เอ่อ สวัสดีนะคะ ตามคำถามเลยค่ะ พอดีอยากปรึกษาทุกคนเรื่องนี้ก่อนค่ะ [อ่านยากหน่อยนะคะ พอดีเป็นครั้งแรก]
เอาเข้าจริงๆ ก็อยากปรึกษาคุณพ่อนะคะ แต่คุณพ่อเขาไม่มีการศึกษา และไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย และเป็นคนที่ผลักดันให้เราไปที่โรงเรียนต่อค่ะ และคุณพ่อไม่สนับสนุนให้ดรอปก่อนได้รับปริญญาและงานด้วยค่ะ(คุณพ่ออยากให้เรียนตำรวจ เพราะแพทย์มันหนักสำหรับเราเกินไป) แถมไม่อยากทำให้คุณพ่อโกรธเรื่องนี้ด้วย (คุณพ่อเขาโกรธจริงๆนะคะ พอดีเคยบอกคุณพ่อว่าไม่อยากไปโรงเรียน) ก็รู้แหละคุณพ่อเขาหวังดีเพราะเป็นลูกคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่เราแค่แบกความหวังดีนั้นไม่ไหว
หวังว่าทุกคนจะช่วยเราได้นะคะ
เข้าเรื่องเลยละกัน
เราก็ไม่มีการเรียนอะไรนะคะ แถมการเรียนไปได้ดีด้วย แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้น ประเด็นจริงๆคือสภาพจิตใจค่ะ
1.เรามีแนวโน้มเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ
เกือบทำร้ายตัวเองหลายรอบมาก แต่ก็เลี่ยงการทำร้ายตัวเองไปได้ค่ะ ถึงจะเลี่ยงไปได้แต่เรื่องพวกนี้ยังอยู่ในหัวตลอดค่ะ และปัญหาพวกนี้เกิดจากการเรียนด้วยค่ะ.. และก็จากคุณพ่อด้วยนะคะ เพราะว่าคุณพ่อมักจะพูดเรื่องเดิมๆที่ทำให้เราซึมค่ะ เช่นเรื่องคุณแม่ โดยการบอกว่าคุณแม่ไม่รักเอย รักผัวใหม่มากกว่าเอย และหลายเรื่องเลยค่ะ การว่าร้ายโดยไม่มีมูลแบบนี้ทำเราเครียดหนักมากๆ และอีกเรื่องคือ การเรียนค่ะ ก็ตามที่ว่าไปค่ะที่ทำให้เราซึมอีกเรื่องคือการเรียน และคุณพ่อเองก็ย้ำแล้วย้ำอีกเรื่องเรียนดีอย่างไร และย้ำให้ขยันเรียนค่ะ ย้ำแบบมากเกินไปจนคิดว่าการเรียนสำคัญกว่าตัวเองเลยค่ะ แค่บางทีนะคะ และก็นะ ต้องมาแอบร้องไห้ไม่ให้พ่อรู้ หรือ กลั่นน้ำตาไม่ให้ไหลต่อหน้าพ่อค่ะ กลัวค่ะ กลัวพ่อค่ะ รวมๆก็ไม่ไหวค่ะ บางทีพอคิดเรื่องพวกนี้ ก็อยากตายเอย อยากร้องไห้เอย และปาของให้ใจเย็นลงค่ะ
2. ปม
ปัจจุบันเราอยู่ม.1 ค่ะ และปมที่ว่านี่เกิดจากตอนประถมค่ะ ประมาณตอนป.4 ป.5 ป.6 ค่ะ
ปมแรก ปมรวมค่ะ คือ คุณครู
คือแบบว่าเราเกลียดการโดนบังคับค่ะ คุณครูชอบบังคับให้ทำนู่นทำนี่ค่ะ และอีกเรื่องคือ คำพูดของคุณครูค่ะ เราเป็นคนมีความจำที่ดีค่ะ พูดอะไรมาก็จำได้หมด ครูมักจะดูถูกจนเราเกลียดคุณครูที่โรงเรียนตัวเองทั้งหมดเลยค่ะ ไม่ว่าจะโรงเรียนใหม่หรือเก่า
ปมตอน ป.4
คือเรามีเพื่อน'ร่วมห้อง'คนหนึ่งแต่เราไม่อยากนับว่าเป็นเพื่อนจริงๆค่ะ นางชอบร้องไห้แบบร้องทุกวันเลยแกล้งแบบหยอกๆ(แบบเพื่อนเล่นกันเองเบาๆ) ก็ไม่ได้ค่ะ ร้องดังมากจนครูต้องเข้ามาตีทุกคนที่ทำนางร้องไห้ค่ะ มีครั้งนึง เราเป็นคนโดนค่ะ
และกลายเป็นว่าเราเกลียดการมีเพื่อนเพิ่มค่ะ (ทุกวันนี้ เพื่อนร.รเก่า ที่ยังเป็นเพื่อนกันมีอยู่แค่3คนค่ะ)
ป.5 ป.6 โดนล้อ
คือไม่ใช่การล้อชื่อพ่อชื่อแม่นะคะ แต่เป็นแบบ เราทำไรผิดพลาดนิดหน่อยก็ล้อให้ขายหน้าค่ะ ดูถูกบ้าง เหยียดเพศบ้าง ล้อบ้าง จนมีผลเหมือนปมที่แล้วแต่'หนัก'กว่าเดิม
3. การวางตัว
อันนี้ไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ค่ะ แค่ต้องปั้นหน้ายิ้มแฮปปี้ให้คนอื่นคิดว่าเราโอเคค่ะ แต่เอาจริงๆ สภาพจิตใจเราหนักไปจนต้องเลี่ยงคนอื่นค่ะ
4.??
