ถ้าคุณท้อกับชีวิต คุณลองอ่านชีวิตผม

ผมอายุ 25 ครับ ทำงานตั้งแต่จำความได้ ไม่เคยได้พักเลย ส่งตัวเองเรียนจนจบป.ตรี เพราะฐานะทางบ้านจนแบบไม่มีแม้แต่ที่อยู่เป็นของตัวเอง พ่อแม่หนี้สินเยอะมาก เจ้าหนี้มาตามทุกวัน พ่อแม่รับจ้างกรีดยางอยู่ภาคใต้ มีลูกทั้งหมด 3 คน ผมเป็นคนสุดท้อง พ่อแม่ไม่มีเงินส่งเรียนต่อ(ส่งแค่ป.6) เลยต้องดิ้นรนตัวเองตั้งแต่เรียนมอ 1 ไปขออยู่เป็นคนรับใช้ญาติพ่อที่อยู่กรุงเทพ. ชีวิตโดนกด โดนย่ำสุดๆ ร้องไห้จนใจไม่เหลือความสุขแม้แต่นาทีเดียว แต่ต้องทนเพราะอยากเรียน อยากมีอนาคตดีดี ชีวิตระหว่างนั้น ตั้งแต่มอ 1 -มอ6 ก็ไปรับจ้างทำความสะอาดบ้านที่อยู่ในหมู่บ้านแถวนั้น ทุกวัน หลังเลิกเรียน  พอเข้ามหาลัยก็สอบติดมหาลัยและคณะที่ฝันไว้ เตรียมทุกอย่างเองหมด ค่าลงทะเบียนเรียน ค่าสัญญาหอ ค่าชุด ค่าจิปาถะทั้งหลายที่เด็กมหาลัยต้องมี ดีที่เป็นคนเก็บเงินตั้งแต่เด็ก ก็เลยตั้งตัวได้ ชีวิตจริงมันโหดมากครับ สำหรับเด็กคนนึงที่ต้องใช้ชีวิตเเบบไม่มีที่ยึด ไม่มีที่ค้ำ ล้มลุกคลุกคลานมาก วันแรกที่เริ่มต้นชีวิตมหาลัยของผมก็คือการทำงาน แรกๆผมก็ทำตามร้านอาหารในห้าง แต่มันไม่พอที่จะจ่ายค่าหอ ค่ากิน ค่าเทอม ทำไม่นานก็หาลู่ทางเพื่อให้ตัวเองอยู่รอดจนจบปี 4  ก็เลยไปสมัครขอเป็นเด็กเสริฟ ชงเหล้า รายได้ก็ดีพอสมควร แต่ก็ยังไม่พออยู่ดี ก็เลยไปสมัครทำเป็นงานอิสระของธนาคารแห่งหนึ่ง เขาจ้างให้ดีลงานเอกสารกับภาครัฐ ตอนนั้นได้เงินเยอะมาก เงินมาจากหลายทางมาก วันไหนเรียนเช้า เรียนเสร็จก็วิ่งไปทำงานให้ธนาคารช่วงบ่าย พอ5โมงครึ่งก็ต้องวิ่งไปเข้างานที่ร้านเหล้า เลิกงานอีกทีก็ตี2-ตี3 ชีวิตอยู่แบบนี้ทุกวันครับ ในระหว่างที่เด็กคนอื่นแค่รอให้พ่อแม่โอนเงินให้ใช้ เราต้องรีบหาเงินให้ทันจ่ายค่าหอ ค่าเทอม ค่ากิน ผมต้องทำงานหนักขึ้น เพราะต้องช่วยพ่อแม่จ่ายหนี้ด้วย  จนลืมว่าร่างกายเราต้องพัก ระหว่างที่กำลังทำงานอยู่ในร้านเหล้าวันนึง ผมล้มลงกลางร้าน จนต้องนอนโรงพยาบาล เป็นเพราะไม่ได้นอนติดต่อกันหลายๆวัน ตอนนั้นในหัวโคตรน้อยใจชีวิตเลย โคตรท้อ โคตรเหนื่อย ผมใช้มือใช้เท้าของตัวเองคุ้มมาก เดินจนรองเท้ากระแทกกับเล็บจนเลือดออก ผมใช้ชีวิตเเบบนี้จนผมเรียนจบ ในวันรับปริญญา ผมก็ซื้อตั๋วเครื่องบินให้พ่อกับแม่มาดูผม ความรู้สึกตอนนั้นมันพูดออกมาได้ไม่หมด แต่รับรู้ได้ว่าพ่อกับแม่โคตรภูมิใจ / พอก้าวออกจากการเรียนเสร็จชีวิตก็เข้าสู่การทำงานเต็มตัว ตอนนั้นอายุ 22 พ่อแม่ก็เหลือหนี้สินอยู่ประมาณ 5 แสน ก็เลยจับมือกับพี่สาวปลดหนี้จนหมดภายในเวลา 1 ปี  ตอนนั้นผมก็ยังคงทำงานหนักมาก แต่พออะไรๆเบาลง ก็เลยทำแค่งานประจำอย่างเดียว ขอพักบ้าง พอทุ่มเททำแค่อย่างเดียว ผลงานก็ออกมาดี หัวหน้างานรัก  เงินเดือนก็กระโดดๆ เป็นที่น่าพึงพอใจอยู่ครับ. ปัจจุบันตอนนี้ผมอายุ 25 ปี มีรถยนต์ มีคอนโด ,มีงานที่มั่นคง. มีความสุข. มีชีวิตเป็นของตัวเองแล้วครับ ( รถยนต์จริงๆผ่อนตั้งแต่อยู่ปี 2 ครับ ตอนนี้ปิดงวดผ่อนเรียบร้อย ,คอนโดก็ผ่อนไปปีนึงแล้วครับ ) พ่อแม่ไม่ต้องทำงานหนักแล้วครับ. สิ่งที่กำลังสร้างตอนนี้คือ  บ้านของพ่อแม่ ที่เกิดจากความร่วมมือของลูกๆครับ /ทั้งบ้านมีผมเรียนจบป.ตรีคนเดียวนะครับ พี่สาวทั้งสองทำงานจนตอนนี้ไปเติบโตอยู่เมืองนอก เงินเดือนเยอะกว่าผมอีกครับ 😃 สุดท้ายนี้ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ ใครกำลังท้อก็สู้ๆนะครับ  วันนึงคุณจะต้องขอบคุณตัวคุณเอง . ขอบคุณครับ