สวัสดีครับ ผมขอใช้นามในบอกเล่าเรื่องราวว่า ดอกดำ แล้วกันนะครับ
สวัสดีอีกครั้งครับ ผม ดอกดำ อายุ 30 ปี ผมไม่เคยที่จะเชื่อเราความรักเท่าไรนัก พรหมลิขิตก็เช่นกัน
ตอนนี้ผมอายุ30 ปี ผมมีครอบครัวแล้ว มีลูกกับภรรยาเก่า 2 คน ผมอยู่กินกับภรรยาเก่ามา 14 ปี และได้แยกทางกันไป แล้วได้ใช้ชีวิตโสดมาโดยตลอด
ตอนนี้ผมได้มาเจอ ผู้หญิง อายุ 22 ปี ซึ่งเราพบกันที่ทำงาน ผมทำงานอยู่ในโรงแรมที่ หัวหินโรงแรมหนึ่ง ซึ่งน้องเขาได้เข้ามาฝึกงาน เป็นเวลา 8 เดือน
ระยะเวลาที่น้องเข้ามาฝึกงานที่นี้ ผมไม่ได้เคยที่จะคุยไม่เคยที่จะเจอกันตลอดเวลา 5 เดือน ของการฝึกเลยของน้องเขาเลย
แต่วันแรกที่ผมได้เจอน้องเขามีเริ่มรู้สึกถูกชะตากับน้องคนนี้มากๆ แต่ผมไม่ได้คิดอะไร
ผมทำงานเกี่ยวกับผ้าของโรงแรมเกี่ยวกับดูแลชุดของพนักงานในโรงแรม โดยที่น้องมาทำงานจะมาเบิกชุดที่ผมทุกวัน (ทุกคนในโรงแรมก็มาเบิกที่ผม)
เราเจอกันทุกวันโดยไม่มีบทสนทนาอะไรเลย ผมเห็นเขาทุกวัน ผมเจอน้องเขาในที่ต่างๆ บ่อยมาก ไปห้างก็เจอจนมีวันหนึ่งเขาบอกว่า "เขาไปซื้อเสื้อกับเพื่อนมา แล้วน้องเขาไปเลือกมาเองเพื่อนหนูอยากจะซื้อของขวัญให้พี่" ผมก็ถามให้พี่ทำไมพี่ไม่เคยรู้จักกับเพื่อนน้องนะ แต่เราก็ไม้คิดอะไรจนน้องเขามากับเพื่อนเขา เพื่อที่จะเอาของขวัญมาให้ผม ผมก็รับไว้ไม่ได้คิดอะไรเพื่อไม่ให้ แล้วผมก็มาทำงานต่อไปแบบที่ทำทุกๆวัน
แต่หลังจากวันที่ได้คุยกันเพียงแค่ไม่กี่ประโยค เราสองคนได้เจอกันมากขึ้น แต่ก็ยังไม่ได้คุยกันมาก แต่ทักกันแบบกวนๆกัดกันทุกวัน จนมีบ้างที่เราเจอกันบ่อยไปนะ เลิกงานก็ยังไปเดินเจอกันที่ห้างบ้าง ตลาดนัดบ้าง โดยที่เราก็ต่างคนต่างไป
ทำให้ผมกลับมานั่งคิดว่าทำไมถึงเราเจอน้องเขาบ่อยๆ จนทำให้ผมเริ่มคิดถึงเขาเวลาที่เราไม่เจอหรือวันที่น้องเขาหยุดงาน
แล้วมีวันนี้พอเราเจอกับน้องเขา น้องเขาบอกว่า " เราเจอกันบ่อยแล้วนะเนี้ย" ทำให้ผมรู้สึกแปลกไปกว่าทุกครั้งที่ได้เจอ
ผมก็เลยบอกไปว่า " ถ้าเจอบ่อยขนาดนี้เอากุจแจห้องมาเลยดีกว่า" ผมพูดติดตลกไปแบบนั้น