... คือแบบว่านะคะ เราไม่ชอบเสียงดัง เสียงพูดคุย เพราะมันทำให้เรารู้สึกไม่ดี หรือไปพูดคุยกับคนอื่น และบางทีพอคนอื่นถามเรื่องที่ไม่อยากได้ยินหรือไม่สามารถตอบได้ ก็รู้สึกกดดันค่ะ เราไม่ชอบการออกนอกบ้าน อยากเลี่ยงการตอบอะไรบางอย่างหรือพูดคุย
อ่าจริงๆมีอีกเยอะเลยนะคะ แต่อธิบายไม่ได้เพราะไม่รู้จะพูดไงดี และขอโทษค่ะ ถ้าเรื่องทั้งหมดเป็นการเห็นแก่ตัว ขอโทษจริงๆค่ะ
เราควรทำไงดีคะ?
ฝืนไปเรียนต่อให้มันจบๆ หรือ ลาออกและหันไปเรียนไลน์ แทน หรือว่า จะดรอปเรียน และถ้าสภาพจิตใจดีขึ้นแล้ว ค่อยไปเรียนต่อ หรือว่า คุณจะแนวนำทางอื่นให้ดี??
Happy birthday to myself 🎂
เป็นวันเกิดที่อยู่ตัวคนเดียว
ว่างๆจะไปปรึกษาพ่อดูนะคะ
P.S. ที่เรายังมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ ต้องขอบคุณโลกออนไลน์ค่ะ เพราะไม่มีใครรู้ตัวตนจริงๆของเราเลยพอไว้ใจได้บางส่วนค่ะ
ไว้จะมาอัพเดทค่ะ ว่าจะเป็นอย่างไงต่อ.. ถ้าไม่มีโอกาสปรึกษาคุณพ่อ หรือ คุณพ่อ ปฎิเสธ ก็อาจจะไม่กลับมาอัพเดทเรื่องนี้อีกค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ฝืนไปโรงเรียนต่อให้จบภาคบังคับ หรือหาทางอื่นดี
เอาเข้าจริงๆ ก็อยากปรึกษาคุณพ่อนะคะ แต่คุณพ่อเขาไม่มีการศึกษา และไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย และเป็นคนที่ผลักดันให้เราไปที่โรงเรียนต่อค่ะ และคุณพ่อไม่สนับสนุนให้ดรอปก่อนได้รับปริญญาและงานด้วยค่ะ(คุณพ่ออยากให้เรียนตำรวจ เพราะแพทย์มันหนักสำหรับเราเกินไป) แถมไม่อยากทำให้คุณพ่อโกรธเรื่องนี้ด้วย (คุณพ่อเขาโกรธจริงๆนะคะ พอดีเคยบอกคุณพ่อว่าไม่อยากไปโรงเรียน) ก็รู้แหละคุณพ่อเขาหวังดีเพราะเป็นลูกคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่เราแค่แบกความหวังดีนั้นไม่ไหว
หวังว่าทุกคนจะช่วยเราได้นะคะ
เข้าเรื่องเลยละกัน
เราก็ไม่มีการเรียนอะไรนะคะ แถมการเรียนไปได้ดีด้วย แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้น ประเด็นจริงๆคือสภาพจิตใจค่ะ
1.เรามีแนวโน้มเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ
เกือบทำร้ายตัวเองหลายรอบมาก แต่ก็เลี่ยงการทำร้ายตัวเองไปได้ค่ะ ถึงจะเลี่ยงไปได้แต่เรื่องพวกนี้ยังอยู่ในหัวตลอดค่ะ และปัญหาพวกนี้เกิดจากการเรียนด้วยค่ะ.. และก็จากคุณพ่อด้วยนะคะ เพราะว่าคุณพ่อมักจะพูดเรื่องเดิมๆที่ทำให้เราซึมค่ะ เช่นเรื่องคุณแม่ โดยการบอกว่าคุณแม่ไม่รักเอย รักผัวใหม่มากกว่าเอย และหลายเรื่องเลยค่ะ การว่าร้ายโดยไม่มีมูลแบบนี้ทำเราเครียดหนักมากๆ และอีกเรื่องคือ การเรียนค่ะ ก็ตามที่ว่าไปค่ะที่ทำให้เราซึมอีกเรื่องคือการเรียน และคุณพ่อเองก็ย้ำแล้วย้ำอีกเรื่องเรียนดีอย่างไร และย้ำให้ขยันเรียนค่ะ ย้ำแบบมากเกินไปจนคิดว่าการเรียนสำคัญกว่าตัวเองเลยค่ะ แค่บางทีนะคะ และก็นะ ต้องมาแอบร้องไห้ไม่ให้พ่อรู้ หรือ กลั่นน้ำตาไม่ให้ไหลต่อหน้าพ่อค่ะ กลัวค่ะ กลัวพ่อค่ะ รวมๆก็ไม่ไหวค่ะ บางทีพอคิดเรื่องพวกนี้ ก็อยากตายเอย อยากร้องไห้เอย และปาของให้ใจเย็นลงค่ะ
