สวัสดีครับ ตอนนี้ผมมีปัญหาอยากระบายและขอความคิดเห็นจากพี่ๆหน่อยครับ ผมไม่รู้จะเอายังไงดีกับชีวิตแล้ว ก่อนอื่นบอกก่อนว่า หัวข้อนั้นผมพิมพ์ให้มันดูเท่ๆไปงั้นแหละครับ
อะเริ่ม...ผมแนะนำตัวก่อนว่า ผมเป็นวัยรุ่นคนหนึ่งเรียนอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว และเนื่องด้วยผมมีแฟนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม ซึ่งเราก็มาเรียนที่เดียวกับแต่คนละคณะ เราอยู่หอเดียวกันครับ ด้วยความที่ต้องมาอยู่ร่วมกันทำให้เราเห็นด้านแย่ๆของกันและกันมากขึ้นไปกว่าเดิม จากเมื่อสมัยมัธยมแค่คบกันแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ซึ่งผมรับนิสัยหลายอย่างของเขาไม่ได้ครับบอกตามตรง ส่วนใหญ่นิสัยเสียๆของเขาจะเป็นเรื่องของความงี่เง่า เอาแต่ใจ ไม่มีระเบียบวินัย และเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง อย่างเช่น
-ไม่มีระเบียบวินัย จะกินอะไรหรือจะใช้ของอะไร พอเสร็จแล้วไม่เคยเก็บ วางทิ้งไว้ พอผมบ่นมันก็โกรธ จะเลิกให้ได้เลย สุดท้ายของมันหาย ก็จะมาบอกให้ผมหาให้
-ไม่ช่วยกันทำงานไม่ช่วยดูแลห้อง ทุกวันนี้ผมทั้งซักผ้าเก็บของ สารพัด ถ้าวันไหนผมเพลียๆหลับไป แล้วมันจำเป็นต้องลุกไปทำเองมันจะโกรธมากๆ ถึงขั้นเลิก มันให้เหตุผลว่าไม่รู้จะคบไปทำไม
-ใช้งานผมแทบทุกอย่าง บางทีมันอยู่ใกล้กว่าผมอีก มันก็ยังจะใช้ผมให้ไปทำนั่นทำนี่ ถ้าขัดใจก็จะเริ่มตึงแล้ว
-มีความคิดที่ชอบเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ทุกอย่างต้องได้ดั่งใจข้า ไม่งั้นมีปัญหา
-ทุกครั้งที่ทะเลาะกันไม่ว่าเรื่องอะไร เขาจะต้องการที่จะเลิกกันผมทุกครั้ง
เป็นต้นครับ
ซึ่งปัญหามันอยู่ตรงที่คำว่าเลิกนี่แหละครับ ด้วยความที่ผมทนมา2ปีกว่าเห็นจะได้ ผมก็เรียนตามตรงผมก็ไม่ชอบเขาสักเท่าไหร่แล้วจากที่เคยรักมากๆ หน้ามือเป็นหลังเท้า แต่ก็ยังมีความผูกพันธ์ และมีหลายๆอย่างที่มันผูกมัดกันไว้ คือทำร่วมกันไว้มีผลประโยชน์ร่วมกันว่าง่ายๆ ที่จริงผมเชื่อว่าเขาพร้อมตัดได้ตลอดนะ แต่ปัญหามันอยู่ที่ผม ถ้าผมไปผมจะไม่ได้อะไรเลยจากสิ่งที่ทำร่วมกันมา และไหนจะเรื่องหาพักที่ต้องเดือนร้อนพ่อแม่ขนย้ายข้าวของ หาที่พักใหม่ เป็นอะไรที่อึดอัดสุดๆถ้าพ่อแม่จะต้องมาเดือดร้อนเพราะ ปัญหาเวิ่นเว้อของผม พ่อแม่เขาส่งมาเรียน ไม่ได้ส่งมาสร้างปัญหา ทุกวันนี้ผมเลยเลือกที่จะทนต่อไป ผมไม่เคยโกรธเขาเลยมาเป็นปีปีแล้ว มีแต่เขาที่เป็นฝ่ายโกรธ และผมก็ต้องทนง้อทุกครั้งไป ทั้งที่อยากยางทีอยากจะตบกระบาลมันสักครั้งเพราะความไร้เหตุผลของมัน
ตลอด2ปีที่ผ่านมาสุขภาพจิตค่อนข้างแย่ เป็นคนหวาดระแวง กลัวเมียโกรธตลอดเวลาไปแล้ว ทำอะไรก็กลัวจะโดนโกรธ การเรียนก็ตกต่ำส่วนหนึ่งเนื่องจากสุขภาพจิตแย่
ปัญหารักในวัยเรียน ที่เหมือนจุดเทียนกลางสายฝน?
