เวรกรรมมีจริงมั้ย
ทำไมแม่ถึงพูดแต่ว่า ม-ทำยังไง ลูกม-ก็จะทำแบบนั้น
ม-ดูบ้านคนอื่นสิ เค้าทำอะไรกันดีๆทั้งนั้น
คำพูดต่างๆนานา ที่มันปั่นทอนจิตใจอยู่เสมอ
ตั้งแต่เด็กจนวันนี้ 30 กว่าปี
เราเป็นลูกคนโต มีน้อง 1 คน
ต้องช่วยเลี้ยงน้องที่ห่างกัน 6 ปี
ต้องตื่นเช้าเก็บผักในสวน รดน้ำต้นไม้
อะไรต่างๆ เอาของเดินไปส่งแม่ที่ตลาด
ก็เข้าว่าเค้าเหนื่อย
ก็มีเพื่อนข้างบ้านก็มีโอกาสได้เล่นตามประสาเด็ก
แต่พอน้องโตในวัยที่ช่วยพ่อแม่ทำงานได้
ไม่เห็นต้องทำเหมือนที่เราทำเลย
ความรู้สึกตอนเด็กเรื่อยๆมา ก็คือ แม่รักน้องมากกว่า
ถึงตอนนี้ก็เป็นเช่นนั้น
แล้วครั้งที่เราอยู่ในช่วงวัยรุ่น เราเกเรอยู่หนึ่งจนครอบครัวเสียใจมาก
ต้องหยุดเรียน 1 ปี และไปทำงานกับพี่ แต่ก็กลับมาเรียนจนจบ ป ตรี และ ป โท
พ่อแม่ก็ส่งให้เรียนจนจบ
แต่ตลอดเวลาเราจะโดนเปรียบเทียบ โดนสาปแช่ง โดนด่า จากคำพูดของแม่ที่เวลาเราขัดใจหรือไม่พอใจอะไรเรา ทั้งที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรให้เดือดร้อน
ทุกวันนี้เราต้องขับรถให้น้องนั่งไปทำงาน วันไหนน้องต้องไปทำงานตั้งแต่ตี 4 ก็ต้องไปส่ง ต้องเคยช่วยเหลือน้องห้ามปฏิเสธ
ตอนนี้เรามีถูก 1 คน กำลังเรียนรู้ เวลาที่เค้าง้อแง ร้องไห้ ก็หาว่าเราตามใจลูก แต่ก็จะพูดถึงเวรกรรม
ทุกวันนี้ก็ยังบงการชีวิตเราตลอด ไม่มีโอกาสได้ไปเที่ยวไหน เพราะเค้าจะพูดตลอดว่าเงินจะเก็บไว้บ้างไม่ได้ไง
ดูคนโน้นคนนี้สิเค้าเก็บเงินได้เท่านี้แล้ว ทั้งที่ครอบครัวเราไม่ได้มีปัญหาด้านการเงิน
ที่บ้านพักกันอยู่ 6 คน พ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยจะคุยกัน
จะทำอะไรก็ต้องเป็นเรากับแฟนจัดการ ครั้งไหนพ่อกับแม่คุยกันดี ก็โชคดีเรา
แต่ก็ส่วนน้อย
ทุกวันเรายังต้องตื่นเช้าไปส่งแม่ที่ตลาด แต่ดีหน่อยมีรถขับแล้ว ทั้งที่น้องก็โตแล้วแต่นอนหลับอยู่ ตื่นสายแม่ไม่เคยว่า
ไม่หุ้งข้าวไม่ล้างจานก็ได้ แต่กับเราทำไมม-ไม่หุ้งข้าวไม่ล้างจาน นอนอยู่ได้ บางทีเราเหนื่อยกับงานเหนื่อยกับลูก แล้วยังต้องมาเหนื่อยกับอะไรแบบนี้
และที่สำคัญวันหนึ่งเราเดินเอาของเข้าไปส่งที่ร้าน มีคนพูดกับแม่ว่า บอกว่าลูกคนนี้ไม่เอาไหนไง ไม่คล่อง สู้น้องไม่ได้ นี่มันก็มาส่งให้แต่เช้า
แม่รีบพูดเลยว่าอย่าพูดไปเด๋วมันไม่มาส่ง เราคิดในใจเราทำได้มั้ย
ตอนนั้นหน้าเรายิ้มนะ แต่ใจมันเจ็บมาก
ทำให้ขนาดนี้แล้วยังไม่ดีอีกเหรอ
ทำไมยังด่า ยังแช่งเรา
เราทำผิดครั้งหนึ่งมันไม่มีอะไรมาลบล้างได้เลยเหรอ
ผิดไปซะทุกอย่าง ผิดตลอด
บ้านหลังนี้อยู่แล้วไม่ได้ทีความสุขเลย
อยากออกไปอยู่ข้างนอกเอง แต่ก็ไปไม่ได้ ม-จะทิ้งน้องไปสบายเหรอ
ก-ไม่เคยทิ้งม-เลย
ทุกวันนี้ก็จมอยู่ที่นี้
บางทีเครียดอยากอยู่คนเดียวเงียบนิ่งๆ แต่ก็มีลูกน้อย 4 ขวบอยู่ข้างๆ
อยากจะไปอยู่ไกลๆ 3 คน
เราจะบาปมั้ย...
