ขออนุญาตเล่ายาวหน่อยนะคะ
นี้เป็นกระทู้แรกของเราเลยค่ะไม่เคยใช้เลยแต่มันทนไม่ไหวจนต้องระบายและขอคำปรึกษาแล้วน่ะ
คือเราเป็นคนที่ชอบทำร้ายร่างกายตัวเองตบ ตี ต่อย กัด บีบคอตัวเองหรือไม่ถ้าอยู่กับคนอื่นแล้วรู้สึกโกรธหรือ
อารมณ์ไม่ดีเราก็มักจะกัดลิ้นตัวเองแรงๆเสมอแบบไม่ให้คนอื่นรู้ เราแค่ไม่รู้วิธีควบคุมตัวเองหรือยังไงก็ไม่รู้ค่ะ
ส่วนอาการพวกนี้เราเริ่มมาเป็นตอนขึ้น ม ต้นแรกๆค่ะ แล้วก็ไม่ได้จู่ๆก็เป็นนะคะคงเพราะเราถูกพ่อเราทำร้ายร่างกายตั้งแต่บริบาลค่ะ แต่ครอบครัวเราไม่ได้แตกแยกหรืออะไรหรอกนะคะทุกคนรักกันดีค่ะอบอุ่นมากเลย
ส่วนพ่อเราเขาชอบทำร้ายเราเวลาเราทำการบ้านที่เค้าสอนไม่ถูก พ่อเราเป็นคนที่เรียนเก่งค่ะเขาเลยสอนเราล่วงหน้าก่อนระดับชั้นเรียนเราเสมอ
พอเราไม่เข้าใจตอบผิดหรือทำไม่ถูกเขาก็มักจะกัดฟันด่าให้เราไปตาย โง่บ้างแค่นี้ก็ทำไม่ได้ แบบนี้ทุกครั้งค่ะ ถ้าเราทำตัวโง่ไม่ได้เรื่อง
เขาก็มักจะทุบตีเราด้วยของที่อยู่ใกล้ๆมือหรือไม่ก็กำหมัดทุบลงหัวเราบ้าง ไม่ก็ขังเราไว้สักที่หนึ่งแล้วค่อยมาเรียกให้ออกมาค่ะ
มีครั้งหนึ่งตอน ป1 เราไปขโมยเงินเค้ามาพอเค้าจับได้เค้าก็เรียกเราไปคุยกันสองคนพี่สาวกับแม่เราก็ดูอยู่ห่างๆค่ะ
พอคุยได้สักพักเขาก็หยิบไม้บรรทัดเหล็กที่คมๆมาแล้วบอกให้เรายื่นมือมาแบบให้เรากำมือแล้วเค้าก็ฟาดลงมาใส่กระดูกที่จะขึ้นเวลาเรา
กำหมัดค่ะเราเรียกไม่ถูกเหมือนกันที่จะอยู่แถวๆนิ้วเรากับมือ แล้วเค้าก็ฟาดลงมาเรื่อยๆทั้ง4กระดูกเลยค่ะ จนเลือดออกเป็นแผลไปหมด
หลังจากวันนั้นเราก็ต้องไปเรียนจะเขียนหนังสือแค่จับไม้บรรทัดขีดเส้นเรายังทำไม่ได้เลยค่ะช่วงนั้นแต่เขาก็เลิกมาทำร้ายเราตอนเราขึ้นม.ต้นแล้วค่ะ มีแค่ด่าเฉยๆ ประชดประชันบ้าง แต่เน้นไปลงกับแม่ของเรามากกว่าเราแทนค่ะแต่เขาไม่ได้ทำร้ายร่างกายนะคะเพราะแม่เราป่วยเป็นมะเร็ง
พอเขาเลิกทำร้ายร่างกายเรา เราก็เริ่มมีอาการทำร้ายตัวเองแทนที่จะทำร้ายคนอื่นเหมือนเขา เรากลายเป็นคนที่เกลียดคำพูดทุกอย่างของเขา ไม่ว่าจะเวลาเขาทำตัวดี ซื้อของให้ หรือกอดเรามันรู้สึกขยักแขยงไปหมด เรารู้สึกเกลียดทุกอย่างที่เหมือนเขาเลยค่ะ