น้องเขาก็ไม่พูดอะไร แล้วเราก็ได้แยกย้ายกันไปทำงานของตนเอง
แต่ผมแปลกใจหลังจากวันนั้คือ เวลาที่ผมคิดถึงน้องเขา หรือนึกถึงหน้าน้องเขา เขาจะมาอยู่ต่อหน้าเราทุกครั้งเลย
จนผมกลับมานั้งคิดนอนคิด เลยลองรวบรวมความกล้า ไปขอไลน์น้องเขา น้องเขาก็ให้มาเฉยเลย แต่ไม่รู้ทำไมผม โคตรดีใจเลย
จนผมลองทักไปหาด้วยสติดเกอร์ 1 ตัว ไม่เกิน 1 วินาที เข้าตอบกลับมา ผมก็ได้พูดคุยกันในแชทแบบว่า ถามแค่ "ทำไร กินข้าวยัง เหนื่อยมั้ย"
จนเราเริ่มคุยกันทุกวันตลอดเวลา 1 อาทิตย์ จนน้องเขาเริ่มถามว่า "คุยกับหนูแฟนพี่ไม่ว่าหรอค่ะ"
ผมก็ตอบกับไปว่า "พี่โสด แต่พี่มีลูกแล้วนะ" น้องเขาก็ไม่ได้ตอบอะไรมาอีก
จนมาเจอกันที่ทำงาน น้องเขามาถามตรง "ที่พี่คุยกับหนูทุกวันนี้พี่มาจีบหนู หรือป่าว"
ผมเลยบอกไป "หนูก็น่ารักดีนะ พี่อายุมากกว่าไม่กล้าไปจีบหนูหรอก พี่กลัวหนูว่าพี่"
น้องเขาก็ ยิ้มๆแล้วเดินหนีไปแล้วตะโกนกลับมาว่า "คนแบบพี่นี้ล่ะสเป็กหนู" แค่ผมได้ยินคำนี้ หัวใจผมก็เต็นแรงขึ้นมาเองเฉยเลย มันทำให้คิดถึงมากกว่าเดิมอีก เวลาผมคิดถึงน้องเขา พอเดินไปก็เจอกับน้องเขาตลอดไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
แล้วผมก็เริ่มซื้อขนมมาให่ คำพูดที่คุยในไลน์เริ่มเปลี่ยนไป จากที่เคยถาม "ทำไร กินข้าวยัง เหนื่อยมั้ย" ไปเป็น "เราไปดูหนังกันมั้ย ไปเที่ยวด้วยกันมัย ไปนั้งชาดทะเลกันมั้ย ไปกินข้าวกันมั้ย คิดถึงกันมั้ย" ผมเริ่มรู้สึกว่า มั้ยไม่ใช่แค่คุยแบบพี่น้องแล้ว ผมเลยตัดสินใจบอกชอบน้องเขาไป ผมส่งเพลงรักไปในไลทุกวัน หาวิธีจีบน้องเขาผ่าน Google (ต้องเข้าใจผมนะอายุก็มากจะมาจีบเด็กแบบนี้ก็ต้องใช้ตัวช่วยกันบ้าง)
จนเราสองคนได้คบกันเป็นแฟนกัน เริ่มไปรับ-ไปส่งเวลาไปทำงาน ไปทำงานพร้อมกัน เวลาเราคุยไลน์เราก็บอก รักกันตลอด บอกคิดถึงกันตลอด
ใน 1 วัน ผมบอกรักน้องเขา บอกคิกถึงกันกับน้อง ประมาณ 100 ข้อความได้
จนถึงวันตรุษจีนที่ผ่านมาน้องเขาได้ชวนไปไหว้พ่อแม่ของเขาที่บ้าน ทางบ้านก็ตอนรับดี ครอบครัวน้องเขาน่ารักมากทุกคน
