กลัวจะเสียเขาไปทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไนกัน ------- ช่วยผมด้วยครับ😞

ต้องย้อนกลับไป เมื่อสามปีที่แล้วผมได้ผมกับผญ.คนนึง ตอนนั้นนางอยู่ม.3-4 แล้วผมอยู่ม.1-2 รู้จักกันเพราะเจอกันที่สนามบาส ตอนนั้นผมชอบพี่เขามาก จนได้คุยกัน ตอนนั้นคุยได้3เดือนกว่าๆ คือระหว่างนั้นพี่เขาคุยเยอะ แต่ที่ผมรู้ได้เพราะ ผมสนิทกับ เพื่อนพี่เขา แล้วเพื่อนพี่เขาก็จะส่งมาบอกผมตลอดทำให้รู้ว่าว่าสถานการณ์ตอนนั้นเป็นยังไงบ้าง ผมก็ทนมาตลอด จนคนคุยเขาเริ่มน้อยๆลงๆ จนตอนั้นเหลือสองคน แล้วรู้อีกที อยู่ก็มีคนอื่นเพิ่มขึ้นมาอีก ตอนั้นผมเหนื่อยมาก ผมคิดกับตัวเองว่า. "เราจะทนไปขนาดนี้ทำไม แค่ผญ.คนเดียว มีคนอื่นบนโลกอีกตั้งเนอะแยะ" ผมก็เลยขอเลิกคุยออกมา แล้วก็พยายามลืมพี่เขาให้ได้ ผมทำทุกทาง จนมีคนบอกว่า ทำให้ตัวเองเกลียดไปเลยสิ ผมก็เลยแบบ ด่าๆๆๆ (ไม่ได้ด่าต่อหน้า ประมาณว่า ย้ำตัวเองแรงๆว่าพี่เขา ) แต่ผมก็ไม่เคยลืมพี่เขาได้สักที แล้วหลังจากที่เลิกคุย พี่เขาก็โกรธเกลียดผมมาก เพราะ มีคนเอาเรื่องที่ผมด่า ไปบอกพี่เขาเฉยเลย แล้วผมก็เลยไม่ได้ยุ่งกับพี่เขามาตลอดสามปี ระหว่างสามปีนี้ก็พยายามทำใจให้ลืม ลองคบกับคนอื่น แต่คบเท่าไหร่ ก็ทำให้รู้ไปอีกว่า ไม่มีใครทำให้ผมมีความสุขได้เท่าพี่เขาเลย ผมรักพี่เขามากจริงๆ คิดว่าคงไม่มีใครแทนพี่เขาได้ พี่เขาพิเศษสำหรับผมมาก จนมาถึงปัจจุบัน ผมได้เล่นบาสกับรุ่นน้องหลายๆคนตามปกติ แล้วก็ได้รู้จักน้องคนนึงที่อยู่ม.1 /// (ต่อจากนี้จะเรียกน้องผู้ชายคนนี้ว่าน้องพี และ เรียก พี่ที่ผมชอบว่าพี่เอฟ)(ตอนนี้ผมก็ม.4. พี่เอฟ ม.6 น้องพีม.1) /// ซึ่งน้องพีก็พึ่งเริ่มมาเล่นบาส แล้วก็เลยได้ฝึกซ้อมด้วยกัน จนกีฬาสี น้องก็ลงแข่งของม.ต้น ปรากฏว่าน้องก็ได้แชมป์ ผมก็ดีใจกับน้องด้วย แล้วไปๆมาๆ ผมมารู้อีกทีว่า พี่เอฟ ชอบน้องพี แล้วเขาก็คุยกันซะด้วย ตอนผมรู้ตอนแรกคือ โกรธมาก เข้าใจอารมแบบ น้องมาคุยกับคนคุยเก่าเราปะ ทั้งๆที่เรายังรักอยู่ด้วย 

แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไปว่าน้องแล้ว แต่ผมเลือกที่จะปล่อยวาง ค่อยๆคิด จนใจเย็น แล้วผมก็มีความคิดว่า ถ้าพี่เขาชอบน้อง แล้วน้องก็ชอบพี่เขา มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ มันก็มีความสุขกันทั้งคู่นี่ ผมก็เลยปล่อยไป จนมีช่วงนึง น้องพีเปลี่ยนไป พี่เอฟโดนเมิน จนผมไปรู้ในกลุ่มเพื่อนว่า พีบอกมันเบื่อ มันรู้สึกไม่เหมือนเดิม พอผมได้ยินแบบนี้ผมก็รู่เลยว่า น้องพียังเด็กมากจริงๆ น้องเขายังไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองชอบหรือแค่หลง ผมก็เลยเริ่มไม่อยากให้เขาคุยกันต่อ แต่พี่เอฟ นางเศร้ามาก เหมือนว่าพี่เอฟจะชอบน้องพีจริงๆ ผมเลยคิดว่าช่วยให้คืนดีกันดีกว่า พี่เอฟอาจจะมีความสุขเหมือนเดิมก็ได้ ผมก็ได้ได้ช่วงคุยให้ ทั้งสองฝ่าย แต่น้องพีก็ยังไม่ทำอะไรสักที สุดท้ายผมเลยตัดสินใจบอกพี่เอฟไปว่า "ที่จริงที่น้องพีเปลี่ยนไป เพราะมันแค่หลง น้องบอกมันรู้สึกไม่เหมือนวันแรก รู้สึกเบื่อ" พี่เขาก็เลยคิดสักนิดนึง แล้วก็ตัดสินใจว่าจะบอกเลิกคุยกับน้องพี หลังที่พี่เขาบอกเลิกน้องพีแล้ว ผมก็ได้คุยกับพี่เอฟมากขึ้น ได้อยู่ด้วยกันบ่อยขึ้น มันทำให้ผมมีความสุขมากเลย ที่เราได้เป็นคนสร้างรอยยิ้มให้พี่เขา แต่วันก่อน เพื่อนผมได้วางแผนกับน้องพี ว่า จะให้พี่เอฟกับน้องพีคุยกันสองคนวันนี้ตอนเลิกเรียน พี่เขาบอกผมว่า น้องพีอาจแค่อยากขอโทษ ถ้าแบบนั้นก็จะได้คุยแบบปกติ(พีไม่ได้คุยกับพี่เอฟเลยตั้งแต่เลิกคุยเพราะโดนบล็อค) ผมเลยสงสัยว่าถ้าพีจะขอคืนดีล่ะ พี่เขาเลยบอกว่า ถ้าแบบนั้นก็ต้องถามก่อนว่าจะเป็นเหมือนเดิมมั้ย มันจะดีขึ้นรึเปล่า เพราะถ้ามันดีขึ้นก้จะลองให้โอกาสอีกสักครั้งดู แต่ในความคิดผมคิดว่า พูดใครก็พูดได้ การกระทำสำคัญกว่า กลัวว่าพี่เขาจะเสียใจอีก (ที่คิดแบบนี้เพราะผมอาจจะเริ่มคิดเข้าข้างตัวเองบ้างแล้ว) แต่ที่รู้ๆตอนนี้คือผมกลัวจะเสียพี่เขาไปมากสุดๆ ถึงตะไม่ได้เป็นอะไรกันก็เถอะ ทุกคนมีความคิดเห็นว่ายังไงกันบ้างครับ ผมควรทำตัวหรือทำยังไงต่อไปดี เมื่อเช้าเครียดจนได้ไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำเลย ถ้ามีอะไรสงสัยถามได้เลยนะครับเรื่องยังละเอียดอีกเยอะ นี่ย่อสุดๆแล้ว