สวัสดีทุกคนยังจำเรื่องความรักที่สับสนได้มั้ย? (ถ้าใครยังไม่อ่านไปอ่านก่อนนะจะได้รู้ว่าทำไมเรากลัวการมีแฟน)
หลังจากที่เราได้เขียนกระทู้นั้นขึ้นตอนม.6 เราก็หายไปเลย3ปีเต็มๆ เข้าเรื่องเลยละกันหลังจากที่เลิกกับแฟนไป3ปี เราไม่เคยเปิดใจรับรักครั้งใหม่ได้เลยไม่ว่าจะกี่คนกี่คนเราก็ปฏิเสธตลอดและก็หายกันไปเองเพราะอะไรหรอหลายๆคนถาม เราก็บอกไปว่าเป็นคนรักคนยากมากกกกกก(ใครเป็นเหมือนเราบ้าง🤣) บางส่วนทักมาเหมือนจะเหงาซึ่งเราก็ไม่สนใจอะไร เราปิดใจมาตลอด แฟนเก่าก็ทักมาคิดถึงบ้าง อยากกลับไปคบเหมือนเดิมบ้างซึ่งเราไม่สนใจเเล้ว เลิกคือเลิก เราก็ไม่ได้เปิดใจให้ใคร ตอนเลิกกับแฟนเก่าใหม่ๆเราก็ร้องไห้เกือบทุกวัน ยิ่งฟังเพลงเศร้าร้องไห้หนักไปอีก แต่พอนานๆไปก็ทำใจได้ ปัจจุบันเรา
เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่คนละคณะก็ยังเจอกันบ่อย เราก็มองเขาเหมือนอากาศไปแล้ว ไม่ยิ้ม ไม่ทักทายอะไร เราก็ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้จริงๆ ...
ตัดมาภาพมาปัจจุบัน เรามีคนคุยแล้ว ก่อนอื่นเขาเป็นเพื่อนของเพื่อนสนิทเราที่มหาวิทยาลัย (เรามีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชายนะคะ) เขาทักมาคุย ตอนแรกเราก็คุยกันปกติเพราะเห็นว่าเขาเป็นเพื่อนของเพื่อนสนิทเรา เราก็ไม่เอะใจอะไรคิดว่าคุยไปเรื่อยๆแล้วก็หายกันไปเองเหมือนที่ผ่านๆมาแต่สุดท้ายไม่ใช่ค่ะทุกคน เขาเหมือนจะขอจีบเรา เรารู้ทันเลยบอกไปว่าไม่ได้รักคนง่ายและไม่ต้องหยอดมุขหวานๆมาเพราะเราไม่ชอบ555555คือไม่ใช่สาวหวานไง😆 พอเราบอกแบบนั้นไปเขาก็หน้าเสียไปเลย (เราใจร้ายเกินไปใช่มั้ยคะ🤪) ละคำที่เราได้ยินคือ ไม่ชอบก็ไม่ว่า จะทำให้รักได้เองแหละ (ไอเรานะหรอสตั้นไปเลยค่ะทุกคน😅) หลังจากนั้นก็คุยมาเรื่อยๆเขาพยายามจะจีบเราอีกแต่เราก็บอกไปว่าขอคุยแบบนี้ไปเรื่อยๆก่อน (เพราะอดีตทำให้เรากลัว) ตอนนี้เราคุยกับเขาจะ5เดือนแล้วค่ะทุกคน มีอะไรก็ปรึกษากันตลอด ให้กำลังใจบ้าง เล่าเรื่องในอดีตที่ต่างฝ่ายต่างได้เจอกันบ้าง ที่เราคุยกันนานแบบนี้ส่วนหนึ่งเขาอายุเท่าเรา เป็นทั้งเพื่อน ต่างฝ่ายต่างให้เกียรติ ชอบทำให้เรายิ้ม หัวเราะ ติ๋งต๋อง คุยแล้วสบายใจ จนตอนนี้เรารู้สึกว่ากำลังเปิดใจให้เขาแล้วซึ่งเขาก็รู้ และเราก็บอกเขาไปว่า จะคุยแบบนี้ไปเรื่อยๆเหมือนเราปรึกษาดูใจ ไม่หวือหวา ไม่หายไปไหน ถ้าเขาจะใช่ยังไงก็ใช่ จนถึงตอนนี้เรากับเขาก็ยังคุยกัน จะเรียกว่ารักได้ยัง55555555
