ก่อนอื่นเลยกระทู้นี้เราขอมาระบายความในใจ เรายอมรับเลยว่าเคยเป็นคนที่สดใสเอามากๆ ไม่เคยเอาอะไรมาคิดในสมองเลย แต่พอโตขึ้นรู้มั้ย มันมีแต่อะไรต่างๆที่มาคิด มันเยอะเหลือเกิน อยากบอกให้ใครรีบฟังสักคน ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือใคร เราเป็นคนนึงที่แคร์คำว่าเพื่อนมากๆ เราห่วงเพื่อนด้วยแหละแค่มันไปกับคนอื่น พอเลิกเข้าแถวก็เดินหน้าเราไป ไม่คิดที่จะรอ หรือหันมามองมันโครตเศร้าเลย ไม่รู้ดิ มีนเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก บางทีทางออกก็แค่ตายแค่นั้นเอง ตายแบบไม่ทรมาน ตายแบบตายไปเลย มันคงจะดี.
คนบ้า