เรียกว่าบุพเพ หรือ เพ้อไปเอง???

บทที่ 1 เรียกว่าบุพเพ หรือเพ้อไปเอง
พอดีที่ทำงานมีปัญหาผู้จัดการลาออก ก็ต้องเป็นหน้าที่รับผิดชอบของสัตวแพทย์สาวอย่างเราที่จะต้องเข้าไปดูแลแทน ซึ่งก็เป็นธรรมดาที่จะต้องเก็บข้าวของไปเป็นผู้จัดการจำเป็นที่ฟาร์มน้องหมูแห่งหนึ่ง ไม่นึกเลยว่าระหว่างเดืนตรวจงานก็ดันไปเจอลูกน้องผู้ชาย ที่น่ารัก สูง ขาว สะอาด หน้าเด็กเนิร์ส (คุณปลื้ม) ห่างเราสัก 20กว่าปีได้ 5555 เราก็เดินเข้าไปถามงาน กลับกลายครั้งแรกที่เขาเข้ามาคุยด้วย คือการแกล้งไม่ได้ยินเสียงที่เราพูด หรือพัดลมในฟาร์มมันดัง เขาก็เอาหูมาถามเราพูดอะไรนะ เราก็แค่ว่าให้อาหารกี่รอบ ให้เท่าไร เขาก็ถามอะไรนะ เราก็รู้สึกใจเต้นๆ แรง แบบบอกไม่ถูก ถามว่าถูกชะตาไหม ตอบเลยว่า ฟ้าผ่ากลางใจเว้ย แต่ว่าเขาเป็นลูกน้องละสิ ไว้มาดนิดหนึ่ง เราก็เดินตรวจงานไปโรงเรือนอื่นๆ  เขาก็ทำเป็นไปเข้าห้องน้ำ พอเห็นเราอีกโรงเรือนก็ย้อนหลัง มายิ้มให้ และโบกมือทักทาย ในใจนี่แบบว่าเขินสุดๆ  อีกใจหนึ่งเฮ้ย!!!  น้องมันเต็มป่าววะ?
 
คำถามมีอยู่ว่า 
1.การที่เราเจอใครสักคนที่รู้สึกว่าเราตามหาเขามานาน พอเจอแล้วมันอยากเดินแต้มรู้จักกันมากกว่านี้ เขาเรียก บุพเพสันนิวาส หรือเราเพ้อไปเองอะ????
2. สัตวแพทย์สาว ต้องเดินแต้มงัยดีให้รู้จักกันมากขึ้นคะ????
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่