และพอเราเริ่มทำร้ายตัวเองได้สักพัก บ้านเราก็เอาลูกแมวมาเลี้ยงค่ะ(พ่อเราเป็นคนถามเองด้วยว่าจะเลี้ยงมั้ย) พอน้องไปฉี่ไม่เป็นที่เขาก็เรียกเรามาให้พูกคอน้องไว้กับขาตู้ที่น้องฉี่ด้วยเชือกค่ะแมวตัวนั้นเป็นแมวพี่เรา ตอนนั้นเราไม่รู้เป็นอะไรมันรู้สึกอยากจะเป็นคนที่ทำแทนที่จะเป็นพี่ไม่ใช่เราไม่อยากให้เธอทำแต่จู่ๆเราก็เดินไปรับเชือกจากเขาทันทีเลยค่ะ จากนั้นเขาก็ดึงเชือกรัดคอแมวแรงๆจนมันร้องแบบขาดหายใจค่ะ ตอนนั้นพี่เราก็ทำได้แค่ยืนมองมัน ที่เราทำแบบนั้นไม่ใช่เราเกลียดแมวตัวนั้นนะคะ เรารักมันมากๆค่ะมันชอบมาออนเราเวลาเราร้องไห้ซึ่งเราร้องไห้คนเดียวบ่อยมากค่ะทุกวันเลยก็ว่าได้ ซึ่งพอผ่านวันนั้นไปได่สัก1ปีได้บ้านเราก็มีลูกแมวมาเพิ่มค่ะน้องพึ่งเกิดได้1-2สัปดาห์ได้เราไม่แน่ใจเหมือนกันแต่ตายังไม่ลืมค่ะ น้องเค้าชอบวิ่งตามเราค่ะวันหนึ่งน้องเค้าวิ่งมาหาเราแล้วจู่ๆเราก็เอาเท้าหนีบคอน้อง(คอร้องเล็กมากค่ะเพราะเป็นลูกแมวเราเอานิ้วโป้งกับนิ้วชี้เท้าเราหนีบขึ้นได้เลยค่ะ)หลังจากนั้นเราก็ยกน้องขึ้นค้างไว้แล้วปล่อยลงมาตอนนั้นน้องแมวสำลักเลยค่ะแต่ตอนทำเราไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด ไม่ใช่ว่าเราอยาก็ทำร้ายหรือลงที่สัตว์นะคะ เราเป็นคนรักสัตว์มากตั้งแต่เด็กแค่ฆ่าตัวอะไรเล็กๆเราก็ไม่กล้าแล้วค่ะ แต่ถ้าเป็นเรื่องทำร้ายร่างกายตัวเองเรากล้ามากค่ะ ตอนเราอายุ4-5ปีเราเอาดินสอไม้ไปเหลาแล้วทิ่มลงมือตัวเองแรงๆจนเลือดออกที่รร.จนครูต้องมาดูเลยค่ะ
ตอนนี้เรายังอยู่ ม.ต้นอยู่ค่ะ เราอยากจะไปหาหมอเหมือนกันแต่ถ้าจะไปผปค.ก็ต้องรู้อยู่แล้วถึงจะไปได้แล้วเราจะกล้าไปได้ไงคะในเมือผปค.เป็นคนทำให้เราเป็นอย่างนี้เองตลอด10ปีได้ ตอนนี้เราเรียนอยู่กับครูแนะแนวคนหนึ่งเขาพูดเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าและเขาก็พานักเรียนไปหาหมอหลายคนแล้ว เค้าบอกทุกคนในห้องว่าถ้ามีปัญหาก็มาคุยได้แต่เราไม่รู้ว่าควรคุยกับเค้าดีมั้ย? เราควรหรอคะ? เพราะครูคนนั้นเป็นช่องทางเดียวของเราในการรักษาอาการที่เราเป็นอยู่ เพราะเรารู้ตัวดีค่ะว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เราเคยเดินไปห้องครัวแล้วไปหยิบมีดมาจ่อที่หัวใจตัวเองแบบโดนเนื้อเลนค่ะเร่ค่อยๆกดมันลงแต่ไม่ได้เอาให้เลือดออกค่ะ เราเองก็อยากปรึกษากับเพื่อนสนิทแต่เพื่อนเราเขาก็มีปัญหาทางครอบครัวเหมือนกันค่ะ แม่เค้าเคยกันยาจะฆ่าตัวตายแล้วโทรมาปรึกษาเรา เราก็เลยให้คำปรึกษาแบบคนปกติไป คอยให้กำลังใจเสมอแต่เราไม่เคยบอกเค้าเรื่องสุขภาพจิตเราเลยค่ะ
เราควรทำยังไงดีคะ?