จนเราเริ่มลงรูปคู่ในเฟส จนภรรยาเก่ามาเห็น แล้วได้ส่งข้อความมาด่าน้องเขา ว่าเสียๆหายๆ ผมก็บอกพ่อแม่น้องเขาไปแล้วว่าผมไม่ได้ยุ่งเกียวกับภรรยาเก่าแล้ว
ภรรยาเก่าเขาก็ไม่ยอมหยุดแค่ที่น้องเขา เรื่องเริ่มร้ายแรงมากขึ้นภรรยาเก่าและพี่สาวผมเริ่มส่งข้อความด่าน้องเขาทุกวัน ส่งไปที่พ่อแม่เขา พี่ น้องของน้องเขา
จนทำให้ผมกับพ่อแม่น้องเขาทะเลาะกับน้องเขาและผม จนพ่อแม่น้องเขาสั่งห้ามไม่ให้คบกับผม กีดกันทุกอย่าง
พ่อแม่เขาเริ่มยึดโทรศัพท์น้องเขา มาว่าผมถึงที่หน้าโรงแรม มาบอกว่าทำให้ครอบครัวเขาต้องเจอกับเรื่องแบบนี้
ผมเครียดมาก ทั้งๆที่เรายังรักกันมาก วางแผนอนาคตร่วมกันแล้ว ผมก็ยังไม่รู้จะทำยังไงต่อ
เจอกันที่โรงแรมก็ทำได้แค่บอกว่า ให้น้องฟังพ่อแม่หนูเถอะนะ อย่ามาทะเลาะกับพ่อแม่เพื่อผมเลย
ผมจึงต้องถอยออกมาดูน้องเขาห่างๆแบบนี้ ได้แค่บอกว่าผมขอเวลาพิสูจตัวเองว่าผม รักน้องเขามากๆจริง คิดถึงตลอด
ผมได้แค่บอกไปว่า ผมจะไม่รักใครอีก ผมจะรอแต่น้องเขา ไม่ว่านาน 10 ปี 20 ปีผมก็จะรอผมไม่อยากเสียน้องเขาไปจริงๆ
แล้วน้องเขาก็ฝึกงานจบไปแล้ว ทั้งที่เรายังรักกัน ตอนนี้ผมไม่สามารถติดต่อน้องเข้าได้อีก มีไลน์ มีเฟส ก็โดนบล๊อคหมด มีเบอร์ที่ติดต่อไปได้ แต่ผมไม่กล้าติดต่อไปเพราะเขาอยู๋กับพ่อแม่ตลอด เคยโทรไปแม่เขาเป็นคนรับ ได้แต่ส่งจดหมายฝากเพื่อนไปให้
นี้ผมก็ยังรอน้องเขาอยู๋ เพื่อนๆคิดว่าผมบ้ามากมั้ยครับ ที่นั่งรอว่าผมจะได้เจอน้องเขาอีก จะได้รักน้องเขาอีกครั้ง
นี้รึป่าวที่เรียกว่ารักแท้ ผมเก็บรูปถ่ายทุกรูป รูปคู่ที่ถ่ายกันทุกรูป วิดีโอที่เคยส่งให้กัน นั่งส่งไลน์ทุกวันแม้ไม่มีคนตอบ
ผมไม่มั่นใจว่าผมทำแบบนี้เพราะอะไร ผมก็ไม่เข้าใจว่า จะรักใครสักคนมันยากขนาดนี้ จะเจอรักดีๆทั้งที่มันต้องเจ็บขนาดนี้ ผมก็อายุเยอะแล้วไม่ร็ว่าต้องรออีกแค่ไหน ผมบอก้เลยว่าผมขอรอแบบนี้ ตรงนี้ผมจะไม่ทิ้งความพยายาม
ปล. เรื่องนี้คือเราของผมจริงๆ ผมแค่อยากระบายออกมาก อยากรู้เหตุผลของความรัก ว่าทำไมเมื่อเราเจอคนที่ว่าใช่คนที่อยากร่วมใช้ชีวิตที่เหลือ แต่กลับต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
