คือ เรื่องเป็นอย่างนั้นค่ะ เพื่อนคนหนึ่งที่สนิดมาก มาวันหนึ่งเหมือนว่าจู้ๆก็ไม่อยากเป็นเพื่อนกันแล้ว ไม่รู้ว่าจะเล่าให้ใครฝังเลยเอามาเล่าที่นี่ค่ะ
เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนรุ่นพี่ค่ะ แต่เรียนปีเดียวกัน รู้จักกันตั้งแต่เข้ามาเรียนเอกพร้อมๆกัน (ตอนนี้เข้าปีที่สามแล้ว) เริ่มสนิดตั้งแต่แรกเลยเพราะว่าในช่วงปีแรกเขามีปัญหาเรื่องที่พักเลยมาอยู่บ้านหนูสักพักหนึ่งก่อนจะหาที่พักใหม่ มาปีก่อนเป็นช่วงโควิดก็ยิ่งสนิดกัน เพราะเพื่อนๆแต่ละคนก็เจอคนในจำนวนน้อยลงพื่อความปลอดภัย หนูก็รู้สึกดีที่ ถึงแม้ว่าอะไรๆก็ดูแย่มาก อย่างน้อยก็มีเพื่อนที่ดีอย่างนี้ที่จะร่วมทางกันไป คุยกัน ปลอบใจกัน และพึ่งพากันหลายอย่าง
ช่วงปิดเทอมเดือนก่อน หนูก็กลับไปหาพ่อแม่ประมาณสามสัปดาห์ค่ะ ในช่วงนั้นก็ส่งขอความกันบ้าง เขาเหมือนว่าคุยไม่เยอะ แบบน้อยกว่าปกติ หนูก็สงสัยนิดๆ แต่ก็บอกกับตัวเองว่าเขาอาจอยากให้หนูใช้เวลากับพ่อแม่ให้เต็มที่เลยไม่คุย แต่พอกลับมาแถวมหลัยเขาเหมือนว่าไม่อยากเจอค่ะ โทรไปเขาจะบอกว่าไม่ว่างและคุยแบบๆก็วางสายค่ะ ชวนไปเดินเล่นอย่างเดิมเขาเหมือนจะหลบหน้า หลายอย่างแบบนี้ทำให้หนูไม่สบายใจ และพูดตรงๆก็เสียใจและเหงาด้วยค่ะ
ทนไปอีกสักสองสัปดาห์ก็ส่งขอความไปให้เขา เขียนประมาณว่า "พี่เหมือนว่าเหินห่างออกไป หนูไม่เข้าใจเหตุผลจริงๆ แต่คิดว่าพี่อาจมีเหตุผลของพี่ก็ได้ ถ้าไม่ได้อยากเปิดใจให้เราก็แล้วแต่พี่เอง แต่เราอยากบอกว่า เราจะไม่พยายามพบหรือคุยแล้ว เพราะเห็นว่าพี่ไม่ได้อยากพบหรือคุยกับเรา แต่เราไม่ได้ไปไหนนะ มีอะไรที่อยากคุยก็คุยได้ค่ะ" เขาก็เขียนกลับมาประมาณว่า "ขอโทษนะ ที่ไม่ได้ติดต่อและเหมือนหายไป แต่เราเริ่มรู้สึกว่าเราพึ่งพาน้องมากเกินไปในทุกเรื่อง และไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น ไม่ได้รู้ว่าจะบอกอย่างไรดี แต่ขอบคุณที่ติดต่อมาถาม และขอบคุณที่เข้าใจ"
หนูก็งงไปหมด "ขอบคุณที่เข้าใจ" แต่หนูไม่ได้เข้าใจหรอก คือ หนูเป็นเพื่อนใครก็จะเป็นคนที่เพื่อนพึ่งพาได้เสมอ พี่เขาคิดว่าความเป็นเพื่อนกันคืออะไร
อีกอย่าง หนูก็เจ็บใจอยู่เพราะถ้าเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ ทำไมถึงเขามาบอกกับเราไม่ได้หรือ ทำไมถึงต้องหลบหน้า ความรู้สึกของหนูคือว่า ถ้าเขาคิดว่าไม่ได้อยากพึ่งพาหนู่มากเกินไป ก็อาจคุยกัน และอาจเจอกันให้น้อยลง ไม่ใช่ตัดความสัมพันธ์ไป หนูคิดถูกหรือผิดก็ไม่รู้ค่ะ รู้แค่ว่า ถ้าเป็นหนู หนูจะทำแบบนี้กับเพื่อนไม่ได้แน่ๆค่ะ
ถ้ามีความคิดเห็นอย่างไรก็บอกก็ได้ค่ะ เครียดจริงๆ เปิดเรื่องกับเพื่อนคนอื่นไม่ได้เหมือนกัน เพราะคนส่วนมากที่นี่ที่หนูรู้จักก็รู้จักเขา รู้ว่าเราสองคนสนิดกัน ถ้าไปบอกเรื่องนี้ไปก็เท่ากับนินทาเขาให้เพื่อนคนอื่นฝัง แต่ก็หนักใจและรู้สึกโดดเดี่ยวมาก
