สวัสดีทุกคน วันนี้เราจะมีเรื่องมาเล่าให้ฟัง เราเคยเกิดอุบัติเหตุซึ่งเป็นอุบัติเหตุที่เรารู้สึกว่ามันร้ายแรงที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้
วันนั้นเราขับรถจักรยานยนต์เพื่อไปเที่ยวคอนเสิร์ตกับเพื่อนตามปกติ ซึ่งคอนเสิร์ตเนี้ยมันมีหลายวันมากและวันนี้เป็นวันที่ 2 แต่พอจะใกล้ถึงลานจอดรถ จังหวะที่เรากำลังเลี้ยวรถเข้าไปเพื่อที่จะจอดรถ รถเราเกิดเสียหลักเพราะตอนนั้นรถเราขับอยู่ตรงพื้นดินละคือเราจะขึ้นไปบนถนนแต่คือขึ้นไม่ได้ล้อมันเลยปัดตอนนั้นภาพที่เราจำได้คือภาพก่อนที่รถจะล้มละภาพก็ตัดมาอีกทีตอนที่เรารู้สึกว่าหน้าเราครูดไปกับถนนที่เป็นพื้นคอนกรีต แล้วภาพต่อมาที่เราจำได้คือเรานั่งอยู่บนพื้นถนนแล้วเรารู้สึกแสบไปทั้งหน้า แต่ส่วนที่รู้สึกเจ็บที่สุดคือหลังใบหู
ตอนนั้นเรารีบควานหาโทรศัพท์ละยกมือขึ้นมาดู เลือดเราเต็มโทรศัพท์ไปหมดตอนนั้นเหมือนเราช็อคอยู่ ละมีคนมาดูเราเขาถามเราว่าเจ็บตรงไหนบ้าง เรียกรถพยาบาลมั้ย เราทำได้แค่พยักหน้าเพราะตอนนั้นเราช็อคอยู่ สักพักเราได้ยินเสียงรถพยาบาล เขาพาไปโรงพยาบาลไรไม่รู้จำชื่อไม่ได้ละ พอถึงโรงพยาบาลบุรุษพยาบาลรีบเข็นเราเข้าห้องฉุกเฉิน บอกเลยว่าตอนเขาทำแผลนั้นเจ็บมากเพราะเหมือนเขาต้องขูดเอาดินออก สักพักหลังจากทำแผลเสร็จ เขาก็ให้เรากลับบ้านรับยาเสร็จอะไรเสร็จก็มีเพื่อนมารับ
เราพักฟื้นอยู่ประมาณ 2 อาทิตย์แผลเริ่มหาย เราจำได้เลยว่าช่วงนั้นเราแทบไม่อยากส่องกระจกเลย เพราะมันบวมไปทั้งหน้า เส้นเลือดในตาแตก ใบหูเกือบฉีกแล้วเป็นแผลเกือบทั่วทั้งหน้า จนตอนนี้แผลก็คือหายหมดแล้วยกเว้นหลังใบหูที่เป็นหนักสุดแล้วบนหน้าก็ยังมีรอยแผลเป็นอยู่
อุบัติเหตุครั้งนั้นมันทำให้เรารู้สึกเราไม่ได้อยู่ไกลความตายเลย เรารู้สึกว่ามันอยู่ใกล้เรามาก ถ้าวันนั้นเราเอาหัวลงผิดท่า เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราจะยืนอยู่ตรงนี้รึป่าว อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้เรารู้เลยว่าถ้าเราอยากทำไรก็ให้รีบทำ เพราะไม่รู้ว่าจะยังมีวันพรุ่งนี้สำหรับเรารึป่าว ให้รีบทำก่อนที่มันจะสายไป...
ประสบการณ์เกิดอุบัติเหตุครั้งแรกในชีวิต
วันนั้นเราขับรถจักรยานยนต์เพื่อไปเที่ยวคอนเสิร์ตกับเพื่อนตามปกติ ซึ่งคอนเสิร์ตเนี้ยมันมีหลายวันมากและวันนี้เป็นวันที่ 2 แต่พอจะใกล้ถึงลานจอดรถ จังหวะที่เรากำลังเลี้ยวรถเข้าไปเพื่อที่จะจอดรถ รถเราเกิดเสียหลักเพราะตอนนั้นรถเราขับอยู่ตรงพื้นดินละคือเราจะขึ้นไปบนถนนแต่คือขึ้นไม่ได้ล้อมันเลยปัดตอนนั้นภาพที่เราจำได้คือภาพก่อนที่รถจะล้มละภาพก็ตัดมาอีกทีตอนที่เรารู้สึกว่าหน้าเราครูดไปกับถนนที่เป็นพื้นคอนกรีต แล้วภาพต่อมาที่เราจำได้คือเรานั่งอยู่บนพื้นถนนแล้วเรารู้สึกแสบไปทั้งหน้า แต่ส่วนที่รู้สึกเจ็บที่สุดคือหลังใบหู
ตอนนั้นเรารีบควานหาโทรศัพท์ละยกมือขึ้นมาดู เลือดเราเต็มโทรศัพท์ไปหมดตอนนั้นเหมือนเราช็อคอยู่ ละมีคนมาดูเราเขาถามเราว่าเจ็บตรงไหนบ้าง เรียกรถพยาบาลมั้ย เราทำได้แค่พยักหน้าเพราะตอนนั้นเราช็อคอยู่ สักพักเราได้ยินเสียงรถพยาบาล เขาพาไปโรงพยาบาลไรไม่รู้จำชื่อไม่ได้ละ พอถึงโรงพยาบาลบุรุษพยาบาลรีบเข็นเราเข้าห้องฉุกเฉิน บอกเลยว่าตอนเขาทำแผลนั้นเจ็บมากเพราะเหมือนเขาต้องขูดเอาดินออก สักพักหลังจากทำแผลเสร็จ เขาก็ให้เรากลับบ้านรับยาเสร็จอะไรเสร็จก็มีเพื่อนมารับ
เราพักฟื้นอยู่ประมาณ 2 อาทิตย์แผลเริ่มหาย เราจำได้เลยว่าช่วงนั้นเราแทบไม่อยากส่องกระจกเลย เพราะมันบวมไปทั้งหน้า เส้นเลือดในตาแตก ใบหูเกือบฉีกแล้วเป็นแผลเกือบทั่วทั้งหน้า จนตอนนี้แผลก็คือหายหมดแล้วยกเว้นหลังใบหูที่เป็นหนักสุดแล้วบนหน้าก็ยังมีรอยแผลเป็นอยู่
อุบัติเหตุครั้งนั้นมันทำให้เรารู้สึกเราไม่ได้อยู่ไกลความตายเลย เรารู้สึกว่ามันอยู่ใกล้เรามาก ถ้าวันนั้นเราเอาหัวลงผิดท่า เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราจะยืนอยู่ตรงนี้รึป่าว อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้เรารู้เลยว่าถ้าเราอยากทำไรก็ให้รีบทำ เพราะไม่รู้ว่าจะยังมีวันพรุ่งนี้สำหรับเรารึป่าว ให้รีบทำก่อนที่มันจะสายไป...