สวัสดีค่ะทุกคนที่เข้ามาอ่านโพสต์นี้ คือเราอยากย้ายออกจากบ้านเพราะเหตุผลครอบครัว
ก่อนอื่น เราอยู่อเมริกากับครอบครัวตอนนี้ แฟนเราเป็นคน เกาหลี-อเมริกัน เราอยู่มหาวิทยาลัยปี2จะขึ้นปี3 เทอมหน้า อายุ20 เรื่องเรียนดีใช้ได้เกรด3.5 (เผื่อทุกคนสงสัยเพราะเรื่องเรียนรึป่าวพ่อกับแม่ถึงไม่ปล่อย)
พ่อของเราเป็นคนที่เป็นห่วงและก็หวงลูกทุกคนมากๆ แต่ถึงอยากนั้นก็ยังปล่อยลูกๆไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง ประมาณปีละครั้งสองครั้ง แต่ก็จะคอยโทรตามตลอดว่าจะกลับกี่โมง ว่าทำอะไรอยู่ โทรบ่อยจนเพื่อนไม่ค่อยอยากชวนไปเที่ยว และทุกครั้งที่ไปเที่ยวกลับเพื่อน กลับมาถึงบ้านพ่อของเราก็จะโกรธ เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าโกรธเรื่องอะไร พ่อเราจะหาเรื่องที่เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆแล้วก็โกรธ แล้วก็มาลงที่ลูกๆ แล้วก็บอกว่าห่วงแต่เล่นกลับเพื่อน
ถามว่าเราเบื่อมั้ย ก็เบื่อแหละ แต่เราเข้าใจพ่อนะ พ่อเราอยากให้ลูกทุกคนเรียนให้จบ พอเรียนจบแล้วพ่อก้จะปล่อยให้เราทำตามใจตัวเองได้ แต่ปัญหาของเราที่ทำให้เราอยากย้ายออกมันไม่ใช่ตรงนั้น ปัญหามันอยู่ตรองที่ว่า พ่อของเราคอยจับผิดเราทุกครั้ง เวลาเรากลับมาจากมหาวิทยาลัย บางครั้งเราก้มีเรื่องมาเล่าให้พ่อกับแม่เราฟัง แต่พ่อเรากลับคิดว่าเรามีความลับหรือไปทำอะไรที่ไม่ดีมา แล้วพยายามกลบเกลื่อนด้วยการพูดเยอะ หรือ เวลาที่เราทำอะไรที่มันต่างออกไปจากทุกทีพ่อก้จะคิดว่าเรามีความลับที่ไม่ได้บอกพ่อ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งจนเราเหนื่อย เราต้องคอยรองรับอารมณ์ของพ่อ เวลาพ่อเราหิว เขาจะหาเรื่องที่จะโกรธและด่าทุกคนในบ้าน หรือเวลาที่คนในบ้านมีความคิดที่แตกต่างจากพ่อ พ่อก้จะไม่พอใจแล้วก็โกรธ และด้วยความที่ว่าทุกคนในบ้านถือว่าพ่อเป็นผู้นำในบ้าน ทุกคนเลยไม่กล้าที่จะพูดตอบโต้ ส่วนแม่ของเรา, แม่เป็นคนที่เขาใจวัยรุ่นมากกว่าพ่อ แม่จะปล่อยเรากลับพี่ชายของเราไปข้างนอกมากกว่าพ่อ แต่ถึงอย่างนั้นแม่ก็ยังอยู่ข้างพ่อตลอด ถึงพ่อเราจะไม่ปล่อยให้ลูกๆไปเที่ยว แต่ก้ปล่อยให้เรามีแฟนนะ แต่ก้ไม้เคยปล่อยให้เราไปเจอแฟนเลย นอกจากเจอที่มหาวิทยาลัย แม่เราคอยช่วยให้เราได้ไปเที่ยวกับแฟนนะ แค่ไปเดินห้างใกล้ๆบ้าน แล้วก้ซื้ออะไรกิน เรากลับบ้านไมาเกิน บ่าย 3โมงหรอก แต่พอเรามีปัญหากับพ่อเรื่องไปเที่ยวกับแฟนทั้งๆที่แม่เราเป็นคนเสนอและแนะนำให้เราไป แม่เรากลับมาบอกว่าทำไมถึงไม่ฟังพ่อ ทำไมถึงทำแบบนี้ แล้วแม่ของเราก้ยังเคยถามเราว่า อยากไปมีอะไรกับแฟนใช่มั้ย เราไม่รู้นะว่าควรรู้สึกยังไง เราคิดว่าการที่เราออกไปเที่ยวข้างนอกทำให้พ่อกับแม่เราอึดอัด การที่เราอยู่บ้านแล้วพ่อแม่คอยคิดว่าเราจะไปทำอะไรไม่ดี หรือไปนอนกับแฟน มันจะดีกว่ามั้ยถ้าเราย้ายออกไป