2. ปม
ปัจจุบันเราอยู่ม.1 ค่ะ และปมที่ว่านี่เกิดจากตอนประถมค่ะ ประมาณตอนป.4 ป.5 ป.6 ค่ะ
ปมแรก ปมรวมค่ะ คือ คุณครู
คือแบบว่าเราเกลียดการโดนบังคับค่ะ คุณครูชอบบังคับให้ทำนู่นทำนี่ค่ะ และอีกเรื่องคือ คำพูดของคุณครูค่ะ เราเป็นคนมีความจำที่ดีค่ะ พูดอะไรมาก็จำได้หมด ครูมักจะดูถูกจนเราเกลียดคุณครูที่โรงเรียนตัวเองทั้งหมดเลยค่ะ ไม่ว่าจะโรงเรียนใหม่หรือเก่า
ปมตอน ป.4
คือเรามีเพื่อน'ร่วมห้อง'คนหนึ่งแต่เราไม่อยากนับว่าเป็นเพื่อนจริงๆค่ะ นางชอบร้องไห้แบบร้องทุกวันเลยแกล้งแบบหยอกๆ(แบบเพื่อนเล่นกันเองเบาๆ) ก็ไม่ได้ค่ะ ร้องดังมากจนครูต้องเข้ามาตีทุกคนที่ทำนางร้องไห้ค่ะ มีครั้งนึง เราเป็นคนโดนค่ะ
และกลายเป็นว่าเราเกลียดการมีเพื่อนเพิ่มค่ะ (ทุกวันนี้ เพื่อนร.รเก่า ที่ยังเป็นเพื่อนกันมีอยู่แค่3คนค่ะ)
ป.5 ป.6 โดนล้อ
คือไม่ใช่การล้อชื่อพ่อชื่อแม่นะคะ แต่เป็นแบบ เราทำไรผิดพลาดนิดหน่อยก็ล้อให้ขายหน้าค่ะ ดูถูกบ้าง เหยียดเพศบ้าง ล้อบ้าง จนมีผลเหมือนปมที่แล้วแต่'หนัก'กว่าเดิม
3. การวางตัว
อันนี้ไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ค่ะ แค่ต้องปั้นหน้ายิ้มแฮปปี้ให้คนอื่นคิดว่าเราโอเคค่ะ แต่เอาจริงๆ สภาพจิตใจเราหนักไปจนต้องเลี่ยงคนอื่นค่ะ
4.??
... คือแบบว่านะคะ เราไม่ชอบเสียงดัง เสียงพูดคุย เพราะมันทำให้เรารู้สึกไม่ดี หรือไปพูดคุยกับคนอื่น และบางทีพอคนอื่นถามเรื่องที่ไม่อยากได้ยินหรือไม่สามารถตอบได้ ก็รู้สึกกดดันค่ะ เราไม่ชอบการออกนอกบ้าน อยากเลี่ยงการตอบอะไรบางอย่างหรือพูดคุย
อ่าจริงๆมีอีกเยอะเลยนะคะ แต่อธิบายไม่ได้เพราะไม่รู้จะพูดไงดี และขอโทษค่ะ ถ้าเรื่องทั้งหมดเป็นการเห็นแก่ตัว ขอโทษจริงๆค่ะ
เราควรทำไงดีคะ?
ฝืนไปเรียนต่อให้มันจบๆ หรือ ลาออกและหันไปเรียนไลน์ แทน หรือว่า จะดรอปเรียน และถ้าสภาพจิตใจดีขึ้นแล้ว ค่อยไปเรียนต่อ หรือว่า คุณจะแนวนำทางอื่นให้ดี??
Happy birthday to myself 🎂
เป็นวันเกิดที่อยู่ตัวคนเดียว
ว่างๆจะไปปรึกษาพ่อดูนะคะ
P.S. ที่เรายังมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ ต้องขอบคุณโลกออนไลน์ค่ะ เพราะไม่มีใครรู้ตัวตนจริงๆของเราเลยพอไว้ใจได้บางส่วนค่ะ
ไว้จะมาอัพเดทค่ะ ว่าจะเป็นอย่างไงต่อ.. ถ้าไม่มีโอกาสปรึกษาคุณพ่อ หรือ คุณพ่อ ปฎิเสธ
ก็อาจจะไม่กลับมาอัพเดทเรื่องนี้อีกค่ะขอบคุณค่ะ