เมื่อก่อนบ้านเราจนมาก จนขนาดที่ว่าพากันหาเศษตังค์ในบ้านเพื่อมาซื้อน้ำปลาร้า แล้วเอามาตำส้มตำกินกันในครอบครัว ครอบครัวเราจะมีพ่อแม่ แล้วก็เรา แล้วก็น้องไปเราอีก3คน ช่วยกันหาเศษตังค์กัน ต่างคนต่างหาก็พากันหัวเราะ แล้วมีความสุขกัน ต่างคนต่างคิดว่าเรามาถึงขั้นนี้กันแล้วหรือ 5555
ปัจจุบันเราแล้วน้องๆก็ทำงานเก็บเงินกัน เราได้ซื้อบ้านหลังนึง พร้อมรถอีก1คัน น้องสาวเราก็ออกรถ น้องชายเราจากที่โดนญาติพี่น้องรุมประนามว่าขี้ยา ค้ายา ตอนนี้ก็ทำงานมีเงิน ต่างคนก็ต่างส่งให้พ่อแม่ตามกำลังของตัวเอง
เวลาเรากลับบ้านไปหาพ่อแม่เรา เรามักจะเจอสายตาแปลกๆจากญาติๆ จากเมื่อก่อนชอบคุยชอบเล่นชอบถามชอบหยอกเรากัน ทุกวันนี้แค่เรายกมือไหว้ยังไม่อยากจะไม่มองเลย แค่คุยยังไม่คุย เหมือนถามคำตอบคำ พ่อกับแม่ก็เป็นไปอีกคน พ่อกับแม่เป็นคนที่ชอบขอเงินลูกๆ ลูกให้เท่าไหร่ก็ไม่พอ แล้วก็ชอบสร้างหนี้ จนเราเดือดร้อนบ่อยครั้ง แต่เราช่วยทุกครั้ง
จนมาวันนึง เราไปหาพ่อ พ่อขอเงินเราต่อหน้าญาติพี่น้อง เราเลยบอกว่า หนูมีแค่เดือนชนเดือน พ่อก็บอกว่าให้แค่นี้ไม่ได้หรอ ญาติๆเงียบหมดทุกคน เราก็มองหน้าแฟน แฟนเราเดินขึ้นรถ เราเลยอ้ำๆอึ้งๆ พ่อเลยตัดบทว่าไม่มีไม่เป็นไร แล้วก็ทำสีหน้าไม่พอใจใส่เรา รวมไปถึงญาติๆด้วย
เราไปกี่รอบก็เป็นแบบนี้ตลอด เราอยากไปเที่ยวหาพ่อหาแม่ แต่กับต้องมาเจอแบบนี้ เราอึดอัดมาก เราทำตัวไม่ถูก ่ เราไม่อยากไปหาพ่อแม่ ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากมีญาติเลยก็ว่าได้
เรามีบ้านมีรถก็จริง แต่มันก็เป็นเงินผ่อน มันเป็นสิ่งที่เราต้องทำงานเพื่อส่งบ้านส่งรถทุกๆเดือนจนกว่าจะหมด มันเหนื่อยมากที่กว่าจะหาเงินได้ มันต้องแลกด้วยเหงื่อด้วยแรงกายของเรา แต่ทำไมพ่อแม่ญาติพี่น้องถึงไม่เข้าใจเราเลย มีเงินแล้วจะต้องให้มากมายขนาดไหนกันถึงจะทดแทนบุญและค่าน้ำนมหมด เราไม่มีให้พ่อแม่ก็อ้างบุญคุณ ก็อ้างน้ำนม เราเหนื่อย ญาติพี่น้องก็ยุพ่อแม่เราว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ พ่อแม่ขอแค่นี้ให้ไม่ได้หรอ พ่อแม่เราได้ยินแบบนี้เขาก็จะยิ่งโกรธเรา พูดให้พ่อแม่เราแต่ลูกหลานตัวเองก็ยังเกาะตัวเองกิน เห้อ
ขอพื้นที่ระบายนะคะ
