เป็นผู้ชาย ไม่ได้ทำงาน เพราะอยากเลี้ยงลูก มันแย่มากเหรอครับ

สวัสดีครับ คือผมกับแฟน อยู่ด้วยกันมา 10กว่าปีละ มีลูกสองคน ผมขอข้ามคนโตไปนะครับ ปัญหามันเริ่มเกิดตั้งแต่มีลูกคนเล็ก คือผมไม่ได้ทำงานครับ เพราะผมอยากเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง เพราะพ่อแม่ผมท่านแก่แล้ว แล้วตัวผมเองก็ไม่ค่อยโอเค กับการให้แม่ผมเลี้ยงเพราะท่านแก่แล้วท่านชอบเสียงดังชอบตะคอก อะไรนิดๆหน่อยๆท่านก็จะโวยวาย แล้วท่านก็จะห้ามทำนั่นห้ามนี่ ผมเลยกลัวว่าถ้าให้เลี้ยงลูกแล้ว ลูกผมจะโตมามีปัญหาแน่ๆกลัวว่าลูกจะไม่กล้าคิดกล้าทำอะไรที่อยากทำ ผมจึงอยากเลี้ยงด้วยตัวเอง ผมเลี้ยงมาตลอด ส่วนแฟนผมก็เริ่มไปทำงาน นอกบ้าน ตอนลูกประมาน ขวบกว่า ซึ่งผมก็รับหน้าที่ ไปรับไปส่งเค้า เช้าเย็น ช่วงกลางวันบางทีเค้าก็จะอยากกินกาแฟ กินอะไร ผมก็จะหิ้วลูก ไปซื้อเอาไปให้เค้ากิน แล้วก็กลับบ้าน ซึ่งตัวผมเอง ก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ ไม่ทำมาหากินนะแต่ก็ไม่ได้มีรายได้ที่แน่นอนอะไร จับนั่นทำนี่ไปเรื่อย ไปไหนมาไหน ผมก็จะต้องหิ้วลูกติดตัวไปทุกๆที่แล้ว เรื่องมันก็เริ่มเกิด ด้วยความที่เราเป็นผู้ชาย จะให้เราเกาะเมียกินล้วนๆ ผมก็อึดอัดใจ มันเลยพาผมไปสู่การเล่นพนันครับ ตอนนั้นในใจผมคือ ถ้าผมเล่นได้ ผมก็ไม่ต้องไปเป็นภ่ระให้เค้า ซึ่งผมเองก็เล่นได้บ้างไม่ได้บ้าง แล้วผมก็จะเริ่มมีปากเสียงกับแฟน เพราะผมไปยืมเงินเค้า แต่ผมก็คืนเค้าทุกบาททุกสตางค์นะครับ เพราะตอนเล่นได้ แฟนผมเห็นเงินเข้าบันชี เค้าก็จะโอนไปของเค้าเองเลยซึ่ง บางทีก็เกินจากที่ผมยืมเค้ามามากแต่ผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไรออกจะภูมใจด้วยซ้ำที่ได้ช่วยหาเงินให้ครอบครัว ซึ่งระหว่างนั้น ยอมรับครับ ผมไม่ดีผมติดพนัน แต่ผมเอง ค่าน้ำมันรถก็ต้องหา  มันกลายเป็นปมที่ฝังในใจ พอน้ำมันรถจะหมด แฟนผมถามว่าทำไมปล่อยให้น้ำมันใกล้หมดขนาดนี้ ผมก็โมโหทุกที เพราะด้วยความที่เราไม่มีเงินเพราะไม่ได้ทำงานรวมทั้งเรื่องรถที่ใช้ๆก็คือใช้ไปรับไปส่งเค้าทำงานทั้งนั้น แต่เค้าก็ยังต่อว่าผมทุกครั้งแล้วก็จะเอาเงินให้ผมเติม น้ำมัน ซึ่งผมจะรู้สึกแย่มากๆแย่ทุกครั้งที่ผมใช้เงินเค้าเติมน้ำมัน เงินทุกบาทที่ออกจากบัญชีผมแฟนผมก็ไปซื้อนั้นนี่ รองเท้า อะไรต่างๆของเธอซึ่งผมเองก็ไม่เคยว่าอะไรอยู่แล้ว แต่เงินที่ออกจากกระเป๋าแฟนผม