ความเป็นเด็กผู้ใหญ่ถึงไม่เชื่อคำพูดเรา

    อยู่ๆก็นึกย้อนไปตอนประถม ประมาณป.4หรือป.5 พ่อทำงานกรุงเทพเเล้วส่งเราไปอยู่กับญาติแม่เลี้ยง เขาก็เลี้ยงเราเหมือนหลานคนนึง อยู่กับเขาตั้งแต่อนุบาล วันนึงทองของทวดหาย แต่โทษเราที่เป็นเด็ก10ขวบขโมย เราโดนตีแทบตายโดนจนกว่าเขาจะได้ยินเราพูดว่าเราเอาไป ด้วยความเป็นเด็ก โดนตีจนไม่ไหวและจำมาจนถึงทุกวันนี้(ตอนนี้อายุ24)

    ทำไมถึงไม่มีใครเชื่อเราเลยคะ คิดได้ยังไงว่าเด็ก10ขวบสมัยนั้นจะขโมยทอง เราจะเอาไปทำอะไร ทุกวันนี้เรายังจำภาพวันนั้นได้ดี มันจุกในอกตลอดจนโต 

    ที่มาตั้งกระทู้แค่ระบายเฉยๆนะคะ อยู่ๆก็นึกถึงและรู้สึกแย่มากๆไม่เคยลืมเหตุการณ์วันนั้นซักที

ใส่โค้ด