สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อเลยคือเราอยากถามถึงชีวิตในโรงเรียนของทุกคนว่ามีใครแย่เหมือนเรารึเปล่า คือ ความรู้สึกแรกที่ก้าวเข้าไปในโรงเรียนวันแรกคือเราประหม่ามากๆ เนื่องจากว่าเดิมทีแล้วเราเข้าสังคมไม่เก่งนัก หรือเอาตรงๆติดลบเลยล่ะ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะเรามีปมมาตั้งแต่เด็กด้ว
ชีวิตในโรงเรียนของเราไม่ได้แย่ถึงขนาดที่เพื่อนในห้องบูลลี่ แต่ก็ไม่ได้ดีชนาดที่มีเพื่อนเหมือนคนอื่น เราเข้าเรียนสองอาทิตย์แรกไม่มีเพื่อนในห้องเลย จนกระทั่งวันหนึ่งช่วงหน้าฝน ตอนนั้นเราไปกินข้าวที่โรงอาหารกับเพื่อนเก่าที่เรียนโรงเรียนเดียวกันแต่คนละห้อง ทว่าตอนกำลังกลับห้องฝนตกหนักมากๆเลยต้องวิ่งฝ่าฝนกลับ แล้วก็เป็นครั้งแรกที่มีเพื่อนในก้องคนหนึ่งทักเรา ตอนนั้นเราดีใจสุดๆเลยที่จะมีเพื่อน และมันก็ดี หลังจากวันนั้นเรากับเพื่อนคนนั้นก็สนิทกันมาก แบบไปไหนไปด้วยกัน จนกระทั่งปลายเทอมหนึ่งเพื่อนคนนั้นบอกว่าจะย้านโรงเรียน ตอนนั้นเหมือนตกลงมาจากที่สูงเลยล่ะ หลังจากที่เพื่อนคนนั้นออกไปแล้ววงจรชีวิตเราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เราต้องกลับมานั่งกินข้าวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว ไปห้องน้ำที่อยู่คนละฝั่งของอาคารคนเดียว ท่ามกลางเสียงเล่นกันของเพื่อนในห้องมีเพียงเราที่นั่งมอง ความรู้สึกที่ผ่านๆมาคือ อะไรก็ได้ช่วยดึงเราออกไปจากที่ตรงนี้ที
จนกระทั่งเทอมสองเราก็ยังอยู่คนเดียวจนมีเพีอนห้องอื่นย้ายมา แล้วคือ เพื่อนคนนั้นคุยกับเรา ทำทุกอย่างกับเราเหมือนเพื่อนสนิทจนเราสนิทกัน แต่เหตุการณ์ก็เหมือนเดจาวูอีกครั้ง เพื่อนคนนั้นบอกว่าจะย้ายโรงเรียน
เรากล้ามากๆว่าทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนตอนนั้นอีก หากถามว่าทำไมเราไม่เข้าหาคนอื่นล่ะ ทำไมรอแต่ให้รนอื่นเข้าหา อันนี้คงต้องบอกว่าเราทำแล้ว แต่สุดท้ายก็เหมือนกับพาตัวเองไปอยู่ท่ามกลางแสงไปทั้งที่ตัวเองมีสถานะเป็นควันมืดๆ สุดท้ายแล้วเราก็ไม่สามารถเดินตามพวกเขาได้
ที่พล่ามยาวๆนี่ส่วนหนึ่งเพราะระบายความในใจด้วยค่ะ 555 แต่ก็ ถ้าไม่เสียมารยาทเกินไป ก็ช่วยเล่าเรื่องชีวิตในโรงเรียนให้หน่อยได้มั๊ยคะ?
ชีวิตในโรงเรียนของคุณแย่เหมือนเรารึเปล่า
ชีวิตในโรงเรียนของเราไม่ได้แย่ถึงขนาดที่เพื่อนในห้องบูลลี่ แต่ก็ไม่ได้ดีชนาดที่มีเพื่อนเหมือนคนอื่น เราเข้าเรียนสองอาทิตย์แรกไม่มีเพื่อนในห้องเลย จนกระทั่งวันหนึ่งช่วงหน้าฝน ตอนนั้นเราไปกินข้าวที่โรงอาหารกับเพื่อนเก่าที่เรียนโรงเรียนเดียวกันแต่คนละห้อง ทว่าตอนกำลังกลับห้องฝนตกหนักมากๆเลยต้องวิ่งฝ่าฝนกลับ แล้วก็เป็นครั้งแรกที่มีเพื่อนในก้องคนหนึ่งทักเรา ตอนนั้นเราดีใจสุดๆเลยที่จะมีเพื่อน และมันก็ดี หลังจากวันนั้นเรากับเพื่อนคนนั้นก็สนิทกันมาก แบบไปไหนไปด้วยกัน จนกระทั่งปลายเทอมหนึ่งเพื่อนคนนั้นบอกว่าจะย้านโรงเรียน ตอนนั้นเหมือนตกลงมาจากที่สูงเลยล่ะ หลังจากที่เพื่อนคนนั้นออกไปแล้ววงจรชีวิตเราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เราต้องกลับมานั่งกินข้าวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว ไปห้องน้ำที่อยู่คนละฝั่งของอาคารคนเดียว ท่ามกลางเสียงเล่นกันของเพื่อนในห้องมีเพียงเราที่นั่งมอง ความรู้สึกที่ผ่านๆมาคือ อะไรก็ได้ช่วยดึงเราออกไปจากที่ตรงนี้ที
จนกระทั่งเทอมสองเราก็ยังอยู่คนเดียวจนมีเพีอนห้องอื่นย้ายมา แล้วคือ เพื่อนคนนั้นคุยกับเรา ทำทุกอย่างกับเราเหมือนเพื่อนสนิทจนเราสนิทกัน แต่เหตุการณ์ก็เหมือนเดจาวูอีกครั้ง เพื่อนคนนั้นบอกว่าจะย้ายโรงเรียน
เรากล้ามากๆว่าทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนตอนนั้นอีก หากถามว่าทำไมเราไม่เข้าหาคนอื่นล่ะ ทำไมรอแต่ให้รนอื่นเข้าหา อันนี้คงต้องบอกว่าเราทำแล้ว แต่สุดท้ายก็เหมือนกับพาตัวเองไปอยู่ท่ามกลางแสงไปทั้งที่ตัวเองมีสถานะเป็นควันมืดๆ สุดท้ายแล้วเราก็ไม่สามารถเดินตามพวกเขาได้
ที่พล่ามยาวๆนี่ส่วนหนึ่งเพราะระบายความในใจด้วยค่ะ 555 แต่ก็ ถ้าไม่เสียมารยาทเกินไป ก็ช่วยเล่าเรื่องชีวิตในโรงเรียนให้หน่อยได้มั๊ยคะ?