พ่อแม่ไม่ปล่อย โดนขังอยู่ในกรอบสี่เหลี่ยมต้องทำไง ?

สวัสดีค่ะ วันนี้เราขอมาระบายหน่อยนะคะ ไม่ไหวแล้วจริงๆ ตอนนี้เราอยู่ม.ต้นค่ะ เรารู้สึกเหมือนพ่อแม่ขังเราอยู่ในกรอบสี่เหลี่ยม เราไม่มีอิสระเลย เราขอไปไหนกับเพื่อน เราต้องทำใจก่อนขอหลายวันเลยค่ะ ต้องดูว่าขอตอนนี้แม่จะโวยวายเรามั้ย แม่จะว่าเรามั้ย พอมันถึงเวลาที่สามารถคุยกับแม่ได้ เรากลับไม่เคยกล้าเลย เพราะปกติเราขอไปไหนกับเพื่อนเราจะโดนว่ากลับมาตลอดเลยค่ะ เค้ามักจะพูดกับเราเสมอว่า “ เงินก็ไม่ช่วยหา แม่กับพ่อต้องทำงานหาเงิน ไม่มีเวลาว่างเหมือนพ่อแม่คนอื่นเค้าหรอก แล้วจะไปไหน จะไปทำไม เดี๋ยวไปกับแม่ก็ได้นี่ “ เราจะโดนว่ากลับมาแบบนี้ ตอนแม่พูด แม่จะขึ้นเสียงกับเราตลอดค่ะ มันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วกับการที่แม่ขึ้นเสียงใส่เรา แต่พอเป็นเราที่แค่พูด อือ อืม ห้ะ ก็กลายเป็นว่าพ่อแม่บอกกับเราว่าพูดไม่เพราะเลย แล้วตอนที่พ่อแม่เรียกเรา เราตอบไป “ ว่า “ อันนี้พ่อแม่ก็บอกกับเราว่าพูดไม่เพราะอีกแล้ว ขอกลับเข้าเรื่องการไปเที่ยวของเรานะคะ ทุกครั้งที่เพื่อนชวนเราไปเที่ยว เรารู้ตลอดว่าพ่อแม่ไม่ปล่อยเราแน่ ถึงปล่อยก็จะเป็นการปล่อยเราที่จะโดนบ่นทั้งวัน หรือไม่แม่ก็จะประชดเราด้วยการที่ไม่คุยกับเราหรือคุยแบบส่งๆอะค่ะ ถ้าสมมุติมีรอบไหนที่เราได้ไปแม่ก็จะให้เราไปกับพ่อแม่ พ่อแม่เราต้องเป็นคนไปส่งเท่านั้น พ่อแม่เพื่อนไปส่งไม่ได้ คือบางทีเราขอไปรถพ่อแม่เพื่อนอะค่ะ เพราะเรากลัวว่าถ้าเราไปเที่ยวแล้วจะรบกวนพ่อแม่ตอนทำงาน แต่เค้ากลับพูดกับเราเสมอว่า ไม่ได้ ถ้าจะไปต้องไปกับพ่อกับแม่นี่ ห้ามไปกับคนอื่น พอเราจะไปกับพ่อกับแม่ เราก็ไม่เคยได้ไปแบบนานๆเลยค่ะ นานสุดแค่ 3 ชม. แค่ชั่วโมงเดียวเรายังโดนว่าเลยค่ะ แล้วถ้าไปเราก็จะต้องอยู่ในสายตาพ่อแม่ตลอด บางทีเราไปเดินห้าง เค้าก็จะขอตามไปด้วยค่ะ ไปกินอะไรก็ขอไปนั่งด้วย ซึ่งเป็นทุกคนทุกคนจะยอมมั้ยคะ ส่วนตัวเราไม่ได้มีปัญหาค่ะ เพราะยังไงเค้าก็พ่อแม่เรา แต่เพื่อนเราจะเกร็งมากค่ะ คงไม่มีใครคุยกับใครแน่ เรารู้ดีมากๆค่ะว่าพ่อแม่เป็นห่วงเรา เค้ารักเรามาก เรารู้เรื่องนี้ดีกว่าใครเลยค่ะ เราก็รักพ่อแม่เหมือนกัน แต่เราแค่ขอให้พ่อแม่เข้าใจเรา ให้พ่อแม่เชื่อใจเรา ให้พ่อแม่ให้อิสระกับเรา แค่นี้เองค่ะ เราไม่รู้จะทำยังไงดี บางทีเราก็เหนื่อย ทุกวันนี้เราตั้งใจเรียนก็เพื่อแม่เพื่อพ่อ เรารู้สึกว่าชีวิตเรามันไม่ใช่ชีวิตเราเลย เราโดนบังคับทุกอย่าง แม่มักจะบอกกับเราเสมอว่า หนูตั้งใจเรียนนะ อย่าทำให้แม่ให้พ่อผิดหวัง หนูต้องเป็นเด็กดีนะ เห็นมั้ยว่ามีแต่ผู้ใหญ่ชอบเด็กดี เด็กเรียนเก่ง ที่หนูมีไอโฟนสิบสองใช้ ไอแพดใช้ก็เพราะหนูเป็นเด็กดีและเรียนเก่งไง พี่ป้าน้าอาคนนั้นคนนี้ก็ให้นู่นนี่นั่นกับหนู เพราะฉะนั้นต้องเป็นเด็กดี ต้องเรียนให้เก่ง เราโคตรรู้สึกเฟลทุกครั้งที่ได้ยินประโยคพวกนี้ อยากร้องไห้ให้รู้แล้วรู้รอดตรงนั้นไปเลย ให้รู้ว่าเราไม่ไหวแล้ว แต่ก็นั่นแหละค่ะ ทุกครั้งที่เราจะร้องไห้เราจะต้องหนีมาร้องไห้ในห้องน้ำบ้าง หนีไปร้องในที่ๆพ่อแม่ไม่รู้ เพราะถ้าสมมุติแม่รู้ว่าเราร้องไห้แม่ก็จะพูดกับเราว่า เด็กเก่งต้องไม่ร้องไห้ เด็กร้องไห้เป็นเด็กที่อ่อนแอ หนูเห็นแม่มั้ย แม่แข็งแกร่ง แม่เจ็บกว่าหนูมาเยอะ ตายายทำร้ายจิตใจแม่มาเยอะแยะแม่ยังทนได้เลย หนูเจอแต่นี้ทำไมหนูจะทนไม่ได้ หนูเป็นลูกแม่ก็ต้องไม่ร้องไห้ เราไม่สามารถเล่าเรื่องพวกนี้ให้ใครฟังได้เลย เราไม่ได้อยากเป็นเด็กเก่ง เราไม่ได้อยากเป็นเด็กดี เราก็แค่อยากเป็นเด็กที่มีความสุข แค่นี้จริงๆค่ะ ขอบคุณคนที่ฟังเราเล่ามาถึงตอนนี้นะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ เรายังระบายไปไม่หมดหรอก ถ้าเราระบายหมดเราคงไม่เหลือน้ำตาให้ร้องแล้วล่ะค่ะ 55555555555555555555555555555