ต้องบอกก่อนว่าเราคุยกับพี่คนนี้ตั้งแต่ม.ต้นเลยค่ะคุยกับเกือบปีก็ห่างกันไป จนช่วงม.ปลายเรากลับมาเจอพี่เค้าอีกครั้งก็คุยกันวันนั้นเค้านัดเราไปดูหนังค่ะเพื่อนเราอีก2คนก็ไปด้วยค่ะ เค้าเป็นคนจองตั๋วเองนะคะตั๋วก็อยู่ที่เค้าวันนั้นเรามาสายค่ะ10นาทีกว่าๆเห็นพี่เค้านั่งรออยู่เรารู้สึกผิดมากๆเลยในตอนนั้นก็เลยขอโทษไปเพราะรู้สึกผิดจริงๆพอเข้าไปในโรงหนังได้ไม่นานพี่เค้าก็ลุกออกไปจากที่นั่งทั้งๆที่ยังไม่ได้บอกเราด้วยซ้ำหนังก็กำลังเล่นอยู่เราไม่กล้าเดินออกไปตามค่ะเกรงใจคนที่นั่งอยู่มากๆโทรศัพท์ก็ไม่กล้าเปิดที่จะโทรตามเลยด้วยซ้ำเกรงใจคนอื่น จนหนังจบเราก็โทรไปหาเค้าว่าเป็นอะไรทำไมถึงเดินออกไปอย่างนั้นแค่เพราะเรามาสายหรอ?เค้าก็ตอบว่าใช่ ตอนนั้นเราทำตัวไม่ถูกเลยค่ะเพราะเพื่อนเราก็อยู่ด้วยเรารู้สึกว่าเค้าไม่ให้เกียรติกันเลยเรารู้ค่ะว่าเราก็ผิดแต่ที่เค้าทำมันก็ไม่ถูก นี่คือครั้งแรกในรอบหลายปีที่กลับมาคุยกันค่ะเราเลยรู้สึกเฟลเข้าไปใหญ่หลังจากนั้นเราก็ทะเลาะกันค่อนข้างรุนแรงเราก็ขอเลิกกันไปเค้ามาง้อเรานะคะแต่เราก็ไม่กลับไปค่ะด้วยอีโก้มั้งคะตอนนั้นคงคิดว่าพี่เค้าทำเกินไปจริงๆจนถึงตอนนี้เราเข้ามหาลัยแล้วค่ะในใจยังรู้สึกผิดตลอดว่าวันนั้นที่ทำลงไปเราใช่มั้ยที่เป็นคนผิดจบกันแบบค่อนข้างจะอึดอัดใจ เราแค่อยากได้คำตอบว่าคือเราใช่มั้ยที่ผิดที่ควรไปขอโทษเค้าเพราะเราต่างหากไม่ใช่เค้า เค้าควรได้รับความรักที่ดีกว่านี้..
ถึงมันจะดูเล็กน้อยแต่เรื่องนี้ทำให้เราไม่เปิดใจกับใครเลยค่ะจนถึงตอนนี้อยากจะก้าวข้ามความรู้สึกนี้ไปสักทีแต่ก็ทำไม่ได้
ใครคือคนผิด?เลิกรู้สึกผิดไม่ได้
ถึงมันจะดูเล็กน้อยแต่เรื่องนี้ทำให้เราไม่เปิดใจกับใครเลยค่ะจนถึงตอนนี้อยากจะก้าวข้ามความรู้สึกนี้ไปสักทีแต่ก็ทำไม่ได้