ทุกวันนี้เราไม่อยากไปให้พ่อแม่ญาติๆเห็นเราเลยค่ะ เราควรทำตัวยังไงดีคะ เราชอบคิดมากอยู่ด้วย ให้เลิกคิดคงยาก
พอเราเริ่มมีทุกอย่าง ญาติพี่น้องก็เริ่มเปลี่ยนไป
ปัจจุบันเราแล้วน้องๆก็ทำงานเก็บเงินกัน เราได้ซื้อบ้านหลังนึง พร้อมรถอีก1คัน น้องสาวเราก็ออกรถ น้องชายเราจากที่โดนญาติพี่น้องรุมประนามว่าขี้ยา ค้ายา ตอนนี้ก็ทำงานมีเงิน ต่างคนก็ต่างส่งให้พ่อแม่ตามกำลังของตัวเอง
เวลาเรากลับบ้านไปหาพ่อแม่เรา เรามักจะเจอสายตาแปลกๆจากญาติๆ จากเมื่อก่อนชอบคุยชอบเล่นชอบถามชอบหยอกเรากัน ทุกวันนี้แค่เรายกมือไหว้ยังไม่อยากจะไม่มองเลย แค่คุยยังไม่คุย เหมือนถามคำตอบคำ พ่อกับแม่ก็เป็นไปอีกคน พ่อกับแม่เป็นคนที่ชอบขอเงินลูกๆ ลูกให้เท่าไหร่ก็ไม่พอ แล้วก็ชอบสร้างหนี้ จนเราเดือดร้อนบ่อยครั้ง แต่เราช่วยทุกครั้ง
จนมาวันนึง เราไปหาพ่อ พ่อขอเงินเราต่อหน้าญาติพี่น้อง เราเลยบอกว่า หนูมีแค่เดือนชนเดือน พ่อก็บอกว่าให้แค่นี้ไม่ได้หรอ ญาติๆเงียบหมดทุกคน เราก็มองหน้าแฟน แฟนเราเดินขึ้นรถ เราเลยอ้ำๆอึ้งๆ พ่อเลยตัดบทว่าไม่มีไม่เป็นไร แล้วก็ทำสีหน้าไม่พอใจใส่เรา รวมไปถึงญาติๆด้วย
เราไปกี่รอบก็เป็นแบบนี้ตลอด เราอยากไปเที่ยวหาพ่อหาแม่ แต่กับต้องมาเจอแบบนี้ เราอึดอัดมาก เราทำตัวไม่ถูก ่ เราไม่อยากไปหาพ่อแม่ ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากมีญาติเลยก็ว่าได้
เรามีบ้านมีรถก็จริง แต่มันก็เป็นเงินผ่อน มันเป็นสิ่งที่เราต้องทำงานเพื่อส่งบ้านส่งรถทุกๆเดือนจนกว่าจะหมด มันเหนื่อยมากที่กว่าจะหาเงินได้ มันต้องแลกด้วยเหงื่อด้วยแรงกายของเรา แต่ทำไมพ่อแม่ญาติพี่น้องถึงไม่เข้าใจเราเลย มีเงินแล้วจะต้องให้มากมายขนาดไหนกันถึงจะทดแทนบุญและค่าน้ำนมหมด เราไม่มีให้พ่อแม่ก็อ้างบุญคุณ ก็อ้างน้ำนม เราเหนื่อย ญาติพี่น้องก็ยุพ่อแม่เราว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ พ่อแม่ขอแค่นี้ให้ไม่ได้หรอ พ่อแม่เราได้ยินแบบนี้เขาก็จะยิ่งโกรธเรา พูดให้พ่อแม่เราแต่ลูกหลานตัวเองก็ยังเกาะตัวเองกิน เห้อ
ขอพื้นที่ระบายนะคะ
ทุกวันนี้เราไม่อยากไปให้พ่อแม่ญาติๆเห็นเราเลยค่ะ เราควรทำตัวยังไงดีคะ เราชอบคิดมากอยู่ด้วย ให้เลิกคิดคงยาก