สวัสดีค่ะ
เพิ่งมาเขียนกระทู้นี้เป็นครั้งแรก เราแค่อยากหาที่ระบาย ไม่ต้องให้คำปรึกษาหรือคำแนะนำอะไรเราก็ได้ เราแค่มาขอระบายก็พอเพราะมันอึดอัดมาก
อันนี้เป็นเรื่องจริงไม่ได้เฟคนะคะ ทุกอย่างที่เห็นในนี้เป็นเรื่องจริงหมดเป็นความรู้สึกของเราจริงๆมันอึดอัดมาก คือ เรามีเพื่อนในกลุ่ม5 คนรวมเรานะคะ เรารู้สึกว่าเราเหมือนเป็นส่วนเกินมาโดยตลอด ไม่ก็เป็นขี้ข้าประจำกลุ่ม เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะคะ เอาเป็นว่าเพื่อนในกลุ่มก็จะมีเรามีเพื่อนผู้หญิงอีก 2 คนซึ่งหนึ่งในนั้นสวยมากเป็นคนสวยเลยล่ะค่ะเราก็มีเพื่อนผู้ชายที่เป็นผู้ชายแมนๆ 1 คนแล้วก็เป็นกระเทย 1 ค่ะเหตุการณ์มันเกิดขึ้นตอนที่เราเข้าม 1 ตอนนั้นเรามีเพื่อนสนิทที่สนิทกันมาจากโรงเรียนเก่า ก็ไม่รู้ทำไมนะคะ เราก็ถูกทิ้ง มันไปสนิทกับกลุ่มอื่น ไม่มาสนใจใยดีเราเวลาทำงานมันก็จะตรงไปหากลุ่มนั้นด้วยลืมไปว่าเพื่อนที่นั่งโต๊ะข้างๆก็ยังไม่มีใครทำงานด้วย มันก็เริ่มตีตัวออกห่างเราไปเรื่อยๆแล้วก็เป็นเด็กเงียบๆเราไม่ค่อยกล้าคุยกับใครเป็นเด็กที่แบบไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองอ่ะค่ะไม่ค่อยแบบให้คำแนะนำหรือคำปรึกษาเพราะว่ากลัวไปหมด เราก็คิดอยู่นะคะว่าเราเป็นแบบนี้หรือเปล่ามันถึงทิ้งเราไป เราก็เลยไปอยู่อีกกับอีกกลุ่มนึง ซึ่งช่วงแรกๆเราก็รู้สึกปกตินะคะ ไปเล่นกันกินข้าวด้วยกันมียืมเงินอะไรกันบ้าง ก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เราก็รู้สึกว่าเราเหมือนตัวเกินของกลุ่มเคยกินแล้วเขาว่าเราเป็นคนเดียวหรือเปล่าที่มีปัญหาในเรื่องนี้ เราก็จะมาเล่าว่าทำไมเราถึงรู้สึกอย่างนั้นนะคะ เวลาเราเดินด้วยกันเมื่อก่อนพวกมันจะเดินหน้ากัน 3 คนแล้วก็มีเรากับเพื่อนอีกคนนึงที่จะเดินด้วยกัน 2 คน แต่ก็เพื่อนคนนั้นเขาก็ได้ย้ายไปโรงเรียนที่ต่างจังหวัดตอนนั้นเราเดินคนเดียวมาโดยตลอดมันไม่ได้สนใจเราเลยว่าเราจะเหงาไหมเราอยากให้เดินด้วยไหมมันก็เดินกันไป 3 คนแล้วก็ทิ้งให้เราเดินตามหลังอยู่คนเดียวยังกับคนใช้ เวลาพวกมันไปซื้อขนม เพราะมันก็ชอบบอกว่าให้รอ แต่พอเวลาเราซื้อพวกมัน 3 