..เมื่อไหร่..
.........
จะต้องหนาวอีกเท่าไหร่ในคืนนี้
อยากหลีกหนีตัวตนพ้นอ่อนไหว
หาแสงสร้างสว่างหล้าจากฟ้าไกล
ส่งอุ่นไอโอบกอดพรอดตัวเรา
…
ห่างจากความเดียวดายสุดปลายฟ้า
จนร้างลาเหินห่างร้างความเหงา
ให้แปลกแยกแตกไปไม่เหลือเงา
ทิ้งว่างเปล่าเปลี่ยวดายหายสิ้นไป
…
แต่ไม่อาจเป็นไปอย่างใจหวัง
วันนี้ยังเงียบงันคืนหวั่นไหว
พร่ำร้องเรียกเพรียกหาทว่าไกล
แสงรำไรรางเลือนเหมือนเวลา
…
เมื่อไหร่หนอเพียงพอหรือความเหงา
ทั้งว่างเปล่าเดียวดายทักทายหา
เมื่อไหร่กันพลันห่างไปจนไกลตา
อย่ากลับมาเคียงข้างในทางเดิน
…
เพราะใจนี้มันมีแต่รอยแผล
ทั้งมีแต่ความเยือกเย็นเช่นห่างเหิน
ซ้ำแล้วและซ้ำเล่าเหงาเผชิญ
ไม่อาจเดินเพียงเดียวดายใต้แสงดาว..
@………………………@
..เมื่อไหร่..