ใครมาทำงาน เรียน ที่อื่น แล้วไม่อยากกลับบ้านเกิด เพราะมีปัญหา บาดหมาง กับครอบครัว ญาติบ้างครับ

ขอระบายหน่อยนะครับ
พี่ๆ ชาวพันทิป รับฟัง และ ให้คำแนะนำด้วยนะครับ
ขอบคุณทุกคนมากๆครับ

ที่บ้านผม อยู่กัน 2 คนกับแม่ครับ
ท่านทำกิจการหอพัก เป็นรายได้หลักของท่าน ผมอยู่กรุงเทพ ผมก็จะทำงาน และ เรียนไปด้วย 
ผมใช้ความขยัน ความพยายาม ของผมล้วนๆ เลี้ยงตัวผมเอง 

เวลากลับบ้านเกิดทีไร  ....
( เรียนที่ กทม ครับ ครบ 1 ปีแล้ว  ) 
ไม่เคยจะสงบสุข หรือ อยู่ด้วยกันแบบครอบครัวอื่นปกติได้สักทีเลย
มักจะมีเรื่องทะเลาะ  เห็นต่าง  ว่าร้าย  นินทา จิกกัด กันตลอด 
บางวัน ผมเหนื่อย ผมท้อ มากๆ 
ท่านก็ไม่เคยเข้าใจผมเลย 
ชอบพูดซ้ำเติม ชอบโทษผมตอลด  ว่าผมสารพัด 
เดี๋ยวนี้... จึงตัดสินใจไม่ต่อล้อต่อเถียงอะไรมากมายครับ

เลือกเงีอบ ต่างคนต่างอยู่ไปเลย  ไม่ต้องข้องแวะอะไรกัน  ผมรู้สึกเสียใจนะ
ทำไมครอบครัวเรา ไม่อบอุ่น ไม่มีความสุขแบบครอบครัวอื่นเลย คนในครอบครัว 
ก็พึ่งไม่ได้เลย
เวลาเห็นครอบครัวอื่น เขาไปเที่ยว มีความสุขกัน ก็ปวดใจ จะร้องไห้ออกมาตลอด .... 

ผมป่วยเป็นโรคเครียด ... 
ผมเลือกที่จะบอกท่านไปตรงๆ  
กัน ( นามสมมติครับ ) จะไปพบแพทย์นะแม่ เพราะกันจะไม่ไหวแล้ว มันเครียดมาก ไม่มีสมาธิ อยู่ปกติไม่ได้เลย

แม่มักจะพูดซ้ำ 
" ทำไมลูกฉัน ไม่ปกติ เหมือนลูกชาวบ้านบ้าง " 
" อย่าสำออย ทำตัวแบบคนอื่นปกติๆ ได้ไหม " 

แล้วผมอยากเป็นไหม ? อยากป่วยไหม ก็ไม่ ... 
ได้ยินแบบนี้ ยิ่งเสียใจ ช้ำใจ ปวดใจ เข้าไปใหญ่ ... 
พอผมพูดไปตรงๆ 
เป็นแม่ คนในครอบครัว ต้องให้กำลังใจลูกสิ 
ทำไมต้องใช้คำพูดซ้ำเติมด้วยล่ะ 
ท่านกลับโกรธ และ ไม่รับฟังเหตุผลอะไรเลย 
 
เวลาขึ้นรถ นั่งรถไปข้างนอกทีไร 
ไม่เคยหรอกครับ ที่จะคุยกันยิ้มแย้ม 
ท่านจะชอบใช้คำพูด  ใช้น้ำเสียง-ดัน พูดเสียงดังใส่เสมอ 
ผมไม่อยากมีปัญหา หรือ ผิดใจกันมากกว่านี้  ผมจึงตัดสินใจเงียบไปเลย 

แต่ก็นั่นแหละ หลายอย่างมันพังไปแล้ว 
( มันเรื้อรัง หลายปีแล้ว  ก่อนเรียน กทม อีก )
เคยโดนหนักขนาด 
" ไปเรียนแล้ว ไม่ต้องกลับมาให้เห็นหน้าอีกนะ  พอตายก็ไม่ต้องมาเผาผีกัน  " 
" คนป่วยอย่างแก ไปได้ไม่ไกลหรอก คอยดู  ฉันจะรอดู "....

ผมเสียใจมาก 
ผมปวดใจมาก 
ครอบครัวไม่เคยอบอุ่น  แม่ไม่เคยเข้าใจ 
มีแต่เรื่องมีแต่ราว ให้หนักใจตลอด 
ยิ่งผมอยู่นานๆ... ผมยิ่งฝืนใจ บั่นทอน  ยิ่งร้อนรนครับ

เพราะเป็นแบบนี้ 
ผมจึงไม่อยากกลับบ้านเกิดเลย 
จะไม่กลับเด็ดขาด ถ้าไม่จำเป็น... 

จริงๆ ปัญหายิบย่อยมากกว่านี้เยอะนะคร้บ  ....
ที่เล่านี่ แค่ส่วนหนึ่ง และ น้อยนิดนะครับ

จนบางที ตัวผมรู้สึกจะเป็นประสาท หรือ บ้าไปเลยให้จบให้สิ้น จะได้ไม่ต้องมีสติ รับรู้ 
แค่โรคเครียด นอนไม่หลับ จะร้องไห้ก็หนักหน่วงแล้วครับ