มีอะไรกับคนคุย สุดท้ายไม่สมหวังกัน รู้สึกแย่ครับ

เรื่องราวมันมีอยู่ว่า ผมคุยกับคนๆนึงมาได้ระยะนึง ความรู้สึกดีมากๆ แต่ไม่ได้อยู่ใกล้กัน มีเวลาหนึ่งเขามาทำธุระแถวที่ผมทำงาน (อายุผมกับเขาห่างกัน 5-6 ปี สำหรับผมมันไม่ใช่ปัญหา แต่เรื่องช่วงอายุมากกว่าที่กังวล เพราะเขาเรียนอยู่ ส่วนผมทำงาน อะไรๆต่างๆกลัวมันต่างกัน) พอเขามาผมก็ไปรับเขา ตอนแรกตั้งใจว่าจะแค่มาหากันเฉยๆ ไม่ได้ตั้งใจจะมีอะไรกัน แต่สุดท้ายพอเจอสถานการณ์จริงๆ เผลอตัวไป ผมเป็นครั้งแรกของเขาด้วย ซึ่งตอนนั้นก่อนมีอะไรกัน ผมก็ถามเขาว่าโอเคไหม (ซึ่งผมโตแล้ว ผ่านเรื่องแบบนี้มาบ้าง ถ้าเขาไม่โอเค ผมก็จะไม่ทำ แต่ขอยอมรับตรงๆเลยครับว่าตอนนั้นความตั้งใจในตอนแรกผมจางลง ทำให้สองจิตสองใจในเรื่องนั้น) เขาบอกโอเค หลังจากนั้น เสร็จแล้ว ก็ยังคุยกันเหมือนเดิม ตอนแรกคิดว่าจะดี แต่สุดท้ายมีสถานการณ์บางอย่างพลิกชีวิต สิ่งที่เธอเห็นคือผมละเลย และใส่ใจเธอน้อยลง ซึ่งผมกลับมานั่งคิดทบทวนก็จริง ซึ่งตอนนั้นผมไม่รู้ตัวเลยจริงๆ ผมไม่ได้มีคนอื่นนะครับ มีแค่เขาคนเดียว และเพิ่งมารู้ตัวเมื่อสายไป สรุปเขาขอเลิกคุยกับผม ทุกอย่างมันเป็นเพราะความผิดผมเองครับ

ตอนนี้ในหัวที่ผมคิด ผมรู้สึกผิดและเป็นห่วงเขามากๆ กลัวเขาจะคิดมาก กลัวเขาจะคิดมากเรื่องนั้น กลัวเขาจะเก็บเรื่องนั้นฝังใจครับ สำหรับผมผ่านอะไรมาเยอะพอตัว ผมยังสามารถแยกแยะได้ครับ  ตอนนี้เป็นห่วงเขามากครับ

ปล.ผมไม่ได้หวังฟันแล้วทิ้งนะครับ  และผมก็ไม่ได้หวังให้สถานการณ์มันเป็นแบบนี้เลย ผมรู้สึกแย่จริงๆครับ

ผมควรทำยังไงดีครับ กับความรู้สึกแย่แบบนี้ กับความเป็นห่วงเขา กับความสัมพันธ์แบบนี้

ขอบคุณครับ