เราคือนักศึกษาแพทย์ปี 1 ค่ะ ตอนนี้เรียนอยู่เทอม 2 แล้ว
คือช่วงก่อนสอบเข้าแพทย์ เราไม่ได้อยากเข้ามันขนาดนั้น เลยไม่สุดกับการเตรียมตัวสอบเข้า
เราเรียนสายวิทย์ที่เตรียมอุดมมาค่ะ ตอนจะสอบเข้าเตรียมก็คิดแต่ว่าทำให้พ่อแม่ คือตั้งใจสู้ในเตรียมอะไรทั้งหลายมาก็เพราะยึดว่าเพื่อพ่อแม่
เราไม่เคยได้ทำตามความต้องการตัวเอง พอตอนจะเอน เราก็คิดได้ว่า ถ้าเพื่อพ่อแม่อีกก็คงต้องเข้าหมอ แต่เราคิดได้ว่า
เราขอทำตามใจเราบ้างเถอะ สิ่งที่เราชอบคือ เราชอบวงการเต้นและร้องเพลงค่ะ เราอยากเข้าศิลปกรรม แน่นอนค่ะ เราโดนต่อต้านอย่างแรง
เป็นครั้งแรกที่เราได้สัมผัสกับอารมณ์ตัวเองที่มันเกรี้ยวกราด มันอัดอั้น แล้วกรีดร้องออกมาได้เหมือนกับคนบ้า แต่ถึงอย่างนั้นพ่อแม่ก็ไม่ให้เราเรียนค่ะ
บอกว่าไม่อยากให้อยู่ในสังคมคนเหล่านั้น แล้วมีการบอกว่าไม่เสียดายหรอ ที่ตั้งใจสอบเข้าเตรียมเรียนสายวิทย์แล้วอ่านหนังสือ
เรียนพิเศษสู้มาหนักขนาดนี้ คือเอาจริงทั้งหมดที่เราทำมา เพราะเรามองว่า เราต้องทำ แต่เราไม่เคยพูดเลยว่าเราอยากและมีความสุขที่จะทำมัน
ช่วงหลังๆของการสอบเข้า เรากำลังจะยื่นรอบ port แพทย์ไป เราต่อต้านขั้นสุด เราบอกพ่อแม่ว่า ให้ตายเราก็จะไม่เรียนหมอ
พ่อแม่ก็บอกว่างั้นหาอย่างอื่นเรียนที่ไม่ใช่ศิลปกรรม เราก็บอกออกไปว่างั้นเราจะเข้า EBA แต่เราก็จะจบมาทำงานวงการศิลปิน
พ่อแม่ก็ต่อต้านหนักเหมือนเดิม ช่วงนั้นสุขภาพจิตเราต่ำ เราป่วยโรคเครียด ประจำเดือนไม่มา น้ำหนักขึ้น รู้สึกไร้ค่า อยากตาย
แล้วในใจท่องไว้แต่ว่า เกิดชาติหน้าขอให้ได้เป็นนักร้อง เป็นนักเต้น ได้อย่างเต็มที่ อย่างอิสระด้วยใจรัก ตอนนั้นเราอายุ 17
สิ่งที่เราอยากมากที่สุดในใจคือเราอยาก audition ให้ได้เป็นเด็กฝึกของค่ายเพลงเกาหลีค่ะ อยากมากๆ เราโดนด่าทอสารพัด
โดนดูถูกเหยียดหยาม แต่เราก็ยังเชื่อในความฝันของเรา แน่นอนพ่อแม่เราต่อต้านค่ะ สุดท้ายเรามาจบลงที่การทำตามอะไรที่เราไม่ได้อยากทำ
เราเข้าไปเรียนแพทย์ปี 1 ที่ยื่นรอบ port นั่นแหละค่ะ ทีนี้ระหว่างที่เรียนเทอม 1 อะค่ะ มันทีหลายครั้งที่ทรมาน ทรมานเพราะคิดว่า
เราก้าวเข้ามาแล้วจริงๆเหรอ เรากำลังจะต้องเป็นหมอเหรอ เราพยายามหลอกตัวเอง ว่าอดทนซะ เดียวพอจบหมอมาทำให้ได้คะแนนดีๆ อายุ 24
จบ ไปใช้ทุน 27 ค่อยสู้กลับมาทำวงการศิลปินก็ได้ เราต้องทำได้ แต่ในช่วงเทอมนั้นน่ะค่ะ มีหลายครั้งที่เราจะเป็นบ้า
ไม่ได้บ้าเพราะเรียนยาก แต่บ้าเพราะไม่ได้อยากเรียน อยากไปมุ่งทางที่รัก เราลองบอกพ่อแม่ แน่นอนเราโดนต่อต้านอย่างหนัก
