ช่วงนี้เราไม่อยากเจอหน้าใครเลยคะ ไม่อยากไปพบกับใครทั้งนั้น เรารู้สึกว่านานวันเรานิ่งเฉยชากับความรู้สึก
เพราะก่อนหน้านั้นเราโดนเพื่อนทำลายความรู้สึกมา
เจ็บปวดมากนะคะ คนที่เราเคยสนิทด้วยกลับหักหลังและพูดจานินทาลับหลังเราแบบนี้ เรายอมรับคะว่าเราเองก็ไม่ดีแต่เรื่องแบบนี้ใครเขาคุยกันลับหลัง ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะนานมาสักพักล่ะแต่เราอดคิดไม่ได้เลย ช่วงเรียนอาชีวะ วันนั้นเพื่อนกับเพื่อนเราทะเลาะกันแต่ผลที่พวกเขาทะเลาะก็ตกไปอยู่ที่เราหมดเลย วันนั้นเราจำได้ไม่มีใครช่วยเหลือเราเลยแต่ละคนในแก๊งพากันเอาตัวรอดไปกันหมดเหลือแต่เราที่โดนคนเดียวเราก็ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงได้โดน วันนั้นเราเจ็บปวดมากแต่ก็ปล่อยผ่านเพราะไม่อยากเสียเพื่อน อีกเรื่อง วันนั้นเราไปเที่ยวกับผู้ชายจิงนะคะแต่พ่อแม่เรารู้ว่าเราไป และเรื่องมันก็เริ่มแดงตอนที่เราจะไปเรียนต่อมหาลัยกับเพื่อนคนนั้น เมื่อถึงแม่ก็โทรมาเตือนว่า ต่อไปนี้อย่าไว้ใจคนให้มากนะอย่างเพื่อนสนิทก็เช่นกันทำให้เราสงสัยขึ้นมา ทำไมแม่ถึงพูดแบบนี้ เราก็เลยถามแม่ไปตรงๆว่าเกิดอะไรขึ้น แม่ก็เล่าว่า วันนั้นวันที่ทุกคนไปส่งเราและเพื่อนจะไปเรียนต่อ แม่ของเพื่อนไปบอกกับยายเราว่า เขาอ่ะไม่ค่อยจะวางใจเราเลยเพราะเราเคยไปเที่ยวกับผู้ชาย เขาไม่อยากให้ลูกเขาเป็นแบบเรา แม่เขากลัวว่าเราจะพาลูกเขาไปในทางที่ไม่ดี บอกเลยว่าครั้งแรกที่ได้ยินแม่เล่าเราโครตเสียใจมากๆเพราะเราไม่คิดเลยว่าเพื่อนที่เราสนิทกันมีอะไรเราก็ปรึกษาเขาตลอดไม่คิดว่าสักวันเขาจะทำแบบนี้กับเรา คุยกับแม่เสร็จเราก็ทำตัวปกติไม่ให้เขาสงสัยเพราะเราอยู่หอด้วยกัน ส่วนแม่ก็กังวลว่าเราจะไปหัวร้อนใส่เพื่อนเพราะเราเป็นคนใจร้อนแหละเป็นคนอารมณ์ร้อนแต่นั้นมันเมื่อก่อน ตอนนี้เราใจเย็นมากขึ้นด้วยความที่เราก็โตขึ้นแล้ว จากวันนั้นความรู้สึกเราค่อยๆจางหายไป เพราะไม่ใช่แค่นั้นที่เขาทำกับเรา 2-3วันถัดไปแม่เขาก็ได้โทรหาเพื่อนเรา และด้วยความที่เขาเปิดลำโพงคุยกันส่วนเราใส่หูฟังแต่ไม่ได้เปิดเพลง ทำให้เราได้ยินชัดเจนเต็ม2หู แม่เขาถามถึงเราว่า เราไม่ได้พาผู้ชายเข้าหอใช่ไหม? มันหลายครั้งมากที่แม่เขาถามคำถามแบบนี้😭ตอนนั้นความรู้สึกเราพังเละมาก เพราะแม่เขาดีกับเราและไม่คิดว่าวันหนึ่งเพื่อนกับแม่เขาจะทำแบบนี้ ช่วงที่อยู่ที่หอแม่เขาจะโทรหาเขาตลอดและถามถึงเราตลอดซึ่งเราก็ได้ยินแต่ทำเป็นไม่รู้ บางครั้งเราไปเที่ยวหาอะไรกินกันช่วงกลางคืนแม่เขาก็จะโทรมาว่า ทำไมต้องไปดึกๆดื่นๆ กลับเดี๋ยวเดี๋ยวนี้เลย เห้ออนั่นยิ่งทำให้เราอึดอัดเข้าไปใหญ่ เราซาบซึ้งนะคะในน้ำใจของเพื่อนที่เวลาเรามีปัญหาเขาช่วยเหลือเรา แต่พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาทำให้เราหมดความรู้สึกจิงๆกับคำว่าเพื่อน แต่เราก็ยังอดทนไม่ได้ไปปรึกษากับเพื่อนคนไหนเลย เพราะแก๊งค์เรามีอยู่6-7คน(เพื่อนแก๊งเดียวตอนเรียนอาชีวะ) เราไม่ได้ไปปรึกษาใครเลย เพราะเรารู้ดีว่ายิ่งเราพูดมันไม่ได้ส่งผลดีกับใครเลยเราเลยเลือกที่จะเงียบ ส่วนเพื่อนเรานั้นเวลาเขามีเรื่องไม่เข้าใจกันกับเราเขาจะไปเล่าให้เพื่อนอีกคนที่อยู่ในกลุ่มฟัง เราก็แบบเดิมค่ะเลือกที่จะเงียบ และจากวันนั้นจนถึงตอนนี้ความรู้สึกของเราเริ่มค่อยๆหมดไป และทำให้เราไม่กล้าไปมีเพื่อนเพิ่มหรือเข้าสังคมกับอื่นได้เลย ปกติเราเป็นคนเฮฮา ตลกๆเป็นคนติ๊งต่อง ทุกคนที่รู้จักเราเขารู้ว่าเราเป็นคนชอบเข้าสังคมมาก แต่พอเกิดเหตุการณ์เราไม่กล้าที่จะเผชิญกับอะไรทั้งนั้นเรากลัวการทรยศ เรากลัวการโดนหักหลัง เรากลัวที่จะมีเพื่อน เราเหนื่อย เราต้องทำยังไงค่ะถึงจะกลับไปเป็นคนมีอารมณ์ดีเหมือนเดิม ตอนนี้เราจนมุมจริงๆ
เพื่อน?
เพราะก่อนหน้านั้นเราโดนเพื่อนทำลายความรู้สึกมา
เจ็บปวดมากนะคะ คนที่เราเคยสนิทด้วยกลับหักหลังและพูดจานินทาลับหลังเราแบบนี้ เรายอมรับคะว่าเราเองก็ไม่ดีแต่เรื่องแบบนี้ใครเขาคุยกันลับหลัง ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะนานมาสักพักล่ะแต่เราอดคิดไม่ได้เลย ช่วงเรียนอาชีวะ วันนั้นเพื่อนกับเพื่อนเราทะเลาะกันแต่ผลที่พวกเขาทะเลาะก็ตกไปอยู่ที่เราหมดเลย วันนั้นเราจำได้ไม่มีใครช่วยเหลือเราเลยแต่ละคนในแก๊งพากันเอาตัวรอดไปกันหมดเหลือแต่เราที่โดนคนเดียวเราก็ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงได้โดน วันนั้นเราเจ็บปวดมากแต่ก็ปล่อยผ่านเพราะไม่อยากเสียเพื่อน อีกเรื่อง วันนั้นเราไปเที่ยวกับผู้ชายจิงนะคะแต่พ่อแม่เรารู้ว่าเราไป และเรื่องมันก็เริ่มแดงตอนที่เราจะไปเรียนต่อมหาลัยกับเพื่อนคนนั้น เมื่อถึงแม่ก็โทรมาเตือนว่า ต่อไปนี้อย่าไว้ใจคนให้มากนะอย่างเพื่อนสนิทก็เช่นกันทำให้เราสงสัยขึ้นมา ทำไมแม่ถึงพูดแบบนี้ เราก็เลยถามแม่ไปตรงๆว่าเกิดอะไรขึ้น แม่ก็เล่าว่า วันนั้นวันที่ทุกคนไปส่งเราและเพื่อนจะไปเรียนต่อ แม่ของเพื่อนไปบอกกับยายเราว่า เขาอ่ะไม่ค่อยจะวางใจเราเลยเพราะเราเคยไปเที่ยวกับผู้ชาย เขาไม่อยากให้ลูกเขาเป็นแบบเรา แม่เขากลัวว่าเราจะพาลูกเขาไปในทางที่ไม่ดี บอกเลยว่าครั้งแรกที่ได้ยินแม่เล่าเราโครตเสียใจมากๆเพราะเราไม่คิดเลยว่าเพื่อนที่เราสนิทกันมีอะไรเราก็ปรึกษาเขาตลอดไม่คิดว่าสักวันเขาจะทำแบบนี้กับเรา คุยกับแม่เสร็จเราก็ทำตัวปกติไม่ให้เขาสงสัยเพราะเราอยู่หอด้วยกัน ส่วนแม่ก็กังวลว่าเราจะไปหัวร้อนใส่เพื่อนเพราะเราเป็นคนใจร้อนแหละเป็นคนอารมณ์ร้อนแต่นั้นมันเมื่อก่อน ตอนนี้เราใจเย็นมากขึ้นด้วยความที่เราก็โตขึ้นแล้ว จากวันนั้นความรู้สึกเราค่อยๆจางหายไป เพราะไม่ใช่แค่นั้นที่เขาทำกับเรา 2-3วันถัดไปแม่เขาก็ได้โทรหาเพื่อนเรา และด้วยความที่เขาเปิดลำโพงคุยกันส่วนเราใส่หูฟังแต่ไม่ได้เปิดเพลง ทำให้เราได้ยินชัดเจนเต็ม2หู แม่เขาถามถึงเราว่า เราไม่ได้พาผู้ชายเข้าหอใช่ไหม? มันหลายครั้งมากที่แม่เขาถามคำถามแบบนี้😭ตอนนั้นความรู้สึกเราพังเละมาก เพราะแม่เขาดีกับเราและไม่คิดว่าวันหนึ่งเพื่อนกับแม่เขาจะทำแบบนี้ ช่วงที่อยู่ที่หอแม่เขาจะโทรหาเขาตลอดและถามถึงเราตลอดซึ่งเราก็ได้ยินแต่ทำเป็นไม่รู้ บางครั้งเราไปเที่ยวหาอะไรกินกันช่วงกลางคืนแม่เขาก็จะโทรมาว่า ทำไมต้องไปดึกๆดื่นๆ กลับเดี๋ยวเดี๋ยวนี้เลย เห้ออนั่นยิ่งทำให้เราอึดอัดเข้าไปใหญ่ เราซาบซึ้งนะคะในน้ำใจของเพื่อนที่เวลาเรามีปัญหาเขาช่วยเหลือเรา แต่พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาทำให้เราหมดความรู้สึกจิงๆกับคำว่าเพื่อน แต่เราก็ยังอดทนไม่ได้ไปปรึกษากับเพื่อนคนไหนเลย เพราะแก๊งค์เรามีอยู่6-7คน(เพื่อนแก๊งเดียวตอนเรียนอาชีวะ) เราไม่ได้ไปปรึกษาใครเลย เพราะเรารู้ดีว่ายิ่งเราพูดมันไม่ได้ส่งผลดีกับใครเลยเราเลยเลือกที่จะเงียบ ส่วนเพื่อนเรานั้นเวลาเขามีเรื่องไม่เข้าใจกันกับเราเขาจะไปเล่าให้เพื่อนอีกคนที่อยู่ในกลุ่มฟัง เราก็แบบเดิมค่ะเลือกที่จะเงียบ และจากวันนั้นจนถึงตอนนี้ความรู้สึกของเราเริ่มค่อยๆหมดไป และทำให้เราไม่กล้าไปมีเพื่อนเพิ่มหรือเข้าสังคมกับอื่นได้เลย ปกติเราเป็นคนเฮฮา ตลกๆเป็นคนติ๊งต่อง ทุกคนที่รู้จักเราเขารู้ว่าเราเป็นคนชอบเข้าสังคมมาก แต่พอเกิดเหตุการณ์เราไม่กล้าที่จะเผชิญกับอะไรทั้งนั้นเรากลัวการทรยศ เรากลัวการโดนหักหลัง เรากลัวที่จะมีเพื่อน เราเหนื่อย เราต้องทำยังไงค่ะถึงจะกลับไปเป็นคนมีอารมณ์ดีเหมือนเดิม ตอนนี้เราจนมุมจริงๆ