รักต่างวัยและการรอคอยที่ไม่มีเป้าหมาย
สวัสดีอีกครั้งครับ ผม ดอกดำ อายุ 30 ปี ผมไม่เคยที่จะเชื่อเราความรักเท่าไรนัก พรหมลิขิตก็เช่นกัน
ตอนนี้ผมอายุ30 ปี ผมมีครอบครัวแล้ว มีลูกกับภรรยาเก่า 2 คน ผมอยู่กินกับภรรยาเก่ามา 14 ปี และได้แยกทางกันไป แล้วได้ใช้ชีวิตโสดมาโดยตลอด
ตอนนี้ผมได้มาเจอ ผู้หญิง อายุ 22 ปี ซึ่งเราพบกันที่ทำงาน ผมทำงานอยู่ในโรงแรมที่ หัวหินโรงแรมหนึ่ง ซึ่งน้องเขาได้เข้ามาฝึกงาน เป็นเวลา 8 เดือน
ระยะเวลาที่น้องเข้ามาฝึกงานที่นี้ ผมไม่ได้เคยที่จะคุยไม่เคยที่จะเจอกันตลอดเวลา 5 เดือน ของการฝึกเลยของน้องเขาเลย
แต่วันแรกที่ผมได้เจอน้องเขามีเริ่มรู้สึกถูกชะตากับน้องคนนี้มากๆ แต่ผมไม่ได้คิดอะไร
ผมทำงานเกี่ยวกับผ้าของโรงแรมเกี่ยวกับดูแลชุดของพนักงานในโรงแรม โดยที่น้องมาทำงานจะมาเบิกชุดที่ผมทุกวัน (ทุกคนในโรงแรมก็มาเบิกที่ผม)
เราเจอกันทุกวันโดยไม่มีบทสนทนาอะไรเลย ผมเห็นเขาทุกวัน ผมเจอน้องเขาในที่ต่างๆ บ่อยมาก ไปห้างก็เจอจนมีวันหนึ่งเขาบอกว่า "เขาไปซื้อเสื้อกับเพื่อนมา แล้วน้องเขาไปเลือกมาเองเพื่อนหนูอยากจะซื้อของขวัญให้พี่" ผมก็ถามให้พี่ทำไมพี่ไม่เคยรู้จักกับเพื่อนน้องนะ แต่เราก็ไม้คิดอะไรจนน้องเขามากับเพื่อนเขา เพื่อที่จะเอาของขวัญมาให้ผม ผมก็รับไว้ไม่ได้คิดอะไรเพื่อไม่ให้ แล้วผมก็มาทำงานต่อไปแบบที่ทำทุกๆวัน
แต่หลังจากวันที่ได้คุยกันเพียงแค่ไม่กี่ประโยค เราสองคนได้เจอกันมากขึ้น แต่ก็ยังไม่ได้คุยกันมาก แต่ทักกันแบบกวนๆกัดกันทุกวัน จนมีบ้างที่เราเจอกันบ่อยไปนะ เลิกงานก็ยังไปเดินเจอกันที่ห้างบ้าง ตลาดนัดบ้าง โดยที่เราก็ต่างคนต่างไป
ทำให้ผมกลับมานั่งคิดว่าทำไมถึงเราเจอน้องเขาบ่อยๆ จนทำให้ผมเริ่มคิดถึงเขาเวลาที่เราไม่เจอหรือวันที่น้องเขาหยุดงาน
แล้วมีวันนี้พอเราเจอกับน้องเขา น้องเขาบอกว่า " เราเจอกันบ่อยแล้วนะเนี้ย" ทำให้ผมรู้สึกแปลกไปกว่าทุกครั้งที่ได้เจอ
ผมก็เลยบอกไปว่า " ถ้าเจอบ่อยขนาดนี้เอากุจแจห้องมาเลยดีกว่า" ผมพูดติดตลกไปแบบนั้น
น้องเขาก็ไม่พูดอะไร แล้วเราก็ได้แยกย้ายกันไปทำงานของตนเอง
แต่ผมแปลกใจหลังจากวันนั้คือ เวลาที่ผมคิดถึงน้องเขา หรือนึกถึงหน้าน้องเขา เขาจะมาอยู่ต่อหน้าเราทุกครั้งเลย
จนผมกลับมานั้งคิดนอนคิด เลยลองรวบรวมความกล้า ไปขอไลน์น้องเขา น้องเขาก็ให้มาเฉยเลย แต่ไม่รู้ทำไมผม โคตรดีใจเลย
จนผมลองทักไปหาด้วยสติดเกอร์ 1 ตัว ไม่เกิน 1 วินาที เข้าตอบกลับมา ผมก็ได้พูดคุยกันในแชทแบบว่า ถามแค่ "ทำไร กินข้าวยัง เหนื่อยมั้ย"
จนเราเริ่มคุยกันทุกวันตลอดเวลา 1 อาทิตย์ จนน้องเขาเริ่มถามว่า "คุยกับหนูแฟนพี่ไม่ว่าหรอค่ะ"
ผมก็ตอบกับไปว่า "พี่โสด แต่พี่มีลูกแล้วนะ" น้องเขาก็ไม่ได้ตอบอะไรมาอีก
จนมาเจอกันที่ทำงาน น้องเขามาถามตรง "ที่พี่คุยกับหนูทุกวันนี้พี่มาจีบหนู หรือป่าว"
ผมเลยบอกไป "หนูก็น่ารักดีนะ พี่อายุมากกว่าไม่กล้าไปจีบหนูหรอก พี่กลัวหนูว่าพี่"
น้องเขาก็ ยิ้มๆแล้วเดินหนีไปแล้วตะโกนกลับมาว่า "คนแบบพี่นี้ล่ะสเป็กหนู" แค่ผมได้ยินคำนี้ หัวใจผมก็เต็นแรงขึ้นมาเองเฉยเลย มันทำให้คิดถึงมากกว่าเดิมอีก เวลาผมคิดถึงน้องเขา พอเดินไปก็เจอกับน้องเขาตลอดไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
แล้วผมก็เริ่มซื้อขนมมาให่ คำพูดที่คุยในไลน์เริ่มเปลี่ยนไป จากที่เคยถาม "ทำไร กินข้าวยัง เหนื่อยมั้ย" ไปเป็น "เราไปดูหนังกันมั้ย ไปเที่ยวด้วยกันมัย ไปนั้งชาดทะเลกันมั้ย ไปกินข้าวกันมั้ย คิดถึงกันมั้ย" ผมเริ่มรู้สึกว่า มั้ยไม่ใช่แค่คุยแบบพี่น้องแล้ว ผมเลยตัดสินใจบอกชอบน้องเขาไป ผมส่งเพลงรักไปในไลทุกวัน หาวิธีจีบน้องเขาผ่าน Google (ต้องเข้าใจผมนะอายุก็มากจะมาจีบเด็กแบบนี้ก็ต้องใช้ตัวช่วยกันบ้าง)
จนเราสองคนได้คบกันเป็นแฟนกัน เริ่มไปรับ-ไปส่งเวลาไปทำงาน ไปทำงานพร้อมกัน เวลาเราคุยไลน์เราก็บอก รักกันตลอด บอกคิดถึงกันตลอด
ใน 1 วัน ผมบอกรักน้องเขา บอกคิกถึงกันกับน้อง ประมาณ 100 ข้อความได้
จนถึงวันตรุษจีนที่ผ่านมาน้องเขาได้ชวนไปไหว้พ่อแม่ของเขาที่บ้าน ทางบ้านก็ตอนรับดี ครอบครัวน้องเขาน่ารักมากทุกคน
