัวปัญหาของใครเราไม่อยากมห้ใครต้องมาคิดมากเพราะเรา ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค้า ชีวิตจริงมันเศร้ามากกว่านี้ แต่เราทิ้งไว้เท่านี้นะค้า