เพื่อนเปลี่ยนไป อยู่ๆก็เหินห่างไป ไม่รู้ควรทำอย่างไรดี
เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนรุ่นพี่ค่ะ แต่เรียนปีเดียวกัน รู้จักกันตั้งแต่เข้ามาเรียนเอกพร้อมๆกัน (ตอนนี้เข้าปีที่สามแล้ว) เริ่มสนิดตั้งแต่แรกเลยเพราะว่าในช่วงปีแรกเขามีปัญหาเรื่องที่พักเลยมาอยู่บ้านหนูสักพักหนึ่งก่อนจะหาที่พักใหม่ มาปีก่อนเป็นช่วงโควิดก็ยิ่งสนิดกัน เพราะเพื่อนๆแต่ละคนก็เจอคนในจำนวนน้อยลงพื่อความปลอดภัย หนูก็รู้สึกดีที่ ถึงแม้ว่าอะไรๆก็ดูแย่มาก อย่างน้อยก็มีเพื่อนที่ดีอย่างนี้ที่จะร่วมทางกันไป คุยกัน ปลอบใจกัน และพึ่งพากันหลายอย่าง
ช่วงปิดเทอมเดือนก่อน หนูก็กลับไปหาพ่อแม่ประมาณสามสัปดาห์ค่ะ ในช่วงนั้นก็ส่งขอความกันบ้าง เขาเหมือนว่าคุยไม่เยอะ แบบน้อยกว่าปกติ หนูก็สงสัยนิดๆ แต่ก็บอกกับตัวเองว่าเขาอาจอยากให้หนูใช้เวลากับพ่อแม่ให้เต็มที่เลยไม่คุย แต่พอกลับมาแถวมหลัยเขาเหมือนว่าไม่อยากเจอค่ะ โทรไปเขาจะบอกว่าไม่ว่างและคุยแบบๆก็วางสายค่ะ ชวนไปเดินเล่นอย่างเดิมเขาเหมือนจะหลบหน้า หลายอย่างแบบนี้ทำให้หนูไม่สบายใจ และพูดตรงๆก็เสียใจและเหงาด้วยค่ะ
ทนไปอีกสักสองสัปดาห์ก็ส่งขอความไปให้เขา เขียนประมาณว่า "พี่เหมือนว่าเหินห่างออกไป หนูไม่เข้าใจเหตุผลจริงๆ แต่คิดว่าพี่อาจมีเหตุผลของพี่ก็ได้ ถ้าไม่ได้อยากเปิดใจให้เราก็แล้วแต่พี่เอง แต่เราอยากบอกว่า เราจะไม่พยายามพบหรือคุยแล้ว เพราะเห็นว่าพี่ไม่ได้อยากพบหรือคุยกับเรา แต่เราไม่ได้ไปไหนนะ มีอะไรที่อยากคุยก็คุยได้ค่ะ" เขาก็เขียนกลับมาประมาณว่า "ขอโทษนะ ที่ไม่ได้ติดต่อและเหมือนหายไป แต่เราเริ่มรู้สึกว่าเราพึ่งพาน้องมากเกินไปในทุกเรื่อง และไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น ไม่ได้รู้ว่าจะบอกอย่างไรดี แต่ขอบคุณที่ติดต่อมาถาม และขอบคุณที่เข้าใจ"
หนูก็งงไปหมด "ขอบคุณที่เข้าใจ" แต่หนูไม่ได้เข้าใจหรอก คือ หนูเป็นเพื่อนใครก็จะเป็นคนที่เพื่อนพึ่งพาได้เสมอ พี่เขาคิดว่าความเป็นเพื่อนกันคืออะไร
อีกอย่าง หนูก็เจ็บใจอยู่เพราะถ้าเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ ทำไมถึงเขามาบอกกับเราไม่ได้หรือ ทำไมถึงต้องหลบหน้า ความรู้สึกของหนูคือว่า ถ้าเขาคิดว่าไม่ได้อยากพึ่งพาหนู่มากเกินไป ก็อาจคุยกัน และอาจเจอกันให้น้อยลง ไม่ใช่ตัดความสัมพันธ์ไป หนูคิดถูกหรือผิดก็ไม่รู้ค่ะ รู้แค่ว่า ถ้าเป็นหนู หนูจะทำแบบนี้กับเพื่อนไม่ได้แน่ๆค่ะ
ถ้ามีความคิดเห็นอย่างไรก็บอกก็ได้ค่ะ เครียดจริงๆ เปิดเรื่องกับเพื่อนคนอื่นไม่ได้เหมือนกัน เพราะคนส่วนมากที่นี่ที่หนูรู้จักก็รู้จักเขา รู้ว่าเราสองคนสนิดกัน ถ้าไปบอกเรื่องนี้ไปก็เท่ากับนินทาเขาให้เพื่อนคนอื่นฝัง แต่ก็หนักใจและรู้สึกโดดเดี่ยวมาก