เวรกรรมรึป่าว
ทำไมแม่ถึงพูดแต่ว่า ม-ทำยังไง ลูกม-ก็จะทำแบบนั้น
ม-ดูบ้านคนอื่นสิ เค้าทำอะไรกันดีๆทั้งนั้น
คำพูดต่างๆนานา ที่มันปั่นทอนจิตใจอยู่เสมอ
ตั้งแต่เด็กจนวันนี้ 30 กว่าปี
เราเป็นลูกคนโต มีน้อง 1 คน
ต้องช่วยเลี้ยงน้องที่ห่างกัน 6 ปี
ต้องตื่นเช้าเก็บผักในสวน รดน้ำต้นไม้
อะไรต่างๆ เอาของเดินไปส่งแม่ที่ตลาด
ก็เข้าว่าเค้าเหนื่อย
ก็มีเพื่อนข้างบ้านก็มีโอกาสได้เล่นตามประสาเด็ก
แต่พอน้องโตในวัยที่ช่วยพ่อแม่ทำงานได้
ไม่เห็นต้องทำเหมือนที่เราทำเลย
ความรู้สึกตอนเด็กเรื่อยๆมา ก็คือ แม่รักน้องมากกว่า
ถึงตอนนี้ก็เป็นเช่นนั้น
แล้วครั้งที่เราอยู่ในช่วงวัยรุ่น เราเกเรอยู่หนึ่งจนครอบครัวเสียใจมาก
ต้องหยุดเรียน 1 ปี และไปทำงานกับพี่ แต่ก็กลับมาเรียนจนจบ ป ตรี และ ป โท
พ่อแม่ก็ส่งให้เรียนจนจบ
แต่ตลอดเวลาเราจะโดนเปรียบเทียบ โดนสาปแช่ง โดนด่า จากคำพูดของแม่ที่เวลาเราขัดใจหรือไม่พอใจอะไรเรา ทั้งที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรให้เดือดร้อน
ทุกวันนี้เราต้องขับรถให้น้องนั่งไปทำงาน วันไหนน้องต้องไปทำงานตั้งแต่ตี 4 ก็ต้องไปส่ง ต้องเคยช่วยเหลือน้องห้ามปฏิเสธ
ตอนนี้เรามีถูก 1 คน กำลังเรียนรู้ เวลาที่เค้าง้อแง ร้องไห้ ก็หาว่าเราตามใจลูก แต่ก็จะพูดถึงเวรกรรม
ทุกวันนี้ก็ยังบงการชีวิตเราตลอด ไม่มีโอกาสได้ไปเที่ยวไหน เพราะเค้าจะพูดตลอดว่าเงินจะเก็บไว้บ้างไม่ได้ไง
ดูคนโน้นคนนี้สิเค้าเก็บเงินได้เท่านี้แล้ว ทั้งที่ครอบครัวเราไม่ได้มีปัญหาด้านการเงิน
ที่บ้านพักกันอยู่ 6 คน พ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยจะคุยกัน
จะทำอะไรก็ต้องเป็นเรากับแฟนจัดการ ครั้งไหนพ่อกับแม่คุยกันดี ก็โชคดีเรา
แต่ก็ส่วนน้อย
ทุกวันเรายังต้องตื่นเช้าไปส่งแม่ที่ตลาด แต่ดีหน่อยมีรถขับแล้ว ทั้งที่น้องก็โตแล้วแต่นอนหลับอยู่ ตื่นสายแม่ไม่เคยว่า
ไม่หุ้งข้าวไม่ล้างจานก็ได้ แต่กับเราทำไมม-ไม่หุ้งข้าวไม่ล้างจาน นอนอยู่ได้ บางทีเราเหนื่อยกับงานเหนื่อยกับลูก แล้วยังต้องมาเหนื่อยกับอะไรแบบนี้
และที่สำคัญวันหนึ่งเราเดินเอาของเข้าไปส่งที่ร้าน มีคนพูดกับแม่ว่า บอกว่าลูกคนนี้ไม่เอาไหนไง ไม่คล่อง สู้น้องไม่ได้ นี่มันก็มาส่งให้แต่เช้า
แม่รีบพูดเลยว่าอย่าพูดไปเด๋วมันไม่มาส่ง เราคิดในใจเราทำได้มั้ย
ตอนนั้นหน้าเรายิ้มนะ แต่ใจมันเจ็บมาก
ทำให้ขนาดนี้แล้วยังไม่ดีอีกเหรอ
ทำไมยังด่า ยังแช่งเรา
เราทำผิดครั้งหนึ่งมันไม่มีอะไรมาลบล้างได้เลยเหรอ
ผิดไปซะทุกอย่าง ผิดตลอด
บ้านหลังนี้อยู่แล้วไม่ได้ทีความสุขเลย
อยากออกไปอยู่ข้างนอกเอง แต่ก็ไปไม่ได้ ม-จะทิ้งน้องไปสบายเหรอ
ก-ไม่เคยทิ้งม-เลย
ทุกวันนี้ก็จมอยู่ที่นี้
บางทีเครียดอยากอยู่คนเดียวเงียบนิ่งๆ แต่ก็มีลูกน้อย 4 ขวบอยู่ข้างๆ
อยากจะไปอยู่ไกลๆ 3 คน
เราจะบาปมั้ย...