คนก็เดินกันไปเลยโดยที่เรากำลังซื้อขนมอยู่ด้วยซ้ำ เวลากินข้าวมันก็ชอบกินเหมือนกันคลื่นเพราะเพื่อนคนไหนอยากกินก๋วยเตี๋ยวคนที่เหลือก็ต้องกินตาม พอเราไปกินข้าวมันก็แบบมองแรงใส่เราอ่ะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ปัญญาอ่อนมาก เวลาทำงานน่ะ มันก็มาขอให้เราช่วย เราก็ช่วย แต่มันกลับไม่สนใจเราเลยว่าเราต้องเหนื่อยขนาดไหน เราอ่ะมีคอมพิวเตอร์ใช่ไหมคะ เพื่อนคนนึงในกลุ่มมันก็มีแถมมีเครื่องปริ้นด้วย แต่ทำไมพวกมันชอบมาฝากที่เราทำงานแล้วเอาไปปริ้น พวกค่าปริ้นที่เราต้องไปกินที่ร้านน่ะเงินก็ไม่จ่าย พอเราถามว่าปริ้นเนี่ยประมาณ 10บาทแกจะจ่ายเราตอนไหนพวกมันก็ชอบพูดว่าแค่ 10 บาทเดี๋ยวค่อยจ่ายทีหลัง10 บาทนั้นบวกพวกแกทั้งหมดก็ 30 กว่าบาทเลยนะ แกจะไม่ให้เราซื้อข้าวซื้อขนมกินหน่อยหรอ วันนั้นเราได้กินแค่ข้าวกับน้ำเปล่า ขนมไม่ได้กินเงินเก็บก็ไม่เหลือ เราเป็นเด็กบ้านนอกรอเงินไปโรงเรียนวันละไม่กี่บาทหรอก 30 กว่าบาทเยอะเกินครึ่งกว่าค่าขนมที่เราไปอีกนะ แล้วล่าสุดอันนี้เป็นงานห้องมันก็ฝากเราทำ แล้วทีนี้พอเราทำเราก็ลืมทำไฟล์งานลืมบันทึกอ่ะค่ะอันนี้ยอมรับว่าเป็นความสะเพร่าส่วนตัว แต่เราก็ทำให้ใหม่ พอจะปริ้นงานที่โรงเรียนเราก็ยืมแฟลชไดร์ฟเพื่อนคนอื่นเพราะเราไม่ได้เอามา เราเอางานไปปริ้นที่โรงเรียนเพราะว่ามันจะถูกกว่า แต่ห้องสมุดมันก็ปิดโรงเรียนเราจะปริ้นงานที่ห้องสมุดนะคะเราก็บอกมันว่าไม่มีใครอยู่ห้องสมุดมันปิดมันก็ถอนหายใจใส่เรา แล้วก็บอกให้เราเป็นวันเสาร์อาทิตย์ เราก็เลยพูดว่าได้เดี๋ยวเอาไปปริ้นให้ เราเพราะว่าเราจะเอา flash drive คืนเพื่อนแต่เราก็ทำ flash drive เราหายไม่รู้มันอยู่ไปไหนเราหาทั่วมันก็ไม่เจอเราก็เลยไปบอกมันว่าแกมันหายเดี๋ยวเราส่งภาพไปให้เพื่อนคนที่มีคอมกับเครื่องปริ้นน่ะปริ้นให้หน่อย มันก็บอกว่าไม่ต้องไปซื้อ flash drive flash drive อ่ะมันก็ไม่ใช่ถูกๆนะแล้วมันก็สั่งให้เราไปซื้อแล้วที่นี่เจอ flash driveมันตกอยู่หลังตู้เราก็สงสัยว่าไม่ตกได้ยังไง เราก็เซฟงานพร้อมจะไปที่ร้านค้าแล้วเราอ่ะก็ไปบอกพ่อให้พ่อพาไปส่งเพราะว่าบ้านเรากับร้านที่รับปริ้นงานอ่ะมันไกล