สวัสดีเรามีเรื่องอยากปรึกษาและก็ระบาย เริ่มเลยนะ คือพ่อกับแม่เราแยกทางกัน เรามีพี่ชายต่างแม่1คน (ลูกติดพ่อ) ตั้งแต่เราย้ายมาอยู่บ้านยาย
เรากับพี่ชายก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไร แต่ก็มีบ้างไม่บ่อยนักที่พี่ชายจะทักมาชวนไปเที่ยวนู่นนี่ แต่!ทุกครั้งที่เค้าชวนเค้าไม่เคยมาตามนัดซักครั้งแบบนัดว่า
วันนั้นวันนี้จะไปรับนะ ก็ไม่เคยมาทิ้งให้เรารอเก้อ จนเราไม่รอ แล้วก็เห็นเค้าโพสต์รูปสถานที่ๆเค้าชวนเราไปกับญาติข้างเมียเค้า เป็นแบบนี้ 3-4 ครั้งได้พูดตามตรงเราไม่ได้แบบอยากไปขนาดนั้นนะแต่มันมีความรู้สึกที่ว่าเค้าเป็นคนชวนเราเองอ่ะแต่ทำไมถึงเวลาแล้วทำแบบนี้ พูดกันตรงๆได้เลย หรือไม่ต้องชวนเราเลยจะรู้สึกดีกว่านี้ มันเหมือนแบบความรู้สึกเราถูกโยนทิ้งเรี่ยราด อารมณ์ตอนชวนอยากให้ไป แต่พอถึงเวลาไม่อยากให้ไปแล้วงี้หรอ อย่างวันนี้เป็นวันเกิดปีเราเค้าก็ชวนเราอีกว่าจะมารับไปกินข้าว แต่พอถึงเวลาทักมาบอกว่าไปไม่ได้แล้ว เข้าใจว่าอาจจะมีงานหรืออะไร แต่ก็นะความรู้สึกน้อยใจมันห้ามกันไม่ได้ ไม่ใช่แค่พี่ชายเรานะอาเรา ป้าเรา ลุงเรา ก็ทำให้เรารู้สึกแบบนี้ ถ้าไม่มีเหตุการณ์จำเป็นหรือเราต้องมีส่วนในการรับผิดหน้าที่นั้นๆเค้าไม่เคยทักหาเราเลยทั้งๆที่เราส่งไลน์หาเค้าทุกวันเค้าอ่านบ้างไม่อ่านบ้างแต่ไม่มีการตอบกลับใด อย่างเช่นเมื่อต้นปี63 พ่อเกิดอุบัติเหตุรถล้ม ต้องนอนรพ.หลายคืน เราก็ไปเฝ้าแบบทำหน้าที่ตัวเองเต็มที่โดยที่ไม่ต้องให้ใครมาบอก แต่ป้าเราก็โทรมาหาเราพูดประมาณว่า 'เนี่ย!พ่อเจ็บหนูต้องคอยดูพ่อนะ ป้าดีใจนะที่หนูไม่ทิ้งพ่อ พวกป้ารักหนูนะ ดูแลพ่อให้ดีนะ' พูดทำนองนี้จนพ่อเราออกจากรพ.ในระหว่างนั้นเราก็ทักพูดคุยกับทุกวันเค้าก็ตอบทุกวัน แต่หลังจากที่พ่อออกจากรพ.เราก็ทักหาเค้าเหมือนเดิม เค้าไม่ตอบเราแล้ว ไม่อ่านไม่ตอบ ไม่รู้เราคิดมากไปหรือเปล่านะ แต่เหมือนเค้ามาพูดดีปะเหลาะเราเพื่อให้เราดูแลพี่น้องเค้าให้ดี แต่เค้าลืมไปหรือเปล่าว่าพี่น้องของเค้าก็คือพ่อเรา ไม่ต้องพูดดีกับเราหรือปะเหลาะเราๆก็พร้อมดูแลอยู่แล้ว ทุกวันนี้พวกเค้าทำเหมือนเราเป็นคนอื่นเป็นคนนอกครอบครัวเลย ใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้บ้าง 😭
