เพิ่งรับปริญญาไปเมื่อปลายปีที่แล้วครับ ช่วงก่อนหน้าก็ไม่ได้หางานทั้งๆที่เตรียมเอกสารครบพร้อมยื่นแต่เพราะสถานการณ์เชื้อที่กำลังระบาดอยู่ที่บ้านเลยขอให้ช่วยทำกิจการที่เพิ่งเปิดของที่บ้านก่อน(เค้าอ้างว่าช่วงที่ระบาดใหม่ๆงานหายาก)
เราจบสายศิลป์มาก็อยากทำงานด้านคอนเทนต์ อยากใช้ความรู้ที่ตัวเองเรียนมาตลอด4ปี จนถึงตอนนี้เครียดมากๆครับไม่กล้าทิ้งที่บ้าน เพราะหลังจากที่เข้ามาทำปัญหาหลังร้านเละเทะมากผมไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับค้าขายเลยต้องมากัดฟันจำใจหาเรียนเอา + ถ้าออกไปทำข้างนอกแม่ก็เหมือนจะต้องทำคนเดียวตั้งแต่คุมเด็กคุมร้านยันบัญชี + พี่ๆก็ได้งานทำที่มั่งคงใหญ่โตจนคิดว่าไม่น่าจะลาออกมาเริ่มต้นใหม่แล้ว ยิ่งหลังๆเขามาบอกว่าร้านที่เปิดนี้ตั้งใจยกให้ผมทำต่อ ให้เปลี่ยนจากร้านข้างทางเป็นแบรนด์ให้ได้ ผมยิ่งมืดแปดสิบแปดด้านครับ บอกได้เลยว่าที่ทำได้อยู่ทุกวันนี้คือสงสารแม่ที่แก่แล้ว
อยากสงสารตัวเองเหมือนกันในเรื่องความฝันตลอด 5-6 ปี แต่ก็คิดว่าจะเห็นแก่ตัวไปไหม ถ้าออกไปแม่จะทำยังไง รายได้ขายของช่วงนี้ก็ซบเซา ที่บ้านก็จะผิดหวัง
เคยลองตัดสินใจบอกความจริงแล้วแต่เงียบมาก แม่ไม่ว่าอะไรบอกแค่ว่าให้สู้ๆแม่แก่แล้ว แต่พ่อคือใช้อารมณ์เต็มร้อยหาว่าผมมีปม งงนะ
กดดันมากครับเหมือนแบกความหวังของที่บ้านโดยไม่ได้ร้องขอ ตอนนี้เลยเป็นคนซึมๆจะร้องไห้ก็ร้องไห้ไม่ออก เจอคนข้างนอกก็เฮฮาเพื่อเข้าสังคมเฉยๆพอกลับมาบ้านก็หมกตัวในห้องถามแต่คำถามเดิมวนไปมาว่าทำไมต้องเป็นเราด้วย
ร่ายมายาวแล้วเลยอยากถามว่าถ้าเป็นพี่ๆได้โอกาสต่อยอดร้านที่บ้าน แม้ตอนนี้จะรายได้น้อยแต่ก็จะเยอะขึ้นตามตลาดและความตั้งใจของเรา กับงานที่เราอยากทำแต่ต้องทิ้งที่บ้านไป จะเลือกอย่างไหนครับ
ปล.เคยคิดอยากทำทั้ง2ควบไปเลยแต่ไม่น่ารอดแน่เลยครับสำหรับคนไม่มีประสปการณ์และเงินทุนน้อย
ถ้าคุณถูกคาดหวังให้สานต่อธุรกิจครอบครัวแต่ต้องทิ้งความฝันจะเลือกไหมครับ??
เราจบสายศิลป์มาก็อยากทำงานด้านคอนเทนต์ อยากใช้ความรู้ที่ตัวเองเรียนมาตลอด4ปี จนถึงตอนนี้เครียดมากๆครับไม่กล้าทิ้งที่บ้าน เพราะหลังจากที่เข้ามาทำปัญหาหลังร้านเละเทะมากผมไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับค้าขายเลยต้องมากัดฟันจำใจหาเรียนเอา + ถ้าออกไปทำข้างนอกแม่ก็เหมือนจะต้องทำคนเดียวตั้งแต่คุมเด็กคุมร้านยันบัญชี + พี่ๆก็ได้งานทำที่มั่งคงใหญ่โตจนคิดว่าไม่น่าจะลาออกมาเริ่มต้นใหม่แล้ว ยิ่งหลังๆเขามาบอกว่าร้านที่เปิดนี้ตั้งใจยกให้ผมทำต่อ ให้เปลี่ยนจากร้านข้างทางเป็นแบรนด์ให้ได้ ผมยิ่งมืดแปดสิบแปดด้านครับ บอกได้เลยว่าที่ทำได้อยู่ทุกวันนี้คือสงสารแม่ที่แก่แล้ว
อยากสงสารตัวเองเหมือนกันในเรื่องความฝันตลอด 5-6 ปี แต่ก็คิดว่าจะเห็นแก่ตัวไปไหม ถ้าออกไปแม่จะทำยังไง รายได้ขายของช่วงนี้ก็ซบเซา ที่บ้านก็จะผิดหวัง
เคยลองตัดสินใจบอกความจริงแล้วแต่เงียบมาก แม่ไม่ว่าอะไรบอกแค่ว่าให้สู้ๆแม่แก่แล้ว แต่พ่อคือใช้อารมณ์เต็มร้อยหาว่าผมมีปม งงนะ
กดดันมากครับเหมือนแบกความหวังของที่บ้านโดยไม่ได้ร้องขอ ตอนนี้เลยเป็นคนซึมๆจะร้องไห้ก็ร้องไห้ไม่ออก เจอคนข้างนอกก็เฮฮาเพื่อเข้าสังคมเฉยๆพอกลับมาบ้านก็หมกตัวในห้องถามแต่คำถามเดิมวนไปมาว่าทำไมต้องเป็นเราด้วย
ร่ายมายาวแล้วเลยอยากถามว่าถ้าเป็นพี่ๆได้โอกาสต่อยอดร้านที่บ้าน แม้ตอนนี้จะรายได้น้อยแต่ก็จะเยอะขึ้นตามตลาดและความตั้งใจของเรา กับงานที่เราอยากทำแต่ต้องทิ้งที่บ้านไป จะเลือกอย่างไหนครับ
ปล.เคยคิดอยากทำทั้ง2ควบไปเลยแต่ไม่น่ารอดแน่เลยครับสำหรับคนไม่มีประสปการณ์และเงินทุนน้อย