แก้ปัญหานี้ยังไงกัน

เคยมีหลายคนบอกว่า ไอดอลสามารถฮีลเราได้  การดูเรื่องตลก  ดูหนัง อ่านหนังสือเบี่ยงเบนความเศร้าได้  ดูพี่เอกช่วยได้ ฟังธรรมมะช่วยให้ใจสงบ    มันจริงมากมากสุดของเราคือ2นาที  เราก็กลับมาคิดเรื่องที่เราไม่โอเค หลุดโฟกัสไปกับสิ่งที่เราคิดว่าช่วยฮีลเราได้    หูฟังนะแต่สมองคิดเรื่องอื่น  ตาอ่านตัวหนังสือนะแต่หัวคิดเรื่องอื่น  เป็นแบบนี้มานานมาก ตั้งแต่ม.2 จนตอนนี้ ม.6 เป็นหนักมากกว่าเดิม   ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยแต่หยุดคิดไม่ได้เลย เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็เอามายำกับเรื่องใหม่ คอมโบเลย อัดกันเข้าไป  จะพูดให้คนอื่นฟังยากมากเพราะมันพูดยากมันพูดไม่หมด และมันทำให้เกิดความเข้าใจผิดก็เลยไม่อยากอธิบายมัน ความรู้สึกเรามันพูดไม่หมดจริงๆนะบางอย่างไม่รู้ว่าจะพูดไงอะ  หาคำไม่เจอ ทีนี้ไอ้หาคำไม่เจอนี่แหละทำให้พอพูดไปแล้วคนอื่นจะเข้าใจอีกแบบนึง       คือเราจะบอกว่าเราจัดการความรู้สึกไม่เป็นเลย จัดการความคิดไม่ได้เลย เราได้แต่ปล่อยผ่านไปใช่มันดีขึ้นแต่พอเจออีกครั้งมันไม่ได้หายไปเลยเราสะสมมันไว้ เคยคิดว่ามันจะระเบิดตอนไหนน๊า  ปรากฏว่าเราไม่กล้าระเบิดมันเลย เพราะอะไร "ก็แค่ไม่กล้า"  
   ความคิดของเราจะเป็นแบบนี้  คิดครั้งแรกโทษคนอื่น  คิดครั้งที่สองโทษตัวเอง คิดครั้งที่สามเราผิดจริงหรอ  คิดครั้งที่ต่อๆไปเริ่มลังเลว่ากูผิดขนาดนั้นหรอก็ผิดหนิ   คิดครั้งสุดท้ายคือคิดว่าเราก็มีเหตุผลของเรา เขาก็มีเหตุผลของเขา    ซึ่งไม่ใช่ครั้งสุดท้ายแต่มันคิดวนลูปเป็นวัฏจักรเลยอะ  ไม่เคยจบสิ้นเลย  
    อยากฟังเรื่องที่คล้ายกันค่ะแล้วแก้ปัญหานี้ได้กันมั้ยคะ