ผมยืมทุกบาททุกสตางค์ นะครับ ถึงเทอจะทำงานนอกบ้าน แต่รายจ่ายเทอก็มีพวกของใช้ส่วนตัว เปนส่วนใหญ่ แล้วส่วนเงินค่ากินนั่นกินนี่ส่วนใหญ่ ผมจะต้องหา เพราะผมเวลาที่ซื้อของกินแล้วให้แฟนจ่าย ผมรู้สึกไม่ดีเลย แล้วเหตุการก็ผ่านมาเรื่อยๆ จนวันนึงผมทะเลาะกัน ผมจะโมโหร้ายหน่อย แต่ก็ไม่เคยลงไม้ลงมือกับแฟนจนวันนึงผมจับได้ว่าแฟนแอบคุยกับคนอื่นผมโมโหมาก ผมทำลายข้าวของผมเกือบทำร้ายแฟน ผมสิ้นหวังความไว้ใจ มันแทบไม่เหลือ แต่ตัวเค้าเองเค้าบอกเค้าไม่ได้คิดอะไร ก็แค่เพื่อน แต่เพื่อนแบบไหนกันเหรอครับ ที่ ไปทำงาน 8-9 ชม โทรคุยวีดีโอคอลกัน 5ชม+ หลังจากนั้น ผมก็กลายเปนคนขี้ระแวง จากแต่ก่อนไม่เคยเปนคนที่ต้องมานั่งระแวงมาเช็คโทรสับ ผมก็กลายเปนคนจิตตกไป ระหว่างนั้น ผมก็ยังเปนคนเลี้ยงลูกตอนกลางวันคนเดียวอยู่ตลอด แล้วเค้าก็บอกว่าจะเลิกคุยเลิกติดต่อกันแต่ผมก็ยังมาจับได้อีกเปนครั้งคราว จนถึงช่วงเมษาช่วงโควิดรอบแรกที่เพิ่งผ่านมา ผมรู้สึกว่าแฟนผมไม่เหมือนเดิม เค้าไม่สนใจอะไรผมเลย เวลานอน ก็ไปนอนยุ่ขอบเตียงห่างๆ เวลาผมนอนไปกอด ก็พยายามหลีกเลี่ยง แต่ผมเองก็ยังคงเป็นคนไปส่ง เช้าก็ไปทำงาน ตกเยนผมก็ไปรอรับ อ้อมีอีกเรื่อง เรื่องทำงานของแฟนผมเพราะเค้าต้องไปฝากเงินทุกเย็นซึ่งจำนวนเงินมันเยอะ แล้วผมด้วยความเป็นห่วง ก็จะชอบไปดุไปว่าเค้าตลอด ทุกครั้งที่แฟนผมชอบขี่มอไซเดินทางไปฝากเงินคนเดียว ผมเลยตัดสินใจที่จะไปรับไปส่งเค้าไปฝากเงินที่ธนาคารเองทุกๆวัน แล้วเรื่องนี้ ก็เปนเรื่องนึงที่ทำให้ผมพูดจาแรงๆกับแฟน ก็เราเป็นห่วงกลัวว่าจะไปโดนปล้นโดนจี้แล้วยิ่งเศรษฐกิจช่วงโควิท แต่ดู เหมือนแฟนผมเค้าจะไม่รู้สึกถึงความห่วงใยตรงนี้ เค้ามองว่าผมไปยุ่งวุ่นวายการทำงานของเค้าเค้าพยายามแสดงให้ผมเห็นว่าไม่มีผมเค้าก็ไม่เห็นเป็นอะไร แล้วก็ทะเลาะระหองระแหงกันมา เค้าก็ไม่สนใจผมมาเป็นเดือนๆ จนวันนึงที่ผมไม่ไหวแล้วเลยอาละวาดทำลายข้าวของไป แล้วก็เลิกกันแฟนผมเค้าเลยออกจากบ้านผมไป อยู่กันมา14ปี ผมกับเค้าไม่เคยแยกกันนอนเลย อยู่ด้วยกันมาตลอด ซึ่งพอเค้าออกจากบ้านผมไป ด้วยความที่ผมก็โกรธโมโหอยู่ จึงไม่ได้ตามหรืออะไร ผมก็ยังคงเลี้ยงลูกของผมไป ผ่านไปสองสามวัน ผมก็กลับไปง้อแฟน พยายามง้ออยู่หลายวัน ก็กลับไปพบความจริงว่า เธอมีคนใหม่ไปแล้ว ผมรับไม่ได้ครับ บอกตรงๆ ด้วยความซื่อสัตย์ที่ผมมีให้เธอมาตลอด ถึงผมจะไปเที่ยว