อะเริ่ม...ผมแนะนำตัวก่อนว่า ผมเป็นวัยรุ่นคนหนึ่งเรียนอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว และเนื่องด้วยผมมีแฟนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม ซึ่งเราก็มาเรียนที่เดียวกับแต่คนละคณะ เราอยู่หอเดียวกันครับ ด้วยความที่ต้องมาอยู่ร่วมกันทำให้เราเห็นด้านแย่ๆของกันและกันมากขึ้นไปกว่าเดิม จากเมื่อสมัยมัธยมแค่คบกันแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ซึ่งผมรับนิสัยหลายอย่างของเขาไม่ได้ครับบอกตามตรง ส่วนใหญ่นิสัยเสียๆของเขาจะเป็นเรื่องของความงี่เง่า เอาแต่ใจ ไม่มีระเบียบวินัย และเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง อย่างเช่น
-ไม่มีระเบียบวินัย จะกินอะไรหรือจะใช้ของอะไร พอเสร็จแล้วไม่เคยเก็บ วางทิ้งไว้ พอผมบ่นมันก็โกรธ จะเลิกให้ได้เลย สุดท้ายของมันหาย ก็จะมาบอกให้ผมหาให้
-ไม่ช่วยกันทำงานไม่ช่วยดูแลห้อง ทุกวันนี้ผมทั้งซักผ้าเก็บของ สารพัด ถ้าวันไหนผมเพลียๆหลับไป แล้วมันจำเป็นต้องลุกไปทำเองมันจะโกรธมากๆ ถึงขั้นเลิก มันให้เหตุผลว่าไม่รู้จะคบไปทำไม
-ใช้งานผมแทบทุกอย่าง บางทีมันอยู่ใกล้กว่าผมอีก มันก็ยังจะใช้ผมให้ไปทำนั่นทำนี่ ถ้าขัดใจก็จะเริ่มตึงแล้ว
-มีความคิดที่ชอบเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ทุกอย่างต้องได้ดั่งใจข้า ไม่งั้นมีปัญหา
-ทุกครั้งที่ทะเลาะกันไม่ว่าเรื่องอะไร เขาจะต้องการที่จะเลิกกันผมทุกครั้ง
เป็นต้นครับ
ซึ่งปัญหามันอยู่ตรงที่คำว่าเลิกนี่แหละครับ ด้วยความที่ผมทนมา2ปีกว่าเห็นจะได้ ผมก็เรียนตามตรงผมก็ไม่ชอบเขาสักเท่าไหร่แล้วจากที่เคยรักมากๆ หน้ามือเป็นหลังเท้า แต่ก็ยังมีความผูกพันธ์ และมีหลายๆอย่างที่มันผูกมัดกันไว้ คือทำร่วมกันไว้มีผลประโยชน์ร่วมกันว่าง่ายๆ ที่จริงผมเชื่อว่าเขาพร้อมตัดได้ตลอดนะ แต่ปัญหามันอยู่ที่ผม ถ้าผมไปผมจะไม่ได้อะไรเลยจากสิ่งที่ทำร่วมกันมา และไหนจะเรื่องหาพักที่ต้องเดือนร้อนพ่อแม่ขนย้ายข้าวของ หาที่พักใหม่ เป็นอะไรที่อึดอัดสุดๆถ้าพ่อแม่จะต้องมาเดือดร้อนเพราะ ปัญหาเวิ่นเว้อของผม พ่อแม่เขาส่งมาเรียน ไม่ได้ส่งมาสร้างปัญหา ทุกวันนี้ผมเลยเลือกที่จะทนต่อไป ผมไม่เคยโกรธเขาเลยมาเป็นปีปีแล้ว มีแต่เขาที่เป็นฝ่ายโกรธ และผมก็ต้องทนง้อทุกครั้งไป ทั้งที่อยากยางทีอยากจะตบกระบาลมันสักครั้งเพราะความไร้เหตุผลของมัน
ตลอด2ปีที่ผ่านมาสุขภาพจิตค่อนข้างแย่ เป็นคนหวาดระแวง กลัวเมียโกรธตลอดเวลาไปแล้ว ทำอะไรก็กลัวจะโดนโกรธ การเรียนก็ตกต่ำส่วนหนึ่งเนื่องจากสุขภาพจิตแย่