เพราะว่าพ่อเราไม่ไว้วางใจให้เราขับมอเตอร์ไซค์ เราก็เลยไปไหนเองไม่ได้ถ้าไม่มีพ่อ ที่นี้พอเราไปมันเป็นช่วงเย็นๆร้านมันปิด เพราะตอนนี้มันเป็นช่วงวันศุกร์ เราก็แบบเออวันเสาร์ก็ได้พอเราไปวันเสาร์เนี่ยพ่อเราเขาว่างแค่ช่วงเช้า เขาก็พาเราไปแต่ร้านมันยังไม่เปิด ไปรออยู่ตรงนั้นตั้ง 1 ชั่วโมงกว่าๆแล้วพ่อก็เร่งเราแต่ร้านมันยังไม่เปิดอ่ะให้ทำยังไง ที่นี้เราก็บอกพ่อว่าเออพ่อกลับก็ได้ละครรักกลับมาบ้านพ่อเราก็ออกไปทำธุระ เพื่อนมันก็โทรมาติดงานเราก็บอกตามความจริงไปว่าเราไปตอนเช้าแล้วร้านไม่เปิด มันก็แบบด่าเราเราผิดหรอที่ร้านมันไม่เปิดอ่ะ แล้วพอวันอาทิตย์ เราก็ขอพ่อให้พ่อพาไปร้านนี้ค้างแต่ทีนี้พ่อเขาก็ดูเราบอกว่าไปทำไมตั้งหลายวัน แล้วพ่อเขาก็ไม่พาเราไป เราก็แบบได้หรอ แล้วทีนี้พอช่วงเย็นมันก็โทรมาถามเราว่างานได้ยัง เราก็บอกว่าไม่ได้ มันก็แบบด่าเราครั้งนี้มันด่าเจ็บมาก เราก็แบบขอโทษขอโทษ แต่เราจะพยายามทำให้พรุ่งนี้มีงาน มันก็แบบพูดว่าแกพูดอย่างนี้มาหลายครั้งแล้วเด้อแต่งานมันยังไม่ได้ แล้วแกได้มาเห็นเราไหมเธอไม่รู้หรอว่าเราลำบากขนาดไหนอ่ะต้องออกจากบ้านทุกวันมันรอร้านเปิด ทั้งที่เราจะได้อยู่บ้านพักผ่อนทพทำงาน กลับจะต้องมากังวลเรื่องงานของแกทั่งที่ครูเขาเป็นคนใช้แก เรียนแล้วก็ร้องไห้ไม่รู้ทำไม แล้วก็มีอีกเรื่องนึง มีเพื่อนที่เขาเป็นกระเทยอ่ะเขาอยากขายของออนไลน์ แล้วทีนี้เขาก็มาบ่นว่าอยากขายของแต่ไม่มีทุน เพราะว่าเขาเอาทุนของเขาไปซื้อขาตั้งไลฟ์สดของแถมให้ลูกค้าแต่ไม่มีเงินซื้อของที่ต้องเอาไปขาย แล้วมันก็เอามาบ่นเรารู้เลยทันทีว่ามันอยากให้เราออกต้นทุนให้เราก็เลยบอกมันว่าได้เดี๋ยวเราช่วยออก เรารู้เลยว่าที่มันบ่นแล้วพูดแบบนั้นมันอยากให้เราช่วย เราช่วยมันออกไป 400 อันนี้เป็นเงินเก็บของเรา400 เนี่ยมันก็อาจจะไม่ได้มากนะแต่มันหมดกระปุกแล้วจริงๆเว้ย แล้วมันก็ขอบคุณแล้วมันบอกว่าถ้ามันขายของได้มันจะเอาเงินมันคืนเรา จนถึงทุกวันนี้เรายังไม่ได้เงินคืนเลย น่าแปลกใจ การที่เอาทุนไปซื้อของที่ไม่ใช่ของที่ไว้ใช้ค้าขายมันได้หรอ แล้วเพื่อนคนที่เป็นกระเทยเหมือนทุกคนต้องสนใจนางนางคือจุดศูนย์กลางของกลุ่มอะไรอย่างนี้ ใช่นังเรียนเก่ง เป็นที่รักของคุณครู เป็นนางรำ แต่อย่าลืมนะเว้ยว่ากูก็ยังเป็นเพื่อนอยู่ในกลุ่มสนใจกูบ้าง เวลาพวกนางจะไปไหนก็จะชวนกันไปก่อน แล้วมันก็ค่อยบอกว่าแล้วจะชวนเราไหม ถ้ามันมีคนตอบว่าก็ชวนดิ มันก็จะทักแชทส่วนตัวมาหาเราว่าจะไปอะไรอย่างนี้ไหมทั้งที่มันลืมไปแล้วหรอว่าเราก็อยู่ในกลุ่มนั้นน่ะ แต่ถ้ามีคนพิมพ์ว่าไม่ต้องชวนหรอก พวกนางก็จะไปเที่ยวกัน 3 คนแล้วก็ลืมเรา น่าแปลกใจนะเพื่อนคนแรกที่เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งนานก็ทิ้งเพื่อนกลุ่มใหม่ก็ชอบทำเราเป็นอากาศธาตุเป็นคนใช้เตรียมตัวกันของกลุ่ม หรือเรามันจะไม่มีดวงเรื่องเพื่อนจริงๆ เวลาที่เกิดเรื่องอะไรแบบนี้ขึ้นมานั่งร้องไห้ทั้งคืนนอนไม่หลับรู้สึกเครียด เมื่อรู้สึกตัวเองอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอดอ่ะ ทุกวันนี้พ่อแม่ก็จะบอกว่าอยู่ทำไมแต่ในห้องออกมาข้างนอกบ้าง แต่พ่อไปข้างนอกมันก็รู้สึกอยากอยู่คนเดียวออกมาก็โดนพ่อแม่ด่าเพื่อนก็ลืม มีตัวตนแค่ตอนใช้งาน เราคิดไปเองหรือเปล่า
รู้สึกว่าเป็นส่วนเกินของเพื่อน
เพิ่งมาเขียนกระทู้นี้เป็นครั้งแรก เราแค่อยากหาที่ระบาย ไม่ต้องให้คำปรึกษาหรือคำแนะนำอะไรเราก็ได้ เราแค่มาขอระบายก็พอเพราะมันอึดอัดมาก
อันนี้เป็นเรื่องจริงไม่ได้เฟคนะคะ ทุกอย่างที่เห็นในนี้เป็นเรื่องจริงหมดเป็นความรู้สึกของเราจริงๆมันอึดอัดมาก คือ เรามีเพื่อนในกลุ่ม5 คนรวมเรานะคะ เรารู้สึกว่าเราเหมือนเป็นส่วนเกินมาโดยตลอด ไม่ก็เป็นขี้ข้าประจำกลุ่ม เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะคะ เอาเป็นว่าเพื่อนในกลุ่มก็จะมีเรามีเพื่อนผู้หญิงอีก 2 คนซึ่งหนึ่งในนั้นสวยมากเป็นคนสวยเลยล่ะค่ะเราก็มีเพื่อนผู้ชายที่เป็นผู้ชายแมนๆ 1 คนแล้วก็เป็นกระเทย 1 ค่ะเหตุการณ์มันเกิดขึ้นตอนที่เราเข้าม 1 ตอนนั้นเรามีเพื่อนสนิทที่สนิทกันมาจากโรงเรียนเก่า ก็ไม่รู้ทำไมนะคะ เราก็ถูกทิ้ง มันไปสนิทกับกลุ่มอื่น ไม่มาสนใจใยดีเราเวลาทำงานมันก็จะตรงไปหากลุ่มนั้นด้วยลืมไปว่าเพื่อนที่นั่งโต๊ะข้างๆก็ยังไม่มีใครทำงานด้วย