ติดนนิสัยทำร้ายร่างกายตัวเองเพราะเคยถูกทำร้ายตั้งแต่เด็ก ควรทำยังไงดีคะ?
นี้เป็นกระทู้แรกของเราเลยค่ะไม่เคยใช้เลยแต่มันทนไม่ไหวจนต้องระบายและขอคำปรึกษาแล้วน่ะ
คือเราเป็นคนที่ชอบทำร้ายร่างกายตัวเองตบ ตี ต่อย กัด บีบคอตัวเองหรือไม่ถ้าอยู่กับคนอื่นแล้วรู้สึกโกรธหรือ
อารมณ์ไม่ดีเราก็มักจะกัดลิ้นตัวเองแรงๆเสมอแบบไม่ให้คนอื่นรู้ เราแค่ไม่รู้วิธีควบคุมตัวเองหรือยังไงก็ไม่รู้ค่ะ
ส่วนอาการพวกนี้เราเริ่มมาเป็นตอนขึ้น ม ต้นแรกๆค่ะ แล้วก็ไม่ได้จู่ๆก็เป็นนะคะคงเพราะเราถูกพ่อเราทำร้ายร่างกายตั้งแต่บริบาลค่ะ แต่ครอบครัวเราไม่ได้แตกแยกหรืออะไรหรอกนะคะทุกคนรักกันดีค่ะอบอุ่นมากเลย
ส่วนพ่อเราเขาชอบทำร้ายเราเวลาเราทำการบ้านที่เค้าสอนไม่ถูก พ่อเราเป็นคนที่เรียนเก่งค่ะเขาเลยสอนเราล่วงหน้าก่อนระดับชั้นเรียนเราเสมอ
พอเราไม่เข้าใจตอบผิดหรือทำไม่ถูกเขาก็มักจะกัดฟันด่าให้เราไปตาย โง่บ้างแค่นี้ก็ทำไม่ได้ แบบนี้ทุกครั้งค่ะ ถ้าเราทำตัวโง่ไม่ได้เรื่อง
เขาก็มักจะทุบตีเราด้วยของที่อยู่ใกล้ๆมือหรือไม่ก็กำหมัดทุบลงหัวเราบ้าง ไม่ก็ขังเราไว้สักที่หนึ่งแล้วค่อยมาเรียกให้ออกมาค่ะ
มีครั้งหนึ่งตอน ป1 เราไปขโมยเงินเค้ามาพอเค้าจับได้เค้าก็เรียกเราไปคุยกันสองคนพี่สาวกับแม่เราก็ดูอยู่ห่างๆค่ะ
พอคุยได้สักพักเขาก็หยิบไม้บรรทัดเหล็กที่คมๆมาแล้วบอกให้เรายื่นมือมาแบบให้เรากำมือแล้วเค้าก็ฟาดลงมาใส่กระดูกที่จะขึ้นเวลาเรา
กำหมัดค่ะเราเรียกไม่ถูกเหมือนกันที่จะอยู่แถวๆนิ้วเรากับมือ แล้วเค้าก็ฟาดลงมาเรื่อยๆทั้ง4กระดูกเลยค่ะ จนเลือดออกเป็นแผลไปหมด
หลังจากวันนั้นเราก็ต้องไปเรียนจะเขียนหนังสือแค่จับไม้บรรทัดขีดเส้นเรายังทำไม่ได้เลยค่ะช่วงนั้นแต่เขาก็เลิกมาทำร้ายเราตอนเราขึ้นม.ต้นแล้วค่ะ มีแค่ด่าเฉยๆ ประชดประชันบ้าง แต่เน้นไปลงกับแม่ของเรามากกว่าเราแทนค่ะแต่เขาไม่ได้ทำร้ายร่างกายนะคะเพราะแม่เราป่วยเป็นมะเร็ง
พอเขาเลิกทำร้ายร่างกายเรา เราก็เริ่มมีอาการทำร้ายตัวเองแทนที่จะทำร้ายคนอื่นเหมือนเขา เรากลายเป็นคนที่เกลียดคำพูดทุกอย่างของเขา ไม่ว่าจะเวลาเขาทำตัวดี ซื้อของให้ หรือกอดเรามันรู้สึกขยักแขยงไปหมด เรารู้สึกเกลียดทุกอย่างที่เหมือนเขาเลยค่ะ
