ชอบฟิสิกส์ชอบคณิต แต่ไม่อยากเป็นช่างไม่อยากเป็นวิศวะ ไม่เก่งขนาดเป็นหมอ เรียนหรือทำงานอะไรได้บ้าง

วันนี้รู้สึกหดหู่มากเลยครับ เราเป็นคนนึงที่มีความสุขกับการเรียนวิชาฟิสิกส์และวิชาคณิตศาสตร์ อาจจะไม่ได้เก่งมากๆแต่เรียนแล้วรู้สึกสนุก เคมีชีวะก็น่าเรียนแต่อาจจะทำได้ไม่ดีเท่าฟิสิกส์กับคณิต เราไม่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไรตอนนั้นก็ไปสอบหมอแต่ไม่ติด และรู้ว่าคงทนแรงกดดันกับชีวิตคนไม่ไหว ใครๆก็เลยแนะนำให้เรียนวิศวะ ตอนเรียนในชีวิตปี1-2สนุกดี มีแต่วิชาคำนวณวิชาสังคมกับภาษานิดเดียว พอเข้าปี3เป็นวิชาชีพมากขึ้น ซึ่งเรามาค้นพบว่าเราไม่ได้ชอบชีวิตการเป็นช่าง นายช่าง หรือวิศวะกร เราแค่อยากทำงานออฟฟิตทั่วไป เจออะไรเดิมๆ ไม่ต้องแก้ปัญหาตลอดเวลา เช้าไปเย็นกลับไม่ต้องเดินทางไปไหน เราทนเรียนจนจบ พอมาลองทำงานก็ยิ่งเข้าใจว่าไม่ชอบอาชีพช่าง เบี่ยงไปทำงานหลายอย่าง เป็นติวเตอร์ เป็นครู เป็นพนักงานห้าง ยังไม่เจอทางของตัวเองเลยครับ วันนี้ไปเจอสมุดเก่าๆตอน ม.ปลายเขียนว่ามีความสุขจังที่ได้เข้าสายวิทย์คณิต เห็นแล้วรู้สึกหดหู่มากเลยครับ ถ้าย้อนเวลาไปได้จะไม่ให้ตัวเองเรียนสายวิทย์คณิต คงเรียนสายบัญชี บริหารหรือฝึกด้านภาษาไปเลย เหมือนโดนสังคมนี้หลอกอ่ะครับ พึ่งเข้าใจว่าประเทศนี้ วิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์ไปทุ่มเทด้านการเกษตรและด้านงานช่างแทบจะ100% ไปทุ่มทางแพทย์ก็เป็นคนเก่งที่มีเพียงหยิบมือ เราคงไม่เก่งเวอร์หรือทุ่มเทขนาดนั้น แต่ส่วนมากก็จะมีแค่งานด้านวิศวะกรรมกับงานด้านการเกษตรที่ใช้วิทยาศาสตร์กับคณิตศาสตร์ ตอนเป็นติวเตอร์ฟิสิก สนุกมากเลยครับ แต่ก็เหมือนเราสอนเด็กแค่ไปทำข้อสอบได้ทั้งที่เราก็รู้ว่ามันไม่ได้เอาไปใช้ถ้าไม่ได้ทำงานด้านวิศวะกับเกษตร ทุกวันนี้ก็ยังสนใจฟิสิกเควีชีวะคณิตศาสตร์อยู่นะครับ แต่รู้สึกหมดศรัทธาและเศร้าทุกครั้งที่นึกถึงเลยครับ ในขณะที่เพื่อนทุกคน ิที่ตอนเรียน ม.ปลายด้วยกันไม่ค่อยแฮปปี้กับการเรียนได้ทำงานอย่างที่เราอยากทำเป็นพนักงานออฟฟิตทั่วไป แต่ทำไมเราไม่ได้อย่างที่เราต้องการ แบบนี้ถ้าไม่ตั้งใจเรียนสมัย ม.ปลาย ไม่เข้าสายวิทย์คณิตชีวิตคงไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้ ทุกวันนี้อยากตาย ไปสมัครงานที่ไหนก็ติดแต่วุฒิวิศวะ งานที่อยากเข้าก็ต้องจบบริหาร การตลาดหรือบัญชี แม้แต่สมัครงานเซเว่นยังถูกปฎิเสธเพียงว่าเสียดายวุฒิวิศวะ ทุกวันนี้เหมือนมีดาบผุๆที่ใครเขาว่ากันว่าดี แต่ใช้ไม่เป็นและไม่อยากใช้ด้วยความ ทุกวันนี้หวังอย่างเดียวหาตังเก็บเงินใช้หนี้ให้ที่บ้าน ถ้าฐานะทางบ้านมั่นคง อยากตาย ไม่อยากทนอยู่กับชีวิตไม่สมประกอบแบบนี้เลย เป็นความรู้สึกที่บอกใครไม่ได้ แฟนที่คบหากันหลายคนเข้ามาเพราะเห็นเราเรียนวิศวะ จบวิศวะ แต่พอเราพูดใจจริงว่าเราไม่ชอบวิศวะก็เลิกลากันไปหลายต่อหลายคน จนไม่อยากรู้สึกอะไรกับใครครับ เฉยๆกับเรื่องนี้แล้ว แต่เสียใจหดหู่ เหมือนเลือกเดินทางผิด เป็นคนเป็นโรคร้าย พอจะมีวิธีรักษาหรือแก้ไขมั้ยครับ