พร้อมพ่อแม่จะพาไปหาหมอบอกว่า มีอะไรผิดปกติรึเปล่า มาขนาดนี้เราก็ว่า งั้นพอเถอะเดียวจะเจอหนักกว่านี้ เราทนไปจนจบเทอม 1 มา
เกรดก็กลางค่ะ ได้ เทอม 1 ที่ 3.6 พ่อแม่ดีใจมาก ส่วนเราเบื่อมากค่ะ พอปิดเทอม 1 สิ่งที่เราทำคือ ทำตามความฝันค่ะ เราซ้อมร้องเพลง
ซ้อมเต้น ฝึกภาษาเกาหลี แล้วเราก็ไปอัดคลิปส่ง audition ค่ายเพลงเกาหลีกว่า 40 ค่าย แล้วเราดีใจมาก สามวันผ่านไป
มีค่ายนึงติดต่อมาว่า เราไปอยู่เกาหลีได้ไหม เข้ากำลังหาสมาชิกเพิ่มมา début วงช่วงครึ่งปีหลังของ 2021 ค่ะ เราดีใจมาก ดีใจจนน้ำตาจะไหล
ดีใจที่มีค่ายมาขอเรา ไม่ใช่เราที่ต้องไปง้อขอเข้า ดีใจที่สุด ทีนี้เราก็มาคิดถึงความเป็นไปได้แล้วว่าจะรอดเหรอ พ่อแม่จะเป็นยังไง
เราลองคิดแผนดูว่าจะทำยังไงให้ได้เป็นศิลปินไปด้วย แล้วเรียนแพทย์ไปด้วย ตอนนี้คือตอนที่เราต้องตัดสินใจ ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง
ต้องสู้กว่าเดิม สู้กับตัวเอง สู้กับพ่อแม่ สู้กับความฝัน เพื่อให้ได้ในสิ่งที่มุ่งหวัง เราอยากขอกำลังใจให้เรามีแรงฮึดกับการเรียนค่ะ
มันเหมือนพอความฝันเราใกล้เข้ามามากๆ
เรารู้สึกแบบ fulfill เพราะสิ่งที่เราอยากทำมันใกล้เข้ามา ทำให้สิ่งที่เราไม่ได้อยากทำเฉื่อยลงค่ะ ถึงเราจะไม่ชอบที่พ่อแม่ทำกับเรา
แต่เราก็ไม่อยากให้เขาเสียใจ ยังอยากจะอดทนเรียนให้เกรดตัวเองดีค่ะ รบกวนด้วยนะคะ
ท้อค่ะ ขอกำลังใจจริงๆค่า
คือช่วงก่อนสอบเข้าแพทย์ เราไม่ได้อยากเข้ามันขนาดนั้น เลยไม่สุดกับการเตรียมตัวสอบเข้า
เราเรียนสายวิทย์ที่เตรียมอุดมมาค่ะ ตอนจะสอบเข้าเตรียมก็คิดแต่ว่าทำให้พ่อแม่ คือตั้งใจสู้ในเตรียมอะไรทั้งหลายมาก็เพราะยึดว่าเพื่อพ่อแม่
เราไม่เคยได้ทำตามความต้องการตัวเอง พอตอนจะเอน เราก็คิดได้ว่า ถ้าเพื่อพ่อแม่อีกก็คงต้องเข้าหมอ แต่เราคิดได้ว่า
เราขอทำตามใจเราบ้างเถอะ สิ่งที่เราชอบคือ เราชอบวงการเต้นและร้องเพลงค่ะ เราอยากเข้าศิลปกรรม แน่นอนค่ะ เราโดนต่อต้านอย่างแรง
เป็นครั้งแรกที่เราได้สัมผัสกับอารมณ์ตัวเองที่มันเกรี้ยวกราด มันอัดอั้น แล้วกรีดร้องออกมาได้เหมือนกับคนบ้า แต่ถึงอย่างนั้นพ่อแม่ก็ไม่ให้เราเรียนค่ะ
บอกว่าไม่อยากให้อยู่ในสังคมคนเหล่านั้น แล้วมีการบอกว่าไม่เสียดายหรอ ที่ตั้งใจสอบเข้าเตรียมเรียนสายวิทย์แล้วอ่านหนังสือ
เรียนพิเศษสู้มาหนักขนาดนี้ คือเอาจริงทั้งหมดที่เราทำมา เพราะเรามองว่า เราต้องทำ แต่เราไม่เคยพูดเลยว่าเราอยากและมีความสุขที่จะทำมัน
ช่วงหลังๆของการสอบเข้า เรากำลังจะยื่นรอบ port แพทย์ไป เราต่อต้านขั้นสุด เราบอกพ่อแม่ว่า ให้ตายเราก็จะไม่เรียนหมอ
พ่อแม่ก็บอกว่างั้นหาอย่างอื่นเรียนที่ไม่ใช่ศิลปกรรม เราก็บอกออกไปว่างั้นเราจะเข้า EBA แต่เราก็จะจบมาทำงานวงการศิลปิน