และพอเราเริ่มทำร้ายตัวเองได้สักพัก บ้านเราก็เอาลูกแมวมาเลี้ยงค่ะ(พ่อเราเป็นคนถามเองด้วยว่าจะเลี้ยงมั้ย) พอน้องไปฉี่ไม่เป็นที่เขาก็เรียกเรามาให้พูกคอน้องไว้กับขาตู้ที่น้องฉี่ด้วยเชือกค่ะแมวตัวนั้นเป็นแมวพี่เรา ตอนนั้นเราไม่รู้เป็นอะไรมันรู้สึกอยากจะเป็นคนที่ทำแทนที่จะเป็นพี่ไม่ใช่เราไม่อยากให้เธอทำแต่จู่ๆเราก็เดินไปรับเชือกจากเขาทันทีเลยค่ะ จากนั้นเขาก็ดึงเชือกรัดคอแมวแรงๆจนมันร้องแบบขาดหายใจค่ะ ตอนนั้นพี่เราก็ทำได้แค่ยืนมองมัน ที่เราทำแบบนั้นไม่ใช่เราเกลียดแมวตัวนั้นนะคะ เรารักมันมากๆค่ะมันชอบมาออนเราเวลาเราร้องไห้ซึ่งเราร้องไห้คนเดียวบ่อยมากค่ะทุกวันเลยก็ว่าได้ ซึ่งพอผ่านวันนั้นไปได่สัก1ปีได้บ้านเราก็มีลูกแมวมาเพิ่มค่ะน้องพึ่งเกิดได้1-2สัปดาห์ได้เราไม่แน่ใจเหมือนกันแต่ตายังไม่ลืมค่ะ น้องเค้าชอบวิ่งตามเราค่ะวันหนึ่งน้องเค้าวิ่งมาหาเราแล้วจู่ๆเราก็เอาเท้าหนีบคอน้อง(คอร้องเล็กมากค่ะเพราะเป็นลูกแมวเราเอานิ้วโป้งกับนิ้วชี้เท้าเราหนีบขึ้นได้เลยค่ะ)หลังจากนั้นเราก็ยกน้องขึ้นค้างไว้แล้วปล่อยลงมาตอนนั้นน้องแมวสำลักเลยค่ะแต่ตอนทำเราไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด ไม่ใช่ว่าเราอยาก็ทำร้ายหรือลงที่สัตว์นะคะ เราเป็นคนรักสัตว์มากตั้งแต่เด็กแค่ฆ่าตัวอะไรเล็กๆเราก็ไม่กล้าแล้วค่ะ แต่ถ้าเป็นเรื่องทำร้ายร่างกายตัวเองเรากล้ามากค่ะ ตอนเราอายุ4-5ปีเราเอาดินสอไม้ไปเหลาแล้วทิ่มลงมือตัวเองแรงๆจนเลือดออกที่รร.จนครูต้องมาดูเลยค่ะ
ตอนนี้เรายังอยู่ ม.ต้นอยู่ค่ะ เราอยากจะไปหาหมอเหมือนกันแต่ถ้าจะไปผปค.ก็ต้องรู้อยู่แล้วถึงจะไปได้แล้วเราจะกล้าไปได้ไงคะในเมือผปค.เป็นคนทำให้เราเป็นอย่างนี้เองตลอด10ปีได้ ตอนนี้เราเรียนอยู่กับครูแนะแนวคนหนึ่งเขาพูดเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าและเขาก็พานักเรียนไปหาหมอหลายคนแล้ว เค้าบอกทุกคนในห้องว่าถ้ามีปัญหาก็มาคุยได้แต่เราไม่รู้ว่าควรคุยกับเค้าดีมั้ย? เราควรหรอคะ? เพราะครูคนนั้นเป็นช่องทางเดียวของเราในการรักษาอาการที่เราเป็นอยู่ เพราะเรารู้ตัวดีค่ะว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เราเคยเดินไปห้องครัวแล้วไปหยิบมีดมาจ่อที่หัวใจตัวเองแบบโดนเนื้อเลนค่ะเร่ค่อยๆกดมันลงแต่ไม่ได้เอาให้เลือดออกค่ะ เราเองก็อยากปรึกษากับเพื่อนสนิทแต่เพื่อนเราเขาก็มีปัญหาทางครอบครัวเหมือนกันค่ะ แม่เค้าเคยกันยาจะฆ่าตัวตายแล้วโทรมาปรึกษาเรา เราก็เลยให้คำปรึกษาแบบคนปกติไป คอยให้กำลังใจเสมอแต่เราไม่เคยบอกเค้าเรื่องสุขภาพจิตเราเลยค่ะ
เราควรทำยังไงดีคะ?