เปิดใจได้ยัง2564
หลังจากที่เราได้เขียนกระทู้นั้นขึ้นตอนม.6 เราก็หายไปเลย3ปีเต็มๆ เข้าเรื่องเลยละกันหลังจากที่เลิกกับแฟนไป3ปี เราไม่เคยเปิดใจรับรักครั้งใหม่ได้เลยไม่ว่าจะกี่คนกี่คนเราก็ปฏิเสธตลอดและก็หายกันไปเองเพราะอะไรหรอหลายๆคนถาม เราก็บอกไปว่าเป็นคนรักคนยากมากกกกกก(ใครเป็นเหมือนเราบ้าง🤣) บางส่วนทักมาเหมือนจะเหงาซึ่งเราก็ไม่สนใจอะไร เราปิดใจมาตลอด แฟนเก่าก็ทักมาคิดถึงบ้าง อยากกลับไปคบเหมือนเดิมบ้างซึ่งเราไม่สนใจเเล้ว เลิกคือเลิก เราก็ไม่ได้เปิดใจให้ใคร ตอนเลิกกับแฟนเก่าใหม่ๆเราก็ร้องไห้เกือบทุกวัน ยิ่งฟังเพลงเศร้าร้องไห้หนักไปอีก แต่พอนานๆไปก็ทำใจได้ ปัจจุบันเรา
เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่คนละคณะก็ยังเจอกันบ่อย เราก็มองเขาเหมือนอากาศไปแล้ว ไม่ยิ้ม ไม่ทักทายอะไร เราก็ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้จริงๆ ...
ตัดมาภาพมาปัจจุบัน เรามีคนคุยแล้ว ก่อนอื่นเขาเป็นเพื่อนของเพื่อนสนิทเราที่มหาวิทยาลัย (เรามีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชายนะคะ) เขาทักมาคุย ตอนแรกเราก็คุยกันปกติเพราะเห็นว่าเขาเป็นเพื่อนของเพื่อนสนิทเรา เราก็ไม่เอะใจอะไรคิดว่าคุยไปเรื่อยๆแล้วก็หายกันไปเองเหมือนที่ผ่านๆมาแต่สุดท้ายไม่ใช่ค่ะทุกคน เขาเหมือนจะขอจีบเรา เรารู้ทันเลยบอกไปว่าไม่ได้รักคนง่ายและไม่ต้องหยอดมุขหวานๆมาเพราะเราไม่ชอบ555555คือไม่ใช่สาวหวานไง😆 พอเราบอกแบบนั้นไปเขาก็หน้าเสียไปเลย (เราใจร้ายเกินไปใช่มั้ยคะ🤪) ละคำที่เราได้ยินคือ ไม่ชอบก็ไม่ว่า จะทำให้รักได้เองแหละ (ไอเรานะหรอสตั้นไปเลยค่ะทุกคน😅) หลังจากนั้นก็คุยมาเรื่อยๆเขาพยายามจะจีบเราอีกแต่เราก็บอกไปว่าขอคุยแบบนี้ไปเรื่อยๆก่อน (เพราะอดีตทำให้เรากลัว) ตอนนี้เราคุยกับเขาจะ5เดือนแล้วค่ะทุกคน มีอะไรก็ปรึกษากันตลอด ให้กำลังใจบ้าง เล่าเรื่องในอดีตที่ต่างฝ่ายต่างได้เจอกันบ้าง ที่เราคุยกันนานแบบนี้ส่วนหนึ่งเขาอายุเท่าเรา เป็นทั้งเพื่อน ต่างฝ่ายต่างให้เกียรติ ชอบทำให้เรายิ้ม หัวเราะ ติ๋งต๋อง คุยแล้วสบายใจ จนตอนนี้เรารู้สึกว่ากำลังเปิดใจให้เขาแล้วซึ่งเขาก็รู้ และเราก็บอกเขาไปว่า จะคุยแบบนี้ไปเรื่อยๆเหมือนเราปรึกษาดูใจ ไม่หวือหวา ไม่หายไปไหน ถ้าเขาจะใช่ยังไงก็ใช่ จนถึงตอนนี้เรากับเขาก็ยังคุยกัน จะเรียกว่ารักได้ยัง55555555