รู้สึกไม่ดีเลย😭
เรากับพี่ชายก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไร แต่ก็มีบ้างไม่บ่อยนักที่พี่ชายจะทักมาชวนไปเที่ยวนู่นนี่ แต่!ทุกครั้งที่เค้าชวนเค้าไม่เคยมาตามนัดซักครั้งแบบนัดว่า
วันนั้นวันนี้จะไปรับนะ ก็ไม่เคยมาทิ้งให้เรารอเก้อ จนเราไม่รอ แล้วก็เห็นเค้าโพสต์รูปสถานที่ๆเค้าชวนเราไปกับญาติข้างเมียเค้า เป็นแบบนี้ 3-4 ครั้งได้พูดตามตรงเราไม่ได้แบบอยากไปขนาดนั้นนะแต่มันมีความรู้สึกที่ว่าเค้าเป็นคนชวนเราเองอ่ะแต่ทำไมถึงเวลาแล้วทำแบบนี้ พูดกันตรงๆได้เลย หรือไม่ต้องชวนเราเลยจะรู้สึกดีกว่านี้ มันเหมือนแบบความรู้สึกเราถูกโยนทิ้งเรี่ยราด อารมณ์ตอนชวนอยากให้ไป แต่พอถึงเวลาไม่อยากให้ไปแล้วงี้หรอ อย่างวันนี้เป็นวันเกิดปีเราเค้าก็ชวนเราอีกว่าจะมารับไปกินข้าว แต่พอถึงเวลาทักมาบอกว่าไปไม่ได้แล้ว เข้าใจว่าอาจจะมีงานหรืออะไร แต่ก็นะความรู้สึกน้อยใจมันห้ามกันไม่ได้ ไม่ใช่แค่พี่ชายเรานะอาเรา ป้าเรา ลุงเรา ก็ทำให้เรารู้สึกแบบนี้ ถ้าไม่มีเหตุการณ์จำเป็นหรือเราต้องมีส่วนในการรับผิดหน้าที่นั้นๆเค้าไม่เคยทักหาเราเลยทั้งๆที่เราส่งไลน์หาเค้าทุกวันเค้าอ่านบ้างไม่อ่านบ้างแต่ไม่มีการตอบกลับใด อย่างเช่นเมื่อต้นปี63 พ่อเกิดอุบัติเหตุรถล้ม ต้องนอนรพ.หลายคืน เราก็ไปเฝ้าแบบทำหน้าที่ตัวเองเต็มที่โดยที่ไม่ต้องให้ใครมาบอก แต่ป้าเราก็โทรมาหาเราพูดประมาณว่า 'เนี่ย!พ่อเจ็บหนูต้องคอยดูพ่อนะ ป้าดีใจนะที่หนูไม่ทิ้งพ่อ พวกป้ารักหนูนะ ดูแลพ่อให้ดีนะ' พูดทำนองนี้จนพ่อเราออกจากรพ.ในระหว่างนั้นเราก็ทักพูดคุยกับทุกวันเค้าก็ตอบทุกวัน แต่หลังจากที่พ่อออกจากรพ.เราก็ทักหาเค้าเหมือนเดิม เค้าไม่ตอบเราแล้ว ไม่อ่านไม่ตอบ ไม่รู้เราคิดมากไปหรือเปล่านะ แต่เหมือนเค้ามาพูดดีปะเหลาะเราเพื่อให้เราดูแลพี่น้องเค้าให้ดี แต่เค้าลืมไปหรือเปล่าว่าพี่น้องของเค้าก็คือพ่อเรา ไม่ต้องพูดดีกับเราหรือปะเหลาะเราๆก็พร้อมดูแลอยู่แล้ว ทุกวันนี้พวกเค้าทำเหมือนเราเป็นคนอื่นเป็นคนนอกครอบครัวเลย ใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้บ้าง 😭