มันก็เริ่มตีตัวออกห่างเราไปเรื่อยๆแล้วก็เป็นเด็กเงียบๆเราไม่ค่อยกล้าคุยกับใครเป็นเด็กที่แบบไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองอ่ะค่ะไม่ค่อยแบบให้คำแนะนำหรือคำปรึกษาเพราะว่ากลัวไปหมด เราก็คิดอยู่นะคะว่าเราเป็นแบบนี้หรือเปล่ามันถึงทิ้งเราไป เราก็เลยไปอยู่อีกกับอีกกลุ่มนึง ซึ่งช่วงแรกๆเราก็รู้สึกปกตินะคะ ไปเล่นกันกินข้าวด้วยกันมียืมเงินอะไรกันบ้าง ก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เราก็รู้สึกว่าเราเหมือนตัวเกินของกลุ่มเคยกินแล้วเขาว่าเราเป็นคนเดียวหรือเปล่าที่มีปัญหาในเรื่องนี้ เราก็จะมาเล่าว่าทำไมเราถึงรู้สึกอย่างนั้นนะคะ เวลาเราเดินด้วยกันเมื่อก่อนพวกมันจะเดินหน้ากัน 3 คนแล้วก็มีเรากับเพื่อนอีกคนนึงที่จะเดินด้วยกัน 2 คน แต่ก็เพื่อนคนนั้นเขาก็ได้ย้ายไปโรงเรียนที่ต่างจังหวัดตอนนั้นเราเดินคนเดียวมาโดยตลอดมันไม่ได้สนใจเราเลยว่าเราจะเหงาไหมเราอยากให้เดินด้วยไหมมันก็เดินกันไป 3 คนแล้วก็ทิ้งให้เราเดินตามหลังอยู่คนเดียวยังกับคนใช้ เวลาพวกมันไปซื้อขนม เพราะมันก็ชอบบอกว่าให้รอ แต่พอเวลาเราซื้อพวกมัน 3 คนก็เดินกันไปเลยโดยที่เรากำลังซื้อขนมอยู่ด้วยซ้ำ เวลากินข้าวมันก็ชอบกินเหมือนกันคลื่นเพราะเพื่อนคนไหนอยากกินก๋วยเตี๋ยวคนที่เหลือก็ต้องกินตาม พอเราไปกินข้าวมันก็แบบมองแรงใส่เราอ่ะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ปัญญาอ่อนมาก เวลาทำงานน่ะ มันก็มาขอให้เราช่วย เราก็ช่วย แต่มันกลับไม่สนใจเราเลยว่าเราต้องเหนื่อยขนาดไหน เราอ่ะมีคอมพิวเตอร์ใช่ไหมคะ เพื่อนคนนึงในกลุ่มมันก็มีแถมมีเครื่องปริ้นด้วย แต่ทำไมพวกมันชอบมาฝากที่เราทำงานแล้วเอาไปปริ้น พวกค่าปริ้นที่เราต้องไปกินที่ร้านน่ะเงินก็ไม่จ่าย พอเราถามว่าปริ้นเนี่ยประมาณ 10บาทแกจะจ่ายเราตอนไหนพวกมันก็ชอบพูดว่าแค่ 10 บาทเดี๋ยวค่อยจ่ายทีหลัง10 บาทนั้นบวกพวกแกทั้งหมดก็ 30 กว่าบาทเลยนะ แกจะไม่ให้เราซื้อข้าวซื้อขนมกินหน่อยหรอ วันนั้นเราได้กินแค่ข้าวกับน้ำเปล่า ขนมไม่ได้กินเงินเก็บก็ไม่เหลือ เราเป็นเด็กบ้านนอกรอเงินไปโรงเรียนวันละไม่กี่บาทหรอก 30 กว่าบาทเยอะเกินครึ่งกว่าค่าขนมที่เราไปอีกนะ แล้วล่าสุดอันนี้เป็นงานห้องมันก็ฝากเราทำ แล้วทีนี้พอเราทำเราก็ลืมทำไฟล์งานลืมบันทึกอ่ะค่ะอันนี้ยอมรับว่าเป็นความสะเพร่าส่วนตัว แต่เราก็ทำให้ใหม่ พอจะปริ้นงานที่โรงเรียนเราก็ยืมแฟลชไดร์ฟเพื่อนคนอื่นเพราะเราไม่ได้เอามา เราเอางานไปปริ้นที่โรงเรียนเพราะว่ามันจะถูกกว่า แต่ห้องสมุดมันก็ปิดโรงเรียนเราจะปริ้นงานที่ห้องสมุดนะคะเราก็บอกมันว่าไม่มีใครอยู่ห้องสมุดมันปิดมันก็ถอนหายใจใส่เรา แล้วก็บอกให้เราเป็นวันเสาร์อาทิตย์ เราก็เลยพูดว่าได้เดี๋ยวเอาไปปริ้นให้ เราเพราะว่าเราจะเอา flash drive คืนเพื่อนแต่เราก็ทำ flash drive เราหายไม่รู้มันอยู่ไปไหนเราหาทั่วมันก็ไม่เจอเราก็เลยไปบอกมันว่าแกมันหายเดี๋ยวเราส่งภาพไปให้เพื่อนคนที่มีคอมกับเครื่องปริ้นน่ะปริ้นให้หน่อย มันก็บอกว่าไม่ต้องไปซื้อ flash drive flash drive อ่ะมันก็ไม่ใช่ถูกๆนะแล้วมันก็สั่งให้เราไปซื้อแล้วที่นี่เจอ flash driveมันตกอยู่หลังตู้เราก็สงสัยว่าไม่ตกได้ยังไง เราก็เซฟงานพร้อมจะไปที่ร้านค้าแล้วเราอ่ะก็ไปบอกพ่อให้พ่อพาไปส่งเพราะว่าบ้านเรากับร้านที่รับปริ้นงานอ่ะมันไกล เพราะว่าพ่อเราไม่ไว้วางใจให้เราขับมอเตอร์ไซค์ เราก็เลยไปไหนเองไม่ได้ถ้าไม่มีพ่อ ที่นี้พอเราไปมันเป็นช่วงเย็นๆร้านมันปิด เพราะตอนนี้มันเป็นช่วงวันศุกร์ เราก็แบบเออวันเสาร์ก็ได้พอเราไปวันเสาร์เนี่ยพ่อเราเขาว่างแค่ช่วงเช้า เขาก็พาเราไปแต่ร้านมันยังไม่เปิด ไปรออยู่ตรงนั้นตั้ง 1 ชั่วโมงกว่าๆแล้วพ่อก็เร่งเราแต่ร้านมันยังไม่เปิดอ่ะให้ทำยังไง ที่นี้เราก็บอกพ่อว่าเออพ่อกลับก็ได้ละครรักกลับมาบ้านพ่อเราก็ออกไปทำธุระ เพื่อนมันก็โทรมาติดงานเราก็บอกตามความจริงไปว่าเราไปตอนเช้าแล้วร้านไม่เปิด มันก็แบบด่าเราเราผิดหรอที่ร้านมันไม่เปิดอ่ะ แล้วพอวันอาทิตย์ เราก็ขอพ่อให้พ่อพาไปร้านนี้ค้างแต่ทีนี้พ่อเขาก็ดูเราบอกว่าไปทำไมตั้งหลายวัน แล้วพ่อเขาก็ไม่พาเราไป เราก็แบบได้หรอ แล้วทีนี้พอช่วงเย็นมันก็โทรมาถามเราว่างานได้ยัง เราก็บอกว่าไม่ได้ มันก็แบบด่าเราครั้งนี้มันด่าเจ็บมาก เราก็แบบขอโทษขอโทษ แต่เราจะพยายามทำให้พรุ่งนี้มีงาน มันก็แบบพูดว่าแกพูดอย่างนี้มาหลายครั้งแล้วเด้อแต่งานมันยังไม่ได้ แล้วแกได้มาเห็นเราไหมเธอไม่รู้หรอว่าเราลำบากขนาดไหนอ่ะต้องออกจากบ้านทุกวันมันรอร้านเปิด ทั้งที่เราจะได้อยู่บ้านพักผ่อนทพทำงาน กลับจะต้องมากังวลเรื่องงานของแกทั่งที่ครูเขาเป็นคนใช้แก เรียนแล้วก็ร้องไห้ไม่รู้ทำไม แล้วก็มีอีกเรื่องนึง มีเพื่อนที่เขาเป็นกระเทยอ่ะเขาอยากขายของออนไลน์ แล้วทีนี้เขาก็มาบ่นว่าอยากขายของแต่ไม่มีทุน เพราะว่าเขาเอาทุนของเขาไปซื้อขาตั้งไลฟ์สดของแถมให้ลูกค้าแต่ไม่มีเงินซื้อของที่ต้องเอาไปขาย แล้วมันก็เอามาบ่นเรารู้เลยทันทีว่ามันอยากให้เราออกต้นทุนให้เราก็เลยบอกมันว่าได้เดี๋ยวเราช่วยออก เรารู้เลยว่าที่มันบ่นแล้วพูดแบบนั้นมันอยากให้เราช่วย เราช่วยมันออกไป 400 อันนี้เป็นเงินเก็บของเรา400 เนี่ยมันก็อาจจะไม่ได้มากนะแต่มันหมดกระปุกแล้วจริงๆเว้ย แล้วมันก็ขอบคุณแล้วมันบอกว่าถ้ามันขายของได้มันจะเอาเงินมันคืนเรา จนถึงทุกวันนี้เรายังไม่ได้เงินคืนเลย น่าแปลกใจ การที่เอาทุนไปซื้อของที่ไม่ใช่ของที่ไว้ใช้ค้าขายมันได้หรอ แล้วเพื่อนคนที่เป็นกระเทยเหมือนทุกคนต้องสนใจนางนางคือจุดศูนย์กลางของกลุ่มอะไรอย่างนี้ ใช่นังเรียนเก่ง เป็นที่รักของคุณครู เป็นนางรำ แต่อย่าลืมนะเว้ยว่ากูก็ยังเป็นเพื่อนอยู่ในกลุ่มสนใจกูบ้าง เวลาพวกนางจะไปไหนก็จะชวนกันไปก่อน แล้วมันก็ค่อยบอกว่าแล้วจะชวนเราไหม ถ้ามันมีคนตอบว่าก็ชวนดิ มันก็จะทักแชทส่วนตัวมาหาเราว่าจะไปอะไรอย่างนี้ไหมทั้งที่มันลืมไปแล้วหรอว่าเราก็อยู่ในกลุ่มนั้นน่ะ แต่ถ้ามีคนพิมพ์ว่าไม่ต้องชวนหรอก พวกนางก็จะไปเที่ยวกัน 3 คนแล้วก็ลืมเรา น่าแปลกใจนะเพื่อนคนแรกที่เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งนานก็ทิ้งเพื่อนกลุ่มใหม่ก็ชอบทำเราเป็นอากาศธาตุเป็นคนใช้เตรียมตัวกันของกลุ่ม หรือเรามันจะไม่มีดวงเรื่องเพื่อนจริงๆ เวลาที่เกิดเรื่องอะไรแบบนี้ขึ้นมานั่งร้องไห้ทั้งคืนนอนไม่หลับรู้สึกเครียด เมื่อรู้สึกตัวเองอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอดอ่ะ ทุกวันนี้พ่อแม่ก็จะบอกว่าอยู่ทำไมแต่ในห้องออกมาข้างนอกบ้าง แต่พ่อไปข้างนอกมันก็รู้สึกอยากอยู่คนเดียวออกมาก็โดนพ่อแม่ด่าเพื่อนก็ลืม มีตัวตนแค่ตอนใช้งาน เราคิดไปเองหรือเปล่า