ขอท้าวความก่อนนะ เราอายุ 18 พี่เค้าอายุ 24 เราสองคนบังเอิญได้เจอกัน พี่เค้ามาเป็นทีมงานในบริษัทที่เราทำงาน เรามองแว๊บแรกเราก็ชอบพี่เค้าเลย เราก็พยายามทักเขาทุกวันจนกระทั่งวันนึงเราก็ได้คบกัน แต่แล้วโชคชะตาก็พาเราแยกจากกัน ถ้าทางบริษัทมีคำสั่งให้พี่เค้าไปทำงานต่างจังหวัด 2เดือน ตอนแรกเราก็โอเคนะ ก็ก้อได้เจอกันอยู่บ้างค้างคาวอาทิตย์ละครั้ง วันวันไหนหลังเลิกเรียนเราหยุดงานเราก็ไปหาเขา ส่วนวันไหนเค้าหยุดงานเค้าก็จะมารับเราที่วิลัย คือมัมันก็ไม่ได้ไกลกันมากแต่มันก็ถือว่าไกลอยู่นะ ชีวิชีวิตเราก็ดำเนินไปด้วยดี พอนานเข้า เวลาของเราสองคนแทบไม่ค่อยตรงกันเลยเราไม่ค่อยได้เจอกันนั้น มันทำให้เรารุ้สึกว่าเรากับเค้าห่างกันมาก มันทำให้เราน้อยใจละก้ด้วยความที่เราเป็นเด็ดอะนะเราก้เลยไปงี่เง่าใส่เขา โดยการไปขอลดสถานะเขา
บทสนทนา
เรา:ป๊าเราลองลดสถานะกันมั้ย
พี่เค้า:มี๊จะเลิกใช้มั้ย
เรา: ช่วงนี้เราแทบไม่ได้เจอกันไม่ได้คุยกันเลย มันทำให้ความรู้สึกหนูไม่เหมือนเดิม ละยิ่ง 2-3วันมานี้เราไม่ได้คุยกันเลยมันทำให้หนูรุ้สึกว่าไม่มีป๊าหนูก้อยู่ได้
พี่เค้า:มี๊จะเลิกใช่มั้ย
เรา: ใช่(เราตอบเพื่อความโมโหว่าทำไมพี่เค้าถึงไม่รั้งเรา)
พี่เค้า: โอเครป๊าเลิกก้เลิก
ประโยคที่ว่าประโยคที่ว่าไม่มีป๊ามันก็อยู่ได้มันทำให้พี่เค้าเสียความรู้สึกมาก หนัหลังจากที่พี่เขาบอกว่าเลิกก็เลิกเราก็พยายามง้อเค้าหลังเขาแต่สุดท้ายพี่ก็เสียความรู้สึกก็เลยบอกว่าเป็นพี่น้องกันแหละดีแล้ว เราก็เราก็ร้องไห้เสียใจอยู่พักหนึ่ง จนมันจนมันครบกำหนดสองเดือนที่พี่เค้าต้องกลับมาทำงานที่เดียวกับเรา แล้เราก็คิดว่าเราลืมเขาได้นะเว้ย แต่แต่พอเจอหน้าเขาจริงๆ สิ่งที่คิด

ผิดหมดเลย ความรู้ความรู้สึกเดิมๆความรู้สึกเก่าเก่ามันก็ดันกลับมา มันมันทำให้เรารู้ว่าเรายังรักเขาอยู่ ชีชีวิตเราก็ดำเนินต่อไปในสถานะเจ้านายกับลูกน้อง จนกระทั่งจนกระทั่งวันนึงคนรอบข้างที่ทำงานเราบอกว่า พี่เค้ายังรู้สึกกับเราอยุ่ เพราะด้วยทั้งแววตาสีหน้าการกระทำ เวลาที่พี่เค้ามองเรามันทำให้คนรอบข้างรู้สึกได้ว่าพี่เขายังรักเราแคร์เราอยู่ แต่ปากพี่เค้าก็ยังบอกอยู่ว่าพี่น้องอ่ะดีแล้ว เราก็เลยไม่รู้จะเชื่อใครระหว่างเชื่อตัวพี่เขาหรือไม่เชื่อคนรอบข้างตัวเราดี เราเลยคิดทบทวนกับตัวเองว่าควรทำยังไงควรเดินหน้าง้อเค้าหรือว่ามูฟออนจากเค้าดี คือ 90% มันก็ต้องคิดบ้างแหละว่า พี่เค้ายังคิดกับเราอยู่เพราะว่าถ้านับจากวันนั้นที่เราบอกพี่เขามันก็เพิ่งแค่สองอาทิตย์เองนะที่เลิกกัน ใครจะไปเลิกรักกันได้เร็วขนาดนั้นนอกเสียจากเค้าไม่เคยรักเราแต่แรก ใจเราอ่ะอยากจีบเค้านะกลับไปจีบไม่เราอยากให้เขาอยู่กับเรา แต่อีกใจก็คิดว่าถ้าเค้ายังรู้สึกกับเราจริงๆเค้าคงเข้าหาเราแล้วหรือเปล่าไม่ใช่ให้เราวิ่งตามแบบนี้ มันเลยสองที่สองใจว่าเค้ารู้สึกยังไงกับเรากันแน่ถ้าเขารู้สึกกับเราเหมือนเดิมแต่ทำไมเค้าถึงบอกว่าเป็นพี่น้องอ่ะดีแล้ว ทุกคนว่าพี่เค้ายังรู้สึกรักและแคร์เราอยู่หรือเปล่า แล้วทำไมพี่เค้าต้องบอกว่าเป็นพี่น้องอ่ะดีแล้วด้วยล่ะ เราควรมูฟออนหรือว่ากลับไปง้อเค้าดี
ควรทำยังไงง้อหรือตัดใจดี?
บทสนทนา
เรา:ป๊าเราลองลดสถานะกันมั้ย
พี่เค้า:มี๊จะเลิกใช้มั้ย
เรา: ช่วงนี้เราแทบไม่ได้เจอกันไม่ได้คุยกันเลย มันทำให้ความรู้สึกหนูไม่เหมือนเดิม ละยิ่ง 2-3วันมานี้เราไม่ได้คุยกันเลยมันทำให้หนูรุ้สึกว่าไม่มีป๊าหนูก้อยู่ได้
พี่เค้า:มี๊จะเลิกใช่มั้ย
เรา: ใช่(เราตอบเพื่อความโมโหว่าทำไมพี่เค้าถึงไม่รั้งเรา)
พี่เค้า: โอเครป๊าเลิกก้เลิก
ประโยคที่ว่าประโยคที่ว่าไม่มีป๊ามันก็อยู่ได้มันทำให้พี่เค้าเสียความรู้สึกมาก หนัหลังจากที่พี่เขาบอกว่าเลิกก็เลิกเราก็พยายามง้อเค้าหลังเขาแต่สุดท้ายพี่ก็เสียความรู้สึกก็เลยบอกว่าเป็นพี่น้องกันแหละดีแล้ว เราก็เราก็ร้องไห้เสียใจอยู่พักหนึ่ง จนมันจนมันครบกำหนดสองเดือนที่พี่เค้าต้องกลับมาทำงานที่เดียวกับเรา แล้เราก็คิดว่าเราลืมเขาได้นะเว้ย แต่แต่พอเจอหน้าเขาจริงๆ สิ่งที่คิด