จนเราเริ่มลงรูปคู่ในเฟส จนภรรยาเก่ามาเห็น แล้วได้ส่งข้อความมาด่าน้องเขา ว่าเสียๆหายๆ ผมก็บอกพ่อแม่น้องเขาไปแล้วว่าผมไม่ได้ยุ่งเกียวกับภรรยาเก่าแล้ว
ภรรยาเก่าเขาก็ไม่ยอมหยุดแค่ที่น้องเขา เรื่องเริ่มร้ายแรงมากขึ้นภรรยาเก่าและพี่สาวผมเริ่มส่งข้อความด่าน้องเขาทุกวัน ส่งไปที่พ่อแม่เขา พี่ น้องของน้องเขา
จนทำให้ผมกับพ่อแม่น้องเขาทะเลาะกับน้องเขาและผม จนพ่อแม่น้องเขาสั่งห้ามไม่ให้คบกับผม กีดกันทุกอย่าง
พ่อแม่เขาเริ่มยึดโทรศัพท์น้องเขา มาว่าผมถึงที่หน้าโรงแรม มาบอกว่าทำให้ครอบครัวเขาต้องเจอกับเรื่องแบบนี้
ผมเครียดมาก ทั้งๆที่เรายังรักกันมาก วางแผนอนาคตร่วมกันแล้ว ผมก็ยังไม่รู้จะทำยังไงต่อ
เจอกันที่โรงแรมก็ทำได้แค่บอกว่า ให้น้องฟังพ่อแม่หนูเถอะนะ อย่ามาทะเลาะกับพ่อแม่เพื่อผมเลย
ผมจึงต้องถอยออกมาดูน้องเขาห่างๆแบบนี้ ได้แค่บอกว่าผมขอเวลาพิสูจตัวเองว่าผม รักน้องเขามากๆจริง คิดถึงตลอด
ผมได้แค่บอกไปว่า ผมจะไม่รักใครอีก ผมจะรอแต่น้องเขา ไม่ว่านาน 10 ปี 20 ปีผมก็จะรอผมไม่อยากเสียน้องเขาไปจริงๆ
แล้วน้องเขาก็ฝึกงานจบไปแล้ว ทั้งที่เรายังรักกัน ตอนนี้ผมไม่สามารถติดต่อน้องเข้าได้อีก มีไลน์ มีเฟส ก็โดนบล๊อคหมด มีเบอร์ที่ติดต่อไปได้ แต่ผมไม่กล้าติดต่อไปเพราะเขาอยู๋กับพ่อแม่ตลอด เคยโทรไปแม่เขาเป็นคนรับ ได้แต่ส่งจดหมายฝากเพื่อนไปให้
นี้ผมก็ยังรอน้องเขาอยู๋ เพื่อนๆคิดว่าผมบ้ามากมั้ยครับ ที่นั่งรอว่าผมจะได้เจอน้องเขาอีก จะได้รักน้องเขาอีกครั้ง
นี้รึป่าวที่เรียกว่ารักแท้ ผมเก็บรูปถ่ายทุกรูป รูปคู่ที่ถ่ายกันทุกรูป วิดีโอที่เคยส่งให้กัน นั่งส่งไลน์ทุกวันแม้ไม่มีคนตอบ
ผมไม่มั่นใจว่าผมทำแบบนี้เพราะอะไร ผมก็ไม่เข้าใจว่า จะรักใครสักคนมันยากขนาดนี้ จะเจอรักดีๆทั้งที่มันต้องเจ็บขนาดนี้ ผมก็อายุเยอะแล้วไม่ร็ว่าต้องรออีกแค่ไหน ผมบอก้เลยว่าผมขอรอแบบนี้ ตรงนี้ผมจะไม่ทิ้งความพยายาม
ปล. เรื่องนี้คือเราของผมจริงๆ ผมแค่อยากระบายออกมาก อยากรู้เหตุผลของความรัก ว่าทำไมเมื่อเราเจอคนที่ว่าใช่คนที่อยากร่วมใช้ชีวิตที่เหลือ แต่กลับต้องมาเจอเรื่องแบบนี้