พ่อแม่ก็ต่อต้านหนักเหมือนเดิม ช่วงนั้นสุขภาพจิตเราต่ำ เราป่วยโรคเครียด ประจำเดือนไม่มา น้ำหนักขึ้น รู้สึกไร้ค่า อยากตาย
แล้วในใจท่องไว้แต่ว่า เกิดชาติหน้าขอให้ได้เป็นนักร้อง เป็นนักเต้น ได้อย่างเต็มที่ อย่างอิสระด้วยใจรัก ตอนนั้นเราอายุ 17
สิ่งที่เราอยากมากที่สุดในใจคือเราอยาก audition ให้ได้เป็นเด็กฝึกของค่ายเพลงเกาหลีค่ะ อยากมากๆ เราโดนด่าทอสารพัด
โดนดูถูกเหยียดหยาม แต่เราก็ยังเชื่อในความฝันของเรา แน่นอนพ่อแม่เราต่อต้านค่ะ สุดท้ายเรามาจบลงที่การทำตามอะไรที่เราไม่ได้อยากทำ
เราเข้าไปเรียนแพทย์ปี 1 ที่ยื่นรอบ port นั่นแหละค่ะ ทีนี้ระหว่างที่เรียนเทอม 1 อะค่ะ มันทีหลายครั้งที่ทรมาน ทรมานเพราะคิดว่า
เราก้าวเข้ามาแล้วจริงๆเหรอ เรากำลังจะต้องเป็นหมอเหรอ เราพยายามหลอกตัวเอง ว่าอดทนซะ เดียวพอจบหมอมาทำให้ได้คะแนนดีๆ อายุ 24
จบ ไปใช้ทุน 27 ค่อยสู้กลับมาทำวงการศิลปินก็ได้ เราต้องทำได้ แต่ในช่วงเทอมนั้นน่ะค่ะ มีหลายครั้งที่เราจะเป็นบ้า
ไม่ได้บ้าเพราะเรียนยาก แต่บ้าเพราะไม่ได้อยากเรียน อยากไปมุ่งทางที่รัก เราลองบอกพ่อแม่ แน่นอนเราโดนต่อต้านอย่างหนัก
พร้อมพ่อแม่จะพาไปหาหมอบอกว่า มีอะไรผิดปกติรึเปล่า มาขนาดนี้เราก็ว่า งั้นพอเถอะเดียวจะเจอหนักกว่านี้ เราทนไปจนจบเทอม 1 มา
เกรดก็กลางค่ะ ได้ เทอม 1 ที่ 3.6 พ่อแม่ดีใจมาก ส่วนเราเบื่อมากค่ะ พอปิดเทอม 1 สิ่งที่เราทำคือ ทำตามความฝันค่ะ เราซ้อมร้องเพลง
ซ้อมเต้น ฝึกภาษาเกาหลี แล้วเราก็ไปอัดคลิปส่ง audition ค่ายเพลงเกาหลีกว่า 40 ค่าย แล้วเราดีใจมาก สามวันผ่านไป
มีค่ายนึงติดต่อมาว่า เราไปอยู่เกาหลีได้ไหม เข้ากำลังหาสมาชิกเพิ่มมา début วงช่วงครึ่งปีหลังของ 2021 ค่ะ เราดีใจมาก ดีใจจนน้ำตาจะไหล
ดีใจที่มีค่ายมาขอเรา ไม่ใช่เราที่ต้องไปง้อขอเข้า ดีใจที่สุด ทีนี้เราก็มาคิดถึงความเป็นไปได้แล้วว่าจะรอดเหรอ พ่อแม่จะเป็นยังไง
เราลองคิดแผนดูว่าจะทำยังไงให้ได้เป็นศิลปินไปด้วย แล้วเรียนแพทย์ไปด้วย ตอนนี้คือตอนที่เราต้องตัดสินใจ ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง
ต้องสู้กว่าเดิม สู้กับตัวเอง สู้กับพ่อแม่ สู้กับความฝัน เพื่อให้ได้ในสิ่งที่มุ่งหวัง เราอยากขอกำลังใจให้เรามีแรงฮึดกับการเรียนค่ะ
มันเหมือนพอความฝันเราใกล้เข้ามามากๆ
เรารู้สึกแบบ fulfill เพราะสิ่งที่เราอยากทำมันใกล้เข้ามา ทำให้สิ่งที่เราไม่ได้อยากทำเฉื่อยลงค่ะ ถึงเราจะไม่ชอบที่พ่อแม่ทำกับเรา
แต่เราก็ไม่อยากให้เขาเสียใจ ยังอยากจะอดทนเรียนให้เกรดตัวเองดีค่ะ รบกวนด้วยนะคะ