ถามว่าแฟนเราเคยมาหาเราที่บ้านมั้ย เคยและทุกครั้งที่มา เราจะให้มาแค่ช่วงที่พ่อแม่ หรือว่าพี่ชายเราอยู่บ้านเท่านั้น เพราะเรากับแฟนรู้ว่ามันไม่ดีถ้าจะไปบ้านของอีกฝ่ายโดยที่ไม่มีใครอยู่บ้าน แฟนเราพยายามที่จะทักทายพ่อกับแม่เราตลอด ทั้งคุยแล้วก้ทำกิจกรรมด้วยกันกับครอบครัวเรา แต่ถึงอย่างนั้นครอบครัวก็ไม่ชอบแฟนเราอยู่ดี เรากับแฟนไม่คิดอะไรมากหรอกเราก้จะพยายามแบบนี้ต่อไปจนกว่าครอบครัวเราจะชอบแฟนเรา
ส่วนพี่ชายเรา เขาเป็นคนที่มีความลับมากกว่าเราซะอีก เขาเคยออกไปเที่ยวกับผแฟนตัวเองตอนกลางคืนหลายครั้ง (แอบพ่อกับแม่ไปนะ) แต่แม่เราก้จับได้แต่ถึงอยากนั้นแม่เราไม่เคยสงสัยหรืออะไรในตัวพี่ชายเราเลย กลับสนับสนุนทุกเรื่องที่พี่ชายเราทำมากกว่า
ความจริงเรื่องราว และปัญหาที่ทำให้เราอยากย้ายมันมีมากกว่านี้นะ แต่เราว่าเราพูดเยอะเกินไปละ 5555
เราเนี่ยไม่ใช้ลูกสาวที่ดีมาก หรือเพอร์เฟคเลยนะ แต่เราไม่เคยทำให้พ่อแม่เสียใจ หรือ คิดที่อยากจะทิ้งพวกท่านไปเลย ถึงเราจะย้ายออก เราก้จะกลับมาดูแลตลอด ไม่เคยอยากจะทิ้งท่านเลย
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเลยนะ ความคิดเห็นทุกคนช่วยเรามากๆเลยล่ะ
แล้วก้ขอโทษด้วยนะถ้าเราพิมพ์ผิด เรามาอยู่อเมริกาตั้งแต่เด็กเลยอาจจะหลงลืมภาษาไทยไปบ้าง😅😅
อยากย้ายออกจากบ้านแต่ไม่ใจว่าควรไปดีมั้ย
ก่อนอื่น เราอยู่อเมริกากับครอบครัวตอนนี้ แฟนเราเป็นคน เกาหลี-อเมริกัน เราอยู่มหาวิทยาลัยปี2จะขึ้นปี3 เทอมหน้า อายุ20 เรื่องเรียนดีใช้ได้เกรด3.5 (เผื่อทุกคนสงสัยเพราะเรื่องเรียนรึป่าวพ่อกับแม่ถึงไม่ปล่อย)
พ่อของเราเป็นคนที่เป็นห่วงและก็หวงลูกทุกคนมากๆ แต่ถึงอยากนั้นก็ยังปล่อยลูกๆไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง ประมาณปีละครั้งสองครั้ง แต่ก็จะคอยโทรตามตลอดว่าจะกลับกี่โมง ว่าทำอะไรอยู่ โทรบ่อยจนเพื่อนไม่ค่อยอยากชวนไปเที่ยว และทุกครั้งที่ไปเที่ยวกลับเพื่อน กลับมาถึงบ้านพ่อของเราก็จะโกรธ เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าโกรธเรื่องอะไร พ่อเราจะหาเรื่องที่เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆแล้วก็โกรธ แล้วก็มาลงที่ลูกๆ แล้วก็บอกว่าห่วงแต่เล่นกลับเพื่อน
ถามว่าเราเบื่อมั้ย ก็เบื่อแหละ แต่เราเข้าใจพ่อนะ พ่อเราอยากให้ลูกทุกคนเรียนให้จบ พอเรียนจบแล้วพ่อก้จะปล่อยให้เราทำตามใจตัวเองได้ แต่ปัญหาของเราที่ทำให้เราอยากย้ายออกมันไม่ใช่ตรงนั้น ปัญหามันอยู่ตรองที่ว่า พ่อของเราคอยจับผิดเราทุกครั้ง เวลาเรากลับมาจากมหาวิทยาลัย บางครั้งเราก้มีเรื่องมาเล่าให้พ่อกับแม่เราฟัง แต่พ่อเรากลับคิดว่าเรามีความลับหรือไปทำอะไรที่ไม่ดีมา