แต่ไม่มีครั้งไหน เลยที่ผมคิดนอกใจ หรือนอกกายแฟน ผมช้อคจริงๆ ผมสติหลุด ผมเผลอไปทำร้ายเธอ จนผมเอง ก็ยังรู้สึกผิดมาถึงทุกวันนี้ ว่า ทั้งหมดมันเป็นเพราะผมใช่มั้ย ที่เป็นคนทำลายครอบครัวตัวเอง ถ้าผมไม่ไล่เค้าออกจากบ้านไปเค้าก็จะยังอยู่กับผมกับลูกใช่มั้ย จากที่เคยคิดว่าจะเลี้ยงลูกให้ถึงวัยเข้าเรียนพอเข้าเรียนผมก็จะไปหางานทำ ช่วงเดือนพฤษภาพอดี แต่แฟนผมก็มาทิ้งผมไป ผมไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตเลยครับ กลายเป็นคนไร้ค่า ผมไม่มีงานทำอยู่แล้ว แล้วยังโดนแฟนทิ้งไปอีก ลูกผมก็ต้องเลี้ยง จนตอนนี้ ผ่านมาก็ครึ่งปีกว่าแล้ว ตอนนี้ ผมไม่เหลือใครแล้วครับ ลูกๆแฟนผมเค้าก็ขอไปเลี้ยง ผมกลายเป็นคนที่ต้องมาเหงาอยู่คนเดียว อยู่แต่ในห้องตัวเองห้องรกๆของผมเพียงคนเดียว ผมยังไม่รู้จะไปไหนยังไง ทำไมผมยังคงรู้สึกผิด ยังคงคิดว่าทั้งหมดเป็นเพราะผม ผมรักลูกผมมาก แต่ผมก็ยังไม่มีแรงที่จะไปเริ่มต้นหางานหาอะไรทำซักที ผมก็ยังโดน แฟนเก่าดูถูกดูแคลนอยู่ตลอด ว่าเค้าออกไปจากชีวิตผมจะปีนึงแล้ว ผมยังไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงตังเองอีก คนเราเค้าต้องทำงานต้องมำมาหากินนะ เมื่อไหร่คิดจะหางานทำจะเปลี่ยนแปลงตัวเองสักที จนทุกวันนี้ผมก็ยังเป็นคนผิด แฟนเก่าผมก็ย้ำก็พูดกับผมอยู่ตลอดว่าเธอยังจำฝังใจ ที่ผมทำร้ายเธอ แต่ผมแทบไม่เคยได้รับความรู้สึกว่าแฟนผมมันจะรู้สึกผิดบ้างเลยอะคับสิ่งที่เธอทำกับผมที่นอกใจผมที่ทิ้งผมกับลูกไปในตอนนั้น ผมหวังไว้ตลอด ว่าแค่เธอมาบอกผมว่ารู้สึกผิด ว่าขอโทษกับสิ่งที่ผ่านมาที่นอกใจผม ผมก็ยินดีพร้อมรับการกลับมาผมพร้อมให้อภัยทุกๆอย่าง แต่กลับกัน เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย เธอกลับคิดว่า เมื่อไหร่ที่ผมรู้จักไปหางานทำเมื่อไหร่ เธออาจจะให้โอกาสผมกลับมาอยู่ด้วยกันอีก ทำไมมันกลับกลายเป็นอย่างนี้ไปได้ อะ ผมอยากรู้ว่า การที่เราอยากเลี้ยงลูก ให้เด็กคนนึงโตมา เป็นเด็กกล้าคิดกล้าทำ แต่ทำไมความตั้งใจของผม สิ่งที่ผมเสียสละ ทั้งๆที่ผมต้องอดทนรับแรงกดดันคำดูถูกต่างๆนาๆ แต่ทำไมผมถึงได้รับผลลัพอย่างนี้เหรอครับ ถ้าผมพิมผิดหรือแท็กห้องผิดก็อย่าว่าผมเลยนะครับ ด่าได้อะไรได้นะแต่ขอให้เป็นเรื่องไปในทางเดียวกับที่ผมพยายามจะสื่อสารนะครับ บางทีถ้าผมสื่อสารไม่ค่อยเข้าใจก็อย่าดุผมนะ ครั้งแรกครับ ขอบคุณครับ