กิเลส นี่มันละยากจริงๆ

พอกำหนดรู้ไป อาศัย อนุโลมตามไก็เห็นว่าธรรมทั้งหลายมันเป็นสภาพคู่ ต่อกันไปเรื่อยๆเป็นอนัตตา ก็กำหนดรู้ กำหนดรู้ยิ่ง กำหนดรู้ กำหนดรู้ยิ่ง จิตจึงเห็นว่าการกำหนดรู้เองก็เป็นตัวทุกข์ ต่อให้กำหนดรู้แค่ไห

.......................................ปุถุชน จะเพ่งโทษผู้อื่นอยู่เสมอ เพ่งโลภะ เพ่งโทสะ เพ่งโมหะ ใส่ผู้อื่นอยู่เสมอ .......................................... ไครเล่าเป็นผู้รู้ ไครเล่าเป็นผู้เสวย ก็

อุจเฉททิฏฐิ คือ ความเห็นว่าเมื่อตายแล้วจะสูญสิ้นไปทั้งหมด ไม่มีการเวียนว่ายตายเกิดในภพอื่นอีก เป็นมิจฉาทิฏฐิ “เอาความสูญ” นั้นไปเทียบกับนิพพาน แล้วเข้าใจว่านิพพานคือความสูญสิ้นแบบไม่มีอะไ

​เวลาสวดมนต์ หรือ ทำบุญกุศล ก็จะมีเสียงในใจด่านั่นนี่ ลบหลู่สิ่งต่างๆขึ้นมา โดยไม่สามารถห้ามได้ บางทีทำให้จิตตกม◌ากๆเลย มันเกิดจากอะไรครับทั้งที่เราไม่ได้มีเจตนา แต่มันเป็นเสียงในใจขึ้นมา เหมือนมาร

ขอถวายความนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย --- กิเลส 10 (สภาพที่ทำให้จิตเศร้าหมอง — defilements) 1. โลภะ (ความอยากได้ — greed) 2. โทสะ (ความคิดประทุษร้าย — hatred) 3. โมหะ (ความหลง, ความไม่

โลภะ โทสะ โมหะ ตามความคิดของผม โทสะ มีโทษมากที่สุด ส่วนโลภะ แก้ยากที่สุด ถูกต้องมั้ยคับ