แล้วพยายามกลบเกลื่อนด้วยการพูดเยอะ หรือ เวลาที่เราทำอะไรที่มันต่างออกไปจากทุกทีพ่อก้จะคิดว่าเรามีความลับที่ไม่ได้บอกพ่อ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งจนเราเหนื่อย เราต้องคอยรองรับอารมณ์ของพ่อ เวลาพ่อเราหิว เขาจะหาเรื่องที่จะโกรธและด่าทุกคนในบ้าน หรือเวลาที่คนในบ้านมีความคิดที่แตกต่างจากพ่อ พ่อก้จะไม่พอใจแล้วก็โกรธ และด้วยความที่ว่าทุกคนในบ้านถือว่าพ่อเป็นผู้นำในบ้าน ทุกคนเลยไม่กล้าที่จะพูดตอบโต้ ส่วนแม่ของเรา, แม่เป็นคนที่เขาใจวัยรุ่นมากกว่าพ่อ แม่จะปล่อยเรากลับพี่ชายของเราไปข้างนอกมากกว่าพ่อ แต่ถึงอย่างนั้นแม่ก็ยังอยู่ข้างพ่อตลอด ถึงพ่อเราจะไม่ปล่อยให้ลูกๆไปเที่ยว แต่ก้ปล่อยให้เรามีแฟนนะ แต่ก้ไม้เคยปล่อยให้เราไปเจอแฟนเลย นอกจากเจอที่มหาวิทยาลัย แม่เราคอยช่วยให้เราได้ไปเที่ยวกับแฟนนะ แค่ไปเดินห้างใกล้ๆบ้าน แล้วก้ซื้ออะไรกิน เรากลับบ้านไมาเกิน บ่าย 3โมงหรอก แต่พอเรามีปัญหากับพ่อเรื่องไปเที่ยวกับแฟนทั้งๆที่แม่เราเป็นคนเสนอและแนะนำให้เราไป แม่เรากลับมาบอกว่าทำไมถึงไม่ฟังพ่อ ทำไมถึงทำแบบนี้ แล้วแม่ของเราก้ยังเคยถามเราว่า อยากไปมีอะไรกับแฟนใช่มั้ย เราไม่รู้นะว่าควรรู้สึกยังไง เราคิดว่าการที่เราออกไปเที่ยวข้างนอกทำให้พ่อกับแม่เราอึดอัด การที่เราอยู่บ้านแล้วพ่อแม่คอยคิดว่าเราจะไปทำอะไรไม่ดี หรือไปนอนกับแฟน มันจะดีกว่ามั้ยถ้าเราย้ายออกไป
ถามว่าแฟนเราเคยมาหาเราที่บ้านมั้ย เคยและทุกครั้งที่มา เราจะให้มาแค่ช่วงที่พ่อแม่ หรือว่าพี่ชายเราอยู่บ้านเท่านั้น เพราะเรากับแฟนรู้ว่ามันไม่ดีถ้าจะไปบ้านของอีกฝ่ายโดยที่ไม่มีใครอยู่บ้าน แฟนเราพยายามที่จะทักทายพ่อกับแม่เราตลอด ทั้งคุยแล้วก้ทำกิจกรรมด้วยกันกับครอบครัวเรา แต่ถึงอย่างนั้นครอบครัวก็ไม่ชอบแฟนเราอยู่ดี เรากับแฟนไม่คิดอะไรมากหรอกเราก้จะพยายามแบบนี้ต่อไปจนกว่าครอบครัวเราจะชอบแฟนเรา
ส่วนพี่ชายเรา เขาเป็นคนที่มีความลับมากกว่าเราซะอีก เขาเคยออกไปเที่ยวกับผแฟนตัวเองตอนกลางคืนหลายครั้ง (แอบพ่อกับแม่ไปนะ) แต่แม่เราก้จับได้แต่ถึงอยากนั้นแม่เราไม่เคยสงสัยหรืออะไรในตัวพี่ชายเราเลย กลับสนับสนุนทุกเรื่องที่พี่ชายเราทำมากกว่า
ความจริงเรื่องราว และปัญหาที่ทำให้เราอยากย้ายมันมีมากกว่านี้นะ แต่เราว่าเราพูดเยอะเกินไปละ 5555
เราเนี่ยไม่ใช้ลูกสาวที่ดีมาก หรือเพอร์เฟคเลยนะ แต่เราไม่เคยทำให้พ่อแม่เสียใจ หรือ คิดที่อยากจะทิ้งพวกท่านไปเลย ถึงเราจะย้ายออก เราก้จะกลับมาดูแลตลอด ไม่เคยอยากจะทิ้งท่านเลย
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเลยนะ ความคิดเห็นทุกคนช่วยเรามากๆเลยล่ะ
แล้วก้ขอโทษด้วยนะถ้าเราพิมพ์ผิด เรามาอยู่อเมริกาตั้งแต่เด็กเลยอาจจะหลงลืมภาษาไทยไปบ้าง😅😅